Εκκλησία Νοσοκομείο Ψυχής (Μέρος 2ο)

αρχιμ.Αθανασίου Αναστασίου,

προηγουμένου Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου

Θέλοντας,επίσης, ο αείμνηστος κληρικός και πανεπιστημιακός διδάσκαλος να αντιπαραβάλει τον χριστιανισμό με τις θρησκείες, τα φιλοσοφικά και κοινωνικά συστήματα, που απλά προτείνουν κάποιες γενικές αρχές και αξίες,χωρίς όμως να έχουν την δυνατότητα να θεραπεύσουν και να μεταμορφώσουν τον ίδιο τον άνθρωπο, έλεγε χαρακτηριστικά: «Αν εμφανιζόταν ο Χριστιανισμός στην εποχή μας, δεν θα τον καταλαβαίναμε ούτε σαν θρησκεία, ούτε σαν κοινωνική οργάνωση, ούτε σαν φιλοσοφικό ή ηθικό σύστημα, άλλα ως πνευματικό νοσοκομείο και ως μια ψυχοθεραπεία που θεραπεύει τον άνθρωπο. Και ο’ι Κληρικοί είναι πραγματικά θεραπευτές. Η Εκκλησία δεν είναι ένα πρακτορείο που κόβει εισιτήρια για τον Παράδεισο, αλλά είναι νοσοκομείο που θεραπεύει τον άνθρωπο, ώστε, όταν ο άνθρωπος δη τον Θεό, τότε ο Θεός να γίνη Παράδεισος γι’ αυτόν. Οι άγιοι είναι εκείνοι, οι οποίοι θεραπεύθηκαν και γι’αυτό βίωσαν το έλεος και την αγάπη του Θεού. Θεραπεύθηκε η ψυχή τους και το σώμα τους, γι’ αυτό και τα σώματα έγιναν ιερά λείψανα, που έχουν μέσα τους την Χάρη του Άγιου Πνεύματος» (Μητρ. Ναυπ. Ιεροθέου, Λόγοι και διάλογοι, σελ.364).

Η Αγία μας Εκκλησία, λοιπόν, είναι η Κιβωτός της σωτηρίας μας!

Αγνοώντας και λησμονώντας

Εκκλησία Νοσοκομείο Ψυχής (μέρος 1ο)

αρχιμ. Αθανασίου Αναστασίου,

προηγουμένου Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου

 Σεβασμιώτατε(*),

Πριν αρχίσουμε την ομιλία μας, επιτρέψατέ μας να Σας εκφράσουμε τις από καρδίας ευχαριστίες μας για τα ευγενικά Σας λόγια, καθώς και για την ιδιαίτερα τιμητική Σας πρόσκληση να μιλήσουμε ενώπιόν Σας και ενώπιον των φιλόθεων και φιλακολούθων πιστών της ακριτικής και τιμημένης πόλεως της Φλωρίνης κατά τον αποψινό Κατανυκτικό Εσπερινό.

Το θέμα που θα αναπτύξουμε, δι’ ευχών Σας, Σεβασμιώτατε, είναι: Η Εκκλησία μας ως νοσοκομείο ψυχών και θεραπευτήριο παθών.

Η είσοδός μας στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή μας γεμίζει με μια πηγαία δοξολογία, ευχαριστία και ευγνωμοσύνη προς τον Παντευεργέτη Τριαδικό Θεό μας,που μέσα στο άπειρο έλεός Του και την ανεξιχνίαστη φιλανθρωπία Του και στοργή Του, βρίσκεται πάντοτε παρών μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας μας, την Αγία μας Εκκλησία.

Η απόπειρα να δοθεί ένας

Πίστη και λογική

"Αφού δεν το έφτιαξα ΕΓΩ, πως έγινε μόνο του"?

Οι συνέπειες του ορθολογισμού στη ζωή μας.

Αρχιμ. Αθανασίου Αναστασίου, Καθηγουμένου της Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου

Ο ορθολογισμός θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η υπερβολική εμπιστοσύνη στη λογική μας η αναγωγή της σε υπέρτατη αυθεντία και απόλυτη αξία. Είναι αμαρτητική νοοτροπία και βιοθεωρία, και όχι κάποια απλή αμαρτία. Είναι κατ’ ουσίαν απιστία. Ο ορθολογισμός είναι η πιο χαρακτηριστική και ύπουλη εκδήλωση της υπερηφάνειας, η οποία υποκρύπτεται κάτω από όλες τις αμαρτίες μας, υφέρπει σε κάθε μας πράξη και δηλητηριάζει όλα τα καλά έργα μας. Αυτή οδηγεί στην αυτοδικαίωση και τελικά στην αμετανοησία, κλείνοντας έτσι τη θύρα του θείου ελέους. Η υπερηφάνεια είναι η αρχή και το τέλος όλων των κακών. Κατά τον μακαριστό Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ η υπερηφάνεια «αποτελεί την μόνιμη απειλή της ανθρώπινης ζωής», «βρίσκεται στην ρίζα όλων των τραγωδιών του ανθρώπινου γένους» και αποτελεί «την ουσία του άδη».