Περί Ιερωσύνης ,μέρος1ο

 

Η εκπομπή «ΑΥΤΟΨΙΑ» στα Μετέωρα

RUS AZİZ YUHANNA

Aziz Yuhanna Rusların Kralı 1. Petros döneminde ( 1672-1725 ) Rusyanın bir köyünde dünyaya geldi. Ailesi inançlı hristiyanlardı bu yüzden çocuklarına küçük yaştan Tanrı yolunda ilerlemeyi ve kötülüklere karşι mϋcadele vermeyi öğrettiler. Aziz dua edip oruç tutuyor kendi yaşında olan çocuklardan genellikle kaçınıyordu.

Daha genç yaştayken dönemin büyük Rus Türk savaşı meydana geldi. Aziz Rus ordusuna dahil olarak memleketi için savaştı. Türkler bu savaşı kazandıklarında aralarında azizinde bulunduğu bir çok Rus askerleride esir aldılar. Azizi bir at üreticisi satın alarak ahırında işçi olarak çalıştırmaya başladı. Bir çok esir Rus baskılar ve işkenceler altında dinlerini red ediyorlardı. Aziz efendisinin mϋslϋman olmasιna rağmen kendisi hristyan dinini değiştirmedi. Birçok sιkιntιlar çekirdi. Bir gün efendisine:

Sen benim bedenimin efendisisin ama ruhumun efendisi değilsin. Eğer dinime rahatça inanmama izin verirsen sana memnuniyetle hizmet ederim ama dinimi değiştirmeye çalışacaksan çaban boşunadır.

Türk beyi azize saygı duyarak rahatça dinine inanması için ona izin verdi. Aziz bütün gün ahırda çalışıyor efendisine yardım ediyor geceleri ise ahırda samanların üzerinde yatıyordu. Yemeği az duaları çoktu. Yakınlarda aziz Georgios kilisesi bulunmaktaydı. Aziz gizliden oraya giderek dua ediyor her Cumartesi günüde Komϋnyon alıyordu.

Azizin hayatı kutsal olduğundan, Tanrı, ağanın evini kutsayarak ağanın güçlü ve zengin bir insan olmasına yardımcı oldu. Ağa bunun nedeninin inançlı kölesi olduğunu anladığında köylülerine giderek bunu büyük bir mutlulukla anlatıyordu.

Bir gün ağa Mekke’ýe hacı olmak için gitmeye karar verdi. Ağa yola çıktıktan sonra karısı, hayırlı bir şekilde dönmesi için, tanıdıklarını çağırιp onlara güzel bir yemek hazırladı. Yemekte pilav vardı ve bu yemek ağanın çok hoşuna gitmekteydi. Karısı bunu hatırlayarak hizmet etmekte olan azize şunları söyledi:

– Yuhanna, efendin burda olsaydı bu pilava çok sevinirdi.

Aziz bunun üzerine efendisine göndermek için bir tabak pilav istedi. Herkes gülmeye başladı ancak aziz pilavı alarak ahıra gitti ve uzun süre dua ettikten sonra mucizevi bir şekilde pilav efendisinin önüne geldi. Efendi yolculuktan döndükten sonra olayı anlattı:

– Bir gün odama girdiğimde masamın üzerinde bir tabak pilav buldum. Şaşırdım çünkü odam kilitli idi ama ne varki pilavı büyük bir iştahla yedim. Daha sonra evimizdeki bütün eşyalarda olduğu gibi bununda üzerinde ismim yazılıydı. Alın işte bakın.

Karısı şaşkın bir şekilde efendiye azizin pilavı göndemek için söz verdiğini anlattı. Bu olay etrafa duyuldu, bundan sonra herkes azize saygı duymaya başladı. Efendisi azize yeni ve temiz bir oda verdiğinde aziz teşekkür ederek efendisine ahırda kalmak istediğini söyledi. Aziz orada dua ederken kendini daha iyi hissediyordu. Böylece gündüz bir köle olarak geceleri ise Tanrı’nın askeri olarak yaşıyordu aziz Yuhanna.

Μερόνυχτα στο «Όρος οι αναμνήσεις μου » Έτος 1958 «Στη Μονή των Ιβήρων» Νίκος Φωτάκης

  

Το Μοναστήρι των Ιβήρων είναι τρία τέταρτα της ώρας από τις Καρυές. Κατήφορος μέσα από το δάσος, πού απλώνεται σε ένα ατέλειωτο πράσινο παρασόλι, σχεδόν ως την είσοδο του Μοναστηρίου. Οι πανύψηλες άσπρες κολώνες του κρατούν αγέρωχα ένα μακρύ μπαλκόνι, χάσκοντας στο μάκρος του τοίχου, πού αρχίζει λίγο πιο πάνω από το γιαλό, και τελειώνει εκεί πού φουντώνουν οι πράσινοι λόφοι, με τελευταία γραμμή τους τον χιονισμένο τόνο του Άθωνα.

 

Ό Πορτάρης, ένας μελαψός και αδύνατος καλόγηρος, όλο γέλιο, και με κοσμικό αέρα στις 

κινήσεις του, με υποδέχεται παίρνει το διαμονητήριό μου και με πάει στο Αρχονταρίκι. Ό Άρχοντάρης, εύσωμος και χλωμός, με βολεύει στο δωμάτιο μου, μου φέρνει καφέ, γλυκό και ρακί. Στην αυλή, πού αφήνει το τετράγωνο κάστρο με τις καβίες των Μοναχών, ένας πανάρχαιος πύργος, γκρίζος με τα μεγάλα ρήγματα του, ορθώνεται σαν πληγωμένος από το χρόνο.

 

 

 Αντίκρυ στην εκκλησία, πού φουντώνει κατακόκκινο με τούς καπλαντισμένους, από μολύβι τοίχους, είναι το καμπαναριό, ψηλότερο από όλα.

Παντού ακινησία. Ό ίδιος ρυθμός της θλιμμένης σιγής. Ή μόνη παρουσία ζωής είναι δυο γάτοι, πού κυνηγούν ό ένας τον άλλο σε μια κληματαριά.

Στο κελί του γέροντα Μάξιμου Ιβηρίτη

Θεοτόκε Παρθένε Σώσον με -Μέρος 6ο

Μερόνυχτα στο «Όρος οι αναμνήσεις μου » Έτος 1958 «προς το Βατοπαίδι» Νίκος Φωτάκης.

 

ΠΡΟΣ ΤΟ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ

Είμαι χωμένος στα μελαγχολικά δάση της καστανιάς και του έλατου. Αξύριστος και ακούρευτος σαν αγρίμι. Το μουλάρι σκιάζεται, κι’ ο αγωγιάτης μου με προσοχή το τραβάει μπροστά από το χαλινάρι του. Είναι Αρβανίτης, και τα ελληνικά του με διασκεδάζουν. Οι Αρβανίτες εδώ έχουν κάνει παροικία. Για όλες τις καλογερικές εργασίες προτιμούνται οι Αρβανίτες.

Με αραδιάζει ένα σωρό ιστορίες. Κάποιος ξένος πεζοπόρος με γυμνά πόδια φορτωμένος ένα γυλιό, σταματά τον αγωγιάτη μου και με νοήματα του ζητάει σπίρτα. Τον έδωσε. Ό ξένος ανάβει ένα ξηρό χόρτο πού κρατούσε και μυρίστηκε τη κάπνα του. Αυτό ήταν όλο.

Ό αγωγιάτης μου μετά μού εκμυστηρεύτηκε πώς τον φοβήθηκε, γιατί τον πέρασε για τρελό.

— Έδώ στο Όρος. μού λέει, ξέρεις πόσοι τρελοί γυρίζουν στα ούρμάνια;

Βρισκόμαστε στην άλλη πλευρά της χερσονήσου. Βλέπω τη Θάσο, τα βουνά της Καβάλας και την Ίμβρο. Ή θάλασσα περιορίζει το γαλανό πλάτος της με μια κορδέλα από αμμουδιά.

Οι στέγες του πολύχρωμου όγκου του Βατοπεδίου παιχνιδίζουν με τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου, που σιγά σιγά σβήνει πίσω από ένα μενεξεδένιο βουνό. Ή παλιά Άθωνιάδα Σχολή πάνω στο λόφο, ανασηκώνει το σάπιο σκελετό της κι’ επιδεικνύει φιλάρεσκα τις καμπάνες της, δίνοντας στο τοπίο θεωρία μελοδραματικής σκηνογραφίας, καθώς οι καμπάνες ακούονται από το Μοναστήρι και τα πουλιά ερωτοτροπούν με τα γλυκά τους πρελούντια στα σκιόφωτα των κλαδιών.