Άγιος Μακάριος Νοταράς, Επίσκοπος Κορίνθου ( †1805) Αγιορείτης Άγιος Μνήμη 17 Απριλίου

Ο Άγιος Μακάριος ( κατά κόσμον Μιχαήλ) γεννήθηκε το 1731 στα Τρίκαλα της Κορινθίας και καταγόταν από τη σπουδαία οικογένεια των Νοταράδων. Ο πατέρας του Γεωργαντάς (ή Γεώργιος), πρόκριτος της περιοχής Κορινθίας, απέκτησε από το γάμο του με την ενάρετη Αναστασία εννιά παιδιά. Από τον Ευστάθιο, δάσκαλο από την Κεφαλληνία, διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα στο μοναστήρι της Παναγίας. Έδειξε την κλήση του προς τα έργα της ευσέβειας και την αγάπη του προς την Εκκλησία από μικρός. Ως επιστάτης των οικογενειακών κτημάτων απέτυχε αφού όχι μόνο δεν μπορούσε να εισπράξει τα ενοίκια από τους χωρικούς αλλά μοίραζε και τα δικά του στους φτωχούς. Ο πατέρας του δεν του επέτρεψε να γίνει μοναχός στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου και έτσι επιδόθηκε στη μελέτη των θείων γραφών και πατερικών κειμένων.

Μετά το θάνατο του δασκάλου του ανέλαβε δωρεάν για έξι χρόνια να διδάξει τους μαθητές της Κορίνθου. Αυτό δημιούργησε το μεγάλο θαυμασμό και την εκτίμηση των συμπολιτών του με αποτέλεσμα το 1764 όλος ο κλήρος και ο λαός της περιοχής να ζητήσει από το Οικουμενικό Πατριαρχείο να τον χειροτονήσει ως επίσκοπο Κορίνθου μετά τη χηρεία του μητροπολιτικού θρόνου. Ο άγιος Μακάριος θεώρησε την ομόφωνη γνώμη κλήρου και λαού ως κλήση Θεού και δέχθηκε το αξίωμα της Αρχιεροσύνης. Κατά την χειροτονία του ονομάσθηκε Μακάριος.

Η μετάνοια κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά (μέρος 2ο)

Συνέχεια από (1)

Αρχ. Εφραίμ, Καθηγουμένου Ι. Μ. Μονής Βατοπαιδίου, Αγίου Όρου

ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΩΣ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ

Βασική προϋπόθεση εξόδου από τα δεσμά των παθών, αλλά και ταυτοχρόνως αρχή και πηγή μετανοίας είναι το κατά Θεόν πένθος.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μέσα στα κείμενα του πολύ συχνά αναφέρεται στο κατά Θεόν πένθος και στην οδυνηρή αλλά και ευφρόσυνη κατάσταση, από την όποια χρειάζεται να περάσει ο χριστιανός, που επιθυμεί να ζήσει την αληθινή ζωή.

Γι΄ αυτό και δεν διστάζει να χαρακτηρίσει την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ως κατ’ εξοχήν περίοδο πένθους και αγώνα πνευματικού, ως σύμβουλο του παρόντος αιώνος και ως προϋπόθεση αναστάσεως για τη ζωή του κάθε πιστού.

Ο Άγιος Παλαμάς που βιώνοντας το κατά Θεόν πένθος άφηνε τους εκ βάθους στεναγμούς «φώτισον μου το σκότος», πολύ δικαιολογημένα δεν μπορεί να δει το πέρασμα του άνθρωπου από τη ζωή της αμαρτίας στην «όντως ζωή» χωρίς το πένθος και την μετάνοια.

Όταν ο νους, λέει, απελευθερωμένος από κάθε αισθητό πράγμα, ανεβεί πάνω από τον κατακλυσμό της τύρβης για τα γήινα πράγματα και μπορέσει να δει τον έσω άνθρωπο, αφού συνειδητοποιήσει κατά τη δική του έκφραση «το ειδεχθές προσωπείον», που απέκτησε η ψυχή από την περιπλάνηση της στα γήινα, τότε σπεύδει να αποπλύνει τον ρύπο της με δάκρυα πένθους (Λόγος εις Πέτρον Αθωνίτην, P.G. 150). Όσο απομακρύνεται ο άνθρωπος από τις βιοτικές μέριμνες και επιστρέφει στον εαυτό του, τόσο περισσότερο γίνεται δεκτικός του θείου ελέους. Ο Χριστός μας μακάρισε αυτούς που πενθούν για τις αμαρτίες τους και για την απώλεια της σωτηρίας τους που έχει ως αιτία την αμαρτία. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος για τον οποίον το πένθος αυτό ονομάζεται μακάριο.

Η μετάνοια κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά (μέρος 1ο)

Αρχ. Εφραίμ, Καθηγουμένου Ι. Μ. Μονής Βατοπαιδίου, Αγίου Όρους

Ακολουθώντας τη γνήσια πατερική παράδοση δεν αποδέχτηκε την ηθικιστική θεώρησι της πνευματικής ζωής, που προσπάθησαν μερικοί να φέρουν από τη Δύση και να προβάλουν στον χώρο των Ορθοδόξων.

Σε ολόκληρη την πατερική παράδοση τονίζεται ότι η μετάνοια δεν εξαντλείται σε ορισμένες αντικειμενικές βελτιώσεις της συμπεριφοράς ούτε σε τύπους και σχήματα εξωτερικά, αλλά αναφέρεται σε μια βαθύτερη και καθολικότερη αλλαγή του ανθρώπου. Δεν είναι μία παροδική συντριβή από τη συναίσθηση διαπράξεως κάποιας αμαρτίας, αλλά μία μόνιμη πνευματική κατάσταση, που σημαίνει σταθερή κατεύθυνση του ανθρώπου προς τον Θεό, και συνεχή διάθεση για ανόρθωση, θεραπεία και ανάληψη του πνευματικού αγώνα. Μετάνοια είναι το νέο φρόνημα, η νέα σωστή πνευματική κατεύθυνση, που πρέπει να συνοδεύει τον άνθρωπο μέχρι τη στιγμή του θανάτου.

Ο Άγιος Νεομάρτυς Ζαχαρίας

Μαρτύρησε στην Πάτρα στις 20 Ιανουαρίου το 1782

Ο άγιος καταγόταν από την περιοχή της Άρτας και ήταν στο επάγγελμα γουναράς. Για κάποιο λόγο, τον οποίο δεν γνωρίζομε ,αρνήθηκε τον Χριστό και έγινε μουσουλμάνος. Έφυγε δε και εγκαταστάθηκε στην Πάτρα., όπου είχε εργαστήριο και συνέχιζε το επάγγελμά του.

Παρά την άρνησή του είχε ένα βιβλίο « Αμαρτωλών σωτηρία» και το διάβαζε κρυφά. Το αποτέλεσμα ήταν να έλθει σε άκρα μετάνοια και να κλαίει πικρά για το μεγάλο κακό που έπαθε. Παρακαλούσε δε θερμά τον Κύριο να τον αξιώσει να τύχει της σωτηρίας του.

Ο Άγιος Νεομάρτυς Αθανάσιος

Μαρτύρησε στη Σμύρνη στις 7 Ιανουαρίου 1700

Ο άγιος καταγόταν από την Αττάλεια της Μ. Ασίας. Στη Σμύρνη όπου ζούσε συναναστρεφόταν με Οθωμανούς, οι οποίοι συνεχώς τον ενοχλούσαν με το να περιγελούν τη χριστιανική πίστη. Μολονότι ο άγιος ήταν αγράμματος τους απαντούσε με λόγο και σύνεση , με αποτέλεσμα να τους αποστομώνει. Μη μπορώντας να αντιτάξουν λόγο αλλά και επειδή ντρέπονταν για την σαθρότητα των δογμάτων της πίστης τους σκέφθηκαν να τον συκοφαντήσουν. Τον παρατηρούσαν λοιπόν συνεχώς μήπως και βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να τον παγιδεύσουν.

Σήμερα τα Φώτα…

Εικόνα από την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. 18ος αιώνας

Κάλαντα Θεοφανείων (MP3)

Από το CD «Σας τα ‘παν άλλοι»

Οι Άγιοι Νικόλαος, Αθανάσιος και Αντώνιος οι νέοι Κτίτορες της Μονής Βατοπαιδίου (10ος-11ος αι.)

Οι Κτίτορες της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Όσιοι Νικόλαος, Αντώνιος και Αθανάσιος.καθώς και ο Όσιος Σάββας ο Βηματάρης εξάγουν την εικόνα της Παναγίας Βηματάρισσας από το πηγάδι. Παράσταση σε σύγχρονη χρυσοκέντητη ποδέα.

Κατά ιερά παράδοση κτίτορες της ιεράς μονής Βατοπαιδίου θεωρούνται οι από την Αδριανούπολη ευγενείς άρχοντες Αθανάσιος, Νικόλαος και Αντώνιος. Αυτοί ήλθαν στα μέσα του 10ου αιώνος, ενώ κτιζόταν η ιερά μονή Μεγίστης Λαύρας, πλησίον του κτίτορός της οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου, ο οποίος και διατύπωσε το τυπικό της νέας μονής, και υπακούοντας στην προτροπή του μεγάλου οσίου «επανίδρυσαν» και ανοικοδόμησαν την ερημωθείσα από τους πειρατές ιερά μονή Βατοπαιδίου. Οι τρεις όσιοι παρουσιάζονται ως πλούσιοι, ως αδελφοί, ως μοναχοί και ως κτίτορες.

Κυπριακό Παραμύθι: Ο Ιησούς Χριστός και ο γάμος των αρκόντων

Μια φορά κ’ έναν καιρόν ο αρκοντότερος του χωρκού επάντρευκεν την κόρην του με τον γυιόν ενός μεγάλου πραματευτή. Εκαλέσαν εις τον γάμον ούλον το χωρκόν κι ούλον το αρκοντολόϊν. Άμα κ΄ήρατσιν ΄που την εκκλησιάν που εστεφανώσαν τ΄αντρόϋνον εκάτσασιν ούλοι στα τραπέζια κ΄εκουβαλούσαν οι μαείροι κ΄οι σεττοκόποι* τα φαγιά και τα κρασιά, κ΄οι ξιφάντωσες* και τα τραούδκια εβκαίναν μεσούρανα. Μεσ΄κείνην την ανακατωσιάν, μέσ΄κειν΄τα τραούδκια ήρτεν κ΄εστάθηκεν εις την πόρταν ένας ασπρομάλλης με κάτι ρούχα παστρικά χιόνι αμμά πολλά φτωχικά και κομματιασμένα.

Ο άγιος νεομάρτυς και οσιομάρτυς Γεώργιος ο Νεαπολίτης

Μαρτύρησε στη Μαλακοπή της Μ. Ασίας στις 3 Νοεμβρίου 1797

Ο άγιος Γεώργιος ο Νεαπολίτης ήταν ιερομόναχος στην Ι. Μ. Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Νεάπολη, Νεβ – Σεχήρ τούρκικα , της Μ. Ασίας. Ως εφημέριος διέπρεπε για την πραότητά του, την ταπείνωση και την ακρίβεια της τήρησης των εντολών του Χριστού. Ως άγγελος ενίσχυε και παρηγορούσε τους Χριστιανούς που καταδυναστεύονταν από τους Αγαρηνούς.

Ευαρεστώντας έτσι τον Θεό κα τους ανθρώπους αξιώθηκε μαρτυρικού τέλους

Μετά τα Ορλωφικά τα πράγματα δεν είχαν ακόμα ησυχάσει και οι τύραννοι εξακολουθούσαν να διώκουν τους Ρωμιούς. Οι κάτοικοι της Μαλακοπής δεν είχαν ιερέα είτε διότι ήταν σοβαρά άρρωστος είτε διότι κρυβόταν εξαιτίας των διωγμών των Τούρκων και ιδιαίτερα εξαιτίας της μανίας τους κατά των κληρικών. Κατά το 1797 παρακάλεσαν τον Άγιο να πάει στη Μαλακοπή, έξι ώρες δρόμο από την Νεάπολη, να τους λειτουργήσει , γιατί ήταν κάποια μεγάλη εορτή και να αγιάσει εκεί τους ευσεβείς Χριστιανούς .

Ο άγιος Γεώργιος ξεκίνησε πρόθυμα, καβάλα σε ένα γάιδαρο , αν και ήταν ηλικιωμένος και ασθενικός , για την Μαλακοπή , να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των Χριστιανών.

Η αγία νεομάρτυς Ελένη από την Σινώπη του Πόντου

Μαρτύρησε στη Σινώπη την 1η Νοεμβρίου ( 18ος αι.)

Η αγία παρθενομάρτυς Ελένη καταγόταν από την Σινώπη , τη μητρόπολη των πόλεων του Πόντου. Ήταν κόρη της ευσεβούς οικογένειας Μπεκιάρη. Οι γονείς της την ανέθρεψαν με φόβο Θεού. Στην ανατροφή της επέδρασε και ο θείος της, αδελφός του πατέρα της, που δίδασκε σε ελληνικό , κρυφό, σχολειό της Σινώπης.

Η αγία ήταν δεκαπέντε ετών, πολύ όμορφη, η δε αγνότητά της έδινε ιδιαίτερη χάρη στο πρόσωπό της.

Μια ημέρα η μητέρα της την έστειλε να αγοράσει νήματα, για το κέντημα από το κατάστημα του Κρυωνά. Στο δρόμο εκείνο υπήρχε το σπίτι του Ουκούζογλου πασά της Σινώπης. Την ώρα που περνούσε η Ελένη την είδε ο πασάς απ’ το παράθυρο και η ωραιότητά της τράβηξε την ακόλαστη ψυχή του. Διέταξε αμέσως και την έφεραν μπροστά του. Αφού έμαθε ποια ήταν, προσπάθησε δυο και τρεις φορές να την μιάνει αλλά μια αόρατη δύναμη τον απωθούσε . Ένα αόρατο τείχος προστάτευε την κόρη. Ήταν το τείχος της προσευχής .Η Ελένη προσευχόταν νοερώς λέγοντας συνεχώς τον εξάψαλμο .

Μνήμη της ανακομιδής του τιμίου λειψάνου του αγίου Λαζάρου (17 Οκτωβρίου)

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ μέσα από την Γραφή και την Παράδοση

Βηθανία, εβραϊκή λέξη που σημαίνει «οίκος Φοινίκων». Έμεινε γνωστή στην Ιστορία ως πατρίδα του φίλου του Χριστού Λαζάρου. Μικρή και ασήμαντη κωμόπολη στο χώρο της Παλαιστίνης αλλά σημαντική στην Ιστορία του Χριστιανισμού. Ήταν από τους τόπους που αγαπούσε ιδιαίτερα και παρέμενε πολύ συχνά ο Ιησούς. Και αυτό, οφειλόταν στον ιδιαίτερο δεσμό αγάπης και φιλίας που συνέδεε τον θεάνθρωπο με την οικογένεια του Λαζάρου και με τον λεπρό που πολλοί θεωρούν ως πατέρα του Αγίου.

Γνωστή είναι η φιλοξενία του Κυρίου στο σπίτι της Μάρθας και Μαρίας, αδελφών του Λαζάρου. Το γεγονός όμως που δόξασε τη Βηθανία είναι η ανάσταση του Λαζάρου (Ιω. ια’ 1-44), όπου ο Κύριος με αυτό το θαύμα προεικόνισε την δική του ανάσταση. Γι’ αυτό και η υμνολογία της αγίας μας Εκκλησίας κατά το Σάββατο του Λαζάρου τονίζει πρωτίστως το μυστήριο της κοινής αναστάσεως και δευτερευόντως τη μνήμη του Αγίου.

Ο Άγιος Μάρτυς Λογγίνος ο εκατόνταρχος

1.Καταγωγή – Επάγγελμα

Ο άγιος Λογγίνος έζησε κατά τους χρόνους της ενσάρκου οικονομίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ο Συμεών ο Μεταφραστής στους βίους και την πολιτεία Αγίων Μηνός Μαρτίου αναφέρει ότι, ανήκε στην Ιουδαϊκή συναγωγή (P.G., Τόμ. 115, σ. 32 Α).

Ο Άγιος καταγόταν από την κωμόπολη Σανδιάλη της Καππαδοκίας (P.G., Τόμος 115, σελ. 41). Εκεί, λοιπόν, αποσύρθηκε μετά την Ανάσταση του Κυρίου, όταν παραιτήθηκε από το Ρωμαϊκό στρατό που υπηρετούσε και εκήρυξε «Χριστόν εσταυρωμένον και αναστάντα εκ νεκρών».

Η Αγία Νεομάρτυς Χρυσή

Μαρτύρησε στις 13 Οκτωβρίου 1795

Η αγία ήταν Bουλγάρα και η οικογένειά της ζούσε στην περιοχή της Έδεσσας .Οι γονείς της ήταν Χριστιανοί, φτωχοί και άσημοι άνθρωποι και είχαν τέσσερες κόρες.

Κάποιος Τούρκος βλέποντας την ομορφιά της αγίας κυριεύτηκε από σαρκικό έρωτα και προσπαθούσε να βρει ευκαιρία για να πραγματοποιήσει τον άνομο σκοπό του. Πράγματι μια ημέρα που η αγία πήγε με άλλες γυναίκες στο δάσος να μαζέψει ξύλα, βρήκε και αυτός την ευκαιρία. Πήρε μαζί του κι άλλους Τούρκους φίλους του ,την απήγαγαν και την πήγαν στο σπίτι του.

Ο Όσιος Νεομάρτυς Ιγνάτιος

Μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη το 1814 στις 8 Οκτωβρίου

Αυτός ο νέος στρατιώτης του Χριστού καταγόταν από την Εσκή Ζαγαρά της Επαρχίας Τυρνόβου ( Βουλγαρίας) .Οι γονείς του, που είχαν μετοικήσει στην Φιλιππούπολη, φρόντισαν όχι μόνο να μάθει γράμματα ( σλαβωνικά) αλλά και να μορφωθεί κατά τον καλύτερο τρόπο.

Επειδή ο άγιος, Ιωάννης ονομαζόταν τότε, είχε έφεση προς τον μοναχισμό, πήγε στην Ι. Μονή της Ρίλας. Εκεί έμεινε κοντά σε ένα αυστηρό γέροντα έξι χρόνια και όχι μόνο εκτελούσε τα μοναχικά του καθήκοντα αλλά και προχωρούσε στα γράμματα. Υπέμενε με ανεξικακία τη σκληρότητα του γέροντά του ο οποίος όμως κάποτε, κυριευμένος από το δαιμόνιο του θυμού, πήγε να τον φονεύσει. Ο νέος φοβήθηκε τότε και γύρισε στην πατρίδα του.

Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης

Η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγήτου, ο οποίος τιμάται ως ο πολιούχος άγιος της Αθήνας, στις 3 Οκτωβρίου.

Τω Παύλω Διονύσιε, τω κλεινώ κορυφαίω, μαθητευθείς πανόλβιε, υπ’ αυτού εμυήθης, των αποκρύφων την γvώσιν, όθεv σε και λαμπτήρα, τη Εκκλησία τίθησιν, Αθηνών προχειρίσας, της ευσεβούς, Ιεράρχηv πόλεως, ην φυλάττοις, ορθοδοξούσαν πάνσοφε, σαις ευχαίς θεοκήρυξ.

(Εξαποστειλάριον)

Ο άγιος των δικαστικών και των δικηγόρων

Ο άγιος Διονύσιος ήταν πασίγνωστος φιλόσοφος της Αθήνας και μέλος του ανωτάτου δικαστηρίου της πόλης, του Αρείου Πάγου. Ήταν ο πρώτος (ή τουλάχιστον από τους πρώτους) που ασπάστηκε το Χριστιανισμό, έπειτα από το κήρυγμα του αποστόλου Παύλου κάτω από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως: «Τινές δε άνδρες κολληθέντες αυτώ επίστευσαν, εν οις και Διόνυσος ο Αρεοπαγίτης…» (Πράξ. ιζ΄, 34). Υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος της Αθήνας κατά την αποστολική εποχή (κάποιες μεταγενέστερες πηγές αναφέρουν ως πρώτο επίσκοπο Αθηνών τον Ιερόθεο και διάδοχό του το Διονύσιο, βλ. το βίο του αγίου Ιεροθέου). Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης μαρτύρησε δια ξίφους επί Δομιτιανού, ενώ υπάρχουν και κάποιες πηγές που τοποθετούν το μαρτύριό του επί Τραϊανού ή ακόμη και επί Αδριανού.

Αυτά είναι τα ελάχιστα ιστορικά στοιχεία που διαθέτουμε σχετικά με τον άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη. Πολλοί συναξαριστές δίνουν ένα πλήθος πληροφοριών για τη σημαντικότατη αυτή προσωπικότητα του Χριστιανισμού, οι οποίες όμως εντάσσονται αποκλειστικά και μόνο στον κύκλο της παράδοσης. Έτσι…

Άγιος Οσιομάρτυς Μαλαχίας ο Λίνδιος

Η μνήμη του εορτάζεται στις 29 Σεπτεμβρίου.

Ο Άγιος Μαλαχίας γεννήθηκε κατά το έτος 1500 μ.Χ. στην Λίνδο της Ρόδου από ευσεβείς γονείς, τον Γεώργιο και την Χριστίνα.

Στα 22 χρόνια ξενιτεύτηκε για την αγάπη του Χρίστου. Πήγε στις Κολοσσές της Φρυγίας, στην πατρίδα του Αγίου Τρύφωνα, την Λάμψακο, και από εκεί επισκεπτόμενος την Πελοπόννησο και διάφορα νησιά κατέληξε στην Φοινίκη. Από εκεί πήγε στην Αίγυπτο, την Λιβύη, το Όρος Σινά και τέλος έφθασε στα Ιεροσόλυμα οπού με πολύ πόθο και λαχτάρα προσκύνησε τους Αγίους Τόπους, όπου ο Κύριος έζησε σωματικώς. Έμείνε αγωνιζόμενος με νηστείες, αγρυπνίες και προσευχές σε διάφορα άγια προσκυνήματα και διακόνησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου μας και στον Ναό της Αναστάσεως Του.

Βλέποντας ο εχθρός κάθε…

Ο Όσιος Αυξέντιος ο Μοναχός, που ασκήτευσε στην Κύπρο

Η εγκράτεια κι η ηθική καθαρότητα, σύμφωνα με την ομολογία και της ίδιας της επιστήμης, είναι δύο από τους πολύτιμους παράγοντες πάνω στους οποίους στηρίζεται η σωματική υγεία κι η μακροβιότητα του ανθρώπου.

Είναι πια διαπιστωμένο κι αποδεκτό απ’ όλους, ότι κανένα πράγμα δεν καταστρέφει τόσο την υγεία και δεν σακατεύει τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, όσο οι καταχρήσεις κι οι ηθικές παρεκτροπές.

Αυτές είναι που κλονίζουν πρόωρα τον άνθρωπο και τον κάνουν να φαίνεται γερασμένος, κι απ’ αυτή ακόμη τη νεανική του ηλικία.

Αντίθετα εκείνοι που κάνουν βίωμα τους από νωρίς τα λόγια του Πνεύματος του Θεού «υμείς έστε ναός Θεού ζώντος», και ζουν μια ζωή συγκρατημένη και σέβονται το σώμα τους, γιατί το θεωρούν έμψυχο ναό του Θεού, αυτοί μπορούν να χαίρονται την υγεία τους και να δουλεύουν ευτυχισμένοι σ’ ολόκληρη τη ζωή τους.

Την αλήθεια αυτή βεβαιώνουν οι μυριάδες των ασκητών αγίων, που έζησαν με εγκράτεια, αλλά και θολερότητα μέχρι τα βαθιά τους γηρατειά.

Ένας απ’ αυτούς τους ξεχωριστούς και γνωστούς στην Κύπρο μας αγίους, είναι κι ο ιερός Αυξέντιος.

Είναι ένας από τους τριακόσιους Αλαμανούς, όπως λέγονται, αγίους, που ήρθαν στο νησί μας τον 12 αιώνα μ.Χ. και ήταν μάλιστα κι ο αρχηγός τους

Η Αγία Νεομάρτυς Ακυλίνα από το Ζαγκλιβέρι Θεσσαλονίκης

Μαρτύρησε στις 27 Σεπτεμβρίου 1764

Η παρθενομάρτυς του Χριστού Ακυλίνα ήταν από το Ζακλιβέρι και είχε γονείς ευσεβείς. Το Ζαγκλιβέρι, χωριό της επαρχίας Λαγκαδά του Νομού Θεσσαλονίκης, ήταν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας μικτό χωριό, κατοικούνταν δηλαδή από Τούρκους και Ρωμιούς.

Κάποια μέρα ο πατέρας της Αγίας μάλωσε με κάποιον Τούρκο και όπως πιάστηκαν στα χέρια και χτυπιόντουσαν σκότωσε τον Τούρκο. Τον συνέλαβαν τότε και τον πήγαν στον πασά της Θεσσαλονίκης. Εκεί λιγοψύχησε μπροστά στο θάνατο και για ν’ αποφύγει τη θανατική καταδίκη έγινε μουσουλμάνος.

Τότε η Ακυλίνα ήταν μωρό. Η μητέρα της παρέμενε Χριστιανή. Δίδασκε καθημερινά την κόρη της τη χριστιανική πίστη και τη συμβούλευε να μένει σταθερή στον Χριστό ακόμα κι αν χρειαζόταν να βασανιστεί και να θανατωθεί.

Όταν μεγάλωσε η Αγία οι Τούρκοι πίεζαν τον πατέρα της να εξισλαμίσει και την κόρη του. Εκείνος τους έλεγε : Όποτε θέλω την τουρκίζω.

Επειδή οι πιέσεις συνεχίζονταν , κάποια μέρα , όταν η Αγία ήταν δεκαοκτώ ετών, την κάλεσε ο πατέρας της και της είπε :

Παιδί μου, επειδή οι άλλοι Τούρκοι κάθε μέρα με ρωτούν πότε θα τουρκέψεις, αφού κάποια μέρα θα γίνει αυτό, κάμε το μια ημέρα αρχίτερα για να μη με ενοχλούν κι εμένα κάθε μέρα.

Ψευδείς διαδόσεις και αυθεντικές μαρτυρίες: η αλήθεια για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού

Το Τμήμα Θεολογικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Νεάπολις Πάφου απαντά σε μυθεύματα των ημερών μας προβάλλοντας την αυθεντική αλήθεια των Βιβλικών κειμένων για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.  Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου:

Ο άγιος νεομάρτυς Νικόλαος ο παντοπώλης (23 Σεπτεμβρίου)

Η ζωή της Εκκλησίας είναι μαρτυρία Ιησού Χριστού. Πάει να πει πως η Εκκλησία πάντα διώκεται, γιατί η μαρτυρία ολοκληρώνεται στο μαρτύριο. Ομιλούμε για την Ορθόδοξη Εκκλησία, που είναι Εκκλησία εθνική· χωρίς να χωρίζεται και να διασπάται σε πολλές Εκκλησίες, είναι σε κάθε χώρα η Εκκλησία του λαού. Αυτό συμβαίνει περισσότερο στον Ελληνικό χώρο, όπου η εκκλησιαστική ομοιογένεια των Ελλήνων είναι σχεδόν απόλυτη όλοι οι Έλληνες είναι ορθόδοξοι χριστιανοί. Έτσι, η Εκκλησία που διώκεται, είναι αναγκασμένη να σηκώνει δυό σταυρούς, ένα δικό της κι ένα του Έθνους. Στα χρόνια της τουρκικής αιχμαλωσίας, και κάθε υποδούλωσης κι αιχμαλωσίας του Ελληνικού λαού, η Εκκλησία ομολογεί και κηρύττει δυο αναστάσεις, την ανάσταση του Ιησού Χριστού και την ανάσταση της πατρίδας. Τα ενώνει λοιπόν και τα δυο σε ένα και κάνει την πίστη πατρίδα και την πατρίδα πίστη, κι ο διωγμός της κι ο αγώνας της γίνεται υπέρ πίστεως και πατρίδος. Τα τεκμήρια του διωγμού και του αγώνα αυτού, τα ιερότερα και τα πιο αντιπροσωπευτικά θύματα, τα λογικά και αμώμητα σφάγια στο βωμό της πίστης και της πατρίδας είναι οι Νεομάρτυρες της Εκκλησίας.

Ο άγιος Σώζων (Σώστης) – 7 Σεπτεμβρίου

Ο άγιος Σώζων κατήγετο από την Λυκαονία της Μικράς Ασίας και έζησε κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού (284-305). Το όνομά του προτού βαπτισθή ήτο Ταράσιος. Νεαρός στην ηλικία και ποιμήν προβάτων, σε όποιον τόπο οδηγούσε το κοπάδι του για βοσκή δίδασκε στους κατοίκους τον λόγο της ευσεβείας και έφερνε πολλούς ειδωλολάτρες στην μάνδρα του Θεού.

Κάποια ημέρα, τον καιρό που ξέσπασε ο μεγάλος διωγμός, ενώ έβοσκε το ποίμνιό του σε χλοερό λιβάδι, αποκοιμήθηκε ελαφρά και είδε θεία οπτασία, η οποία τον εθέρμανε στην πίστι. Κυριευμένος από ιερό ζήλο κατέβηκε στην Πομπηιούπολη της Κιλικίας και εισήλθε στο ναό των ειδώλων, όπου λατρευόταν το χρυσό άγαλμα της θεάς Αρτέμιδος.

Όχι μόνο δεν χάνεις τα λεφτά σου· αλλά και τόκους σου δίνει και το κεφάλαιο διπλασιάζει!!!

Στη νήσο Σάμο μάς διηγήθηκε η θεοφιλής και φιλόπτωχη Μαρία, η μητέρα του κυρού Παύλου του κανδιδάτου(αξιωματικού), τα εξής: «Ήταν κάποια γυναίκα στην πόλη Νί­σιβη χριστιανή κι ο άνδρας της ειδωλολάτρης. Και είχαν πενήντα μιλιαρήσια (ασημένια νομίσματα). Μια μέρα λοιπόν λέει ο άνδρας στη γυναίκα του: «Ας δανείσουμε τα μιλιαρήσια, για να έχουμε απ’ αυτά λίγη απολαβή, επειδή, αν τα χαλάμε ένα-ένα, πρόκειται να τα ξοδέψουμε όλα». Αποκρίθηκε η γυναίκα και του λέει: «Αν προστάζεις να τα δανείσουμε, έλα δάνεισέ τα στο Θεό των χριστιανών». Της λέει ο άνδρας:

Μόνο ο δούλος του Χριστού είναι ελεύθερος

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Η μεγάλη είδηση που καθημερινά ευαγγελίζεται στον κόσμο ο χριστιανισμός, είναι ότι ένα πράγμα αξιολογείται πλήρως ως προς την αξία του, αν κρίνεται όχι κατά τα εξωτερικά φαινόμενα, αλλά κατά την ουσία του. Να αξιολογείτε τα πράγματα, όχι ανάλογα με το χρώμα και το σχήμα τους, αλλά ανάλογα με το νόημά τους. Να αξιολογείτε τον κάθε άνθρωπο όχι κατά την ιδιότητα και την περιουσία του, κατ’ όψιν δηλαδή, αλλά κατά την καρδιά του – εκεί, όπου τα αισθήματα, ο νους και η βούληση του ενώνονται.

Άγιος Αθανάσιος ο Γ΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (+1654)

 Γεννήθηκε στην Αξό Μυλοποτάμου της Κρήτης το 1580 από ευσεβείς γονείς. Ονομαζόταν Αλέξιος Πατελλάρος η Πατελλάριος και ήταν υιός του ευγενούς νομικού Γεωργίου. Έλαβε ανώτερη μόρφωση. Γνώριζε ελληνική και λατινική φιλολογία και γλώσσα. Ήταν φιλόσοφος, ποιητής και ιεροκήρυκας. Νέος εκάρη μοναχός στο Σιναϊτικό Μετόχι της πατρίδος του και έλαβε το όνομα Ανανίας.

Μετά τον θάνατο των γονέων του ήλθε στο Άγιον Όρος. Εγκαταστάθηκε στην περιοχή της μονης Παντοκράτορος και έκτισε κελλί, στο όποιο αργότερα έζησε ο στάρετς Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ (+1794) με την πρώτη μικρή συνοδεία του, που κατόπιν ίδρυσε τη σκήτη του Προφήτη Ηλία.

Λόγος στην Κοίμηση της Θεοτόκου (Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη)

Τώρα λοιπόν, ενώ έκλεισε τους αισθητούς οφθαλμούς η Θεοτόκος, υψώνει για χάρη μας τους νοητούς, σαν λαμπρούς και μεγάλους φωστήρες που ποτέ ως τώρα δεν βασίλεψαν, για να αγρυπνούν και να εξιλεώνουν τον Θεό υπέρ της σωτηρίας του κόσμου. Τώρα, ενώ στα θεοκίνητα χείλη της σίγησε ο έναρθρος λόγος, αείλαλο ανοίγει το πρεσβευτικό της στόμα υπέρ όλου του γένους. Τώρα, ενώ συνέστειλε τις σωματικές και θεοφόρες της παλάμες, τις υψώνει άφθαρτες προς το Δεσπότη υπέρ ολόκληρης της οικουμένης. Τώρα, ενώ μας απέκρυψε τα ηλιοειδή και φυσικά χαρακτηριστικά της, ακτινοβολεί διά μέσου της σκιαγραφίας της εικόνας της και την παρέχει στο λαό προς ασπασμό ευεργετικό και σχετική προσκύνηση, είτε το θέλουν οι αιρετικοί είτε όχι. Ενώ λοιπόν πέταξε επάνω η πάναγνη περιστερά, δεν παύει να φυλάττει τα κάτω. Ενώ εξήλθε του σώματος, με το πνεύμα της είναι μαζί μας. Ενώ οδηγήθηκε στους ουρανούς, εξοστρακίζει από ανάμεσα μας τους δαίμονες μεσιτεύοντας προς τον Κύριο.