Νεκρολούλουδα στον πατέρα Ευέλθοντα Χαραλάμπους

Ο πατήρ Ευέλθων Χαραλάμπους

Το πρωί της Δευτέρας, 27 Ιουνίου 2011, σαν κεραυνός εν αιθρία, που έπεσε στο Παραλίμνι και κτύπησε τις καρδιές όλων και σαν ολική έκλειψη ηλίου, που σκόρπισε το σκοτάδι του πένθους σε ολόκληρη την πόλη, έφτασε στο Παραλίμνι το θλιβερό άγγελμα του θανάτου του πατρός Ευέλθοντα Χαραλάμπους, πρωθιερέα του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου.

Ο πατήρ Ευέλθων Χαραλάμπους, μετά την αγρυπνία σε μοναστήρι στην Πελοπόννησο, όπου βρισκόταν με την πρεσβυτέρα του, κοιμήθηκε κουρασμένος τον ύπνο του δικαίου. Και το πρωί, χωρίς να ξυπνήσει αναχώρησε για τους ουρανούς, όπου ήδη βρίσκεται μετά Αγίων και Αγγέλων, και όπου σφίγγει στην αγκαλιά του τον αγαπημένο του γιό Χριστόφορο, που του έτυχε η δοκιμασία να κηδέψει σε νεαρή ηλικία, φοιτητή, όταν το ίδιο ξαφνικά με τον ίδιο, αναχώρησε κι εκείνος από τη Θεσσαλονίκη για τους ουρανούς.

Azizlerimiz Petros ve Pavlosun hayat hikayeleri

Petrus Pavlus

 

Aziz Petrus:

İsa Mesih’in ilk havarilerinden olup Andreas’ın kardeşidir.

Kendisi Beyt Sayda kasabasında olup asıl adı Simon’dur. Geçimini balıkçılıkla sağlayan fakir bir balıkçı olan Aziz Petrus, kardeşi ile Galile denizine (Lut Gölü) ağ atarken onları izleyen İsa kendilerine balık avlama işini bırakmalarını ve ardından gelmeleri halinde insan avcılığını öğreteceğini belirtilmiştir. Bunun üzerine Aziz Petrus ve kardeşi İsa’ya inanarak onun peşinden gitmişlerdir. (Markos 1:16) İsa Mesih Petrus’u ilk gördüğünde “Sen Yuhanna oğlu Simonsun ve Kifas olarak çağrılacaksın” der. Kifas ve Petrus aynı isimler olup ikisi de «kaya» anlamındadır.

Petrus İsa’dan hiç ayrılmadı ve İsa’nın yakalanıp çarmıha gerilmesine kadar hep beraber kaldı. Baş kahinin avlusunda Yahudilerden korkması nedeniyle üç kez İsa Mesih’i inkar etmek zorunda kaldı. İsa Mesih’in dirilişinden ve Kutsal Ruh’un havarilere inişinden sonra İsrail’de, Antakya’da, Anadolu’da ve en son Roma’da İncil’i yaydı.

Περί Ιερωσύνης ,μέρος 5ο

 

Ο Γέρων Άνθιμος Αγιαννανίτης όπως τον είδαν οι σύγχρονοί του

του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος,

κυρού Χριστοδούλου

Σ’ ένα απέριττο μοναχικό ταφο, στο φτωχικό κοιμητήρι που βρίσκεται πίσω από το Κυριακό της αγιορείτικης Σκήτης της Αγίας Άννης, κυριολεκτικά μεταξύ ουρανού και γης, αναπαύεται από τις 28.6.96 το χοϊκό σκήνος του Γέροντος Ανθίμου του Πνευματικού, μιας από τις σπάνιες φυσιογνωμίες που ανέδειξε στον αιώνα μας το «Περιβόλι της Παναγιάς», το Άγιον Όρος. Οι προσκυνητές της Αγίας Άννης είχαν για πολλά χρόνια το ακριβό προνόμιο να επισκέπτονται το κελλί του, που μοιάζει με αητοφωλιά σ’ ένα από τα υψηλότερα σημεία της Σκήτης, τον Γέροντα Άνθιμο, που και μόνο με την βιβλική του φυσιογνωμία εντυπωσίαζε.

Επί 63 χρόνια οικιστής του Άθω, ο μακαριστός Γέρων έμοιαζε με κάποιον παληό Προφήτη, καθώς η εκ πρώτης όψεως αυστηρή μορφή του και η κατάλευκη γενειάδα του σε συνήρπαζαν. Κάπως έτσι, σκεφτόσουν, θα έπρεπε να ήσαν οι Προφήτες του Ισραήλ, στους οποίους ο Θεός εμπιστευόταν κάθε φορά τοθέλημά Του.

Κι όμως αυτός ο Γέρων κατά βάθος ήταν, όπως όλοι οι γνήσιοι άνθρωποι του Θεού: όλος αγάπη, όλος στοργή, όλος θέρμη για καθέναν πού έφθανε μέχρι το απόμερο ενδιαίτημά του. Κι όταν έβγαινε από το Άγιον Όρος κι ερχόταν στον «κόσμο», δεν έχανε ποτέ την παρθενική του αθωότητα, εκείνο το μειλίχιο ύφος, που λες και σνομπάρει κάθε φορά τις πολυπραγμοσύνες και τις μικρότητες των «κοσμικών».

Μικρός το δέμας και καλωσυνάτος Γέρων, ο παπα-Άνθιμος ο Πνευματικός είχε επάνω του κάτι το θεϊκό. Τον είπαν «χαρισματικό» και «ουράνιο άνθρωπο». Άλλοι «θεοφόρο Πνευματικό και σοφό διδάσκαλο». Και άλλοι «σπουδαστή της ερήμου».

Στον τόπο τούτο κάθε βήμα έχει και τον άγιό του († Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης)

Η Σκήτη της Αγίας Άννης είναι αγιοτρόφος. Έχει πιανθεί με τους οχετούς των δακρύων και των ιδρώτων πλήθους ασκητών που ανά τους αιώνες επιποθούν την «εν Χριστώ» τελείωση και θέωση. Κάθε γωνιά είναι αγιασμένη από παλαιούς και σύγχρονους αγίους.

Αξίζει να μνημονεύσουμε μερικούς για παραδειγματισμό και μίμηση της ακραιφνούς πολιτείας τους.

Ο μακαρίτης ο Ιωακείμ, δεν έκανε θαύματα μετά θάνατον, αλλά έκαμε «εν ζωή». Αυτός ήταν λήσταρχος από την Κρήτη, ληστής κατά των Τούρκων, όχι κατά των Χριστιανών. Αυτός φόνευσε ένα Τούρκο διοικητή και τον κρέμασε σ’ ενα δένδρο και τον έφαγαν τα όρνεα. Οι Τούρκοι το έφεραν βαρέως κι έκαμαν τα αδύνατα δυνατά, για να τον συλλάβουν. Το όνομα του ήταν Ιωάννης.

Τότε τον πήραν καλοί Χριστιανοί και τον έβγαλαν στη Μακεδονία, όπου έμενε στα χωράφια ενός Τούρκου. Εκεί υπήρχε ενα εκκλησάκι, όπου πήγαινε και προσευχόταν. Κάποτε ο αφέντης του τον είδε προσευχόμενο να συμψάλλει με ουράνιες δυνάμεις και αποφάσισε και τον έφερε εδώ στην Σκήτη. Πιο πέρα είναι το σπήλαιό του, όπου ασκήτευε. Διακρινόμενος διά την απλότητα του ήθελε να τον ονομάσουν Άννα. Οι πατέρες, όμως, του εξήγησαν κι έλαβε το όνομα του συζύγου της Ιωακείμ.

Στο σπήλαιο έμεινε επί πολλά ετη. Εκοιμήθη περί το 1902. Προ του τέλους του, ως υπέργηρος, μετεφέρθη εις τον τόπον του νέου οστεοφυλακίου, όπου και ανεπαύθη. Είχε βία μεγάλη στη ζωή του. Σε Ρώσους προσκυνητές, κατόπιν προσευχής, είχε δώσει ξερά δαμάσκηνα. Ένας πατέρας τα έλαβε και τα έδωσε στο εκ γενετής βουβό παιδί του, να φάει, κι όταν τα έβαλε στο στόμα του, μίλησε. Σε άλλον είχε δώσει σύκα ξερά και πήγε και τα έθεσε στα μάτια του τυφλού τέκνου του κι έβλεψε. Η Ρωσική Εκκλησία έχει τυπώσει εικόνες του, όπου εικονίζεται στην σπηλιά του ασκούμενος..,

Aziz Altınağızlı Yuhanna’nın Hayatı

ÖNSÖZ

Kostantiniye Patriği Altınağızlı Aziz Yuhanna 14 Eylül 407 tarihinde ağlayış ve gözyaşı diyarı olan bu fani dünyadan ölümsüzlük ve istirahat diyarına intikal etmiş-tir.

14 Eylül 1907 yılında ise ölümü üzerinden 1500 yıl geçmiştir. Hristiyanlık âlemi mezheplerine göre bu ebedi hatıra anısına bin beş yüzüncü yıl jübile törenleri düzen-leyerek ve Altınağızlı azizin kişiliğini büyüklük ve ölümsüzlük görkemi ile çevrele-miştir. Rusya’nın Kazan şehri Teoloji Fakültesi bu anıyı kutlayan ve düzenlenen törenlerde verilen tezleri ve konferansları özel bir kitapta toplayan Akademi idi.

Dinsel ve tarihsel araştırmalar konusunda öğrenme isteğinde olan gençlerimizin bu rağbetine binaen bizlerde bu alandaki iki makalenin, içerdiği doğru dinsel ve tarihsel gerçekler açısından faydalı olması, edebi ve teolojik dersler ihtiva etmesi nedeniyle Arapça diline tercüme edilip yayınlanması görevini üstlendik.

İlk makale Prof. Tsarifeski’nin olup, okuyucu bu makalede Altınağızlı’nın yaşa-dığı çağdaki yaşam ve çalışma sıkıntılarını bulur. İkincisi ise Prof. Liyonid Bise-rof’a aittir. Bilgiler, bunda da ilk makalede mevcut olan bazı durumların tekrar edildiği yönündedir, oysa Arapça dilini okuyanlar için yeni ve sağlam teolojik fikirler içermektedir.

Bu iki makaleye Prof. Libidev’in <<Rabbin Kardeşleri>> adlı, insanların fikir-lerini meşgul eden dinsel bir sorunun çözümüne uğraştığı ve çeşitli asırlarda araş-tırmalara sebep olan makalesini ilave ediyoruz.

Eğer okuyucu bu makaleler içinde bir fayda ve lezzet bulursa teselli bulacağım.

Altınağızlı Aziz Yuhanna ve Antakya’daki Kilise Hizmeti Tarifeski

Altınağızlı Aziz Yuhanna’nın kilise hizmetleri çağdaşları olan diğer ruhanile- rin hizmetlerinden cevher açısından farklıdır.Bilindiği üzere Altınağızlı’nın yaşa-mının ve hizmetinin büyük bir bölümünü geçirdiği, İsa’dan sonraki dördüncü yüzyılın ikinci yarısı, büyük teolojik mücadelelerin yaşandığı bir asırdır.

Bu asır-da hristiyanlar genellikle yalnız teologlar değil fakat teolojiden ziyade dünyevi bilimlerden habersiz olanlar da ihtilaflı olan dinsel konuların çözümüne ilişkin bilgilenmeyi kendileri için en sevimli iş olarak görürlerdi. İmanın anlatılması ve savunulması ile görevleri icabı sorumlu olan kilise ruhanileri de, dikkatlerini teo-lojik gerçeklere ve sorunlara yönelttiler. Zira hizmetlerinin ilk amacının, yaşadık-ları zamandaki bu teolojik sorunların çözümü olduğunu varsayarlardı.

Hâlbuki Altınağızlı, kendine ayrı bir program tasarladı, o da edebi vaaz idi. O asırda edebi vaazlar dini vaazlar gibi zaruri idi. Zira Antakyalılarda göreceğimiz gibi Hristiyan âlemi, edebi ilkelerden vazgeçip Hristiyanlık dininin esaslarını ih-mal etti ve çirkin işlerin kızgınlığına daldı. Dördüncü asırda, hristiyanların iç ya-şamları putperestlerin yaşamlarına benziyordu. Altınağızlı bu konuda << Hristi-yan topluluklarda gerçek hristiyan bulmak zordu>> diyordu.

Hristiyanların ahlakı ve adetleri ve ahlaki anlayışları esaslı bir reforma muh-taçtı. Altınağızlı, kendini bütünüyle bu hizmete tahsis eden ilk ruhani idi.

Aziz Yuhanna Klimakos´un Pazarı

Aziz Yuhanna Klimakos (“Kutsal Merdiven” adlι eserin yazarι Yuhanna) Pazarı, büyük oruç devresinin dördüncü Pazarı olup Aziz Yuhanna’yι (+649) hatırlatιr.

 

Saygıdeğer ve Tanrı’ya tanıklık eden babamız Yuhanna Klimakos (yaklaşık 579 -649); “Kutsal Merdiven’in” yazarι Yuhanna, Yuhanna Skolastikus, Sina’lı Yuhanna olarak da bilinen ve 7. yüzyılda Sina Dağı eteklerindeki bir manastırda yaşamış bir keşiştir. Grekçedeki unvanı Klimakos’dur.

Ortodoks Kilisesi onun yortusunu 30 Mart tarihinde kutlar.

Yuhanna yaklaşık 16 yaşındayken manastıra katılmış ve eğitimine başlamıştır; 649 yılında ise manastırın baş rahibi olarak bu dünyadan ayrılmıştır.

Pek çok eğitici yazı kaleme almıştır ve bunlardan en ünlü olanı “Tanrı’ya yükselişin merdiveni”adını taşır. Bu yazısından dolayı Yuhanna’ya merdivene ait anlamında Klimakos ismi verilmiştir.

Bu kitapta Yuhanna, bir kimsenin tıpkı merdivene çıkar gibi ruhunu Tanrı’ya nasıl yükseltebileceğini tanımlar.

“Tanrı’ya Yükselişin Merdiveni” Ortodoks Hristiyanlar arasında özellikle Paskalya öncesindeki oruç devresinde en fazla okunan kitaplardan biridir ve Merdivenin Yuhannası olarak bilinen aziz, oruç devresinin dördüncü pazarında özel olarak hatırlanır.

 

Περί Ιερωσύνης ,μέρος 4ο

Ένας χρόνος από την κοίμηση του Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης κυρού Μελετίου (1933 – 21 Ιουνίου 2012)

 αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

«Σας έτυχε μικρή Μητρόπολη» του είπε παρουσία μου ο παπάς από το χωριό μου, λίγες μέρες μετά την ενθρόνισή του (1980). Και η απάντησή του: «Καλύτερα να ήταν ακόμα πιο μικρή.

Για να μπορέσω να την διοικήσω, όσο το δυνατόν πιο καλά!».

Και κρατώντας στα χέρια του το ακάνθινο πηδάλιο της τοπικής Εκκλησίας, κόπιασε, μόχθησε, πόνεσε, εκλαψε!

«Αν ήξερα από πριν τις τεράστιες ευθύνες που εχει το αξίωμα της αρχιερωσύνης, δεν θα το δεχόμουν ούτε κατά διάνοιαν!», εκμυστηρεύθηκε σε φίλο μου (2010).

Αναλαμβάνοντας το «τιμόνι» της Μητροπόλεως, βρήκε «ταμείο» με έσοδα μηδαμινά. Και δανείσθηκε τότε (1980) από προσωπικό του φίλο 100.000 δραχμές για τις ανάγκες της Μητροπόλεως. Και κατώρθωσε σε μια πενταετία, 1980-1985, με τις εισφορές των πιστών, (γιατί ενέπνεε σεβασμό και εμπιστοσύνη), να ανεγείρει στην Πρέβεζα (12.000 τότε κατοίκων) ένα μεγάλο τριώροφο πνευματικό κέντρο, που αποτελεί πραγματικό στολίδι για την πόλη.

Και τι δεν έκανε καθόλη του την αρχιερατεία· μοναστήρια, εκκλησιές, πνευματικά κέντρα σε ενορίες κ.λ.π.

Ο αρχιερέας λέγεται ποιμενάρχης, γιατί είναι ο «αρχηγός» των ποιμένων, των ιερέων. Που σημαίνει πως η κύριά του αποστολή είναι η «εποπτεία» των ιερέων του, γιατί αυτοί γεμίζουν ή αδειάζουν τις εκκλησιές.

«Όποιος ιερέας ζεί πνευματική ζωή, θα είμαι δούλος του», είπε στους ιερείς του ο αείμνηστος Μελέτιος κατά την πρώτη Ιερατική σύναξη (Απρίλιος 1980).

«Των απ΄ αιώνος σήμερον νεκρών,… μνήμην τελούντες οι πιστοί, τον Σωτήρα και Κύριον, ανυμνήσωμεν»

Πρωτοπρ. Μιχαήλ Βοσκού Θεολόγου

 

 

Η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι μόνο μια επίγεια ορατή κοινότητα ανθρώπων που έχουν κοινή πίστη. Δεν είναι μόνο ενας εγκόσμιος θεσμός με τη συγκεκριμένη ιεραρχική οργάνωσή του. Είναι το Σώμα του ζώντος Χριστού παρατεινόμενο στους αιώνες. Κεφαλή αυτού του Σώματος είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και μέλη του όλοι όσοι έλαβαν το ορθόδοξο χριστιανικό Βάπτισμα και αγωνίζονται τον καλόν αγώνα της εν Χριστώ ζωής. Στο Σώμα της Εκκλησίας δεν ανήκουν μόνο οι ζώντες και αγωνιζόμενοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αλλά και οι απ’ αιώνος κεκοιμημένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Όταν τελείται η Θεία Λειτουργία, η οποία αποτελεί την κατ’ εξοχήν φανέρωση της ενότητας της Εκκλησίας επί της γης, μετέχουν σ’ αυτην όχι μόνο οι ζώντες, αλλά και οι κεκοιμημένοι. Μετέχουν σ’ αυτήν οι Άγιοι Άγγελοι, η Παναγία μας και όλα τα τάγματα των Αγίων. Και φυσικά δεν μιλούμε για δύο ξεχωριστές Εκκλησίες (ορατή και αόρατη ή στρατευομένη και θριαμβεύουσα), όπως εσφαλμένως συνηθίζεται να λέγεται, αλλά για μία Εκκλησία του Χριστού,« επειδή και οι δύο συνιστούν μια και μοναδική πραγματικότητα»(Επίσκοπος Κάλλιστος Ware).

100 χρόνια από το ένδοξο έπος του Λαχανά (19-21 Ιουνίου 1913)

του Κων/νου Χούπη

Διοικητή της 10^ης Ταξιαρχίας Σερρών*

 

 

«Δίκαιο είναι, αλλά και αναγκαίο, να τιμούμε τη μνήμη εκείνων, που με την ανδρεία τους, μας παρέδωσαν, ελεύθερη την πατρίδα μας».

Τα αθάνατα αυτά λόγια του Περικλή, επαναλαμβάνουμε και εμείς σήμερα, τιμώντας εκείνους, που κατάφεραν να νικήσουν με το έργο τους τον πανδαμάτορα χρόνο και να αναχθούν σε σύμβολα εθνικής προσφοράς.

Τα γεγονότα που έχουν σημαδέψει την Ιστορία μας είναι τόσα πολλά και σημαντικά. Η ανάκλησή τους όμως στο παρόν συμβάλλει στην αναζήτηση της συλλογικής Εθνικής συνείδησης, στη δόμηση της κοινωνικής συνοχής, και στον ορισμό των ορίων της ελευθερίας μας.

Η Ευρώπη πρόδωσε τον Θεό και πρόδωσε και όλους τους άλλους λαούς

Σ’ όλα υπάρχει ένα τέλος, εκτός από το έλεος του Θεού. Αυτό αποδεικνύεται και από την ιστορία του λαού του Ισραήλ.

Και το βάθος της θάλασσας μπορεί να μετρήσει κανείς, τον πόνο όμως του Θεού για τους ανθρώπους είναι αδύνατο να τον μετρήσει.

Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους φάνηκε στον ιδρώτα που έσταζε από το μέτωπο του Χριστού, στον κήπο της Γεθσημανή.

Ο Θεός περιμένει και περιμένει. Τι περιμένει ο Θεός;

Ο Θεός δεν περιμένει πως ένας άνθρωπος θα δείξει το σωστό δρόμο στους λαούς, ούτε περιμένει πως ένας άνθρωπος θα δώσει στους λαούς εντολές για να υπακούσουν και να σωθούν. Δεν το περιμένει ο Θεός αυτό, επειδή αυτό ήδη έγινε.

Περί Ιερωσύνης ,μέρος 3ο

Οι Άγιοι της Λέσβου ανάμεσά μας

Νικολάου X. Χριστόπουλου,

Σχολικού Συμβούλου Θεολόγων

Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου

 

Α΄

Σεβασμιώτατοι ποιμενάρχες Μυτιλήνης και Μηθύμνης(*), αιδεσιμώτατοι, σεβαστοί πατέρες, κυρίες και κύριοι

Ευχαριστώ καταρχήν τους Μητροπολίτες μας που μου έδωσαν την χαρά και μου έκαναν την τιμή να συμμετάσχω στη γιορτή και να τιμήσω με ταπεινά λόγια τους πολλούς και μεγάλους αγίους του νησιού. Η μνήμη τους γεμίζει χάρη και αγαλλίαση τις ψυχές και η σκέψη τους δίνει παρηγοριά και δύναμη.

Επιχειρώντας κανείς να μιλήσει για τόσους αγίους ,εύλογα βρίσκεται μπροστά σε δίλημμα. Χρειάζεται δηλαδή να επιλέξει όχι τόσο τι θα πει, αλλά τι θα παραλείψει. Οι λόγοι είναι προφανείς. Η νήσος της Λέσβου διαθέτει νέφος αγίων και μαρτύρων που δόξασαν το Θεό. Ο κοινός εορτασμός των τριάντα επτά αγίων και νεομαρτύρων της Λέσβου αποφασίστηκε το 1990. Έκτοτε συνδιοργανώνεται και από τις δύο Μητροπόλεις του νησιού μας με εξαιρετική λαμπρότητα. Γράφει στη σχετική εγκύκλιό του ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ. Ιάκωβος:

« Το νησί μας είχε από το Θεό την ευλογία να αναδείξει περί τους 37 αγίους. Λίγα μέρη έχουν τόσους πολλούς αγίους.

Περί Ιερωσύνης ,μέρος 2ο

 

Ο Άγιος Μητροφάνης Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως († 4 Ιουνίου 325)

Ο θεοφόρος πατήρ ημών Άγιος Μητροφάνης έζησεν κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Υπήρξεν υιός του Δομετίου, αδελφού του αυτοκράτορος της Ρώμης Πρόβου (276-282 μ.Χ.) και ο οποίος απέκτησε δύο υιούς τον Πρόβον και τον Μητροφάνην. Ο Δομέτιος πολύ ενωρίς ησπάσθη πανοικί τον Χριστιανισμόν και εκατοίκησεν εις το Βυζάντιον. Εκεί  εσχετίσθη πνευματικώς με τον Επίσκοπον Τίτον, τον οποίον και διεδέχθη εις τον θρόνον του Βυζαντίου και αυτόν αλληλοδιαδόχως οι υιοί του Πρόβος και Μητροφάνης.

Επί των ημερών του Αγίου Μητροφάνους, έπαυσαν οι κατά των Χριστιανών διωγμοί και ο αυτοκράτωρ και μετέπειτα Άγιος, Μέγας Κωνσταντίνος († 22 Μαίου 337 μ.Χ.), έκτισεν την Κωνσταντινούπολιν εις την περιφέρειαν του Βυζαντίου, μεταφέρων εκείσε την πρωτεύουσαν της αυτοκρατορίας του από την Ρώμην. Επομένως ωνομάσθη πρώτος Αρχιεπίσκοπος της Αγίας Πόλεως ταύτης μετά την μετονομασίαν της από Βυζάντιον εις Κωνσταντινούπολιν και επί των ημερών της Αρχιεπισκοπείας του ετέθησαν τα θεμέλια των τριών μεγάλων ναών της Βασιλίδος των Πόλεων, ήτοι της Αγίας Σοφίας, της Αγίας Ειρήνης και της Αγίας Δυνάμεως, ως επίσης μετεκομίσθησαν από της Ιερουσαλήμ οι 12 κόφινοι της αρτοκλασίας του Κυρίου και απετέθησαν «εν τω ειλήματι του Φόρου».

Όλες οι ανοησίες που κάνουν οι άνθρωποι προέρχονται από λαθεμένες ανθρώπινες σκέψεις

Αδελφοί μου, όταν οι άνθρωποι, μπερδεμένοι χάνουν το δρόμο, τον οδηγό και το μυαλό, τότε μόνον ο Χριστός φαίνεται, κανείς άλλος.

Οι πιο αόρατοι στα χρόνια της αμαρτωλής ειρήνης, στα χρόνια του αιματοβαμμένου πολέμου γίνονται πιο ορατοί.

Όταν το σκοτάδι είναι βαθύ, τότε ο Χριστός το φωτίζει.

Όταν η δυστυχία είναι μεγάλη, τότε ο Χριστός δίνει την παρηγοριά.