Περί πειρασμών ,μέρος 8ο

Άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας· από ληστής… άγιος!

Πόσοι και πόσοι πρώην μεγάλοι αμαρτωλοί και εγκληματίες δεν έγιναν με την μετάνοια και την ταπείνωσή τους, χάρη στο έλεος και την ευσπλαχνία του πανάγαθου επουράνιου Πατέρα μας, μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας μας!

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και ο όσιος Μωυσής ο Αιθίωψ.

Η μεταστροφή του, από τον δρόμο του εγκλήματος στον δρόμο της αρετής, μπορεί να παρηγορήσει τον κάθε σύγχρονο μεγάλο αμαρτωλό που διστάζει στη σκέψη αν ο Θεός μπορεί να τον συγχωρήσει και να τον δεχτεί και πάλι στην αγκαλιά Του σαν παιδί Του.

****

Θαύμασα, γράφει ο Παλλάδιος, κι έμεινα πολλή ώρα εκστατικός, όταν μου διηγήθηκαν πως ο περίφημος ασκητής της Αφρικανικής ερήμου, Μωυσής ο Αιθίωψ, μεταστράφηκε από λήσταρχος κι έγινε αγιότατος μοναχός. Αυτή είναι παρακάτω με συντομία η παραδειγματική του ιστορία.

«Γέννημα και θρέμμα της Μαύρης Ηπείρου ο Μωυσής, ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Σκληρός και δύστροπος στο χαρακτήρα, αναστάτωνε καθημερινώς το σπιτικό του αφέντη του, φιλονικώντας με τους άλλους δούλους.

Κατάντησε αφόρητος. Στο τέλος εκείνος τον βαρέθηκε και τον πέταξε στο δρόμο.Ο Μωυσής τότε βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία. Με την τεράστια σωματική του δύναμη γρήγορα επιβλήθηκε στους άλλους ληστές κι έγινε αρχηγός τους. Χαρακτηριστικό της ωμότητάς του είναι και τούτο το ακόλουθο:

Κάποτε απέτυχε σε μια από τις παράνομες νυχτερινές επιδρομές τους από τα άγρια γαυγίσματα των σκυλιών ενός κοπαδιού, που έβοσκε εκεί γύρω. Τόσο πολύ οργίστηκε γι’ αυτό, που έβγαλε αμέσως την απόφαση να σφάξει τον τσοπάνη. Έπρεπε όμως να περάσει στην απέραντη όχθη του Νείλου για να φθάσει στην καλύβα του.

Περί πειρασμών ,μέρος 7ο

Περί πειρασμών ,μέρος 6ο

Tanrı’nın Annesi’ne Saygı

Yazar: Peder Alexandre Schmemann “Siz susuz olanlar için” kitabιndan alιntιdιr.

Ben inanmışımdır ki sadece inançlılar değil inançsızlar da Kilise hayatında, Meryem’e, İsa Mesihin annesine, saygıda büyük ve özel bir yer tuttuklarını bilirler.

 

Kadim çağlardan bu yana Kilise geleneği Tanrının annesini en saf ve en kutsal anne olarak anar.

 

Biz liturjik dualarımızda daha da sıklıkla ve böyle görkemli bir söyleyişle tekrar ederiz: ‘Cherubimler’den daha saygıdeğer ve Seraphimler’den karşılaştırılmaz derecede şerefli’. 

Başka bir deyişle, kutsal yazıların meleklere tayin ettiği gibi, o (Meryem Annemizi işaret ediyor) gösterir ki onu Cherubimler’den daha fazla onurlandırmak uygundur ve Seraphimler’den daha büyük sonsuz bir şöhretle çevrelenmiştir.

 

Onun adı ne liturjik duaların hemen hemen çoğunda ne de makamlarda bahsedilir.

 

Nasıl anımsanmaz ki ister batılı ister doğulu tüm Hristiyan sanatı kol emeğinde Meryemin ve ilahi çocuğunun görselleriyle doludur.

Περί πειρασμών ,μέρος 5ο

Ο Γέρο-Τρύφων [† 6 Αυγούστου 1978] (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου)

Πριν από δύο χρόνια, το 1978, τελείωσε την πνευματική του πάλη στον Άθωνα ο Αθλητής του Χριστού Γερο-Τρύφων, ο οποίος νίκησε την ματαιότητα, και έφυγε η αγιασμένη του ψυχή για την αιωνιότητα, στον Ουρανό!

Ο Γέρο-Τρύφων, λοιπόν, είχε έρθει από την πατρίδα του Ρουμανία το 1910, σε ηλικία είκοσι πέντε χρόνων, και φυτεύτηκε στο Περιβόλι της Παναγίας, ψηλά στην κορυφή της Καψάλας, κοντά στον Γερο-Μιχαήλ.

Ο Γέροντάς του, Γερο-Μιχαήλ, ήταν πολύ ευλαβής και παραδοσιακός. Έμοιαζε, μπορούμε να πούμε, τους παλαιούς Αββάδες. Ζούσε πολύ ασκητικά και τα ελάχιστα πράγματα για την συντήρησή του τα οικονομούσε από το απλό εργόχειρό του· έκανε κουτάλες. Όταν κανείς του έδινε μια ευλογία την δεχόταν μέν, αλλά έδινε και αυτός μια ανάλογη ευλογία, εκτός από την προσευχή που θα έκανε συνέχεια για τον άλλο.

Κάποτε, είχε στείλει τον αρχάριο τότε υποτακτικό του Πατέρα Τρύφωνα σε μια Μονή, για να δώση το εργόχειρο τους και να περάση και από τον κηπουρό της Μονής να του δώση μια κουτάλα και να του ζητήση ένα λάχανο

. Ο κηπουρός όμως, επειδή ήταν πολύ θυμωμένος —κάτι είχε- του πέταξε ένα κοτσάνι από λάχανο με δύο φύλλα άχρηστα και συνέχισε την δουλειά του.

Του Σωτήρος τρώμε ψάρι

«Τι μαρτύριο Χριστέ μου στη γιορτή σου κάθε χρόνο μ΄αυτά τα παλιόπαιδα που δεν τρώνε ψάρι» ξεφώνιζε η γιαγιά μου η Κασσιανή και δώστου μας μπούκωνε με ψάρι που το είχε κάνει νιανιά μια ειδική μέρα που ήτανε λέει του Σωτήρος και δεν μας άφηνε να κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα γιατί μας έσουρνε στην εκκλησία από πρωί πρωί. 

Ο αδελφός μου κι εγώ δεν ξέραμε ποιός ήτανε αυτός ο Σωτήρος αλλά μετά μας είπανε ότι το Χριστούλη τον λέγανε και «Σωτήρ» αλλά πάλι δεν καταλαβαίναμε ποιός ήταν ο Σωτήρος. Εμείς μόνο το θείο Σωτήρη ξέραμε που άμα γιόρταζε το καλοκαίρι κουβαλιόμαστε οικογενειακώς στην Αίγινα που παραθέριζε αυτός και καθόμαστε μια βδομάδα και μας πηγαίνανε στον Αγιο Νεκτάριο για να γίνουμε καλά παιδιά αλλά δε γινόμαστε με τίποτα. 

Εκείνη τη χρονιά ήτανε πάλι του Σωτήρος και είχαμε κουβαληθεί στο σπίτι του θείου Σωτήρη η γιαγιά μου η Κασσιανή, η μάνα μου, ο πατέρας μου, ο αδελφός μου, τα ποδήλατα και εγώ μαζί με τρεις βαλίτσες και όλα μας τα παιχνίδια. Είχαμε αρχίσει τη γκρίνια από το ξημέρωμα που μας σηκώσανε να πάμε στην εκκλησία νωρίς νωρίς να πιάσουμε καμμιά θέση και επειδή δεν θα κάναμε μπάνιο στη θάλασσα και επειδή είχαμε μάθει ξυπόλυτοι μας στενεύανε τα πέδιλα και μας φταίγανε όλα. Είχαμε βγάλει την κακιά αφρίτα που έλεγε η μάνα μου αλλά ποτέ δεν μάθαμε ποια ήταν αυτή.

Περί πειρασμών ,μέρος 4ο