Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν: Λόγος εις το Αχραντον και θείον Γενέθλιον του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού (Αγ. Νεόφυτος ο Έγκλειστος)

Γνωρίζουμε βεβαίως όλοι, γνωρίζουμε ότι ο αισθητός αυτός ήλιος αποστέλλει το φως του σε όλη την υφήλιο, «και ουκ έστιν (ουδείς) ως αποκρυβήσεται της θέρμης αυτού» και από της διαυγέστατης λαμπρότητός του. Πολλές φορές όμως οι ολόλαμπρες ακτίνες του καλύπτονται από νέφη και ομίχλη ή από το φύλλωμα των δένδρων, αλλά και πάλι, η πνοή κάποιου ανέμου διαλύει το νεφικό επικάλυμμα και την ομίχλη εκείνη και επιτρέπει στις φεγγοβόλες ακτίνες να εξαπλωθούν τρανώς σε όλη την κτίση. Τον δε προ ηλίου «ήλιον της δικαιοσύνης» τον νοητό, ο οποίος εγεννήθη σήμερα από την «κούφη νεφέλη», από την φωτοφόρο και ηλιακή και πάναγνο κοιλία παραδόξως, καλύπτει η του «δούλου μορφή», τα νηπιώδη σπάργανα και το σπήλαιο το φτωχό και συμφώνως με την οικονομία και ορισμένα άλλα, τα οποία συμβολίζουν την πτωχεία και την ταπεινότητα.

Καθώς όμως ήδη ελέχθη, η

Νεκρολούλουδα στον πατέρα Ευέλθοντα Χαραλάμπους

Ο πατήρ Ευέλθων Χαραλάμπους

Το πρωί της Δευτέρας, 27 Ιουνίου 2011, σαν κεραυνός εν αιθρία, που έπεσε στο Παραλίμνι και κτύπησε τις καρδιές όλων και σαν ολική έκλειψη ηλίου, που σκόρπισε το σκοτάδι του πένθους σε ολόκληρη την πόλη, έφτασε στο Παραλίμνι το θλιβερό άγγελμα του θανάτου του πατρός Ευέλθοντα Χαραλάμπους, πρωθιερέα του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου.

Ο πατήρ Ευέλθων Χαραλάμπους, μετά την αγρυπνία σε μοναστήρι στην Πελοπόννησο, όπου βρισκόταν με την πρεσβυτέρα του, κοιμήθηκε κουρασμένος τον ύπνο του δικαίου. Και το πρωί, χωρίς να ξυπνήσει αναχώρησε για τους ουρανούς, όπου ήδη βρίσκεται μετά Αγίων και Αγγέλων, και όπου σφίγγει στην αγκαλιά του τον αγαπημένο του γιό Χριστόφορο, που του έτυχε η δοκιμασία να κηδέψει σε νεαρή ηλικία, φοιτητή, όταν το ίδιο ξαφνικά με τον ίδιο, αναχώρησε κι εκείνος από τη Θεσσαλονίκη για τους ουρανούς.

Ο μακαριστός π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Γέροντας της Μονής Κομνηνείου Στομίου Λαρίσης († 23 Μαΐου 2006)

Σύντομο βιογραφικό σημείωμα

Γεννήθηκε στην Κηφισιά των Αθηνών στις 22 Αυγούστου του 1927.

Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο της Κηφισιάς και στο Γυμνάσιο Αμαρουσίου.

Το 1947 παρακολούθησε μαθήματα και εργαστήρια ραδιοτεχνίτου στο Κέντρο Ηλεκτρονικών σπουδών ΡΑΔΙΟ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ στην Αθήνα.

Το 1950 φοίτησε στην αναγνωρισμένη από το κράτος Ραδιοτεχνική Σχολή Αθηνών, απ’ όπου πήρε το Δίπλωμα του Ραδιοτεχνίτου.

Το 1953 από την ίδια Σχολή πήρε το δίπλωμα του Ραδιοηλεκτρολόγου.

Από το 1947-1950 υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στην Αεροπορία.

Η Δημιουργία του κόσμου από το Θεό (Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός)

Ο Θεός δεν δημιούργησε τον κόσμο

Οσία Σοφία η εν Κλεισούρα ασκήσασα

Χάριτι σοφισθεῖσα, Σοφία θείᾳ,

Σοφῶς ἤσκησας ἄρτι, ἐν τῇ Κλεισούρᾳ.

Βιογραφία

Η Οσία Σοφία Χοτοκουρίδου, το γένος Αμανατίου Σαουλίδου, γεννήθηκε το 1883 μ.Χ. στο χωριό Σαρή-ποπά (ή Σαρή-παπά) της επαρχίας Αρδάσης Τριπόλεως, Νόμου Τραπεζούντας του Πόντου. Το 1907 μ.Χ. παντρεύεται με τον Ιορδάνη Χοτοκουρίδη στο χωριό Το(γ)ρούλ της επαρχίας Αρδάσης και μετά από τρία χρόνια, το 1910 μ.Χ., απέκτησε ένα παιδί. Έπειτα από δύο χρόνια, χάνει το παιδί της το οποίο βρίσκει τραγικό θάνατο, αφού φαγώθηκε από χοίρους, ενώ δυο χρόνια μετά, το 1914 μ.Χ. χάνει και τον άντρα της τον οποίο τον πήραν οι Τούρκοι στα τάγματα εργασίας, όπου και μάλλον απεβίωσε.

 

Η νεαρή χήρα κατέφυγε στα βουνά, όπου ζούσε ασκητικά, με μεγάλη νηστεία. Εκεί της εμφανίστηκε ο Άγιος Γεώργιος και την προειδοποίησε για επικείμενη επιδρομή των Τσετών. Η Σοφία ενημέρωσε τους συγχωριανούς της, που κρύφτηκαν και απέφυγαν τον κίνδυνο.

Στην ανταλλαγή των πληθυσμών το καράβι που μετέφερε τους συγχωριανούς της Σοφίας στην Ελλάδα κινδύνεψε να καταποντιστεί. Αυτή έβλεπε τα κύματα γεμάτα από Αγγέλους και την Παναγία. Ζήτησε απ᾿ αυτήν να πνιγεί η ίδια και να σωθούν οι συγχωριανοί της. Η Παναγία τους έσωσε όλους. Ο καπετάνιος δεν το πίστευε πώς σώθηκαν κι έλεγε: «Κάποιον άγιο έχουμε» και οι χωριανοί του απάντησαν: «Τη Σοφία».

Το 1927 μ.Χ. με παρότρυνση της Παναγίας πηγαίνει στο μοναστήρι της στην Κλεισούρα της Καστοριάς, στην Ιερά Μονή του Γενεθλίου της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπου έζησε ασκητικά για μισό περίπου αιώνα.

Άγιος Αλέξιος Του ο Υπερασπιστής της Ορθοδόξου Πίστεως στην Αμερική

Ο Άγιος Αλέξιος, ο Υπερασπιστής της Ορθοδόξου πίστεως, γεννήθηκε στην Αυστροουγγαρία στις 18 Μαρτίου του 1854 μ.Χ. από μία φτωχή οικογένεια Καρπαθορώσων. Όπως πολλές άλλες οικογένειες στην Αυστροουγγρική αυτοκρατορία, η οικογένεια του Αλεξίου Τοθ ήταν αρχικά συνδεδεμένη με τους Ουνίτες. Ο πατέρας και ο αδελφός του Αλεξίου ήταν «ιερείς» και ο θείος του ήταν «Επίσκοπος» των Ουνιτών. Έλαβε εξαιρετική μόρφωση και έμαθε πολλές γλώσσες (καρπαθορωσικά, ουγγρικά, ρωσικά, γερμανικά, λατινικά και ελληνικά μόνο για ανάγνωση). Νυμφεύθηκε τη Ροζαλί Μιχάλιτς, την θυγατέρα ενός «ιερέως» και χειροτονήθηκε «πρεσβύτερος» στις 18 Απριλίου 1878 μ.Χ. Η γυναίκα του πέθανε σύντομα και μετά από λίγο και το μονάκριβο παιδί του. Ο Αλέξιος άντεξε τις δοκιμασίες αυτές με την υπομονή του Ιώβ.

Το μυστήριο του θείου Πάθους

ο εμπαιγμός του Χριστού, τοιχ.Ι.Μ.Μεταμορφώσεως Μετεώρων

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός (+2009)

Αν και το «κεφάλαιον» των παθών του Κυρίου μας είναι ο Σταυρός, διά του οποίου καταργήθηκε ο θάνατος και η φθορά και γενικά η καταδίκη, οι Πατέρες μας ερμηνεύουν και όλων των άλλων, των μερικών ας πούμε, παθών του Κυρίου το νόημα και τη σημασία. Επειδή η παράβαση των πρωτοπλάστων δεν ήταν μόνο μια απλή άρνηση, μια απλή αντιλογία, αλλά επακολούθησε και η πρακτική ενέργεια εφαρμογής της απειθείας προς την θείαν εντολή, ήταν επόμενο να χρειαστεί και τούτων των ενεργειών η θεραπεία. Έτσι, όλες οι ενέργειες των τρόπων της παραβάσεως του πρώτου Αδάμ επαναλαμβάνονται αντίστροφα από τον νέον Αδάμ, τον Κύριό μας Ιησούν, για να θεραπευθούν από την αρρώστεια της παραβάσεως: Άπλωσεν η Εύα τα χέρια στον απηγορευμένον καρπό; Άπλωσε και ο Ιησούς μας τα χέρια πάνω στο Σταυρό! Παρέβη την εντολήν ο Αδάμ και παρήκουσε; Έγινε και ο Ιησούς μας υπήκοος μέχρι θανάτου! Ξύλον ήταν το δένδρο από όπου ο καρπός; Επί του ξύλου εκρεμάσθη ο Λυτρωτής μας! Κήπος και παράδεισος ήταν εκεί όπου ο Αδάμ έφταιξε και απ’ όπου εξορίσθη; Κήπος ήταν στη Γεσθημανή όπου ο Ιησούς μας παρεδόθη! Ισοθεΐαν και δόξαν εφαντάσθη ο Αδάμ στην παράβασή του; Ατιμίαν και εμπτύσματα εδέχθη ο Κύριός μας! Ακάνθας και τριβόλους εκληρονόμησε μετά την εξορία του ο Εδάμ; Με ακάνθας στεφανώνεται ο Ιησούς μας! «Ενήδονον γεύσιν» από τον καρπόν αισθάνθηκε ο Αδάμ; Όξος και χολήν γεύεται ο Ιησούς μας! Διά της Εύας, η οποία εκ της πλευράς του Αδάμ ελήφθη, έγινεν η αποπλάνηση; Την πλευράν Του λογχεύεται ο Ιησούς μας για να τρέξει από αυτήν «αίμα και ύδωρ», συστατικά μυστηριακού καθαρμού της ανθρώπινης φύσεως! Και γενικά η διαστροφή των τρόπων της παραβάσεως των πρωτοπλάστων θεραπεύεται με την αντίστροφη επανάληψή τους στο Πάθος του Σωτήρα μας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Όταν σου έλθει θυμός, κλείσε το στόμα σου!

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής

«Ο θυμός καθ’ εαυτόν είναι φυσικός.

Όπως τα νεύρα στο σώμα.

Είναι και αυτός νεύρον ψυχής και οφείλει να τον μεταχειρίζεται ο καθείς εναντίον των δαιμόνων, ανθρώπων αιρετικών, και παντός κωλύοντος από την οδόν του Θεού.

Εάν δε θυμώνεις κατά των ομοψύχων αδελφών ή, εκτός εαυτού γενόμενος, χαλάς τα έργα των χειρών σου, γίνωσκε ότι κενοδοξίαν νοσείς και κάμνεις παράχρησιν του νεύρου της ψυχής. Απαλλάττεσαι δε διά της αγάπης προς πάντας και αληθούς ταπεινώσεως.

Διά τούτο όταν σοι έλθει θυμός κλείσε το στόμα σου δυνατά και μη ομιλήσεις εις τον υβρίζοντα ή ατιμάζοντα ή ελέγχοντα ή πολυειδώς σε πειράζοντα άνευ λόγου.Ο άνθρωπος είναι πλασμένος ήμερος και λογικός και επομένως ο θυμός δεν αρμόζει ουδέποτε εις την φύσιν του, ενώ με την αγάπην πάντοτε ευδοκιμεί και υποτάσσεται.

Με το καλό και με την αγάπην μπορείς να κάμεις πολλούς να ημερέψουν και αν κανείς είναι καλοπροαίρετος, τον κάμνεις ογλήγορα να συμμορφωθεί, να γένη Άγγελος Θεού».

«Μη ζητήσεις ποτέ σου να ευρείς το δίκαιον, διότι τότε έχεις το άδικον.

Αλλά μάθε να υπομένεις ανδρείως τους πειρασμούς, οιουσδήποτε και αν επιτρέψει ο Κύριος.

Χωρίς πολλές δικαιολογίες να λέγεις «Ευλόγησον»!

Και χωρίς να σφάλλεις να μετανοείς ότι έσφαλες.

Εν επιγνώσει ψυχής και όχι απ’ έξω, δι΄ έπαινον, να λέγεις πως έσφαλες και μέσα να κατακρίνεις. 

Ο Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης (ως Μητροπολίτης Πύργου) στο Κελλί του μακαριστού Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού (2006)

Ο Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης (ως Μητροπολίτης Πύργου) στο Κελλί του μακαριστού Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού (2006)

Αναγέννηση της Ορθοδοξίας σε όλο τον κόσμο (Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός)

Ο παρακάτω διάλογος πραγματοποιήθηκε στο Άγιον Όρος στις 26-10-2001 ανάμεσα στον Γέροντα και σε έναν Ρώσο επισκέπτη.

– Με μεγάλη χαρά μας σας υποδεχόμαστε. Έχετε τον βαθύτατο σεβασμό μας και τις καλύτερες ευχές.
– Ευχαριστούμε, Πάτερ, που μας δεχτήκατε.

Οι καιροί στην Ρωσία, τώρα, είναι αφ’ ενός δύσκολοι, και αφ’ ετέρου πολύπλοκοι.
– Προσευχόμαστε ώστε οι Ρώσοι να επιστρέψουν στην φυσική τους κατάσταση, αυτή που υπήρχε πριν την καταστροφή, επειδή έχουμε κοινές ρίζες και η κατάσταση στην οποία οι Ρώσοι έχουν περιέλθει είναι βάρος στην καρδιά μας.
– Υπάρχουν πολλά δεινά, φυσικά.

Ο εθισμός στα ναρκωτικά έχει καταντήσει μάστιγα. Το έθνος μας έχει πέσει σε παρακμή.
– Τα πράγματα βρίσκονται τώρα σε τέτοια κατάσταση παρακμής – μια κατάσταση κοινή για ολόκληρο τον κόσμο, στην παρούσα φάση.

Και είναι επακόλουθο αυτής της κατάστασης, αυτό ακριβώς το όριο, από το οποίο και θα αρχίσει η οργή του Θεού. Έχουμε φτάσει αυτό το υπερβολικό όριο.

Και τώρα θα συμβεί αυτό, που ο Κύριος με το Έλεός Του, προηγουμένως ανεχόταν.

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης: Προσευχή αυτοσχέδια -«Λόγος στην αγάπη και το φως»

Ακούστε εδώ

Περί ταπεινώσεως

Περάσαμε το ήμισυ της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, το στάδιο δηλαδή αυτό της άγωνιστικότητος, και τώρα βαδίζομε προς το τέρμα, οπόταν και θα συναντήσωμε την πραγματική προσκύνηση των Αγίων εορτών, πού τόση σημασία έχουν για ‘μάς.

Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω τον ώραίον εκείνον στίχο από τους οίκους της Δεσποίνης μας Θεοτόκου, πού λέει το έξης: «Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς, χαίρε, βάθος δυσθεώρητον και Αγγέλων όφθαλμοίς». Αν θυμάστε, το θέμα της αναγνώσεως της τράπεζας το μεσημέρι, ήτο περί ταπεινοφροσύνης. Άκριβώς αυτό πού μας απασχολεί. Διότι αν και η ταπεινοφροσύνη είναι γενικό καθήκον κάθε χριστιανού, ειδικά για τον μοναχό είναι στόχος και σκοπός. Γι’ αυτό και το σχήμα, η αμφίεση, η κατοίκιση, η διατροφή, η συμπεριφορά και γενικά όλη του η θέση είς τούτο αποσκοπεί, στο ταπεινό φρόνημα. Όπως άλλοτε Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο ζωοποιός Σταυρός

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός (+2009)

Γιά μας τους μοναχούς το νόημα του Σταυρού είναι το κέντρο του σκοπού μας, είναι το καύχημα μας, είναι η ελπίδα μας και η προσδοκία μας. Όταν βλέπωμε την λύσσα του εχθρού, όταν βλέπωμε τις πολύμορφες αδυναμίες της δικής μας φύσεως, όταν βλέπωμε τα πάθη και τις επιθυμίες πού μας πολιορκούν και απειλούν να μας εκμηδενίσουν, τότε άτενίζομε τον Σταυρό και αντλούμεν όλο το θάρρος να αγωνιστούμε και στο τέλος γινόμεθα νικητές.

Το άξιωσημείωτο είναι πώς να τον άγκαλιάσωμε και πώς να τον σηκώσωμε απρόσκοπτα. Διότι μόνον έτσι, διά της αναβάσεως μας επί του Σταυρού, θα δούμε πίσω από αυτόν τα σύμβολα της αναστάσεως. Μόνον εκείνοι πού αποθνήσκουν, εκείνοι και θα ζήσουν. Όποιος θέλει να βρή την ζωήν του, θα την «όπωλέση»· κι όποιος «τήν απωλέση ένεκεν εμού και του Ευαγγελίου», δηλαδή όποιος σηκώσει τον Σταυρό, εκείνος βέβαια δικαιούται να την αναστήση. Γι’ αυτό απόψε με μεγαλύτερη ευλάβεια να άκούσωμε τα ωραία εκείνα ύμνολογικά ποιήματα των Πατέρων μας- να προσκυνήσωμε το σύμβολο εκείνο το όποιο ο διάβολος πρόβαλε σαν κατάρα και ο Κύριος μας το μετέβαλε σε ευλογία για νά καταστρέψη αυτόν καί, δεύτερον, για να δώση σε μας όπλο ακαταμάχητο. Ατενίζοντες τον Σταυρό του Κυρίου μας, αναζητούμε με δίψα συνεχώς να μην παύσωμε να «αίρωμεν» αυτόν, γιατί πίσω από αυτόν είναι το πάν της επιτυχίας μας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τόσην χάριν δικαιούται εις εαυτόν να έχη ο άνθρωπος (γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής)

Τόσην χάριν δικαιούται εις εαυτόν να έχη ο άνθρωπος,

Ενοχή για τον πιστό δεν είναι η διάπραξη αμαρτίας αλλά ο μη αγιασμός του

Ενοχή για τον πιστό δεν είναι η διάπραξη αμαρτίας αλλά ο μη αγιασμός του.

 

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Δύο μαρτυρίες για την πνευματική αγάπη του Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού

1. «Μπορεί παιδί μου εμείς νά ζούμε στο Άγιον Όρος αλλά οι κεραίες μας βλέπουν τι γίνεται στήν Αθήνα».

Τί νά εννοούσε ο μακαριστός Γέροντας Ιωσήφ όταν μού το έλεγε αυτό πρίν μερικά χρόνια; Κάποτε η μητέρα μου έπαθε 3 εγκεφαλικά κατά διαστήματα. Στο τρίτο όμως πέθανε. Όμως συνέβη στο δεύτερο εγκεφαλικό ένα αξιοθαύμαστο γεγονός. Ήμουν στο νοσοκομείο μέ τα αδέλφιά μου. Ήμουν ανήσυχος. Είχα ένα μικρό κομποσχοινάκι στο χέρι μου και άρχισα νά λέγω τήν ευχή : «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ την μέ τίς ευχές του Γέροντα Ιωσήφ», «Υπεραγία Θεοτόκε ελέησέ την μέ τίς ευχές του Γέροντα Ιωσήφ».

Πήγαινα πάνω-κάτω στούς διαδρόμους του νοσοκομείου, μέ αγωνία και πόνο για τήν μητέρα μου. Πάντα έλεγα μέ τίς ευχές του Γέροντα Ιωσήφ. Πέρασαν δύο ώρες περίπου. Ξαφνικά εμφανίζεται ο γιατρός και μάς λέγει: «καλύτερα είναι η μητέρα σας».

Η χαρά πού πήρα ήταν ανέλπιστη. Το βράδυ παίρνω τόν Γέροντα Ιωσήφ στο καλύβι του στο Άγιον Όρος. «Ευλογείτε Γέροντα. Ξέρετε η μητέρα μου έπαθε εγκεφαλικό αλλά μέ τίς ευχές σας είναι καλύτερα τώρα». Ξαφνικά ακούω τόν Γέροντα νά μού λέγει στο τηλέφωνο. «Έ! άσε και κανένα νά πεθάνει!!». Τα έχασα, τόν ευχαρίστησα και πήρα τήν ευχή του. Μετά από αυτό συνειδητοποίησα αυτό πού μάς έλεγε συχνά από τήν Αγία Γραφή, «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη». Δηλ. η ευχή του Γέροντα ήταν δέησις δικαίου ενεργουμένη.

Η μαρτυρική ομολογία (Μνήμη των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων)

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός (+2009)

Εις ένα τροπάριο της ακολουθίας των εορταζομένων Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, λέγεται: «Φέροντες τα παρόντα γενναίως, χαίροντες τοίς ελπιζομένοις έλεγον οι Άγιοι Μάρτυρες».

Από την αρχή φαίνεται η ετοιμότητα της εφαρμογής του ομολογιακού χαρακτήρα του Χριστιανισμού.

«Φέροντες τα παρόντα». Ποιά είναι αυτά; Οτιδήποτε μπορεί να φαντασθή η διαβολική διάνοια, πού επινοεί τρόπους για να εμποδίσητους πιστούς να συνεχίσουν το δρόμο τους. Και αρχίζει από τις παραμικρές ενοχλήσεις,είτε εσωτερικές είτε εξωτερικές και φθάνει στο τέρμα των κακών, τον θάνατο.Γι αυτό οι χριστιανοί πρέπει να είναι έτοιμοι ακριβώς εις αυτή την έκτασι των κακών,ούτως ώστε να φέρουν «τά παρόντα» γενναίως, όχι με μικροψυχία. Και αυτό θα το κατορθώσουν, εάν ευρίσκονται «χαίροντες τοίς ελπιζομένοις». Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο Μοναχισμός

-«Τι είναι επί τέλους ο Μοναχισμός;».

Δεν μας παραξενεύει αυτή η επαναλαμβανόμενη ερώτησι από τους αγνοούντας την μυστηριώδη ζωή των Μοναχών, εφόσον πολλάκις και σε αυτούς τους ίδιους τους Μοναχούς μένει ασύλληπτη στο υπέρ φύσιν ύψος και έκτασί της και τις περισσότερες φορές μόνον δια της πίστεως κατανοείται. Συνεχώς μας υποβάλλεται πλήθος παρομοίων ερωτήσεων όχι μόνον έξω στον κόσμο, αλλά και μέσα στα Μοναστικά μας ιδρύματα, αν ο Μοναχισμός έχει νόημα και αξιόλογη σκοπιμότητα στην ανθρώπινη ζωή η είναι παραποίησι και διαστροφή της αληθείας και δημιούργημα του θρησκευτικού φανατισμού και της φαντασίας.

Δεν θα μας απασχολήση εδώ το έτυμον των λέξεων Μοναχός και Μοναχισμός μήτε ο φιλοσοφικός ορισμός των, αλλά θα αναφερθούμε κατ’ ευθείαν στην έννοια αυτού του βιώματος, που κατ’ εξοχήν σήμερα -μέσα στον εν εξελίξει κυκεώνα της συγχύσεως και του αποπροσανατολισμού- απασχολεί τον σύγχρονον άνθρωπο. Η εδώ

Περί αποφυγής της αποθαρρύνσεως (Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός)

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός (+2009)

Ένα ρήμα των Πατέρων το όποιο συναντήσαμε προχθές στην ανάγνωση της τράπεζας, το όποιο αναφέρει ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής, μού έκανε μεγάλη εντύπωση. «Ως οδοιπόρος άσματι κλεπτών τον κόπον της; όδοιπορίας». Όπως παλαιότερα θυμάμαι, τότε πού χρησιμοποιούσαν ως μεταφορικά μέσα τα υποζύγια, πολλές φορές παρακολουθούσα τους πατέρες και τους παππούδες πού εργάζονταν σκληρά μέσα στον καύσωνα με τα ζώα τους και σιγοτραγουδούσαν λίγο για να ξεχνούν έτσι τον κόπο της όδοιπορίας. Αυτό οι Πατέρες το μεταφέρουν και στην δική μας ζωή. Είναι γνωστό ότι «τό μέν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής». Ας έχουμε λοιπόν σαν όρο στην ζωή μας, «τό πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες». Στην πραγματικότητα όμως ο άνθρωπος κουράζεται με τις διάφορες περιστάσεις και περιπέτειες. Όλα αυτά είναι εκείνα τα όποια αλλοιώνουν την ζωή, δεν την αφήνουν να είναι ευθεία. Και μείς οι ίδιοι, όπως ξέρουμε, δεν έχομε πάντα τήν ίδια προαίρεση. Γενικά η προαίρεση μας είναι αμετακίνητη στο να ακολουθούμε τον Χριστό. Όλες αυτές οι αλλοιώσεις όμως, πού είναι τα αίτια και τα αιτιατά, σπρώχνουν, έλκουν, τραβούν, βαραίνουν καί κάνουν την ζωή του ανθρώπου πολλές φορές δύσκολη. Γι’ αυτό χρειάζεται από μέρους μας προσοχή, ώστε έχοντας ύπ’ όψιν όλα αυτά, να μην φεύγουμε από τον σκοπό μας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η πνευματική ζωή του ιερέα

Στη χριστιανική ζωή μιλούμε συχνά για πνευματικότητα και για πνευματικούς ανθρώπους. Αλλά ποιοί ακριβώς είναι οι πνευματικοί άνθρωποι; Ας αφήσουμε τον Απ. Παύλο να μας τους περιγράψει. Είναι, λέγει, όσοι «πνεύματι Θεού άγονται», εκείνοι τους οποίους «ο νόμος του πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού ηλευθέρωσε από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου» (Ρωμ. η’ 2, 14). Και συμπληρώνει, «όσοι πνεύματι Θεού άγονται, ούτοι είσιν υιοί Θεού», οίτινες «ουκέτι εαυτοίς ζώσιν, αλλά τω υπέρ αυτών αποθανόντι και εγερθέντι» (Ρωμ. η’ 14. Β’ Κορ. ε’ 15). Το καθήκον αυτό να γίνουμε, με τη Χάρη, πνευματικοί άνθρωποι αναφέρεται στον κάθε πιστό, ιδιαίτερα όμως στους ιερείς, γιατί αυτοί αποτελούν τους πνευματικούς οδηγούς των λοιπών ανθρώπων.

Πράγματι, αν μελετήσουμε τα ιστορούμενα από την Αγία Γραφή, θα διαπιστώσουμε ότι πάντοτε η ηγετική (πνευματική και διοικητική) εξουσία του λαού του Θεού (αλλά και όλων σχεδόν των άλλων λαών) συγκεντρωνόταν στους ιερείς, που είτε ως προφήτες, είτε ως Κριτές, είτε ως καθαυτό ιερείς εθεωρούνταν οι μόνοι ικανοί να καθοδηγούν το λαό, να αποκαλύπτουν τις βουλές του Θεού, και γενικά να αποτελούν τα μεσάζοντα πρόσωπα μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων. Ο θεσμός αυτός δεν ήταν εφεύρημα της ανθρώπινης αυταρχικότητας, όπως και τόσα άλλα συστήματα εξουσίας που δημιούργησε ο ανθρώπινος εγωισμός, αλλά επρόκειτο για σχέδιο της θείας βουλής, ώστε Αυτός ο ίδιος ο Θεός, διά του αντιπροσωπευτικού αυτού στοιχείου της ιερωσύνης και των οργάνων της, να επικοινωνεί και ενώνεται με τα πλάσματά του.

Λόγω της ατέλειας της ανθρώπινης φύσης, όπως

Η πίστη στο Χριστό ως φορέας της χάριτος

Στην κοινωνία που ζούμε, οποίος θα θελήσει να ακολουθήσει ένα ορισμένο δρόμο ζωής, π.χ. να σπουδάσει, να ασχοληθεί με την τεχνολογία η στρατό η άλλα παρόμοια, δίνει πρώτα τα στοιχεία της ιδιότητάς του: καταγράφεται π.χ. στους καταλόγους των υποψηφίων σπουδαστών, ομολογεί πίστη και υποταγή στους σχετικούς νόμους και κανόνες, και μετά αρχίζει την πρακτική ενέργεια της μαθητείας που θα αναδείξει, όπως είναι και ο σκοπός του, ένα πεπειραμένο παράγοντα στον κλάδο που διάλεξε. Η εισαγωγή του στην επιστήμη του αρχίζει από τη θεωρητική διδασκαλία η οποία είναι αναγκαία για να μπει στο νόημα της ουσίας αυτού που τον ενδιαφέρει, και μετά εισέρχεται στην πρακτική εφαρμογή των νόμων και όρων του επιτηδεύματός του σύμφωνα με την παράδοση των καθηγητών του, μέχρι που να γίνει πλήρως κάτοχος της επιστήμης του. Σαν απόδειξη της επιτυχίας του θα είναι, τελικά, η λήψη του πτυχίου.

Περί ακηδίας

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός (+2009)

Ακηδία είναι ο τρομερότερος εχθρός της πνευματικής ζωής. Όλα τα πάθη απτονται έν μέρει της ανθρωπινής υποστάσεως, αλλά αυτό το τρομερό κακό, η άκηδία η αμέλεια, απτεται του ψυχικού και του σωματικού κόσμου του ανθρώπου. Σαλεύει το σύνολο της ανθρωπινής υποστάσεως. Το γεγονός είναι ότι αυτή ξεκινά ενεργώντας μέσα από το ψυχοσωματικό σύστημα του ανθρώπου. Άπτεται των ιδίων των μελών και προκαλεί την παράλυση, την κατά φύσιν αδράνεια.

Υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος πού Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

 

Περί της έν Χριστώ αναστροφής

Εμείς διά πίστεως βαδίζομε και όχι δι’ είδους, όπως πάντοτε τονίζουμε. Καί, παρούσης της πίστεως, φυσικά δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Παρ’ όλα αυτά δεν καταργείται η δύναμη της γνώσεως και της λογικής η οποία πηγάζει από την ανθρώπινη προσωπικότητα. Τώρα αυτό πού υπενθυμίζω είναι για να δώσω βαρύτητα στο θέμα της έν Χριστώ αναστροφής, η οποία εξαρτάται από τον δικό μας έλεγχο. Γι’ αυτό βλέπετε, πέραν των όσων η Γραφή μας παραγγέλλει, τα όποια ανήκουν στην μεταφυσική και ενεργούνται διά της πίστεως, μας λέει ο Παύλος να προσέξωμε και το θέμα της αναστροφής.

«Όσα εστίν αληθή, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, εί τις αρετή και εί τις έπαινος, ταύτα λογίζεσθε» και τα τόσα άλλα τα όποια υπάγονται στον κώδικα της αναστροφής της περιεκτικής ηθικής. Άρα, Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Άγιος Σάββας ο Β’, αρχιεπίσκοπος των Σέρβων (+1271)

Υιός του κράλη Στεφάνου του Πρωτοστεφή και ανεψιός του αγίου Σάββα του Α’. Γεννήθηκε περί το 1208.

Το κοσμικό του όνομα ήταν Πρεντισλάβ.

Ακολούθησε το παράδειγμα του μεγάλου θείου του και μετά το προσκύνημά του στα Ιεροσόλυμα εκάρη μοναχός στη μονή Χιλανδαρίου.

Εξελέγη επίσκοπος Ζαχουμίου και στη συνέχεια αρχιεπίσκοπος των Σέρβων με το όνομα Σάββας ο Β’ (1263).

Κυβέρνησε την Εκκλησία με μεγάλο ζήλο και αγάπη.

Κοιμήθηκε στη μονή Πεκίου, όπου βρίσκονται τ’ άφθαρτα λείψανά του και όπου τιμάται ιδιαίτερα η μνήμη του.

Να προσέχεις τα «βόδια» (Δίδαγμα)

Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης: 

Ένα ζευγάρι ανέβηκαν

 κάποιο απόγευμα στο

 Μοναστήρι και μπήκαν στο κελί του Γέροντα.

Σε μια στιγμή, ο τελευταίος γύρισε και

 απευθύνθηκε στη γυναίκα:
-Τι κάνει ετούτος εδώ; Είπε κι έδειξε τον σύζυγο.
-Καλά είναι, Γέροντα.
-Καλά, ε; Ναι, αλλά εκείνα τα βόδια που έχει

 ζεμένα τον πάνε όπου θέλουνε.