Η Αγία Αργυρή η Νεομάρτυς εκ Προύσσης (1688 – 5 Απριλίου 1721)

Απολυτίκιον

Ήχος δ’. Ταχύ προκαταλαβε

Τυραννους κατήσχυνας εν τοις βασανοις σεμνή, δειχθείσα πολύαθλε ώσπερ αδαμας στερρός,Χριστού μαρτυς ενδοξε, εδειξας εναθαλούσα προς Χριστόν τον Σωτήρα, ερωτα τε και ζήλον και ακόρεστον πόθον, δι’ ο σε Αργυρή, Αυτός αξίως εδόξασε.

Είχε αληθινά η Αργυρή, σαν αλλη Χαναναία πίστη, είχε φρονιμαδα, είχε ταπεινοφροσύνη. Αλλά, αν έλειπε από την καρδιά της η επιμονή, δεν θα εκέρδιζε τον Παράδεισο. Υπέμεινε σταθερή και ασάλευτη στον σκοπό της, αν και βρήκε πολλές δυσκολίες στη ζωή της, και για τούτο ενίκησε και επέτυχε αυτό πού ποθούσε, δηλαδή να γίνει το θέλημα του Θεού. Η επιμονή στα καλά έργα είναι αρετή, τόσο αναγκαία, ώστε χωρίς αυτή, κανείς δεν απολαμβάνει τη σωτηρία του. Η ηθική, το Ευαγγέλιο, διδάσκει ότι εκείνος μόνο φθάνει στον Παράδεισο, ο οποίος περπατεί στο δρόμο της αρετής. Τούτο τον δρόμο βλέπουμε να εικονίζεται στην Αγία Γραφή, (Δευτ. κη’ 12) με «την κλίμακα του Ιακώβ», πού στηρίζεται στη γη και φθάνει μέχρι τον ουρανό. Με αυτή την κλίμακα οι Άγγελοι κατεβαίνουν στους ανθρώπους, φέρνοντας τη χάρη του Θεού, και οι άνθρωποι με αυτή, όταν γίνουν όμοιοι με τους Αγγέλους, ανεβαίνουν στην αιώνια βασιλεία.

Τι ζητάει από μας ο Χριστός; (Άγιος Νικόλαος Επίσκοπος Αχρίδος ο Βελιμίροβιτς)

Ο Χριστός, για να αποκτήσουμε εμείς οι άνθρωποι την αιώνιο ζωή Του και να ζήσουμε εν Αυτώ,

Κόψανε δέντρο και βρήκαν μέσα σχηματισμένο σταυρό!

Το θαυμαστό αυτό γεγονός έλαβε χώρα πριν λίγες μέρες στο χωριό Λυκοδρόμιο Ξάνθης.

Πίσω απο το ιερό της εκκλησίας του αγίου Κωνσταντίνου και της Ελένης ,κάποιοι χωριανοί πήγαν να κόψουν ενα πεύκο το οποίο φύτρωσε ανάμεσα σε άλλα 2 και δεν μπορούσε να αναπτυχθεί.
Μόλις το έκοψαν παρατήρησαν οτι στο εσωτερικού του κορμού ήταν σχηματισμένος ενας σταυρός.Το δέντρο κόπηκε και το κομμάτι με τον σταυρό τοποθετήθηκε μέσα στο εκκλησάκι!
Η εικόνα

Η στάση μας απέναντι στη ζωή και το θάνατο

Η επιθυμία σας να ζήσετε είναι φυσική και δεν έχει τίποτε το εφάμαρτο. Ωστόσο η χριστιανική στάση απέναντι στη ζωή και το θάνατο είναι: «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου» (Πράξ. 21:14). Γιατί, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, κανένας μας δεν ζει για τον εαυτό του και κανένας μας δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. Όταν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο. Και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για τον Κύριο. Είτε, λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, σ’ Εκείνον ανήκουμε (Ρωμ. 14:7-8). Αυτή τη διάθεση πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσα μας, διώχνοντας κάθε φόβο και κάθε ανησυχία.

“Πώς να παρουσιαστώ στον Κύριο, όταν πεθάνω;” αναρωτιέστε. Να παρουσιαστείτε έχοντας καθαριστεί από τις αμαρτίες σας με τη μετάνοια και την Εξομολόγηση, έχοντας λάβει το εφόδιο της αιώνιας ζωής, τα άχραντα Μυστήρια του Χριστού, έχοντας στο νου σας αγαθούς λογισμούς και στην καρδιά σας άγια αισθήματα -πίστη, ελπίδα, ταπείνωση, φόβο Θεού… Τα αισθήματα αυτά αντικαθιστούν όλα τα καλά έργα, που η αρρώστια δεν σας επιτρέπει να κάνετε. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Άγιος Μακάριος Νοταράς, Επίσκοπος Κορίνθου ( †1805) Αγιορείτης Άγιος Μνήμη 17 Απριλίου

Ο Άγιος Μακάριος ( κατά κόσμον Μιχαήλ) γεννήθηκε το 1731 στα Τρίκαλα της Κορινθίας και καταγόταν από τη σπουδαία οικογένεια των Νοταράδων. Ο πατέρας του Γεωργαντάς (ή Γεώργιος), πρόκριτος της περιοχής Κορινθίας, απέκτησε από το γάμο του με την ενάρετη Αναστασία εννιά παιδιά. Από τον Ευστάθιο, δάσκαλο από την Κεφαλληνία, διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα στο μοναστήρι της Παναγίας. Έδειξε την κλήση του προς τα έργα της ευσέβειας και την αγάπη του προς την Εκκλησία από μικρός. Ως επιστάτης των οικογενειακών κτημάτων απέτυχε αφού όχι μόνο δεν μπορούσε να εισπράξει τα ενοίκια από τους χωρικούς αλλά μοίραζε και τα δικά του στους φτωχούς. Ο πατέρας του δεν του επέτρεψε να γίνει μοναχός στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου και έτσι επιδόθηκε στη μελέτη των θείων γραφών και πατερικών κειμένων.

Μετά το θάνατο του δασκάλου του ανέλαβε δωρεάν για έξι χρόνια να διδάξει τους μαθητές της Κορίνθου. Αυτό δημιούργησε το μεγάλο θαυμασμό και την εκτίμηση των συμπολιτών του με αποτέλεσμα το 1764 όλος ο κλήρος και ο λαός της περιοχής να ζητήσει από το Οικουμενικό Πατριαρχείο να τον χειροτονήσει ως επίσκοπο Κορίνθου μετά τη χηρεία του μητροπολιτικού θρόνου. Ο άγιος Μακάριος θεώρησε την ομόφωνη γνώμη κλήρου και λαού ως κλήση Θεού και δέχθηκε το αξίωμα της Αρχιεροσύνης. Κατά την χειροτονία του ονομάσθηκε Μακάριος.

Ο Γολγοθάς προμηνύει την Ανάσταση

Της Κλαίρης Αγγελίδου

Ο λαός περιμένει. Έχει αντοχές. Δεν είναι όραμα, είναι η ζωή μας, είναι προσευχή στο Θεό μας «Δόξα σοι ο Θεός, η ελπίς ημών».

Ελπίζει ο λαός, γιατί έχει πίστη, γιατί έχει μέσα του μια σοφία αιώνων.

Κι αν πλανήθηκε τόσα χρόνια από την πολυπολιτισμικότητα, αν τα πολύκλαδα πλοκάμια του κοσμοπολιτισμού τυλίχτηκαν γύρω του, στη δεδομένη στιγμή στρέφεται στην αυτοσυγκέντρωση, την αυτοενδοσκόπηση, στρέφεται στις ρίζες του τις τρισχιλιόχρονες και αποδεσμεύεται απ’ όλα τα κακά, από το ζόφο της φθοράς.

Ανοίγουν ξανά οι

Η Εκκλησία του Αγ. Πνεύματος και η Μοναστική ζωή

Καθηγ. Ινστιτούτου Ορθ. Θεολογίας “Άγιος Σέργιος”, Παρισίων Ολιβιέ Κλεμάν

Η Εκκλησία του Χριστού, ως ένα μυστηριακό, «μυστικό» σώμα, είναι επίσης «σώμα πνευματικόν» -όπως ο Απόστολος Παύλος αναφέρει- δηλαδή χώρος του Αγίου Πνεύματος, χώρος αενάου Πεντηκοστής.

Μέσα στο Ευαγγέλιο ο Ιησούς παρουσιάζεται ως ο Χριστός (κεχρισμένος) από το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα, που είναι η Βασιλεία του Πατρός, χρίει συγχρόνως τον Μεσσία Ιησού. Ποτέ δεν σταματά να παραμένει σ’ Αυτόν, όπως φαίνεται στη μεγάλη τριαδολογική θεοφάνεια κατά τη βάπτιση στον Ιορδάνη και τη μεταμόρφωση στο όρος Θαβώρ. Προς το τέλος του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, ο Χριστός ολοκληρώνει την αποκάλυψή του για το ρόλο του Αγίου Πνεύματος. Ως ο νέος Παράκλητος, θα εσωτερικοποιεί την παρουσία του Εσταυρωμένου και θα μεταδίδει την Τριαδική Αγάπη στους ανθρώπους. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Θαύμα του Τιμίου Σταυρού στα Φίτζι

Στο δεύτερο µεγαλύτερο νησί των Φίτζι, το Βανούα Λέβου, ο ιεραποστολικώς υπεύθυνος του νησιού πατήρ Βαρνάβας µαζί µε τον ιεροµόναχο Σάββα, επισκέφθηκαν το νοσοκοµείο της πόλης Labasa, για να παρηγορήσουν έναν άρρωστο. Καθώς συζητούσαν µε τον άρρωστο, στην άλλη άκρη του διαδρόµου άκουσαν δυνατές αφύσικες κραυγές, και παραξενεµένοι από το αποτρόπαιο του ακούσµατος, κινήθηκαν για να βοηθήσουν.

Σε παρακείµενο δωµάτιο, βρισκόταν µία κοπέλα ξαπλωµένη στο κρεβάτι, η οποία έκλεινε τα αφτιά της µε τα χέρια της, κουνούσε το κεφάλι αριστερά-δεξιά και κραύγαζε µε τρόπο ανατριχιαστικό. Οι νοσοκόµες, φοβισµένες, στέκονταν χωρίς να µπορούν να καταλάβουν τι συνέβη.

Ο πατήρ Σάββας πλησίασε µια νοσοκόµα και της λέει:

Η μακαριότης των δικαίων (Εβρ. 11,39-40)

Ομότιμος καθηγητής Εισαγωγής και Ερμηνείας Καινής Διαθήκης Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης Στέργιος Ν. Σάκκος

«Και ούτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά της πίστεως ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν, του Θεού περί ημών κρείττόν τι προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσιν» (Εβρ. 11, 39-40).

Η εκ πρώτης όψεως ερμηνεία καθιστά το χωρίον τούτο προβληματικό και αντίθετο προς το πνεύμα της Γραφής και την πίστη της Εκκλησίας. Όλοι γνωρίζομε ότι «επαγγελία» είναι ο παράδεισος, τον οποίον υποσχέθηκε ο Θεός στους πιστούς και αγίους δούλους του· γνωρίζομε από την Γραφή ότι, όπως εκπλήρωσε ο Θεός την υπόσχεση του και έδωκε στους Ισραηλίτες την Γη της επαγγελίας, έτσι δίδει στους εκλεκτούς του τον παράδεισο, του οποίου «τύπος» και σύμβολο ήταν η γη της επαγγελίας. Πώς λοιπόν γράφει ο θείος απόστολος ότι «ούτοι πάντες», δηλαδή οι δίκαιοι και οι άγιοι, «ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν»; Πώς είναι δυνατόν να μη εισήλθε στον παράδεισο ο Αβραάμ π.χ., του οποίου τους κόλπους με την «πιστεύουσαν και αγαπώσαν καρδίαν» χρησιμοποίησε ο Κύριος στην γνωστή παραβολή, για να εκφράσει την μετά θάνατον παραδείσια κατάσταση των σωσμένων; Δεν έρχεται η σκέψη αυτή σε αντίθεση προς όλα εκείνα, τα οποία λέγει ο ίδιος απόστολος στο ίδιο κεφάλαιο για τους δικαίους της Π. Διαθήκης; Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η μετάνοια κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά (μέρος 2ο)

Συνέχεια από (1)

Αρχ. Εφραίμ, Καθηγουμένου Ι. Μ. Μονής Βατοπαιδίου, Αγίου Όρου

ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΩΣ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ

Βασική προϋπόθεση εξόδου από τα δεσμά των παθών, αλλά και ταυτοχρόνως αρχή και πηγή μετανοίας είναι το κατά Θεόν πένθος.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μέσα στα κείμενα του πολύ συχνά αναφέρεται στο κατά Θεόν πένθος και στην οδυνηρή αλλά και ευφρόσυνη κατάσταση, από την όποια χρειάζεται να περάσει ο χριστιανός, που επιθυμεί να ζήσει την αληθινή ζωή.

Γι΄ αυτό και δεν διστάζει να χαρακτηρίσει την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ως κατ’ εξοχήν περίοδο πένθους και αγώνα πνευματικού, ως σύμβουλο του παρόντος αιώνος και ως προϋπόθεση αναστάσεως για τη ζωή του κάθε πιστού.

Ο Άγιος Παλαμάς που βιώνοντας το κατά Θεόν πένθος άφηνε τους εκ βάθους στεναγμούς «φώτισον μου το σκότος», πολύ δικαιολογημένα δεν μπορεί να δει το πέρασμα του άνθρωπου από τη ζωή της αμαρτίας στην «όντως ζωή» χωρίς το πένθος και την μετάνοια.

Όταν ο νους, λέει, απελευθερωμένος από κάθε αισθητό πράγμα, ανεβεί πάνω από τον κατακλυσμό της τύρβης για τα γήινα πράγματα και μπορέσει να δει τον έσω άνθρωπο, αφού συνειδητοποιήσει κατά τη δική του έκφραση «το ειδεχθές προσωπείον», που απέκτησε η ψυχή από την περιπλάνηση της στα γήινα, τότε σπεύδει να αποπλύνει τον ρύπο της με δάκρυα πένθους (Λόγος εις Πέτρον Αθωνίτην, P.G. 150). Όσο απομακρύνεται ο άνθρωπος από τις βιοτικές μέριμνες και επιστρέφει στον εαυτό του, τόσο περισσότερο γίνεται δεκτικός του θείου ελέους. Ο Χριστός μας μακάρισε αυτούς που πενθούν για τις αμαρτίες τους και για την απώλεια της σωτηρίας τους που έχει ως αιτία την αμαρτία. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος για τον οποίον το πένθος αυτό ονομάζεται μακάριο.

Η μετάνοια κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά (μέρος 1ο)

Αρχ. Εφραίμ, Καθηγουμένου Ι. Μ. Μονής Βατοπαιδίου, Αγίου Όρους

Ακολουθώντας τη γνήσια πατερική παράδοση δεν αποδέχτηκε την ηθικιστική θεώρησι της πνευματικής ζωής, που προσπάθησαν μερικοί να φέρουν από τη Δύση και να προβάλουν στον χώρο των Ορθοδόξων.

Σε ολόκληρη την πατερική παράδοση τονίζεται ότι η μετάνοια δεν εξαντλείται σε ορισμένες αντικειμενικές βελτιώσεις της συμπεριφοράς ούτε σε τύπους και σχήματα εξωτερικά, αλλά αναφέρεται σε μια βαθύτερη και καθολικότερη αλλαγή του ανθρώπου. Δεν είναι μία παροδική συντριβή από τη συναίσθηση διαπράξεως κάποιας αμαρτίας, αλλά μία μόνιμη πνευματική κατάσταση, που σημαίνει σταθερή κατεύθυνση του ανθρώπου προς τον Θεό, και συνεχή διάθεση για ανόρθωση, θεραπεία και ανάληψη του πνευματικού αγώνα. Μετάνοια είναι το νέο φρόνημα, η νέα σωστή πνευματική κατεύθυνση, που πρέπει να συνοδεύει τον άνθρωπο μέχρι τη στιγμή του θανάτου.

Πρόσωπο και πνευματικότητα

Ομοτ. καθηγητής της κοινωνιολογίας και της κοινωνιολογίας της θρησκείας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Βασ. Τ. Γιούλτσης

Τα τελευταία χρόνια γίνεται συχνά λόγος για τη διαφορά, που υπάρχει ανάμεσα στις έννοιες «πρόσωπο» και «άτομο». Ίσως η πρόοδος των κοινωνικών και ανθρωπολογικών επιστημών να έδωσε σοβαρές αφορμές γι’ αυτή τη συζήτηση, που η αφετηρία της βρίσκεται σε γνωστά φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής μας. Συγκεκριμένα βλέπουμε τους οπαδούς του χριστιανικού περσοναλισμού και του υπαρξισμού να ασχολούνται ιδιαίτερα με την έννοια «πρόσωπο» σε μια προσπάθεια να καθορίσουν το ρόλο και τις περιοχές ύπαρξης και επιρροής του.

Στο σημείο αυτό χρειάζεται μια διευκρίνηση. Ο πρόσφατος θόρυβος γύρω από το Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Παρατηρήσεις ενός λαϊκού πάνω στη μαρτυρία της πίστης

(Οlivier Clement)

Για την Ορθόδοξη Εκκλησία, η πληρότητα της μαρτυρίας είναι προφανώς εκείνη των μαρτύρων. Ο μάρτυρας είναι εκείνος που μαρτυρεί κατά τη πιο ακριβή έννοια μπρος στο δικαστήριο των ισχυρών αυτού του κόσμου, που μαρτυρεί ότι ο Ιησούς είναι ο μόνος Κύριος, ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος και όχι ο Καίσαρ. Όμως δεν υπάρχει σ’ αυτούς τους μάρτυρες καμμιά εξημμένη αναζήτηση της αιματηρής μαρτυρίας, η βεβαιότητά τους δεν είναι ποτέ μια πρόκληση αλλά μια απάντηση που η βάση της είναι πάντοτε η αγάπη των εχθρών (κάνω τη σκέψη ενός σύγχρονου δικαστή μιας ανατολικής χώρας: «επιμένουν να μας αγαπάνε»). Οι μάρτυρες αφομοιώνονται με το ένδοξο σώμα του Αναστάντος και γίνονται κατά κάποιο τρόπο Ευχαριστία· έτσι και ο άγιος Πολύκαρπος μέσα στη πυρά, «όχι σα μια σάρκα που καίγεται αλλά σαν ένα ψωμί που ψήνεται», λέει η παλιά διήγηση. Και είναι μια πολύ βαρειά τιμή και ένα έργο πολύ δύσκολο να μιλά κανείς —όσο λίγο και αν είναι— στ’ όνομα μιας Εκκλησίας που γνώρισε στον 20^ον αιώνα τόσους μάρτυρες και που γνωρίζει ακόμα και σήμερα τόσους ομολογητές. Πέρα από το σιδηρούν παραπέτασμα, η πίστη αυτή καθ’ αυτή είναι μια πράξη. Υπάρχει η λειτουργική προσευχή και το λειτουργικό χαμόγελο, «η ταπεινή παραδοχή των βασάνων μέσα στην αγάπη των εχθρών».

Η Αγία Νεομάρτυς Κυράννα ( 28 Φεβρουαρίου)

άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

Αυτή η καλή σε όλα νύμφη του Χριστού ήταν από ένα χωριό της Θεσσαλονίκης, που λεγόταν Αβυσσώκα, τέκνο Χριστιανών γονέων, ήταν δε πολύ όμορφη και ζούσε ζωή σεμνή και συνετή. Αλλά ο διάβολος, που μισεί το καλό, τη φθόνησε για την τόση αρετή της και, μη μπορώντας να την μολύνει με αισχρούς λογισμούς και με άτοπες κρυφές πράξεις, βρήκε ως όργανο της κακίας του έναν Αγαρηνό Γενίτζαρο, που ήταν σε εκείνο το χωριό σούμπασης και συγκέντρωνε τα αρχοντικά εισοδήματα, ο οποίος χτυπήθηκε από σατανικό έρωτα για την κόρη και άρχισε ο μιαρός να την κολακεύει με διαφόρους τρόπους, για να την φέρει στο σκοπό του, αλλά η παρθένος δεν τον δεχόταν καθόλου. Ύστερα εκείνος της έταζε να της δώσει, όσα χρήματα θέλει και να της κάμει και φορέματα πολύτιμα, εάν παραδεχθεί, αλλιώς την απειλούσε, ότι θα την υποβάλει σε μεγάλα βασανιστήρια και τελευταία θα της δώσει και θάνατο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η πίστη στο Χριστό ως φορέας της χάριτος

Στην κοινωνία που ζούμε, οποίος θα θελήσει να ακολουθήσει ένα ορισμένο δρόμο ζωής, π.χ. να σπουδάσει, να ασχοληθεί με την τεχνολογία η στρατό η άλλα παρόμοια, δίνει πρώτα τα στοιχεία της ιδιότητάς του: καταγράφεται π.χ. στους καταλόγους των υποψηφίων σπουδαστών, ομολογεί πίστη και υποταγή στους σχετικούς νόμους και κανόνες, και μετά αρχίζει την πρακτική ενέργεια της μαθητείας που θα αναδείξει, όπως είναι και ο σκοπός του, ένα πεπειραμένο παράγοντα στον κλάδο που διάλεξε. Η εισαγωγή του στην επιστήμη του αρχίζει από τη θεωρητική διδασκαλία η οποία είναι αναγκαία για να μπει στο νόημα της ουσίας αυτού που τον ενδιαφέρει, και μετά εισέρχεται στην πρακτική εφαρμογή των νόμων και όρων του επιτηδεύματός του σύμφωνα με την παράδοση των καθηγητών του, μέχρι που να γίνει πλήρως κάτοχος της επιστήμης του. Σαν απόδειξη της επιτυχίας του θα είναι, τελικά, η λήψη του πτυχίου.

Οι Ασθένειες της Καρδιάς – 1 (Ηχητικό)

Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

O Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος σε Ομιλία του για τις ασθένειες της καρδιάς. Ως τέτοιες ορίζει την άγνοια, τη λήθη, τη σκληρότητα, την τύφλωση, την πώρωση, την ακαθαρσία και την έλλειψη σύνεσης. Επίσης γίνεται αναφορά στα μέσα θεραπείας των ασθενειών αυτών, όπως είναι η πίστη, η νηστεία, η γνώση και το θείο βίωμα, η αδιάλειπτος μνήμη του Θεού, η επανάληψη της μονολόγιστης ευχής και η άσκηση υπομονής στις θλίψεις. Ο χαρισματικός ιεράρχης διανθίζει την ομιλία του με παραδείγματα από τη ζωή και τις διδασκαλίες του Μ. Αντωνίου και του αγ. Αθανασίου του Αθωνίτη,αλλά και με προσωπικές αναμνήσεις από το Άγιον Όρος, την περίοδο που ήταν αρχοντάρης στη μονή Βατοπαιδίου. Ακούστε την ομιλία:

Ο Άγιος Νεομάρτυς Ζαχαρίας

Μαρτύρησε στην Πάτρα στις 20 Ιανουαρίου το 1782

Ο άγιος καταγόταν από την περιοχή της Άρτας και ήταν στο επάγγελμα γουναράς. Για κάποιο λόγο, τον οποίο δεν γνωρίζομε ,αρνήθηκε τον Χριστό και έγινε μουσουλμάνος. Έφυγε δε και εγκαταστάθηκε στην Πάτρα., όπου είχε εργαστήριο και συνέχιζε το επάγγελμά του.

Παρά την άρνησή του είχε ένα βιβλίο « Αμαρτωλών σωτηρία» και το διάβαζε κρυφά. Το αποτέλεσμα ήταν να έλθει σε άκρα μετάνοια και να κλαίει πικρά για το μεγάλο κακό που έπαθε. Παρακαλούσε δε θερμά τον Κύριο να τον αξιώσει να τύχει της σωτηρίας του.

Η επιστροφή μου στο Χριστιανισμό

(Lin Yutang, Καθηγητής Παν/μίου)

Πολύς κόσμος μ’ έχει ρωτήσει, γιατί, εγώ που διεκήρυσσα πως είμαι ειδωλολάτρης, ξαναγύρισα στον Χριστιανισμό.

Η εξήγηση δεν είναι απλή, γιατί η Θρησκεία είναι ένα αυστηρά προσωπικό ζήτημα. Ωστόσο, πολύς κόσμος, είμαι βέβαιος, έχει αντιμετωπίσει τις ίδιες δυσκολίες όπως κι εγώ, στην προσπάθειά του να βρει μια θρησκεία που να τον ικανοποιεί. Γιατί κανείς νουνεχής άνθρωπος δεν είναι ευτυχισμένος, όταν ζει μια ζωή παραμελημένη. Επίμονα ζητεί παραμυθία σε μια ενοποιημένη πίστη —πέστε τη φιλοσοφία ή θρησκεία— που να του εξηγεί τα κίνητρά του, τις πράξεις του και τον προορισμό του. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η φιλοσοφική παράδοση στον Αυγουστίνο

Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Στυλιανός Γ. Παπαδόπουλος

Έγινε και γίνεται πολύς λόγος για την πυκνή παρουσία της φιλοσοφίας στο έργο του Αυγουστίνου, που όντως προσπάθησε συνειδητά να την συνδυάσει με την πίστη και την διδασκαλία της Εκκλησίας. Υποστηρίζεται ότι εκχριστιάνισε τον νεοπλατωνισμό, αλλά τον Αυγουστίνο συγκινούσε κυρίως, ήδη από την εποχή της θητείας του στον Μανιχαϊσμό, τον Νεοπλατωνισμό ἠ τους Ακαδημεικούς, η θρησκεύουσα και πιο συγκεκριμένα η ηθικολογούσα πρακτική φιλοσοφία, που κυριαρχούσε στους ρωμαϊκούς χρόνους. Από τον φιλοσοφικό χώρο τον ενδιέφεραν όσα κυρίως αναφέρονταν στα προβλήματα της ζωής και δη της μακαρίας ζωής (beata vita) και όχι οι ποικίλες θεωρίες περί του όντως όντος η η πλωτινική θεωρία περί της τριαδικής απορροής (emanatio) των όντων. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η Αγία Νεο-Παρθενομάρτυς Κυράννα πολιούχος Όσσης Λαγκαδά και η εύρεση των αγίων λειψάνων της

Η Αγία Κυράννα γεννήθηκε στην Αβυσσώκα της Θεσσαλονίκης, σημερινή Όσσα της επαρχίας Λαγκαδά.

Η ομορφιά της ψυχής της συμβάδιζε με την εξωτερική της ωραιότητα, αφού ήταν προικισμένη με τις αρετές της σεμνότητας και της σωφροσύνης. Έτσι περνούσε τη ζωή της κοντά στους γονείς της. Ο μισόκαλος όμως διάβολος τη φθόνησε για την αγνότητα της και αφού δεν μπόρεσε με πονηρούς λογισμούς και αμαρτωλές σκέψεις να την παρασύρει στο κακό και να την μεταβάλει σε όργανό του, βρήκε άλλο τρόπο να ταράξει την ευτυχία των δικών της και τη γαλήνη της νεανικής και πεντακάθαρης ψυχής της.

Ένας τούρκος λοιπόν Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο Άγιος Νεομάρτυς Αθανάσιος

Μαρτύρησε στη Σμύρνη στις 7 Ιανουαρίου 1700

Ο άγιος καταγόταν από την Αττάλεια της Μ. Ασίας. Στη Σμύρνη όπου ζούσε συναναστρεφόταν με Οθωμανούς, οι οποίοι συνεχώς τον ενοχλούσαν με το να περιγελούν τη χριστιανική πίστη. Μολονότι ο άγιος ήταν αγράμματος τους απαντούσε με λόγο και σύνεση , με αποτέλεσμα να τους αποστομώνει. Μη μπορώντας να αντιτάξουν λόγο αλλά και επειδή ντρέπονταν για την σαθρότητα των δογμάτων της πίστης τους σκέφθηκαν να τον συκοφαντήσουν. Τον παρατηρούσαν λοιπόν συνεχώς μήπως και βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να τον παγιδεύσουν.

Ο υποτακτικός· το χρέος του

Άγιος Άνθιμος ο Χίος

2 Ιανουαρίου 1946

«Πολλά σας έχω ειπεί, αδελφές• αλλά δεν έχω αρετήν δεν έχει ο λόγος μου δύναμιν δεν βλέπετε πάνω μου κανένα καλό και διά τούτο δεν μπορείτε να βάλετε πίστιν και να εφαρμόσετε τα λεγόμενά μου. Δεν πρέπει όμως να γίνεται έτσι∙ δεν σας συμφέρει να μην έχετε πίστιν εις τους λόγους μου∙ ο,τι σας ειπώ ευθύς με τον πρώτον λόγον να το εφαρμόζετε.

Εάν πας ως ασθενής εις τον ιατρόν και σου ειπή: « διά να σε θεραπεύσω πρέπει να σε σχίσω, να σε καύσω, να σε καυτηριάσω, να σου κάμω τούτο, η εκείνο». μήπως εξετάζης το πράγμα η μήπως το παραμελής; Εις τον σωματικόν ιατρόν δεν παραμελείς ούτε το ελάχιστον εις τον πνευματικόν ιατρόν διατί παραμελείς; τώρα, θέλω να ειπώ και εγώ πως είμαι ιατρός! Θέλω να κάμω και εγώ ο ελεεινός τον πνευματικόν ιατρόν και να θεραπεύσω άλλους! Αλλά τι να κάμω; αν σιωπήσω, έλεγχος∙ αν ομιλήσω πάλι έλεγχος. Ο Χριστός ας το λογισθή ωσάν εκείνο που έλεγε για τους φαρισαίους. Μη βλέπετε τα έργα τους, αλλά ακούτε τα λόγια τους. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Κοντά σε κρατούμενο​υς των φυλακών Κορυδαλλού ο Μακαριώτατ​ος

Κοντά σε κρατούμενους των φυλακών Kορυδαλλού βρέθηκε σήμερα το μεσημέρι ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος. Ο Μακαριώτατος βρέθηκε αυτές τις άγιες ημέρες κοντά σε συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται μακριά από τους οικείους τους και τους ευχήθηκε να έχουν πίστη στον Θεό, στη δικαιοσύνη και τον εαυτό τους και να επιδείξουν δύναμη σε αυτή τη δύσκολη στιγμή της ζωής τους.

Ένα Θαύμα και μια απορία

Πριν λίγες μέρες ένας φίλος μου γλίτωσε από καθαρό θαύμα σε τροχαίο ατύχημα με τη μηχανή του…

Χριστούγενα. Μορφή και τρόπος ζωής στο Άγιο Όρος

ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΙΕΡΑΠΥΤΝΗΣ ΚΑΙ ΣΗΤΕΙΑΣ

κ.κ. ΕΥΓΕΝΙΟΥ

.

Το Άγιον Όρος, ο Άθως, είναι τόπος κατοικίας χιλιάδων μοναχών, Κοινοβιατών, Ησυχαστών, Κελλιωτών και Ερημιτών, τόπος αγίων και ασκητών, συνύπαρξη ανθρώπων και Θεού μ’ έναν και μόνον προορισμό: μέσα από τον προσωπικό τους αγώνα, την άσκηση και την προσευχή να συναντήσουν κάποτε τον Θεό στη ζωή τους, να μιλήσουν μαζί Του, να ζήσουν για πάντα μαζί Του.

Ο Άθως είναι μια εξέχουσα Μοναστική Πολιτεία με μακραίωνη παράδοση. Η υπερχιλιετής ζωή του έχει διαμορφώσει τη φυσιογνωμία του σημερινού Μοναχισμού με μορφές τόσες και τέτοιες που να βρίσκει ανάπαυση και σιγουριά κάθε τύπος ανθρώπου, που σκέπτεται λογικά και προβληματίζεται για τη σωτηρία του και για σωτηρία των συνανθρώπων του και όλου του κόσμου

Η ιερότητα και η μοναδικότητα του τόπου απαιτεί αυτόν τον προβληματισμό και προκαλεί απορία και περιέργεια που συχνά διαπιστώνει κανείς στους εκατοντάδες επισκέπτες του καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Έτσι από το επίθετο που είναι τόσο χαρακτηριστικό ή μάλλον μοναδικό -Άγιον Όρος- διαισθάνεται ο καλοπροαίρετος επισκέπτης την ιερότητα του χώρου, αλλά προπαντός την ιερότητα της μορφής, της παραμονής και διαβίωσης αυτών των προσώπων που επέλεξαν ως κύριο μέλημα και μελέτη τους «τον Θεόν των Πατέρων ημών».