Azizlerimiz Petros ve Pavlosun hayat hikayeleri

Petrus Pavlus

 

Aziz Petrus:

İsa Mesih’in ilk havarilerinden olup Andreas’ın kardeşidir.

Kendisi Beyt Sayda kasabasında olup asıl adı Simon’dur. Geçimini balıkçılıkla sağlayan fakir bir balıkçı olan Aziz Petrus, kardeşi ile Galile denizine (Lut Gölü) ağ atarken onları izleyen İsa kendilerine balık avlama işini bırakmalarını ve ardından gelmeleri halinde insan avcılığını öğreteceğini belirtilmiştir. Bunun üzerine Aziz Petrus ve kardeşi İsa’ya inanarak onun peşinden gitmişlerdir. (Markos 1:16) İsa Mesih Petrus’u ilk gördüğünde “Sen Yuhanna oğlu Simonsun ve Kifas olarak çağrılacaksın” der. Kifas ve Petrus aynı isimler olup ikisi de «kaya» anlamındadır.

Petrus İsa’dan hiç ayrılmadı ve İsa’nın yakalanıp çarmıha gerilmesine kadar hep beraber kaldı. Baş kahinin avlusunda Yahudilerden korkması nedeniyle üç kez İsa Mesih’i inkar etmek zorunda kaldı. İsa Mesih’in dirilişinden ve Kutsal Ruh’un havarilere inişinden sonra İsrail’de, Antakya’da, Anadolu’da ve en son Roma’da İncil’i yaydı.

Η Ευρώπη πρόδωσε τον Θεό και πρόδωσε και όλους τους άλλους λαούς

Σ’ όλα υπάρχει ένα τέλος, εκτός από το έλεος του Θεού. Αυτό αποδεικνύεται και από την ιστορία του λαού του Ισραήλ.

Και το βάθος της θάλασσας μπορεί να μετρήσει κανείς, τον πόνο όμως του Θεού για τους ανθρώπους είναι αδύνατο να τον μετρήσει.

Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους φάνηκε στον ιδρώτα που έσταζε από το μέτωπο του Χριστού, στον κήπο της Γεθσημανή.

Ο Θεός περιμένει και περιμένει. Τι περιμένει ο Θεός;

Ο Θεός δεν περιμένει πως ένας άνθρωπος θα δείξει το σωστό δρόμο στους λαούς, ούτε περιμένει πως ένας άνθρωπος θα δώσει στους λαούς εντολές για να υπακούσουν και να σωθούν. Δεν το περιμένει ο Θεός αυτό, επειδή αυτό ήδη έγινε.

Όλες οι ανοησίες που κάνουν οι άνθρωποι προέρχονται από λαθεμένες ανθρώπινες σκέψεις

Αδελφοί μου, όταν οι άνθρωποι, μπερδεμένοι χάνουν το δρόμο, τον οδηγό και το μυαλό, τότε μόνον ο Χριστός φαίνεται, κανείς άλλος.

Οι πιο αόρατοι στα χρόνια της αμαρτωλής ειρήνης, στα χρόνια του αιματοβαμμένου πολέμου γίνονται πιο ορατοί.

Όταν το σκοτάδι είναι βαθύ, τότε ο Χριστός το φωτίζει.

Όταν η δυστυχία είναι μεγάλη, τότε ο Χριστός δίνει την παρηγοριά.

Λούστε τα μαλλιά με σόδα!

Βάλτε στο μπουκάλι του σαμπουάν σας 1 κουταλιά του γλυκού μαγειρική σόδα κι ανακατέψτε.

Πεζοπορώντας προς την Έρημο του Αγίου Όρους (video)

Αλιγάτορας «συνέλαβε» φυγά

Τον χάρο με τα μάτια του είδε ένας άνδρας από τηΦλόριντα ο οποίος προσπάθησε να ξεφύγει από έλεγχο της αστυνομίας στην περιοχή Ταμπα.

Ειδικότερα, όπως μεταδίδουν τα ξένα μέσα ενημέρωσης, όταν ο 20χρονος «εγκλωβίστηκε» και δεν είχε άλλο τρόπο διαφυγής, κατέβηκε από το όχημά του και άρχισε να τρέχει.

Στην προσπάθειά του να γλιτώσει από τους αστυνομικούς έσπασε ένα φράχτη και εισήλθε σε μονάδα βιολογικού καθαρισμού.

Εκεί ωστόσο ήλθε αντιμέτωπος με έναν αλιγάτορα μήκους 2,5 μέτρων. Τελικά ο 20χρονος κατέληξε στο νοσοκομείο με γρατσουνιές και μώλωπες στο πρόσωπο και τα χέρια.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος και ο Χριστιανισμός

του Ταξίαρχου ε.α Κωνσταντίνου Παππά

 Ένα από τα πιο αξιόλογα γεγονότα που αντιμετώπισε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά τον 4. αι. μ.Χ. υπήρξε η κρίση ανάμεσα στον πολιτισμό και στη θρησκεία. Μια νέα θρησκεία, ο Χριστιανισμός, συγκρούστηκε με τον παλιό ειδωλολατρικό πολιτισμό, βγήκε νικητής κι αφού αναγνωρίστηκε-ύστερα από μακροχρόνια περίοδο διωγμών-από το Μέγα Κωνσταντίνο, καθιερώθηκε ως επίσημη θρησκεία του Κράτους στα τέλη του ίδιου αιώνα από έναν άλλον αυτοκράτορα, το Μέγα Θεοδόσιο.

 

Το αξιοπερίεργο είναι ότι δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι παράγοντες, ο Χριστιανισμός και ο παγανιστικός Ελληνισμός, βρήκαν μια αμοιβαία συμφωνία, αναμείχτηκαν και δημιούργησαν στη συνέχεια ένα νέο πολιτισμό, τον Ελληνοχριστιανικό, γνωστό με το όνομα Βυζάντιο.

 

Κέντρο αυτού του πολιτισμού έγινε η Κωνσταντινούπολη, η νέα πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η παλιά ειδωλολατρική αυτοκρατορία έγινε τώρα μια Χριστιανική Αυτοκρατορία κι εκείνος που έπαιξε τον κυριότερο ρόλο σ’ αυτό, όπως και σ’ άλλες μεταβολές, ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος.

 

Αναρωτιέται κανείς πώς μια αυτοκρατορία, που είχε ήδη αποκτήσει έναν πολιτισμό παγκόσμια αναγνωρισμένο, με ισχυρότατη διοίκηση, σταθερή μορφή ιδεών, μεταστράφηκε και μάλιστα σχετικά γρήγορα και από ειδωλολατρική έγινε χριστιανική, μπαίνοντας σε μια νέα εποχή, αντίθετη με το παρελθόν της. Το κυριότερο αίτιο πρέπει να το αναζητήσουμε ακριβώς στην ειδωλολατρεία.

Ο παλιός δηλ. ειδωλολατρικός κόσμος, τόσο στην πολιτική όσο και στη θρησκεία, δεν μπορούσε πια να ικανοποιήσει τις προσδοκίες του έθνους. Είχαν παρουσιαστεί στο μεταξύ νέες απαιτήσεις και επιθυμίες, που μόνον ο Χριστιανισμός φαινόταν ικανός να τις ικανοποιήσει. Ακόμα και για το ότι την εποχή αυτή βρέθηκε μια μεγάλη προσωπικότητα, ο Μέγας Κωνσταντίνος, για να υλοποιήσει τις ανάγκες αυτές.

Ο εικοστός αιώνας είναι ο πιο άρρωστος αιώνας της Ευρώπης

Όπως ο ψαράς που βγαίνει από ποτάμι, που είναι γεμάτο λάσπη, μυρίζει λάσπη έτσι και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός με την επιστήμη του, με τη φιλοσοφία του, την τέχνη του, αποπνέει λάσπη, μυρίζει όπως μυρίζει η γη, σαν σκόνη.

Ο Χριστός είναι ο μοναδικός γιατρός για τη θεραπεία της αρρώστιας της.

Ο λόγος, η αιτία της αρρώστιας της κυρτωμένης Ευρώπης είναι η καταπάτηση του θεϊκού νόμου.

Η κυρτωμένη Ευρώπη καταπάτησε το νόμο του Θεού.

Η έλλειψη σεβασμού προς τους γονείς είναι ένας λόγος.

Τίποτε ο Θεός δεν τιμωρεί τόσο πολύ όσο τις αμαρτίες των παιδιών απέναντι στους γονείς τους, επειδή αυτό είναι αμαρτία απέναντι στον ουράνιο Πατέρα.

Συνέντευξη με τον Πρωτοψάλτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Όνειρο του να ψάλει στην Αγιά Σοφιά

Του Αριστείδη Βικέτου

Υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι οι τίτλοι και τα αξιώματα δίνουν αξία στον άνθρωπο. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο.

Οι άνθρωποι, που φέρουν τίτλους και αξιώματα, δίνουν ανάλογα με το ήθος, την ποιότητα και την ευγένεια τους αξία σε αυτά.

Ένα πρότυπο αυτής της κατηγορίας ανθρώπων είναι ο Άρχων πρωτοψάλτης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Λεωνίδας Αστέρης, δηλαδή ο πρωτοψάλτης στον δεξιό χορό του πανσέπτου πατριαρχικού ναού του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.

Διακονεί με αυταπάρνηση και ένθεο ζήλο το Φανάρι  για 29 χρόνια , περισσότερα από όσα βρίσκεται στον Οικουμενικό Θρόνο ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και πρέπει να είναι ο μακροβιότερος πρωτοψάλτης , μετά τον μεγάλο Ιάκωβο Ναυπλιώτη.

Ως πρωτοψάλτης ανέβηκε στο δεξιό αναλόγιο του πατριαρχικού ναού κατά την Θεία Λειτουργία της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, 14 Σεπτεμβρίου 1984, χοροστατούντος του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχη Δημητρίου.

«Μετά των αγαπώντων την Μουσικήν συναναστρέφου αδόλως, οι κακοί ουκ έχουσιν άσματα! Πάρε την ευχή της μάνας σου και τράβα στο βουνό!»Αυτά τα δύο γνωμικά είχε και έχει ως κανόνα της ζωής του ο Λεωνίδας Αστέρης.

Οι μυροφόρες διδάσκουν και εμπνέουν

 

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, αγιορείτης

Ενας ιδεολόγος εκκλησιομάχος είναι ελεύθερος φυσικά να εκφράζει τη γνώμη του. Ένας πιστός μπορεί; Είναι της μόδας η αθεΐα και νοσηρή παρελθοντολογία η πίστη, λέγουν.

Όσοι χτυπούν αλύπητα την Εκκλησία νομίζουμε πως δεν έχουν το δικαίωμα να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την έξαρση της διαφθοράς. Η Εκκλησία πάντοτε μιλούσε για ήθος, ηθική, ειλικρίνεια, τιμιότητα και γνησιότητα. Το άθλιο τσουνάμι που επικρατεί παρασύρει και ισοπεδώνει τα πάντα. Οι προφητικές φωνές έχουν σιγήσει από καιρό. Οι εξεγερτικές σάλπιγγες έχουν εξαφανιστεί. Η έρημος σιωπά. Κήρυγμα μετανοίας δεν ακούγεται. Σαν να είναι ντροπή κάτι τέτοιο.

Έχουμε ξαναπεί και τονίσει το απαραίτητο μιας πνευματικής εγρηγόρσεως, κατόπιν μιας βαθιάς περισυλλογής, περισκέψεως και αυτογνωσίας. Χρειάζεται μια εν επιγνώσει ανανέωση, αναμόρφωση και ανάταση. Η φιλοκαλική ασκητική μιλά συνεχώς για απόρριψη του περιττού, πρόσληψη του απαραίτητου, του καίριου και του ουσιαστικού. Υπάρχει μια αντίθεη εκκοσμικευμένη ζωή, μια μανιώδης κοσμικότητα, μια καθαρά αντιπνευματική και αντιασκητική στάση ζωής. Ένα φρόνημα αταπείνωτο, αμετανόητο και ασυγχώρητο.

Δεν είναι καθόλου ορθή η αντιπάθεια, η οκνηρία, η κακομοιριά, η μοιρολατρία, η απαισιοδοξία. Ήλθε ο καιρός της έγερσης από τον ύπνο της ανεμελιάς. Ο προβληματισμός δεν μπορεί να είναι αιώνιος. Θα πρέπει κάποτε να παρθούν κάποιες σοβαρές και σημαντικές προσωπικές αποφάσεις. Απουσιάζει η γενναιότητα, η λεβεντιά, η παλικαριά, η αντρειοσύνη και η θαρρετή και άφοβη ομολογία.

Ήταν Ανθρωπος…!

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι ,μόνη,παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα.

 

Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς.

Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.

 

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλυτη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση.

Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια τής γριούλας, δεν μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθησε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό.

Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου».

Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη».

Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Οδοιπορικό στα παράλια της Μικράς Ασίας από το Ραδιοτηλεοπτικός Σταθμός 4Ε

Παρασκευή 17 Μαϊου 2013

Παρακολουθήστε στις 21:35 το ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χαλκιδικής.

«Κινδυνεύει η Ορθοδοξία»

Του Πρωτ. π. Θεόδωρου Ζήση

Μία ομιλία πού θά μπορούσε νά χαρακτηρισθεί σταθμός ως πρός τήν αποτίμηση τών εκκλησιαστικών δρωμένων, σέ εποχή ταχυτάτης επεκτάσεως καί επικρατήσεως τής Παναιρέσεως τού Οικουμενισμού, έδωσε ο π. Θεόδωρος Ζήσης στό Βόλο, παρόντος καί τού Μητροπολίτη Ιγνάτιου (25/1/2007), τήν οποία επεσήμανε συνεργάτις, τήν απομαγνητοφωνήσαμε, τήν παρουσιάζουμε ολόκληρη καί απερίτμητη… ώστε νά κατανοηθεί κι από τόν πιό απλό καλοπροαίρετο πιστό, ποιά ήταν η γραμμή καί πορεία πού είχε αρχικά χαραχθεί γιά τήν αντιμετώπιση τής παναιρέσεως τού Οικουμενισμού. Τήν αφιερώνουμε σέ όσους γνωρίζουν, αλλά έχουν τό κακό ελάττωμα νά ξεχνούν!

Η ομιλία αυτή τού π. Θεοδώρου είναι αναμφισβήτητα σημαντικότατη, γι’ αυτό καί τήν επικαλείται δύο φορές κι αυτός ο Μητροπολίτης Πειραιώς στήν πρόσφατη επιστολή–εγκύκλιό του πρός τήν Ιερά Σύνοδο τής Ιεραρχίας,στήν οποία υποβάλλει αίτημα συγκλήσεως Συνόδου μέ σκοπό τήν καταδίκη του Οικουμενισμού.

Σ’ αυτήν ο π. Θεόδωρος μέ τήν χαρακτηρίζουσα αυτόν ευθύτητα καί ευκρίνεια σκέψεως παρουσίασε τούς κινδύνους πού απειλούν τήν Ορθοδοξία σήμερα καί εκάλεσε σέ επιφυλακή καί επαγρύπνηση.

Σημειώνουμε συνοπτικά μερικά σημεία από τήν ομιλία του καί στή συνέχεια τήν δημοσιεύουμε ολόκληρη:

1. Αναφέρθηκε κατ’αρχάς, σ’ αυτούς πού λένε: «Δέν παθαίνει τίποτα η Εκκλησία» καί απάντησε: Ναί, αλλά κινδυνεύουν νά χαθούν τά μέλη τής Εκκλησίας, όταν χαθεί η ορθή πίστη καί επικρατήσει η αίρεση.

Χωρίς τήν [εναντίον π.χ. τού Οικουμενισμού] δική μας  ενεργοποίηση, δηλαδή τή συνέργεια πού είναι δόγμα τής Πίστεώς μας, ο Θεός μάς εγκαταλείπει.

Η αγάπη είναι ο πιο ιερός μας τόπος.

Αυτό το κοριτσάκι έχασε τη μητέρα του στον πόλεμο.

Στην αυλή του ορφανοτροφείου ζωγράφισε τη μητέρα της με κιμωλία και κουλουριάστηκε στην αγκαλιά της.

Έβγαλε τα παπούτσια της όπως όταν μπαίνουμε σε ιερό χώρο.

Δοκιμασμένα μυστικά που σβήνουν τους λεκέδες

Μουτζούρες, κηλίδες, βρομιές ή στίγματα, όποιο και αν είναι το πρόβλημα, υπάρχει λύση.

Ακόμη και αν ο λεκές δεν είναι πια νωπός, η «θεραπεία» μπορεί να είναι το ίδιο αποτελεσματική.

Μουτζούρες, κηλίδες, βρομιές ή στίγματα, όποιο και αν είναι το πρόβλημα, υπάρχει λύση.

Ιδανικά αντιμετωπίζουμε τους λεκέδες όσο είναι νωποί, αλλά ακόμη και αν δεν είναι οι «θεραπείες» που σου προτείνουμε μπορεί να είναι το ίδιο αποτελεσματικες.

Ιερέας … βατραχάνθρωπος και ιερέας βιολιστής στη Σίκινο

Οι καμπάνες των εκκλησιών ηχούν δυνατά στη Σίκινο. Οι δύο ιερείς, ο πατήρ Σπυρίδων Βουρλάκος και ο πατήρ Θοδωρής Αρσενικός, αποτελούν τη “ψυχή” του μικρού κυκλαδίτικου νησιού – αγαπητοί σε όλους τους κατοίκους, με πολλές δραστηριότητες όταν δεν ιερουργούν. Ο πρώτος είναι βετεράνος κομάντο και ο δεύτερος εξαίσιος βιολιστής, με έφεση και στο τραγούδι.

Ο πατήρ Σπυρίδων, με καταγωγή από τη Σύρο, σε ηλικία 16 ετών υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό και εργάστηκε ως μάγειρας στα καράβια, θέλοντας να βοηθήσει οικονομικά την πολύτεκνη οικογένειά του.

Στα 20 του έγινε βατραχάνθρωπος, ενώ στη συνέχεια μπήκε σε ομάδα κομάντος στη Σχολή Χωροφυλακής Ρεθύμνου, έχοντας αποσπάσει αρκετές διακρίσεις.

Ξεφορτώσου τους λεκέδες από τα ξύλινα έπιπλα

Τέσσερις χρήσιμες συμβουλές από την Mαίρη Παναγάκου γιατί… ατυχήματα συμβαίνουν πάντα.

 

Οι λεκέδες από κερί χρειάζονται ελαφρύ ξύσιμο με μαχαιράκι. Eπειτα πέρνα τα έπιπλα με ένα πανί βουτηγμένο σε λινέλαιο που έχεις ζεστάνει σε μπεν μαρί.

Οι λεκέδες από μελάνι αφαιρούνται με στυπόχαρτο, χαρτί ή ένα κομμάτι πανί. Aν είναι ξεροί, μπορείς να δοκιμάσεις να τους μαλακώσεις με λίγο γάλα.

Μια νέα Βυζαντινή «Πομπηία» ανατέλλει στην Τουρκία

Οι New York Times επισκέφτηκαν την εκσκαφή

Στο Ντεμρέ της Τουρκίας αρχαιολόγοι ξεσκεπάζουν σιγά-σιγά ένα τεράστιο δείγμα βυζαντινών αρχαιοτήτων. Τον 4ο αιώνα μ.Χ. ένας αρχιεπίσκοπος με το όνομα Νικόλαος, μεταμόρφωσε τα Μύρα, τη μεσογειακή πόλη που τώρα ανήκει σε εδάφη τουρκικά, σε μια χριστιανική πρωτεύουσα. Μετά από 800 χρόνια όπου η πόλη ήταν πόλος έλξης χριστιανών, εξαφανίστηκε κάτω από 18 μέτρα λάσπης από τον διπλανό ποταμό Μύρο.

Αλλά τώρα 700 χρόνια αργότερα, η πόλη εμφανίζεται ξανά χάρη στους αρχαιολόγους. Από το 2009, άρχισαν οι αρχαιολόγοι να βγάζουν δείγματα μιας μεγάλης πόλης και πριν λίγους μήνες ολοκληρώθηκε η ανασκαφή, ενός μικρού παρεκκλησιού το οποίο λόγω του ότι ήταν «σφραγισμένο» μέσα στην λάσπη, διατηρήθηκε ανέπαφο.

Στον ένα τοίχο υπάρχει χαραγμένος ένα σταυρός που δημιουργεί ένα παράθυρο από το οποίο διαπερνά το φως, και μέσα από την πλευρά του τοίχου εμφανίστηκε μια τοιχογραφία, πολύ σπάνια για τα δεδομένα των Τούρκικων ανασκαφών.

Πίστη και απιστία

Φωτό:e-theologia.blogspot.com

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Ο Απόστολος Θωμάς αποτελεί για πολλούς σύμβολο «απίστου» ανθρώπου.

Ο Θωμάς όμως δεν ήταν άπιστος, αλλά ειλικρινής αναζητητής της αλήθειας.
Δεν επιθυμούσε να έχει μια αναιμική, εξωτερική και επιφανειακή πίστη. Ήθελε η πίστη στην Ανάσταση να στηρίζεται στη γνώση. Εξάλλου, μόνο η πίστη που έχει ως γερό θεμέλιο τη γνώση και την προσωπική εμπειρία μπορεί να έχει διάρκεια.

β) Αντίθετα η γνώση, όταν αυτονομείται και δεν ακολουθείται από την πράξη, αποβαίνει επιζήμια.

Ο Όσιος Ησύχιος γράφει ότι η γνώση προηγείται της πίστεως και συμπληρώνει: «Τα γαρ της Γραφής ειρημένα, ουχ ίνα νοήσωμεν μόνον, αλλ’ όπως αυτά ποιήσωμεν είρηται».

Κοντολογίς, η εντρύφηση στα βιβλικά και αγιοπατερικά κείμενα δεν μπορεί να γίνεται για λόγους θεολογικής περιέργειας ή δικαίωσης προσωπικών αντιλήψεων, αλλά για αναζήτηση δεικτών ζωής.
γ) Στη θεολογική σκέψη διακρίνονται κυρίως δύο είδη πίστεως. Η πρώτη γεννά φόβο Θεού, από τον οποίο δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για τήρηση των θείων εντολών. Η πρώτη πίστη δωρίζεται με το βάπτισμα, ενώ η δεύτερη με την άσκηση και την καλλιέργεια των αρετών.

Η πρώτη προέρχεται εξ ακοής, ενώ η δεύτερη εξελίσσεται σε βεβαιότητα και εμπιστοσύνη. Η πρώτη ενυπάρχει ως ενδιάθετο αγαθό στον καθένα, ενώ η δεύτερη είναι γέννημα της πρακτικής αρετής, της προσωπικής εμπειρίας και μετοχής στη χάρη του Θεού.

Της μάνας της Ιμβριώτισσας

«Επειδή ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, έπλασε γι’ αυτό τη μάνα», ειπώθηκε από τα χείλη κάποιου τόσο εύστοχα, αφού η μάνα είναι αυτή που με τη δύναμη του Θεού από τη στιγμή της σύλληψης του εμβρύου και μέχρι να σφαλήσει τα γεμάτα στοργή και αστείρευτη ανιδιοτελή αγάπη μάτια της, αγωνιά και αγωνίζεται για την υγεία και την ευτυχία του σπλάχνου της.

Όπως έγραψε ο Κύπριος συγγραφέας και ποιητής Δημ. Ποταμίτης είναι: η Μάνα του Θεανθρώπου, η Μάνα Παναγιά, η Μάνα του ληστή, η Μάνα του στρατιώτη, η Μάνα του μαθητή, η Μάνα Κουράγιο, η Μάνα του καθενός από εμάς και θα προσθέταμε ασφαλώς και τη Μάνα του πρόσφυγα.
Δεν μπορούμε να παραλείψουμε τη Μάνα της Ανατολής που σε εποχές ηρεμίας και γαλήνης, παρά τον καθημερινό της μόχθο, προσπαθούσε να αναστήσει τα παιδιά της και ταυτόχρονα έβρισκε χρόνο για βεγγέρες στις γειτόνισσες και για αστειολογήματα στις βρύσες και στα σοκάκια.

Επειδή η Μάνα της Ανατολής είχε ξεκινήσει τον αγώνα της από παλιά, από τότε που κατάλαβε πως τα παιδιά της κινδυνεύουν, ας την δούμε από πιο κοντά. Μιας και μοιάζει με την δική μας μάνα, την Ιμβριώτισσα. Μαζεμένες θαρρείς όλες οι μανάδες, προσπαθούν να μαζέψουν κάτω από τα φτερά τους τα κλωσόπουλα, να μην τα εύρει η συμφορά και ο θάνατος.

Έζησε στις τραγικές ημέρες του πανικού, του ξεριζωμού, της ανείπωτης φρίκης στα καραβάνια του θανάτου ή στις λεηλατημένες από τους ατάκτους Τούρκους (τσέτες) πόλεις και στα χωριά στα παράλια της Ιωνίας, αλλά και στην ΚωνΠολη, τον Πόντο και την Καππαδοκία, όταν «Έπεφτε η μάνα και το παιδί δε στέκονταν να την σηκώσει, πέθαινε το παιδί κι η μάνα δεν προλάβαινε να το νεκροφιλήσει», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η συγγραφέας Δ. Σωτηρίου.

Δημήτριος Παναγόπουλος: Όταν αναστήθηκε ο Χριστός!

Όταν αναστήθηκε ο Χριστός, οι στρατιώτες, πού φύλαγαν τόν τάφο Του καί ήταν πολλοί, δωροδοκήθηκαν από τούς Εβραίους, γιά νά μή πούν ότι ο Χριστός αναστήθηκε, αλλά ότι κλάπηκε από τούς Αποστόλους!

Ο Χριστός θάφτηκε μέ τόν Ιουδαϊκό τρόπο ταφής. Άλειψαν τό σώμα Του μέ παραφίνη (κολλητική ουσία), έντυσαν τό κεφάλι μέ τό σουδάριο καί τό σώμα μέ σεντόνια.

Άν όμως οι Μαθητές τού Χριστού έκλεβαν τό σώμα τού Χριστού, τά ενδύματά Του πώς βρέθηκαν μέσα στόν τάφο;

Δηλαδή έκλεψαν τό σώμα τού Χριστού, βγάζοντας πρώτα τά ρούχα Του; Αστεία πράγματα!

Εξάλλου η παραφίνη, πού άλειψαν τό σώμα τού Χριστού, θά ήταν η αιτία, τό σεντόνι νά γίνει ένα μέ τό δέρμα τού Χριστού.

Ο Χριστός έμεινε 33 ώρες στόν άδη (από τίς 3 τό απόγευμα τής Παρασκευής έως τά μεσάνυχτα τού Σαββάτου), όσα ήταν δηλαδή τά χρόνια τής επίγειας ζωής Του.

Πρωτότυπα -και οικονομικά- δώρα για τη γιορτή της μητέρας

Γιορτάζουν οι μαμάδες όλου του κόσμου. Δες πώς μπορείς να κάνεις τη δική σου να χαμογελάσει αυτή την ξεχωριστή μέρα.

 

Μπορεί τα πράγματα να είναι δύσκολα για όλους αυτό τον καιρό -κυρίως οικονομικά- αλλά μην αφήσεις το γεγονός να χαλάσει αυτή τη μέρα δες το σαν ευκαιρία να κάνεις χαρούμενο τον άνθρωπο που σου πρόσφερε το μεγαλύτερο δώρο από όλα. Και μην ανησυχείς… Υπάρχουν και αρκετές ενδιαφέρουσες οικονομικές προτάσεις… Διάβασε παρακάτω και πάρε ιδέες.

«Εκεί που είσαι ήμουνα και εκεί
που είμαι θα έρθεις». Κόρη, μαμά,
γιαγιά… Τρεις γενιές γυναίκες της
ίδιας οικογένειας που έχουν να μοιράσουν
περισσότερα από όσα έχουν να χωρίσουν.

Μεταθανάτιες εμπειρίες

Τού Σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου

 

Στο προηγούμενο κεφάλαιο είδαμε αναλυτικά ότι η ώρα του θανάτου είναι πολύ συνταρακτική για τον άνθρωπο, γιατί η ψυχή χωρίζεται από το σώμα με το όποιο αποτελούσε μια αρραγή ενότητα.

Οι άγιοι της Εκκλησίας ετοιμάζονται σε όλη τους την ζωή για την ώρα αυτήν. Και όταν πλησιάζει αυτή η στιγμή προσεύχονται πολύ.

Στα ασκητικά συγγράμματα βλέπουμε ότι οι ασκητές αποδίδουν μεγάλη σημασία στον τρόπο πού φεύγουν οι άνθρωποι, και ιδίως προσέχουν αν έφυγαν έχοντας συνείδηση του θανάτου, θεωρούν μάλιστα ότι είναι πολύ φοβερό να πεθάνει κανείς χωρίς να το καταλάβει.

Να διέλθει «εκ του θανάτου εις την ζωήν», χωρίς να έχει ανεπτυγμένη την συνειδητότητά του και, φυσικά, χωρίς να προσεύχεται στον Θεό. Γι’ αυτό εκείνη την στιγμή προτιμούν να είναι μόνοι τους και να προσεύχονται.

Στο κεφάλαιο αυτό θα επανέλθουμε στο θέμα, γιατί θέλουμε να κάνουμε λόγο για τις λεγόμενες μεταθανάτιες εμπειρίες, για τις οποίες στον δυτικό κόσμο έχει γίνει μεγάλη συζήτηση. Όπως γνωρίζουμε, έκαναν μεγάλη εντύπωση οι περιγραφές μερικών ανθρώπων πού επανήλθαν, με κάποιο τρόπο, στην ζωή και περιέγραψαν εκείνα πού είδαν.

Και η εντύπωση αυτή προκλήθηκε γιατί στον δυτικό κόσμο λησμονήθηκε, εν μέρει, η ύπαρξη της ζωής μετά θάνατον, θεωρήθηκε ότι ο άνθρωπος τελειώνει με το τέλος της διαλογικής ζωής. Συνηθισμένοι να εξαντλούν την ύπαρξη του ανθρώπου στην λογική, ανακαλύπτουν έναν άλλο κόσμο και εκπλήσσονται.

«ΛΟΓΟΣ ΕΛΠΙΔΟΣ» – Μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων Αποστόλου Δανιηλίδου

Ο Γέρων Δέρκων Απόστολος

Του Αντ. Στεφ. Παριζιάνου

Με άριστο περιεχόμενο και ως ένας ύμνος προς την Ι. Θεολογική Σχολή της Χάλκης και προς την Ι. Μονή Αγίας Τριάδος, κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Σεβ. Μητροπ. Γέροντος Δέρκων κ. Αποστόλου, με τον επάνω αναφερόμενο τίτλο.

Το βιβλίο περιέχει σειρά ομιλιών και κηρυγμάτων, προσφωνήσεις και αντιφωνήσεις, σειρά ομιλιών στο Άγιο Όρος, περιγραφές προσκυνηματικές, επικήδειους λόγους και διάφορα άρθρα που δημοσιεύτηκαν, από το 1995 μέχρι το 2005.

Το βιβλίο ξεκινά με το εξής χαρακτηριστικό αφιερωματικό προλογικό σημείωμα: «Τη Τροφώ Σχολή και Μονή της Αγίας ομοουσίου και Παντουργού Τριάδος, εις ελαχίστην αντίδοσιν των θρέπτρων και των εξ αυτής παντοίων δωρημάτων, ο ταπεινός καθηγούμενος ταύτης διάκονος τε ομού και υπηρέτης Απόστολος έσχατος εν επισκόποις, Μοσχονησίων ταπεινός αρχιθύτης». 

Η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος στην συγχαρητήρια επιστολή του αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «Παρακολουθούντες αξιοχρέως και εν στοργική αδελφική αγάπη και τιμή την επί δεκαετίαν όλην ένζηλον διακονίαν και προσφοράν της υμετέρας αγαπητής Ιερότητος προς την Ιεράν καθ΄ημάς Πατριαρχικήν και Σταυροπηγιακήν Μονήν της Αγίας Τριάδος Χάλκης, υπό την ιδιότητα του ηγουμένου αυτής προαγόμεθα… ίνα εκφράσωμεν τας θερμάς ευχαριστίας και τα συγχαρητήρια της Μητρός Αγίας του Χριστού Μ. Εκκλησίας διά την πρόφρονα και φιλογενή αυτής διάθεσιν…. προς εκπλήρωσιν της ανατεθείσης αυτή διακονίας…». 

Συμβολισμοί στο μυστήριο του γάμου.

1. Τί συμβολίζει η τριπλή αλλαγή των δακτυλιδιών στα χέρια των μελλονύμφων;

 

Ο παράνυμφος κατά την ακολουθία του αρραβώνα αλλάζει τα δακτυλίδια τρεις φορές.

Η πράξη αυτή συμβολίζει την αμοιβαία ένωση των μνηστευομένων και την αναπλήρωση των ελλείψεων του ενός από τις ικανότητες του άλλου.

Το ότι ο παράνυμφος αλλάζει τα δακτυλίδια τρείς φορές δηλώνει ότι η πράξη αυτή γίνεται ενώπιον Θεού και ανθρώπων καθώς επίσης η ίδια η παρουσία του φανερώνει τη δέσμευση των μελλονύμφων που γίνεται έμπροσθέν του για μια πορεία που θα καταλήξει με την ευλογία της Εκκλησίας στο γάμο και όχι στην κραιπάλη και στην ασωτία.

Η παρουσία του παρανύμφου κατά την αλλαγή των δακτυλιδιών φανερώνει και τη μαρτυρική παρουσία του στον αρραβώνα, γεγονός που με τίποτα δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ή ακυρώσει. Έτσι και εκ της πράξεως αυτή δηλώνεται πλην σαφώς εμμέσως η σπουδαία θέση που έχει ο παράνυμφος στη ζωή των μελλονύμφων. Να τους υπενθυμίζω ανά πάσα στιγμή αύτη την δέσμευσή τους ενώπιον του Θεού και ενώπιον των ανθρώπων.