Η αγία Ευγενία και οι συν αυτή Φίλιππος, Πρώτος, Υάκινθος, Βασίλλα και Κλαυδία

Εικόνα της αγίας Ευγενίας από το Holy Transfiguration Monastery στην Βοστώνη

Από την ευγένεια το ευσεβές κλωνάρι

προήλθε, η Ευγενία, δόξα των ανθρώπων.

Αυτή γεννήθηκε στην παλιά Ρώμη· οι γο-

νείς της είχαν τιμή από το βασιλιά στήν

πόλη του Αλεξάνδρου, μαζί και η Ευγε-

νία και η μητέρα της.

Κρυφά με δύο υπηρέτες έφυγε μέσα στή

νύχτα η Ευγενία.

Οσιοπαρθενομάρτυς Ευγενία – 24 Δεκεμβρίου

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Η αγία Ευγενία έζησε τόν 3ο αιώνα μ. Χ. Καταγόταν από ευγενή οικογένεια τής Ρώμης, αλλά μεγάλωσε στήν Αλεξάνδρεια τής Αιγύπτου, όπου ο πατέρας της διορίσθηκε ως Έπαρχος. Οι γονείς της ονομάζονταν Φίλιππος καί Ευγενία καί ήσαν ειδωλολάτρες. Η αγία Ευγενία, όμως, βαπτίσθηκε κρυφά από τούς γονείς της καί όταν μεγάλωσε, επειδή τήν πίεζαν νά παντρευτή κάποιον ειδωλολάτρη, έφυγε καί πήγε σέ ανδρικό Μοναστήρι όπου τήν δέχθηκαν, επειδή μεταμφιέσθηκε σέ άνδρα μέ τό όνομα Ευγένιος. Καί τό έκανε αυτό, γιά νά μή τήν ανακαλύψουν οι γονείς της καί τήν αναγκάσουν νά επιστρέψη κοντά τους.

Saints Irmina and Adela of Germany (24 December)

By tradition it is known that the princess Saint Irmina, daughter of Dagobert II, was to marry Count Herman. All the preparations had been made when an officer of the court, who was in love with Irmina, persuaded Herman to a cliff where he threw himself and the betrothed over. After this Irmina asked that she be allowed to become a nun. Dagobert restored a convent at Trier for his daughter.

Θεολογική ανάλυση της εικόνας της Γέννησης του Χριστού

Το πνευματικό μεγαλείο, το μυστικό βάθος και το αισθητικό κάλλος της Ορθοδόξου τέχνης συνεργούν στη μετοχή του πιστού στο καλοάγγελτο γεγονός της ενανθρώπισης. Μέσα στο χώρο της Εκκλησίας ο πιστός ζει το μυστήριο της σαρκώσεως με τις αισθήσεις του, που μεταμορφώνονται για να γίνουν μέσα επικοινωνίας με το άρρητο. Προσκυνώντας την εικόνα της Γεννήσεως ανταποκρίνεται στο κέλευσμα της ψαλμωδίας «δεύτε ίδωμεν πιστοί» και «βλέπει» με τα μάτια του την θεολογία της σαρκώσεως αισθανόμενος την ευφροσύνη της θείας συγκαταβάσεως και κενώσεως.

Χριστούγεννα και φέτος

Η αβυθομέτρητη και απροσπέλαστη αγάπη του Θεού και φέτος θα έρθει να γεννηθεί στη γη μας. Και όχι μέσα σ’ ένα ρομαντικό σπήλαιο, όπως το συνηθίζουμε στις σύγχρονες απεικονίσεις-φωτογραφίες, που στολίζει τη ρίζα του χριστουγεννιάτικου δένδρου μας.

Αλλά στο υγρό και βρωμερό στάβλο της Βηθλεέμ, στην κρύα σπηλιά, εκεί μέσα που άρχισε να χτυπά η πλέον ζεστή καρδιά που χτύπησε στη γη. Κάθε κτύπος τούτης της καρδιάς σήμαινε αγάπη και μόνο αγάπη προς το γένος των ανθρώπων. Και όπως πολύ ωραία συνεχίζει τις σκέψεις του ένας άγιος επίσκοπος των ημερών μας «…τι είναι για μας η σπηλιά παρά ράπισμα στην ματαιοδοξία μας και μόνιμος μάρτυρας του μεγαλείου Του;».

Χτυπούν ξανά γλυκόλαλα οι καμπάνες

Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ

Ακόμα μια φορά γιορτάζουμε Χριστούγεννα! Χαράς κι ελπίδας χαραυγή στον κόσμο απ’ άκρη σ’ άκρη! Και στις καρδιές των Χριστιανών γλυκασμός. παραμυθία και ευφροσύνη μυστική, που ο «Μεγάλης Βουλής Άγγελος» (Βλ, Ησαΐα 9: 5) αφειδώλευτα επιδαψιλεύει!

Χτυπούν ξανά γλυκόλαλα οι καμπάνες οι Χριστουγεννιάτικες, κι εκεί που η φωνή τους ακούγεται ελεύθερα, κι εκεί που γίνεται προσπάθεια να καταπνιγεί, και διαλαλούν επίμονα το «ευαγγέλιον», το χαρούμενο μήνυμα, ότι «Θεός εφανερώθη εν σαρκί»! (Α’ Τιμ. 3: 16) «Ήλιος εν σπαργάνοις »! «Ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ»! (Λουκ. 2: 11) «Χριστός γεννάται»! Ακουε γη του τέλος του εικοστού αιώνα! Ενωτίζου(βάλτο στ’ αυτιά σου) εποχή κενή, άδεια από αγάπη, από κατανόηση, από ελπίδα! Νιώστε το άνθρωποι, που τα χείλη σας ξέκαψαν από τη δίψα τής χαράς -που τα γόνατά σας λύθηκαν από την πείνα της δικαιοσύνης που η καρδιά σας σκίστηκε από την αγωνία για ειρήνη!

Βυζαντινά Χριστουγεννιάτικα κάλαντα