Η δικαίωση του ανθρώπου

122. Τι εννοούμε λέγοντας δικαίωση;

Την απελευθέρωση τού ανθρώπου από την αμαρτία και την οφειλόμενη σ’ αυτήν ενοχή, την αναγέννηση, ανακαίνιση και θέωση της φύσεώς του, που είναι όλα καρποί του λυτρωτικού έργου του Χριστού.  Οπως η αμαρτία με την εισήγηση του πλάνου επέφερε αχρείωση της πνευματικής φύσεως του ανθρώπου και εξασθένηση των πνευματικών του δυνάμεων σταθερώς αποκλινουσών από το Θεο και φερομένων προς το κακό, έτσι και η χάρη του Θεού, που πλούσια απέρρευσε από το πάθος και την ιλαστική θυσία του Χριστού, αποκατέστησε το «κατ’ εικόνα» στην αρχέγονή του εύκλεια, ενισχύοντας τις ηθικές και πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου στο αγαθό και την αρετή. Παρόλο ότι η δικαίωση είναι έργο καθαρό της αγάπης και της χρηστότητας του Θεού, όμως για την πραγμάτωσή της απαιτείται από μέρους του ανθρώπου η ελεύθερη σύμπραξη και συνέργειά του με τη χάρη του Χριστού.

Ο Ανθρωπισμός

Ανθρωπισμός αποτελεί την ηθική και αισθητική έκφραση της Αναγέννησης. Ως τότε, η ζωή του κόσμου αρμοζόταν και προαγόταν με κέντρο ζωτικό του σύμπαντος το Θεό. Εκείνος ιεραρχούσε τη δημιουργία ολόκληρη και πρόσφερε τα μέτρα, τα κριτήρια και τους στόχους της ανθρώπινης ζωής που στο τελικό της σύνορο ήταν η αθανασία.

Η Αναγέννηση, μέσα σε φώτα και πανηγυρισμούς, καταλύει την από αιώνων, επισφραγισμένη με τη χριστιανική αποκάλυψη, ιεραρχία του κόσμου, εκθρονίζει το Θεό απ’ το κέντρο του σύμπαντος και τοποθετεί στη θέση του τον άνθρωπο. Χαράζει μια αληθινά μεγάλη και τρομερά επικίνδυνη εποχή, η εποχή του Ανθρωπισμού.

Στην αρχή το σχήμα προβάλλεται ως δυαρχικό: ο Θεός κι ο Άνθρωπος στέκονται αντίκρυ και διαλέγονται. Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται για την αιωνιότητα της χάριτος αλλά φροντίζει και για την επίγεια ζωή του, τις απολαύσεις και τις τιμές της. Αλλά η ανταρσία του ανθρώπου δεν έμελλε να σταματήσει ως Ιδώ. Και σιγά-σιγά ο Θεός παραμερίζεται, μπαίνει -από ύψιστη αρχή και Πατέρας και Κυβερνήτης του κόσμου και του Ανθρώπου- στη σκιά, και τη θέση του, μέσα σε αποθεωτικές ιαχές, καταλαμβάνει ο άνθρωπος. Από το πρωτείο του Θεού πάμε στο πρωτείο του Ανθρώπου: αυτό είναι το κίνημα της Αναγέννησης και το περιεχόμενο του ανθρωπισμού. Από τη θεοκρατία καταλήγουμε στην Ανθρωποκρατία. Ο εγωισμός του ανθρώπου πραγματοποίησε το γκρέμισμα της αιώνιας και φυσικής τάξης του κόσμου και προσπάθησε να θεμελιώσει μια νέα τάξη.

Προεορτάσομεν πιστοί

Ο προεόρτιος εορτασμός της Γεννήσεως του Κυρίου ξεκινά για τα καλά πέντε μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Οι ακολουθίες κάθε μιας από αυτές τις ήμέρες καλούν τους πιστούς να προετοιμαστούν για την εορτή και να προετοιμάσουν την πανήγυρή της.

Προεορτάσωμεν λαοί, Χριστού τα Γενέθλια· και επάραντες τον νουν, επί την Βηθλεέμ αναχθώμεν τη διανοία, και κατίδωμεν τήν Παρθένον, τοις ψυχικοίς λογιομοίς, επειγομένην τίκτειν εν Σπηλαίω τον των όλων Κύριον και Θεόν ημών ου Ιωσήφ κατιδών των θαυμάτων το μέγεθος, εδόκει άνθρωπον θεωρείν, ως βρέφος σπαργανούμενον· υπενόει δε εκ των πραγμάτων, Θεόν είναι αληθινόν, τον παρέχοντα ταις ψυχαίς ημών, το μέγα έλεος.

Η «Διακαινήσιμος» εβδομάδα.

Ολόκληρη η εβδομάδα από το άγιο Πάσχα μέχρι την επομένη Κυριακή, δηλαδή, την Κυριακή του Θωμά, λέγεται «διακαινήσιμος».

Γιατί ονομάζεται έτσι;

Στην πάλαια εποχή στην Εκκλησία υπήρχε η τάξη των Κατηχουμένων, όσων δηλ. προέρχονταν από τους ειδωλολάτρες ή τους Ιουδαίους και διδάσκονταν τις αλήθειες της χριστιανικής πίστεως για να γίνουν μέλη της με το μυστήριο του Βαπτίσματος. Το Βάπτισμα δεν ήταν τότε ατομικό ή οικογενειακό γεγονός, όπως σήμερα, αλλά γεγονός που αφορούσε το πλήρωμα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό οι Κατηχούμενοι βαπτίζονταν ομαδικά κατά τη νύχτα του Μ. Σαββάτου προς την Κυριακή του Πάσχα.

Χρεοκόπησε ή απέτυχε ο χριστιανισμός;

Πολλές φορές  ακούμε να διατυπώνεται η απορία για το πως συμβαίνει δυο χιλιάδες χρόνια χριστιανισμού να μην καταφέρουν να επηρεάσουν την κοινωνία μας, έτσι που η ζωή της να γίνει πιο υποφερτή και πιο ανθρώπινη. Και ξεκινώντας από την απορία αυτή βγάζουν το συμπέρασμα, ότι ο χριστιανισμός είτε έχει χρεοκοπήσει είτε είναι από τη φύση του ανίκανος για μια τέτοια αποστολή.

Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει από μια παρεξηγημένη αντίληψη για την αποστολή του χριστιανισμού. Ο χριστιανισμός ποτέ δεν επεδίωξε, όσο κι αν πολλοί χριστιανοί το πιστεύουν, μια κοινωνική μεταρρύθμιση, τουλάχιστο για την τωρινή μορφή του κόσμου.

Ο Χριστιανισμός έζησε και στις «κατακόμβες»

Κώστα Τσιρόπουλου

Σήμερα από πολλές, και συχνά αντίθετες πλευρές, από ανθρώπους του ανατολικού αλλά και του δυτικού ημισφαιρίου ακούμε πως η θητεία του Χριστιανισμού μέσα στον κόσμο μας τελείωσε. Πως ήταν ένας Μύθος, έδωσε ό,τι ήταν να δώσει σε αληθινά κρίσιμες στιγμές της ανθρωπότητας και πως τώρα είναι καιρός ν’ αναζητήσουμε ένα νέο Μύθο.

Είναι τραγικό που ο σημερινός άνθρωπος δεν μπορεί πια ν’ ανιχνεύσει το αιώνιο, το υπερχρονικό και να το ξεχωρίσει από τη ροή και τη φθορά της ιστορικής ζωής.

Προσωπική αναγέννηση (2)

Πιο πάνω σημειώσαμε, πως την ειλικρινή μετάνοια την ακολουθεί η ακριβής τήρηση των εντολών του Θεού. Αισθάνομαι την ανάγκη να επιμείνω λίγο περισσότερο πάνω σ’ αυτό το σημείο, γιατί μου φαίνεται βασικό για την προσωπική αναγέννηση. Ο περισσότερος κόσμος ακούει μετάνοια και πανικοβάλλεται. Την θεωρούν απάρνηση της ζωής, κ’ επομένως την αφήνουν για τα… γεράματα. Εδώ δεν χρειάζεται και μεγάλη διαλεκτική για ν’ αποδείξει κανείς το μέγεθος αυτού του σφάλματος και των κινδύνων που το ακολουθούν. Η μετάνοια είναι απάρνηση, αλλά της αμαρτωλής μας ζωής.

Προσωπική αναγέννηση (1)

Κάθε καινούρια μέρα, με την ανατολή του ήλιου πάνω σε δικαίους και αδίκους, με κάνει να σκέπτομαι πολύ επίμονα το θέμα της προσωπικής αναγεννήσεως του χριστιανού, που η σπουδαιότητα του στηρίζεται ακριβώς πάνω σε τούτο το σημείο: πως η καλή ή κακή αντιμετώπιση του μπορεί να μας χαρίσει την αιώνια ζωή ή την αιώνια κόλαση. Και είναι, αλήθεια, πολύ κωμικό και τραγικό μαζί, το γεγονός, πως πάντοτε σχεδόν κάνουμε σαν τα μικρά παιδιά – οι περισσότεροι: τους δίνεις μια χρυσή λίρα ή ένα πεντόλιρο, και το περιφρονούν, εμπρός σ’ ένα μικρό νόμισμα, με το οποίο θ’ αγοράσουν απ’ το γειτονικό περίπτερο ένα μικρής διάρκειας και αμφιβόλου ποιότητος γλύκισμα.

Το δώρο των Χριστουγέννων (Γαλ. 4, 4-7)

Τί σήμανε για την ανθρωπότητα η γέννηση του Χριστού και τί σημαίνει για τον καθένα που πιστεύει και αναγεννιέται μαζί με το Χριστό, το περιγράφει καίρια και δυνατά ο απόστολος Παύλος στην περικοπή που διαβάζει η Εκκλησία μας ανήμερα τα Χριστούγεννα (Γαλ. 4,4-7). Ο απόστολος, που έζησε τη σκλαβιά του ιουδαϊκού νόμου, που είδε και γνώρισε τη φρίκη της αμαρτίας του ελληνιστικού κόσμου, αλλά και που γεύθηκε και απήλαυσε τη χάρη της λυτρώσεως, καταθέτει θεόπνευστα την εμπειρία του και καλεί τους χριστιανούς όλων των αιώνων – και του δικού μας – να δοξάσουν το Θεό για την ευδοκία του προς τους ανθρώπους να επισκεφθεί ως σωτήρας τη γη μας.

Η τρίτη γέννηση του Χριστού

Ο Εμμανουήλ – Και εσκήνωσεν εν ημίν

 1. Η αναγέννηση

Η τρίτη γέννηση του Χριστού είναι η γέννησή του στη ζωή των ανθρώπων που τον πιστεύουν και τον δέχονται προσωπικό τους Θεό. Διότι αν και ο Χριστός ενανθρώπησε για να σώσει όλο το κόσμο, εν τούτοις, δεν σώζονται όλοι οι άνθρωποι. Βέβαια, ο Κύριος «θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τι 2,4), και ασφαλώς είναι παντοδύναμος, σέβεται, όμως, και την ελευθερία του ανθρώπου και δεν μπορεί, δεν θέλει, να μας σώσει, αν εμείς δεν θέλουμε. Έτσι παρουσιάζεται στην Αποκάλυψη σαν ένας ζητιάνος οδοιπόρος, που γυρνά από πόρτα σε πόρτα, από ψυχή σε ψυχή, και χτυπά να του ανοίξουμε.

H BYZANTINH ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΑΓΝΟΥΝΤΑΣ (ΤΟΥ 11ΟΥ ΑΙΩΝΑ) ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ (10)

Συνέχεια από (9)

VatopaidiFriend: Η Μονή της Παναγίας Αγνούντας είναι ένα κυριολεκτικά πανέμορφο και γραφικότατο μοναστηράκι πάνω σε έναν κατάφυτο λοφίσκο δίπλα στο δρόμο από την Κόρινθο στην Επίδαυρο. Η επίσκεψη σε τούτο το μικρό στολίδι της Ορθοδοξίας είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία. Υπάρχει μια τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα εκεί. Τα γήινα τερακόττα χρώματα σε πάνε κατευθείαν στην Κάτω Ιταλία. Οι κάκτοι που αναρριχώνται στο κτίριο της μονής και τα κελλιά παλαιών ασκητών προσθέτουν ακόμα περισσότερο στην εξωτική ατμόσφαιρά της. Η αρχιτεκτονική της εκκλησίας της μονής, που είναι αφιερωμένη στην Παναγία, είναι κάτι το μοναδικό. Η υψηλή, σε σύγκριση με το μήκος και το πλάτος της, οροφή της είναι κάτι που δεν το συναντάς συχνά. Το εσωτερικό του ναού, με τις εκπληκτικές μεταβυζαντινές τοιχογραφίες του, χαρακτηρίζεται από ένα κλίμα υπερβατικό και μυστηριακό. Πραγματικά, όταν πάς σε αυτό το μοναστήρι, είναι σαν να μεταφέρεσαι δέκα αιώνες πίσω. Επίσης αναφέρουμε πως στην μονή φυλάσσεται ως πολύτιμος θησαυρός η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Αγνούντας, μέσω της οποίας επιτελούνται πάμπολλα θαύματα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που πολύς κόσμος, και από την Αθήνα ακόμα, επιλέγει αυτό το μοναστηράκι για να κάνει εκεί τις βαφτίσεις των παιδιών τους. Το μόνο που έχετε να κάνετε, είναι μια εκδρομούλα να πάτε να το δείτε από μόνοι σας. Σας το συστήνουμε κατηγορηματικά!!!

Ας σημειώσουμε ότι στο κομμάτι αυτό (κεφάλαιο 17) μπορείτε να πάρετε μια ιδέα για την προσφορά ενός σωστού μοναστηριού, και για το πόσο καλό και ωφέλιμο πράγμα είναι το να έχει ένα αληθινό μοναστήρι οικονομική δύναμη.

Ο Σταυρός του Χριστού αποκάλυψη της Θείας Αγάπης

( Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού)

Τα λόγια του Χριστού στην περικοπή Ιωαν 3,13-17 αποτελούν μέρος της συζητήσεώς του με τον Νικόδημο, τον Ιουδαίο άρχοντα που ήλθε μια νύκτα κρυφά από τους ομοθρήσκους του να καταθέσει την προσωπική ομολογία του προς τον σταλμένο από τον Θεό διδάσκαλο που επιτελεί θαυμαστά έργα και σημεία τα οποία μαρτυρούν, ότι ο Θεός ενεργεί δι’ αυτού. Ο Χριστός δέχεται την κρυφή ομολογία του Νικόδημου, βρίσκει ειλικρινείς τις προθέσεις του και του αποκαλύπτει μερικές βασικές πτυχές τις διδασκαλίας του που είναι συγχρόνως και υπόμνημα στο όλο έργο του και στον σκοπό της ενανθρωπήσεώς του.

Άγιος Μάξιμος ο Γραικός, ο Βατοπαιδινός, ο εξ Άρτης

Ο κατά κόσμον Μιχαήλ Τριβώλης, υιός των επιφανών, πλουσίων και ευσεβών γονέων Μανουήλ και Ειρήνης, κατήγετο από την Λακεδαίμονα της Πελοποννήσου, αλλά γεννήθηκε στην Άρτα της Ηπείρου το 1470. Έλαβε καλή μόρφωση, στην αρχή από τον πατέρα του και στην συνέχεια από τον ιερέα Ιωάννη Μόσχο. Έφηβος φοίτησε στο περίφημο ελληνικό σχολείο της Άρτας.