Πότε είναι έτοιμο να κοιμηθεί σε μεγάλο κρεβάτι;

Από: Ελένη Καραγιάννη

 

Πότε και πώς πρέπει να γίνει η μετάβαση από την κούνια στο κρεβάτι του.

 

Οι ειδικοί θεωρούν ότι η καλύτερη ηλικία για να «μετακομίσει» ένα παιδί από την κούνια σε κανονικό κρεβάτι είναι τα 2,5 με 3 χρόνια. Μέχρι τότε, οι γνωστικές ικανότητες του παιδιού δεν έχουν αναπτυχθεί αρκετά ώστε να αντιλαμβάνεται τις νοητές διαστάσεις ενός χώρου και να μπορεί να παραμένει μέσα στα όρια ενός κρεβατιού. Κάποιες φορές όμως αυτή η αλλαγή χρειάζεται να γίνει αρκετά νωρίτερα, όπως για παράδειγμα εάν το παιδί αρχίσει να προσπαθεί να βγει μόνο του από την κούνια πηδώντας τα κάγκελα και κινδυνεύοντας να προσγειωθεί «ανώμαλα» στο πάτωμα. Σ’ αυτή την περίπτωση, εάν ακόμα δεν έχετε παραγγείλει το καινούριο του κρεβάτι, μέχρι να είστε έτοιμη για την αλλαγή, είναι απαραίτητο να πάρετε κάποια προληπτικά μέτρα, όπως:

• Τοποθετήστε μεγάλα μαξιλάρια στο πάτωμα μπροστά από την κούνια, ώστε εάν τυχόν πέσει, τουλάχιστον να πέσει στα μαλακά.
• Βγάλτε την κούνια από το δωμάτιο και αφήστε το παιδί να κοιμάται στο στρώμα (αρκεί, βέβαια, το δωμάτιό του να είναι απολύτως ασφαλές για εκείνο)
• Χαμηλώστε (εάν υπάρχει η δυνατότητα) τα κάγκελα της κούνιας για να μπορεί να ανεβαίνει και να κατεβαίνει εύκολα.

Επιπλέον, φροντίστε η μετάβαση στο κρεβάτι «για μεγάλα παιδιά» να μην συμπέσει με άλλου είδους «πιέσεις» προς την ανεξαρτησία, όπως η εκμάθηση της τουαλέτας και το ξεκίνημα του σχολείου ή άλλες σημαντικές αλλαγές στη ζωή του, όπως η μετακόμιση σε καινούριο σπίτι και ο ερχομός ενός μωρού,

7 μαθήματα ευτυχίας για παιδιά

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Αν μπορούσαμε να διαλέξουμε μόνο ένα πράγμα για τη ζωή του παιδιού μας, σίγουρα αυτό θα ήταν η ευτυχία. Διδάσκεται όμως;

Οι ψυχολόγοι μας λένε πως ναι, αρκεί να τη γνωρίζουν και οι ίδιοι οι γονείς. 

Όταν είμαστε ευτυχισμένοι, η ευτυχία μοιάζει σαν κάτι πολύ απλό.

Ο δρόμος όμως που μας οδηγεί σε αυτή συχνά είναι μακρύς και δύσκολος. Όλοι οι γονείς έχουμε νιώσει πως βασική μας αποστολή είναι η ευτυχία του παιδιού μας. Συχνά συζητάμε μεταξύ μας πώς θα μεγαλώσουμε παιδιά με αυτοεκτίμηση, ανεξάρτητα και ήσυχα, παιδιά που θα γίνουν υπεύθυνοι και μορφωμένοι ενήλικες. Πώς όμως μπορούμε να τα βοηθήσουμε να τα πετύχουν όλα αυτά; Ακολουθώντας την καρδιά μας, τη λογική ή και τα δύο; Εμείς σας δίνουμε επτά απλές κατευθυντήριες γραμμές για να σας βοηθήσουμε να βρείτε το σωστό μονοπάτι στο λαβύρινθο που λέγεται ανατροφή του παιδιού. 

1. Δώστε του ανιδιοτελή αγάπη
Το να αγαπάς ανιδιοτελώς σημαίνει πως δέχεσαι τον άλλον όπως είναι, ανεξάρτητα από το τι και πόσο καλά τα καταφέρνει. Αν του δίνετε την αγάπη σαν επιβράβευση γιατί έχει φέρει καλούς βαθμούς ή έχει φάει όλο το φαγητό του, το πιθανότερο είναι να εξελιχθεί σε ένα παιδί αγχωτικό και ανασφαλές, ένα παιδί που θα νιώθει πως για να πάρει αγάπη πρέπει να ευχαριστεί τους άλλους. Φυσικά, η επιβράβευση είναι πάντα καλή, αλλά καλύτερα είναι να ξέρει πως το αγαπάτε γιατί είναι μοναδικό και πως θα το αγαπάτε πάντα και σε οποιαδήποτε συνθήκη.

15 (μικρο-) πράγματα που κάνουν μια μαμά ευτυχισμένη

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Πριν γίνουμε μαμάδες, όλες είχαμε μεγάλες προσδοκίες για τα πάντα.

Από τη στιγμή που ανακαλύψαμε τη μητρότητα καταλάβαμε πως μόνο τα μικρά πράγματα μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ευτυχισμένη στη ζωή. Και όλα έχουν να κάνουν με τα παιδιά μας.

Η Laura Kemp συγγραφέας του βιβλίου Mum Like Us μας δίνει 15 από αυτά τα μικροπράγματα που κάνουν μια μαμά κάνουν ευτυχισμένη.

1. Αν κάποιος, οποιοσδήποτε (εκτός από σένα) έχει μαγειρέψει για  όοοοολη την  οικογένεια και εσύ δε χρειάζεται παρά να κόψεις το ψωμί.

2.  Το οποιοδήποτε μικρούλι λουλουδάκι, ασήμαντο χορταράκι, ή σκουριασμένο καπάκι μας χαρίζει το παιδάκι μας ανακοινώνοντας: «το μάζεψα για σένα μαμά». Και καθόλου δεν μας πειράζει που είναι μούσκεμα, γιατί μόλις είχε κάνει πιπί δίπλα του ένας σκύλος.

3. Όταν το παιδάκι σου, σου δίνει ένα κομματάκι από την (πολύτιμη) σοκολάτα του.

Ναι, είναι μεγάλη σου τιμή να μοιράζεται μαζί σου κάτι τόσο ανεκτίμητο… ακόμη κι όταν τη ρίχνει μέσα στο καπουτσίνο σου που ακόμη δεν έχεις αρχίσει να πίνεις

4. Τα σαββατοκύριακα χωρίς hang over. Όσες φορές κι αν έχεις αναπολήσει εκείνα τα γλεντζέδικα σαββατόβραδα της νιότης σου, πολύ χαίρεσαι που την Κυριακή το πρωί ξυπνάς

5. Όταν τα παιδιά σου ζητάνε να πάνε στο κρεβάτι από μόνα τους.

6. Όταν πέφτει ο πυρετός του παιδιού μετά από 24 ώρες με συνεχόμενα σαραντάρια.

Η ανατροφή των παιδιών κατά τον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο

ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ
Πρωτοπρεσβυτέρου Καθηγητού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Η ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από δύο μικρές ραδιοφωνικές ομιλίες που εκφωνήθηκαν το 1976 στον τότε κρατικό Ραδιοφωνικό Σταθμό Βορείου Ελλάδος ανάμεσα σε άλλες ομιλίες που εκάλυψαν τα έτη 1975-1976 με γενικό θέμα «Οι Πατέρες της Εκκλησίας και η εποχή μας». Η επικαιρότητα των παιδαγωγικών απόψεων του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου εξακολουθεί να ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα, μετά από είκοσι έτη, η παρέλευση των οποίων αντί να βελτιώσει τα πράγματα στην αγωγή των νέων δυστυχώς τα εχειροτέρευσε.

Ο θεσμός του γάμου και η οικογένεια διέρχονται τρομερή κρίση με σημαντική αύξηση των διαζυγίων και νομιμοποίηση σχεδόν των εξωγαμιαίων και προγαμιαί­ων σαρκικών σχέσεων. Χωρίς σωστές οικογένειες τα παιδιά γίνονται έρμαιο στις αυξηθείσες κακές επιδράσεις του περιβάλλοντος, ενώ συγχρόνως τα σχολεία αδυνατούν να βοηθήσουν, γιατί δεν στοχεύουν πλέον στη διαμόρφωση καλών και αγαθών ανθρώπων, αλλά στη μετάδοση γνώσεων.

Δεν έγιναν αλλαγές στο κείμενο. παραμένει όπως εκφωνήθηκε το 1976. Προστέθηκε μόνο στο τέλος ο προβληματισμός για το προγραμματισμένο από το Υπουργείο Παιδείας μάθημα της «Σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης». Το κείμενο κυκλοφορούσε δακτυλογραφημένο και χρησιμοποιήθηκε βιβλιογραφικά από μεταπτυχιακούς φοιτητάς και άλλους στη διαπραγμάτευση σχετικών θεμάτων.

Πώς να καταστρέψετε αποτελεσματικά το παιδί σας

* Από μικρό να μην του αρνείστε τίποτα. Δίνετέ του ό,τι επιθυμεί, ό,τι ζητάει, ιδίως όταν πεισματώνει και κλαίει. Έτσι θα μεγαλώσει και θα πιστεύει πως οι άλλοι του οφείλουν τα πάντα, πως έχει μόνο δικαιώματα.

* Όταν αρχίσει να ξεστομίζει βρισιές, εσείς να γελάτε. Έτσι θα του δώσετε να καταλάβει ότι είναι πολύ έξυπνο!

* Μην του λέτε ποτέ: «Αυτό είναι κακό!». Έτσι λένε μόνο τα παλιά μυαλά. Όταν αργότερα συναντήσει στη ζωή του δυσκολίες και θα υποστεί το κακό, τότε θα έχει την βεβαιότητα πως η κοινωνία είναι που το αδικεί.

* Μαζεύετε εσείς ό,τι παρατάει εδώ κι εκεί -βιβλία, ρούχα, παπούτσια… Μην του πείτε ποτέ: «Μάζεψέ τα, βάλ’ τα στη θέση τους». Έτσι θα πιστέψει πως η μάνα είναι δούλα του, και πως για όλα είναι υπεύθυνοι πάντα οι άλλοι.

* Αφήστε το να βλέπει τα πάντα (προπαντός στην τηλεόραση) και να διαβάζει τα πάντα, χωρίς ποτέ να το καθοδηγείτε. Το παιδί σας είναι ατσίδα και ξέρει να διακρίνει! Η μόρφωσή του θα γίνει έτσι πολύ πλατειά!

* Μην του δίνετε καμιά πνευματική αγωγή. Να κοροϊδεύετε μπροστά του την πίστη, την Εκκλησία, τους παπάδες κι εκείνους που τους ακολουθούν. Όταν το παιδί μεγαλώσει , «θα διαλέξει από μόνο του».

* Δίνετέ του μπόλικο χαρτζιλίκι για να μη νιώθει κατώτερο από τους άλλους και «να μη στερηθεί ό,τι στερηθήκατε εσείς». Όταν μεγαλώσει, θα είναι βέβαιο πως την αξία στον άνθρωπο τη δίνει το χρήμα, αδιάφορο πώς αποκτήθηκε.

«Ύποπτη» για ωτίτιδες η πιπίλα

Μπορεί η πιπίλα να βοηθάει το μωρό σας να κοιμηθεί, και να γλιτώνουν έτσι τα αυτιά σας από το βρεφικό κλάμα, δεν συμβαίνει όμως, το ίδιο και με τα…αυτάκια του μωρού σας.

 Η πιπίλα, μας λένε Ολλανδοί ερευνητές, ευθύνεται για την προδιάθεση που παρουσιάζουν πολλά βρέφη να εμφανίζουν λοιμώξεις των αυτιών.Έπειτα από 5 χρόνια ερευνών σε δείγμα 500 παιδιών, παιδίατροι από το Πανεπιστημιακό Ιατρικό Κέντρο της Ουτρέχτης στην Ολλανδία, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο κίνδυνος επαναλαμβανόμενης λοίμωξης των αφτιών ήταν σχεδόν διπλάσιος για τα παιδιά που χρησιμοποιούσαν πιπίλα.

Η σωστή διαχείριση του άγχους των εξετάσεων βοηθά τον μαθητή

Συμβουλές της ψυχολόγου Φ.Αμανατίδου

(Φωτογραφία: Eurokinissi )

 

Το άγχος αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής των μαθητών που ετοιμάζονται για τις εξετάσεις. Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα σημάδια του άγχους; Πώς μπορεί ένας μαθητής να διαχειριστεί το άγχος πριν αλλά και κατά τη διάρκεια των εξετάσεων; Πώς η μελέτη μπορεί να γίνει πιο αποδοτική; Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί για να μην ενισχύουν το άγχος του μαθητή;

Απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δίνει η ψυχολόγος Φωστηρία Αμανατίδου στην διάλεξη της, με θέμα «Τεχνικές διαχείρισης του άγχους των εξετάσεων στα παιδιά», που θα δώσει την Τετάρτη, στις 18.30 μ.μ., στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη της Θεσσαλονίκη.

Τα συμπτώματα του άγχους μπορεί να φαίνονται στο σώμα, στη συμπεριφορά αλλά και στις σκέψεις του μαθητή.

«Ο πονοκέφαλος, ο ιδρώτας, το σφίξιμο στο στομάχι, το πλάκωμα στο στήθος είναι τα σωματικά ‘σημάδια’ του άγχους. Στη συμπεριφορά του αγχωμένου μαθητή μπορούμε να διακρίνουμε ευερεθιστότητα, επιθετικότητα, υπερκινητικότητα ή τάση προς απομόνωση. Επίσης, ο αγχωμένος μαθητής διακατέχεται από αρνητικές σκέψεις όπως: ‘δεν θα τα καταφέρω’, ‘δεν αξίζω’, ‘είμαι άχρηστος’», εξηγεί η κ.Αμανατίδου.

Τα μωρά έχουν συναίσθηση του περιβάλλοντος από τον 5ο μήνα

Τα μωρά, φαίνεται πως αποκτούν τις πρώτες συνειδητές εμπειρίες του κόσμου γύρω τους από τον πέμπτο κιόλας μήνα της ζωής τους, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα.

 Είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες εντόπισαν ενδείξεις της συνείδησης και της μνήμης να αναδύονται τόσο νωρίς στον εγκέφαλο ενός μωρού.

Έως τώρα υπάρχει αμφιβολία κατά πόσο ένα μωρό πέντε μηνών αντιδρά με συνείδηση ή απλώς με ανακλαστικό τρόπο στα εξωτερικά ερεθίσματα, όπως π.χ. όταν κοιτά το πρόσωπο του γονιού του ή πιάνει ένα αντικείμενο που του δίνεται. Επειδή τα μωρά δεν είναι σε θέση να μιλήσουν, οι επιστήμονες δεν μπορούν να κάνουν τεστ συνείδησης όπως στους ενήλικους για να ελέγξουν σε ποιο βαθμό τα μωρά αντιδρούν αυτόματα ή συνειδητά.

Οι Γάλλοι και Δανοί ερευνητές, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science», σύμφωνα με το ίδιο και το «New Scientist», μελέτησαν με ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα την εγκεφαλική δραστηριότητα για να ρίξουν φως στο κατά πόσον τα μωρά αναπτύσσουν επίγνωση και συνείδηση.

10 τρόποι για να μάθουν τα παιδιά να διαχειρίζονται το θυμό τους

Φυσικά και δεν είναι δυνατόν το παιδί σας να μην θυμώνει, να μην νευριάζει ή μην ενοχλείται.

Το ζήτημα είναι πώς θα μάθει να εκφράζει με πιο εποικοδομητικό τρόπο αυτά τα συναισθήματα και πώς να τα διαχειρίζεται σωστά.

Οι ψυχολόγοι  Dr. Scott Turansky και Joanne Miller, στο βιβλίο τους  Home Improvement, The Parenting Book You Can Read to Your Kids, μας λένε 10  απλούς τρόπους για να το κάνουμε, όπως διαβάσαμε στο imommy.gr.1. Βοηθήστε το παιδί να αναγνωρίσει το θυμό τουΤα παιδιά συχνά δεν αναγνωρίζουν το θυμό. Στην πραγματικότητα αντιδρούν αντανακλαστικά, χωρίς να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Όταν τους πούμε τώρα θύμωσες πιθανόν και να μην καταλάβουν πως ακριβώς νιώθουν.

Βοηθήστε το παιδί εξηγώντας του ότι θυμός είναι ένα συναίσθημα που από μόνο του δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό.

Ο τρόπος που το εκφράζει κάποιος κάνει την διαφορά. Θέστε λοιπόν τα όρια : (π.χ. μπορώ να φωνάζω αλλά όχι να χτυπώ) και προτρέψτε το να διαλέξει άλλους τρόπους έκφρασης όχι τόσο επιθετικούς. (ζωγραφική, δυνατή μουσική και χορός, κουβέντα με έναν φίλο, βόλτα με το ποδήλατο, κ.λ.π).

Επίσης εξηγήστε του πως αν καταφέρει να ελέγχει τον θυμό του, μπορεί να είναι κερδισμένος καθώς θα μπορεί να συζητά και να αναζητά συμβιβαστικές λύσεις σε όσα επιθυμεί2. Μάθετε το να αναγνωρίζει τα σημάδια

Μεγαλώνοντας ένα παιδί με υψηλή αυτοεκτίμηση

Ο τρόπος που βλέπει το παιδί σας τον εαυτό του καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και τη μετέπειτα πορεία του.

Η πιο σημαντική διαφορά ανάμεσα στους «επιτυχημένους» και στους «αποτυχημένους» της ζωής δεν είναι άλλη από μία λέξη: Αυτοπεποίθηση.

Όλοι ξέρουμε πως η υψηλή αυτοεκτίμηση αποτελεί ένα βασικό «συστατικό» για μια επιτυχημένη ζωή.

Ο βασικός κορμός της συγκροτείται από πολύ μικρή ηλικία, με βάση τα μηνύματα που έχουμε λάβει ως παιδιά από τους σημαντικούς ενήλικες της ζωής μας, αλλά και από τις εμπειρίες μας γενικότερα.

Εννοείται βέβαια πως ως γονείς δε μπορούμε να ελέγξουμε όλα όσα βλέπει, ακούει ή σκέφτεται το παιδί μας, μπορούμε όμως να «παρέμβουμε» θετικά στο χτίσιμο της αυτοπεποίθησης του.

Οι βασικοί θεμέλιοι λίθοι γι’ αυτό το σημαντικό έργο είναι η αγάπη, η αποδοχή αλλά και η δυνατότητα που δίνουμε στο παιδί για να ανακαλύψει τα ταλέντα και τα ενδιαφέροντά του.

Αν εμείς δεν κατανοήσουμε το παιδί μας, δεν υποστηρίξουμε τις επιλογές και τις αναζητήσεις του, δεν το παροτρύνουμε να πάρει πρωτοβουλίες, τότε ίσως να μην ανακαλύψει ποτέ τι πραγματικά τις δυνατότητες του, ή τι το κάνει ευτυχισμένο. 

Μαμά μου, Μπαμπά μου, να θυμάσαι…

Αν ένα μωράκι μπορούσε να εκφράσει σε απόλυτες λέξεις και κατανοητές προτάσεις  τα θέλω του αλλά και τον τρόπο «χειρισμού» του, θα έλεγε τα παρακάτω:

Μαμά, μπαμπά να θυμάσαι ….

Μη με παραχαϊδεύεις. Ξέρω καλά πώς δεν πρέπει να μου δίνεις πάντα ό,τι σου ζητώ.

Μην αλλάζεις στάση απέναντί μου συνέχεια. Προτιμώ να είστε σταθεροί μαζί μου. Έτσι νιώθω περισσότερη σιγουριά.

Μη με κάνεις να νιώθω μικρότερο από ότι είμαι, γιατί τότε εγώ προσπαθώ να φαίνομαι μεγαλύτερο.

Μη μου κάνεις παρατηρήσεις μπροστά σε άλλους. Είναι πιο καλά να τα λέμε όταν είμαστε μόνοι.

Τα λάθη που κάνω δεν είναι αμαρτίες. Είναι λάθη και μπορώ να τα διορθώσω.

Πώς να ηρεμείτε το παιδί σας όταν το πιάνει «υστερία»!

Το λεγόμενο tantrum, αποτελεί τον τρόμο κάθε γονιού με δίχρονο! Ή, με απλά λόγια, η «υστερία» που πιάνει τα πιτσιρίκια αφήνοντας τους γονείς άφωνους και ανίκανους να χειριστούν την κατάσταση.

Οι συμβουλές για το πώς να διαχειριστείτε τα, βίαια συχνά, ξεσπάσματα του μικρού σας είναι αμέτρητες. Κανείς δεν θέλει να τραβολογάει ένα αλαλιασμένο, τεντωμένο σαν τόξο πιτσιρίκι από την κούνια για να φύγουν, να φορά κράνος για να αποφεύγει τις σφαίρες από Duplo όταν κλείνει η τηλεόραση και να ακούει ουρλιαχτά και κλάματα για μισή ώρα συνεχόμενα απλά επειδή πήγε να του φορέσει τις κάλτσες.
Μήπως, όμως, βλέπουμε τα ξεσπάσματα αυτά με διαφορετικό μάτι από αυτό που θα έπρεπε; Μήπως αντί να φοβόμαστε, να αποφεύγουμε και να προσπαθούμε να αντικρούσουμε τα παιδιά όταν «φρικάρουν», θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία προς όφελός τους; Ίσως αν κατανοήσουμε καλύτερα τα tantrums να μπορέσουμε να «δουλέψουμε» με αυτά και τελικά να βγούμε όλοι, τόσο το παιδί όσο και εμείς, κερδισμένοι. Η αμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια Heather Turgeon εξηγεί.

Κατανοώντας τον εγκέφαλο

Τα tantrums δεν είναι απλά τραυματικές στιγμές απίστευτου πείσματος, κατά τις οποίες το παιδί διεκδικεί με σθένος αυτό που θέλει.

Πώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου να διαβάζει και να γράφει καλύτερα;

Κάθε μέρα, το παιδί της πρώτης σχολικής ηλικίας πηγαίνει στο σχολείο του, όπου υπό την καθοδήγηση των δασκάλων του καταβάλλει επί πέντε ώρες ιδιαίτερες προσπάθειες να μάθει να διαβάζει και να γράφει, δεξιότητες σαφώς διακριτές και ελάχιστα λειτουργικές κατά την παιδική κρίση.

Επιστρέφοντας στο σπίτι το μεσημέρι, κανένα παιδί, όσο φιλότιμο και πειθαρχημένο να είναι, δεν δείχνει ιδιαίτερα πρόθυμο να διαβάσει και να γράψει κάτι παραπάνω από τις εργασίες του για την επόμενη ημέρα, παρά τις σχετικές καλοπροαίρετες υποδείξεις των γονιών του.

Το παιδί χρειάζεται χρόνο και εκπαίδευση για να μπορέσει να αντιληφθεί τη λογική και τη συσχέτιση της γραφής με την ανάγνωση. Χρειάζεται εμπειρίες για να κατανοήσει βιωματικά τη λειτουργικότητα των δύο στη ζωή του. Και εναπόκειται σε εσάς, τους γονείς, να του χαρίσετε τις εμπειρίες αυτές, μέσα από διαδικασίες ευχάριστες και ενδιαφέρουσες για το παιδί.

Ως γονείς, είστε εσείς που μάθατε στο παιδί σας να ζει και να μαθαίνει, από τις πρώτες μέρες της ζωής του. Θα πρέπει να ξέρετε ότι είναι και δικός σας ρόλος, λειτουργώντας συμπληρωματικά στο έργο των δασκάλων, να εξοικειώσετε το παιδί με τις δύο αυτές βασικές μαθησιακές δεξιότητες.

8 τρόποι για να κάνουμε τα παιδιά να μας ακούν

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Συχνά τα παιδιά όχι μόνο δεν υπακούν, ούτε καν ακούν τι τους λέμε -είτε από αφηρημάδα, είτε επειδή είναι απορροφημένα με κάποιο παιχνίδι.

Όμως υπάρχουν κάποια τρικ που θα μας βοηθήσουν να ακουστούμε!

 

Αιφνιδιάστε τα

Όλοι οι γονείς επαναλαμβάνουν κάποιες συγκεκριμένες φράσεις όπως «σήκω», «φόρεσε τα παπούτσια σου», «μην λες κακές κουβέντες», «μην βγάζεις το μπουφάν σου». Είναι φυσικό όταν ακούν τα ίδια κάποια στιγμή να τους φαίνονται βαρετά. Αν τα αιφνιδιάσετε με κάποιες εναλλακτικές  προτάσεις όπως: «μωρό μου, έχω κάτι σημαντικό να σου πω…δεν θα ξαναμιλήσεις άσχημα», ίσως το μήνυμα καταγραφεί πιο εύκολα.   

Κάντε μια προσπάθεια να κατανοήσετε τον κόσμο τους

10 τρόποι να σταματήσετε τους αδερφικούς καβγάδες (χωρίς να βάλετε τις φωνές)

Από: Ελένη Καραγιάννη

Οι διαφωνίες είναι αναπόφευκτες σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις και πολύ περισσότερο ανάμεσα στα αδέρφια.

Με αυτές τις απλές τεχνικές θα καταφέρετε (ελπίζουμε) να φέρετε ξανά την ειρήνη στο σπίτι σας.

1. Αναλάβετε το ρόλο του διαμεσολαβητή και όχι του δικαστή

Είναι πράγματι δύσκολο να σκεφτεί κάποιος τι είναι σωστό και τι λάθος όταν βλέπει τα παιδιά του να χτυπάνε το ένα το άλλο. Η πρώτη σας αντίδραση να τρέξετε να προστατέψετε τη σωματική τους ακεραιότητα και να τα χωρίσετε είναι σωστή. Προσπαθήστε να τους εξηγήσετε τις επιπτώσεις των πράξεών τους χωρίς απειλές.

Το κάθε παιδί καταλαβαίνει ότι με το να χτυπήσει το άλλο παιδί προκαλεί πόνο. Δώστε τους εναλλακτικές λύσεις για να λύσουν τον καυγά τους. Εάν η κατάσταση έχει ξεφύγει και συνεχίζουν, μιλήστε τους αργότερα. Για την ώρα βάλτε τους σε διαφορετικούς χώρους να ηρεμήσουν. Μην φτάσετε στο σημείο να «εμπλακείτε» κι εσείς στον καβγά φωνάζοντας. Μιλήστε απόλυτα και μην ζητάτε εξηγήσεις.

2. Αποφύγετε να πάρετε το μέρος του ενός ή του άλλου

Γονείς υποδύονται τα ανήλικα και πιάνουν παιδόφιλους

Το νόμο στα χέρια τους αποφάσισαν να πάρουν Βρετανοί γονείς, που έφτιαξαν την ομάδα Letzgo Hunting, που κυνηγά παιδόφιλους και τους «παραδίδει» στην αστυνομία.

Μέσω Facebook υποδύονται ανήλικα κορίτσια για να τους προσεγγίσουν.

Η επιχείρηση έχει ονομαστεί Letzgo Hunting και μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να συλληφθούν έξι παιδόφιλοι!

Οι γονείς εντοπίζουν τα «θύματά» τους και υποδύονται πως είναι ανήλικοι. Έχουν δημιουργήσει διάφορους λογαριασμούς σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και υποδύονται κορίτσια από 12 έως 15 ετών.

Έκαψαν μωρό που πίστευαν ότι ήταν ο Αντίχριστος

 Σοκ έχει προκαλέσει η είδηση από την Χιλή, ότι οι γονείς ενός μωρού, μόλις τριών ημερών το έριξαν στην φωτιά, επειδή ο αρχηγός της αίρεσης πίστευε ότι ήταν ο… Αντίχριστος!!!

Ο αρχηγός τους κατάφερε να πείσει τους γονείς του βρέφους ότι αν δεν το ρίξουν στην πυρά θα έρθει το τέλος του κόσμου, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες η μητέρα του έδωσε αμέσως την συγκατάθεσή της, γεγονός που προκαλεί μεγαλύτερο αποτροπιασμό.

Ο ρόλος του Ψυχολόγου – Ψυχοθεραπευτή στην Υπαρξιακή Προσέγγιση

Ψυχοθεραπευτής Γρηγόρης Βασιλειάδης

Ο υπαρξιακά προσανατολισμένος ψυχοθεραπευτής βοηθάει τους ανθρώπους που απευθύνονται σ’ αυτόν να αντιμετωπίσουν τις αγωνίες και το άγχος που είναι σύμφυτα με την ζωή. Εάν ο θεραπευόμενος δυσκολεύεται να χρησιμοποιήσει την ελευθερία του να επιλέγει στη ζωή του, ρόλος του ψυχοθεραπευτή είναι να τον βοηθήσει να ανακαλύψει τι είναι αυτό που το εμποδίζει να επιλέγει.

Είναι πιθανόν ο θεραπευόμενος να έχει επιτρέψει σε άλλους ανθρώπους να παίρνουν σημαντικές αποφάσεις για τη δική του ζωή, τις οποίες θα έπρεπε να είχε πάρει μόνος του. Πιθανώς να φοβάται να πάρει τα ρίσκα που απαιτεί η διαδικασία της προσωπικής του ωρίμανσης επιλέγοντας στη ζωή του τους πιο εύκολους και λιγότερο απειλητικούς δρόμους. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τα 7 μυστικά του επιτυχημένου παιδιού

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Η επιτυχία δεν συνδέεται πάντα με τα χρήματα ή τη δόξα. Επιτυχία σημαίνει να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου ή να μπορείς να ξεπερνάς εύκολα τις δυσκολίες.

Κι αυτές είναι δεξιότητες που οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας.

Η έννοια της επιτυχίας είναι υποκειμενική σε κάθε άνθρωπο και μπορεί να σχετίζεται με χρήματα, καλή ζωή, πολυτέλεια, καλύτερες σχέσεις, εσωτερική αρμονία.

Ωστόσο, όπως μας λένε οι ψυχολόγοι, επιτυχία είναι να έχεις και να είσαι αυτό που θέλεις στη ζωή, ό,τι κι αν είναι αυτό, προσφέροντας παράλληλα στον εαυτό σου, σε αυτούς που αγαπάς και στο σύνολο της κοινωνίας γενικότερα. Κι αυτό, φυσικά, είναι κάτι που διδάσκεται, τόσο σε εμάς τους ίδιους όσο και στα παιδιά μας.

Ο παιδαγωγός Κρις Γκίκλεϊ, στο βιβλίο του «Secrets of Success» (Τα μυστικά της Επιτυχίας), μας παραθέτει κάποιες απλές στρατηγικές, που θα βοηθήσουν τα παιδιά μας να έχουν μια «επιτυχημένη», δηλαδή ευτυχισμένη, ζωή!

Το δικαίωμα στην επιλογή
Εμείς οι ενήλικοι γνωρίζουμε πως ένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι καλός σε όλα, αλλά μέχρι να το μάθουμε έχουμε πειραματιστεί σε πολλά πεδία. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά. Μέχρι να μάθουν, πρέπει να πειραματιστούν.

Η κούκλα μου με βοηθάει να μεγαλώσω

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Άλλα παιχνίδια έρχονται και φεύγουν, ξεχνιούνται ή σνομπάρονται, αλλά η αγαπημένη κούκλα είναι πάντα εκεί.

Και είναι κάτι περισσότερο από παιχνίδι.

Είναι η σταθερή και παντοτινή τους φίλη.

Η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ένα παιδί και την κούκλα του είναι μια σχέση ιδιαίτερη, που καθορίζει το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών του αναμνήσεων.

Η κούκλα για ένα μωρό και ένα νήπιο αλλάζει δεκάδες συμβολικούς ρόλους κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του: Στην αρχή είναι ένα μαλακό νάνι που ξαπλώνει πάντα μαζί στο μαξιλάρι του και το βοηθάει να διώξει την μοναξιά και τους φόβους του.

Μεγαλώνοντας τα «άφυλα» μαλακά κουκλάκια αντικαθιστώνται με μεγάλα γελαστά ξανθά μωρά που θέλουν μπάνιο, ντύσιμο, βόλτα, παρεούλα και μερικές ξυλιές όταν κάνουν αταξίες. Γύρω στα τέσσερα οι κούκλες γίνονται για τα κορίτσια «εργαλεία αναγνώρισης» ρόλων.

Οι κόρες μεταμορφώνονται σε τρυφερές και προστατευτικές μαμάδες, ενώ άλλες φορές οι κούκλες τους γίνονται οι κολλητές τους φίλες που τους εκμυστηρεύονται όλα τους τα μυστικά. Με την κούκλα το ίδιο το παιδί γίνεται σκηνοθέτης της εμπειρίας του και των συναισθημάτων του και μπορεί έτσι να αναπαραστήσει με πολλούς τρόπους ξανά και ξανά τη χαρά, τη λύπη, την ανησυχία, τον φόβο του.

Η μουσική «μεγαλώνει» έξυπνα παιδιά

Από: Ζαχαρία Πηνελόπη

Πρόσφατη έρευνα υποστηρίζει ότι η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου σε μικρή ηλικία επιταχύνει την ανάπτυξη των κινητικών δεξιοτήτων.

Όπως δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση «Journal of Neuroscience», τα παιδιά που μαθαίνουν ένα μουσικό όργανο πριν από την ηλικία των 7 ετών, εμφανίζουν διαφορετικές δομές στον εγκέφαλό τους.

Φαίνεται πως σε εκείνη την ηλικία υπάρχει ένα «παραθυράκι», όπου η μουσική εκπαίδευση αλληλεπιδρά με το ρυθμό ανάπτυξης των κινητικών δεξιοτήτων των παιδιών, προκαλώντας έτσι μακροπρόθεσμες αλλαγές στον εγκέφαλό τους.

Με τη βοήθεια απεικονιστικών μεθόδων, οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Κονκόρντια στο Μόντρεαλ μελέτησαν τον εγκέφαλο 36 μουσικών κατά την εκτέλεση (μη μουσικών) ασκήσεων κινητικών δεξιοτήτων.

Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: Σε εκείνους που είχαν ξεκινήσει την ενασχόληση με τη μουσική πριν από την ηλικία των 7 χρόνων, και σε εκείνους που ξεκίνησαν αργότερα.

Υπομονή: πώς να την εξασκήσουν τα παιδιά

Από: Ελένη Καραγιάννη

Η συγγραφέας που μας μύησε στα μυστικά των γαλλίδων μαμάδων, επανέρχεται για να τονίσει τη σημασία που έχει για τους γάλλους γονείς (και όχι μόνο) το να μπορούν τα παιδιά να περιμένουν!

«Η υπομονή είναι σαν μυς», γράφει στο καινούριο της βιβλίο Bebe Day by Day η Πάμελα Ντράκερμαν.

«Όσο πιο πολύ το παιδί εξασκείται σ’ αυτήν τόσο καλύτερο γίνεται». Τρεις απλές μέθοδοι «εξάσκησης» είναι οι εξής:

Δώστε στα παιδιά την ευκαιρία να περιμένουν!
Μην έχετε την απαίτηση το πιτσιρίκι σας να γίνει ένα στωικό παιδί που σιωπηλά περιμένει ακίνητο όταν του το ζητήσετε.

Επιστήμονες έχουν βρει ότι τα παιδιά μπορούν να γίνουν πιο υπομονετικά όταν βρουν κάτι για να απασχολούνται όσο περιμένουν –όπως για παράδειγμα να τραγουδούν ένα αυτοσχέδιο τραγούδι ή να… ρεύονται ενώ κοιτάζονται στον καθρέφτη!

Οι Γάλλοι γονείς λένε πολύ συχνά στα παιδιά τους «περίμενε» και έτσι τους δίνουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν μόνα τους τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει την αναμονή πιο ευχάριστη διαδικασία. Αντίθετα, εάν τα παρατάμε όλα για να φύγουμε τη στιγμή που το παιδί δηλώνει ότι βαρέθηκε στο πάρτι ή κλείνουμε το τηλέφωνο μόλις μας διακόψει ζητώντας κάτι, τότε είναι βέβαια ότι δεν θα γίνει ποτέ καλό στο να περιμένει. Θα γίνει όμως πιο καλό στο να γκρινιάζει! 

«Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ακούνε, γιατί είναι κουφοί, γύρω μας»

Κάποτε με ρώτησε η μητέρα μου, διηγείται κάποιος, ποιο κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας.
Στην αρχή νόμισα ότι βρήκα εύκολα την απάντηση και έτρεξα στη μητέρα μου όλο χαρά.

Είχα ανακαλύψει τη μαγεία και την ομορφιά των ήχων και της είπα «νομίζω πως είναι τα αυτιά, με τα οποία ακούμε».

Εκείνη με διόρθωσε:

«Όχι», μου είπε, «υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ακούνε, γιατί είναι κουφοί, γύρω μας».

Συνέχισα να σκέφτομαι την ερώτηση μεγαλώνοντας.

Όταν συνειδητοποίησα πόσο φοβερό δώρο είναι η όραση και τι μεγάλες δυνατότητες έχει, έτρεξα στη μητέρα μου μάλλον σίγουρος αυτή τη φορά, και της είπα, «μάλλον είναι τα μάτια μας που βλέπουμε, το σημαντικότερο μέρος στο σώμα μας».
Με κοίταξε με αγάπη η μητέρα μου, χάρηκε που ασχολούμαι με το ερώτημά της και κάνω και μεγάλη πρόοδο, αλλά και πάλι με διόρθωσε: «Όχι, δεν είναι τα μάτια. Χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο μας είναι τυφλοί. Προσπάθησε ακόμα».

Τα μωρά υποφέρουν όταν τσακώνονται οι γονείς τους

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Τα βρέφη που ακούνε τους γονείς τους να τσακώνονται γίνονται πιο ευαίσθητα στο στρες και ο εγκέφαλός τους αντιδράει πιο έντονα στις θυμωμένες φωνές ακόμα και όταν κοιμούνται, αναφέρουν αμερικανοί επιστήμονες.

Αυτό όμως τα καθιστά ευάλωτα στην εκδήλωση αναπτυξιακών προβλημάτων αργότερα στη ζωή τους, προειδοποιούν.

Όπως εξηγούν οι ερευνητές στην επιθεώρηση «Psychological Science», την οποία εκδίδει η Εταιρεία Ψυχολογικής Επιστήμης (APS) των ΗΠΑ, ο εγκέφαλος των βρεφών είναι ιδιαίτερα εύπλαστος, γεγονός που τους επιτρέπει να αντιδρούν στο περιβάλλον τους.

Η πλαστικότητα αυτή, όμως, τα καθιστά ευάλωτα στους στρεσογόνους παράγοντες. Μελέτες έχουν δείξει ότι το ακραίο στρες, όπως αυτό της κακοποίησης ή της ιδρυματοποίησης, μπορεί να ασκήσει ισχυρές αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξή τους.

Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Όρεγκον θέλησαν να διαπιστώσουν εάν ανάλογο αντίκτυπο έχει και η έκθεση σε ηπιότερους στρεσογόνους παράγοντες, όπως οι καυγάδες ανάμεσα στους γονείς.

Κακομαθημένα παιδιά ή κακότροποι γονείς

 

                                      Γράφει η Μπαλιάμη Κωνσταντίνα, Ψυχολόγος Δ/νσης Δημόσιας Υγείας & Κοινωνικής Μέριμνας

Ένα μεγάλο μέρος της παιδικής επιθετικότητας είναι μια παρενέργεια της κοινωνικοποίησης, μιας διαδικασίας κατά την οποία τα άτομα αποκτούν τα απαραίτητα εφόδια που τους επιτρέπουν να ενσωματωθούν στο κοινωνικό τους περιβάλλον.

Ήδη από τη γέννηση του ένα παιδί με ένα μόνο κλάμα μαθαίνει να προσαρμόζει το περι­βάλλον στις ανάγκες του και ταυτόχρονα να δέχεται ποικίλες επιρροές από αυτό.

Μέσα σε 365 ημέρες διανύει τόσα χιλιόμε­τρα υπερπηδά τόσα εμπόδια και υφίσταται τόσες επιρροές, ώστε έως τα πρώτα του γενέ­θλια, το μέχρι πρότινος μη κοινωνικό νεογέν­νητο, να έχει ενταχθεί στο ανθρώπινο είδος.

Αν και η πειθαρχία σαν μέσο διαπαιδαγώ­γησης, ανατροφής και άμεσης επιρροής απο­δεικνύεται αποτελεσματική κατά το δεύτερο έ­τος της ηλικίας του παιδιού, οι βάσεις θα πρέ­πει να τεθούν πολύ νωρίτερα μέσα από την ε­γκαθίδρυση μιας σχέσης που να διέπεται από σεβασμό, εμπιστοσύνη και τρυφερότητα προς το παιδί. Οι γονείς οφείλουν να ανταπο­κρίνονται στις ανάγκες των παιδιών και να ε­πιβάλλουν σταδιακά κανόνες χωρίς να υιοθε­τούν μεθόδους αυταρχικής τιμωρίας είτε ανε­ξέλεγκτης επιτρεπτικότητας (ελευθερία χωρίς όρια).

Όταν η διαπαιδαγώγηση είναι επιτρεπτική, δηλαδή η πειθαρχία που ασκούν οι γονείς εί­ναι χαλαρή, χωρίς επιβολή κανόνων, η ελευ­θερία παίρνει την πιο ακραία της διάσταση και στο παιδί δίνεται η δυνατότητα να κάνει ό,τι θέλει. Οι περισσότεροι γονείς είναι ανε­κτικοί απέναντι στα παιδιά τους πιστεύοντας ακράδαντα πως δουλειά τους είναι να τα υπη­ρετούν, να τα κάνουν ευτυχισμένα, με την ελ­πίδα ότι κάποια στιγμή θα συνεργαστούν ό­ταν κατανοήσουν την αξία της συνεργασίας.