Ο Άγιος Νικόλαος του Πσκώβ

Ο Άγιος Νικόλαος του Πσκώβ, ο διά Χρίστον Σαλός, κατοικούσε στην πόλη Πσκώβ του Νόβγκοροντ, όπου περιφερόταν στους δρόμους φορώντας κουρέλια, γινόμενος αντικείμενο εμπαιγμών από τους περαστικούς και τα παιδιά.

ΟΙ άνθρωποι τον αποκαλούσαν περιπαικτικά «Μικούλα Σβιάτ», δηλαδή Νικόλας ο Άγιος και πίστευαν ότι ήταν ένας τσαρλατάνος θαυματοποιός ή μάγος, ενώ άλλοι τον ευλαβούνταν.

Στις 20 Φεβρουάριου του 1570 μ.Χ. ο Τσάρος Ιβάν ο Τρομερός στα πλαίσια μίας περιοδείας του πέρασε από το Πσκώβ.

Περί Αγίου Βαλεντίνου ο λόγος

Η 14η του μηνός Φεβρουάριου φέρεται ως μέρα μνήμης αγίου επ’ ονόματι Βαλεντίνου, προστάτη των ερωτευμένων.

Καθιερώθηκε ως μέρα του έρωτα και όλων των ειδών και ποιοτήτων ερωτευμένοι σπεύδουν να εκφράσουν αγωνιωδώς και πολυτρόπως τα αισθήματα τους προς τους ερωτικούς τους συντρόφους. Πολλά λέγονται για το πρόσωπο του μυστηριώδους Αγίου Βαλεντίνου.

Η Ορθοδοξία τον αγνοεί.

Είναι αλήθεια ότι δεν αναφέρεται στα μαρτυρολόγια ή συναξάρια.

Ωστόσο, άλλες δυτικές μαρτυρίες τον θέλουν να έχει ζήσει στη Ρώμη τον 3° αί. μ.Χ., να ήταν ιερέας και αντίθετα από τις διαταγές του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα να πάντρευε κρυφά τους χριστιανούς και έτσι να μαρτύρησε.

Το πιο σημαντικό της όλης υπόθεσης, κατ’ εμέ, δεν είναι το αν υπήρξε ή όχι ο συγκεκριμένος Άγιος.

Είναι αλήθεια ότι ο Θεός γνωρίζει πολλούς αγίους που εμείς αγνοούμε.

Επίσης πολλοί τοπικοί άγιοι αγνοούνται από τα συναξάρια.

Δεν είναι αυτό το θέμα.

Λύπη μας προξενεί ο τρόπος εορτής και τιμής του συγκεκριμένου αγίου.

Κάθε άγιος μαρτυρεί με τη ζωή και το αίμα του την αγάπη του για τον Χριστό.

Ο Γέρο Υπάτιος ο Γρηγοριάτης

… Δέν μπορῶ νά μή μνημονεύσω καί τόν Γέρο ῾Υπάτιο, γιά νά γνωρίσουν οἱ μεταγενέστεροι καί αὐτοῦ τήν μεγάλη προσωπικότητα.

Γεννήθηκε στό χωριό Κοσμᾶς τῆς Κυνουρίας τοῦ Νομοῦ Ἀρκαδίας τό 1892. Τό ὄνομά του ἦταν Γεώργιος Ρόρης τοῦ Δημητρίου. Στήν νεανική του ἡλικία ἔφυγε γιά τήν Ἀμερική νά εὕρῃ καλλίτερη ζωή. ῾Ο πόθος του ὅμως γιά μοναχική ἀφιέρωσι τοῦ κατέτρωγε τά στήθη καί τέσσαρες φορές πηγαινοερχόταν Ἀμερική-῾Ελλάδα. Τήν τελευταία φορά ἔμεινε στήν Ἀμερική μόνον 13 ἡμέρες.

Ἐκεῖ μέ κάποιο θεῖο του εἶχαν ζαχαροπλαστεῖο, καί ἔβγαζαν ἀρκετά χρήματα. ῞Οταν λοιπόν ἔμαθε ὁ θεῖος του, ὅτι ὁ Γιῶργος, θά φύγῃ καί πάλι γιά τήν ῾Ελλάδα, χωρίς νά ὑπάρχουν ἐλπίδες ὅτι θά ξαναγυρίσῃ, δέν τοῦ ἔδινε χρήματα γιά τό ταξείδι καί συνεχῶς τοῦ προκαλοῦσε ἐμπόδια. ῾Ο Γιώργης ὅμως δέν κάμπτετται εὔκολα, καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ δέν τόν ἐγκαταλείπει. Πηγαίνει στό λιμάνι καί εὑρίσκει τόν πλοίαρχο ἑνός πλοίου πού ἔφευγε σέ λίγο γιά τήν ῾Ελλάδα. Τότε τά ταξείδια στό ἐξωτερικό ἦταν ἐλεύθερα καί δέν χρειαζόταν διαβατήρια καί ἄλλες διαδικασίες. Παρακαλεῖ τόν πλοίαρχον λοιπόν, νά τόν πάρη μαζί του καί σ᾿ ὅλο τό διάστημα μέχρι τήν ῾Ελλάδα, θά ἐργασθῇ μέσα στό πλοῖο του, ὡς μάγειρος καί ζαχαροπλάστης. ῾Ο πλοίαρχος, ὄχι μόνον μέ ἐνθουσιασμό τόν ἐπῆρε, ἀλλά καί τόν εὐγνωμονοῦσε γιά τά καλά φαγητά καί γλυκά πού παρασκεύαζε γιά τούς ταξειδιῶτες καί τό προσωπικό.

Ο βατοπαιδινός Άγιος Ιγνάτιος Μαριουπόλεως – ένας μικρός Μωυσής (με φωτογραφικό υλικό)

 

Γεννήθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα στο νησί Θέρμη. Μάλλον πρόκειται για το νησί των Κυκλάδων Κύθνο, πού ονομαζόταν και Θερμιά, λόγω των εκεί θερμών ιαματικών πηγών. Ήταν γόνος της γνωστής και ευσεβούς οικογενείας Γεζεδινού.

Νέος μετέβη στο Άγιον Όρος. Στη μονή Βατοπαιδίου

Άγιος Ρωμανός, ο πρίγκηπας (+ 3 Φεβρουαρίου)

Ήταν γιός του ηγεμόνα Βλαδιμήρου και της Φωτεινής του Ούγκλιτς και ανηψιός του Αγίου Βασιλείου του Ροστώβ(+4 Μαρτίου).

Γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 1235 και από μικρός είχε κλίση προς την προσευχή,την υπακοή προς τους γονείς και την ανάγνωση της Αγίας Γραφής.

Ο Άγιος ιερομάρτυς Νικόδημος του Μπέλγκοροντ [άφθαρτο λείψανο] (+ 10 Ιανουαρίου 1919)

Ο Άγιος Νικόδημος(Κονόνοβ) μητροπολίτης Μπέλγκοροντ γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου 1871 στην επαρχία Αρχαγγέλσκ στην οικογένεια του ιερέως Μιχαήλ.Αποφοίτησε την Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης το 1896.Ήταν συγγραφέας πολλών βιβλίων τα οποία αναφέρονται σε ασκητές της περιοχής του Αρχαγγελσκ και του Ολονέτς,αλλά και του Σολοβέτς.Συνέταξε τον ακάθιστο ύμνο προς τιμήν του Αγ.Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν: Λόγος εις το Αχραντον και θείον Γενέθλιον του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού (Αγ. Νεόφυτος ο Έγκλειστος)

Γνωρίζουμε βεβαίως όλοι, γνωρίζουμε ότι ο αισθητός αυτός ήλιος αποστέλλει το φως του σε όλη την υφήλιο, «και ουκ έστιν (ουδείς) ως αποκρυβήσεται της θέρμης αυτού» και από της διαυγέστατης λαμπρότητός του. Πολλές φορές όμως οι ολόλαμπρες ακτίνες του καλύπτονται από νέφη και ομίχλη ή από το φύλλωμα των δένδρων, αλλά και πάλι, η πνοή κάποιου ανέμου διαλύει το νεφικό επικάλυμμα και την ομίχλη εκείνη και επιτρέπει στις φεγγοβόλες ακτίνες να εξαπλωθούν τρανώς σε όλη την κτίση. Τον δε προ ηλίου «ήλιον της δικαιοσύνης» τον νοητό, ο οποίος εγεννήθη σήμερα από την «κούφη νεφέλη», από την φωτοφόρο και ηλιακή και πάναγνο κοιλία παραδόξως, καλύπτει η του «δούλου μορφή», τα νηπιώδη σπάργανα και το σπήλαιο το φτωχό και συμφώνως με την οικονομία και ορισμένα άλλα, τα οποία συμβολίζουν την πτωχεία και την ταπεινότητα.

Καθώς όμως ήδη ελέχθη, η

«Φιλούμενον,το νεόδρεπτον της Εκκλησίας κρίνον,οι πιστοί αξιοχρέως μακαρίσωμεν»

Πρωτοπρ. Μιχαήλ Βοσκού Θεολόγου

 

Η Αγία του Χριστού Ορθόδοξος Εκκλησία είναι θεμελιωμένη πάνω στο αίμα των αγίων Μαρτύρων. Κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες των διωγμών, η Θεία Λειτουργία ετελείτο πάνω στους τάφους των αγίων Μαρτύρων, ώστε εμπράκτως να φανερώνεται αυτή η αλήθεια.

Για τον ίδιο λόγο καθιερώθηκε αργότερα σ’ ολόκληρη την Ορθοδοξία, κατά την τελετή των εγκαινίων ενός ναού να τοποθετούνται στην Αγία Τράπεζα λείψανα αγίων Μαρτύρων ή άλλων Αγίων, μια πρακτική που ακολουθείται μέχρι τις μέρες μας.

Μάρτυρες της Εκκλησίας, βεβαίως, δεν έχουμε μόνο κατά τους τρείς πρώτους χριστιανικούς αιώνες των διωγμών.

Είχαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της Ιστορίας της Εκκλησίας και εχουμε και στη σύγχρονη εποχή.

Μάλιστα, είχαμε ιστορικές περιόδους μετά τον 4ο αιώνα, κατά τις οποίες μαρτύρησαν, όπως και κατά τους τρείς πρώτους χριστιανικούς αιώνες, χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια Ορθόδοξοι Χριστιανοί (επί παραδείγματι κατά τις αραβικές και περσικές επιδρομές τον 7ο αιώνα, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας με το νέφος των Νεομαρτύρων, αλλά και κατά τον 20ο αιώνα στα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα).

Ο ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μίλησε για την ανάγκη, όσοι θέλουν να Τον ακολουθήσουν να γίνουν μάρτυρές Του, τόσο με την έννοια της μαρτυρίας «περί της εν υμίν ελπίδος» (Λ’ Πέτρ. γ’, 15) όσο και με την έννοια του μαρτυρίου, της θυσίας της ιδίας της ζωής τους, εάν και όταν αυτό απαιτηθεί.

«Ος γάρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν», είπε στους μαθητές του. «Ος δ’ αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν» (Ματθ. ιστ’, 25). Όποιος, δηλαδή, θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως εξαιτίας μου χάσει τη ζωή του, θα την βρει.

Όσιος Γερμανός ο Μαρούλης ( †1336)

Ο θαυμαστός Όσιος Γερμανός ο Αγιορείτης

Ο βίος του Οσίου Γερμανού (1252-1336) είναι ένα από τα αγιολογικά έργα του Οσίου πατρός ημών Φιλοθέου του Κοκκίνου.

Η στενή σχέση των δύο φίλων (Γερμανού-Φιλοθέου) φαίνεται μέσα από τις νοσταλγικές αναφορές σε συγγενικά πρόσωπα καθώς και στις λεπτομέρειες της παιδικής ηλικίας του Οσίου.

Ο βίος του Οσίου διασώζεται σε δύο χειρόγραφους κώδικες, ένας εκ των οποίων βρίσκεται στο Άγιον Όρος: α) Ιβήρων 590, του ιδ´ αιώνος, και β) Marcianus Cr. 582 ιε´ αιώνος (αντίγραφο του πρώτου)

Τον πρωτότυπο βίο του Οσίου πρωτοεξέδωσε ο καθηγητής Δ. Τσάμης στο «Ανάτυπο Επιστημονικής Επετηρίδος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης» (τόμος 9, 26, 1981). Στη συνέχεια, το 1985, εκδόθηκε σε μετάφραση από το «Περιβόλι της Παναγίας».

 

Φιλοθέου του Κοκκίνου

Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

 

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΥ

ΤΟΥ ΕΝ ΤΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΑΘΩ

ΣΕΒΑΣΜΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΗ ΛΑΥΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ[1]

 

Αλλά πως αν τις το καθ  ημάς αιτίας απολύση και μώμων, Γερμανόν ούτω σιγή καταλιπόντας τον μέγαν, τον λύχνον υπό τον μόδιον, φημί, και την κλίνην, ή τον αστέρα της αρετής τον διαφανή τε και λαμπρόν υπό γην αύθις, ζωής εν τω κόσμω λόγον επέχοντα, κατά τον μέγαν ειπείν Παύλον· Γερμανόν εκείνόν φημι ον ήνεγκε μεν η περιφανής Μακεδόνων μητρόπολις, το φίλον όντως εμοί και ήδιστον έδαφος, η θαυμαστή και μεγάλη Θεσσαλονίκη, Άθως δ  εκείθεν ο μέγας δεξάμενος, το πίον και τετυρωμένον, είποι τις αν κανταύθα δικαίως, όρος, το όρος του Θεού, εν ω κατοικείν ο «τα πάντα πληρών» ευδόκησε δια την αρετήν δηλονότι των ενοικούντων, έθρεψέ τε πνευματικώς, είπερ τινά που των πάντων, και εις άνδρα προαγαγών τέλειον,

Ο Γέρο-Τρύφων [† 6 Αυγούστου 1978] (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου)

Πριν από δύο χρόνια, το 1978, τελείωσε την πνευματική του πάλη στον Άθωνα ο Αθλητής του Χριστού Γερο-Τρύφων, ο οποίος νίκησε την ματαιότητα, και έφυγε η αγιασμένη του ψυχή για την αιωνιότητα, στον Ουρανό!

Ο Γέρο-Τρύφων, λοιπόν, είχε έρθει από την πατρίδα του Ρουμανία το 1910, σε ηλικία είκοσι πέντε χρόνων, και φυτεύτηκε στο Περιβόλι της Παναγίας, ψηλά στην κορυφή της Καψάλας, κοντά στον Γερο-Μιχαήλ.

Ο Γέροντάς του, Γερο-Μιχαήλ, ήταν πολύ ευλαβής και παραδοσιακός. Έμοιαζε, μπορούμε να πούμε, τους παλαιούς Αββάδες. Ζούσε πολύ ασκητικά και τα ελάχιστα πράγματα για την συντήρησή του τα οικονομούσε από το απλό εργόχειρό του· έκανε κουτάλες. Όταν κανείς του έδινε μια ευλογία την δεχόταν μέν, αλλά έδινε και αυτός μια ανάλογη ευλογία, εκτός από την προσευχή που θα έκανε συνέχεια για τον άλλο.

Κάποτε, είχε στείλει τον αρχάριο τότε υποτακτικό του Πατέρα Τρύφωνα σε μια Μονή, για να δώση το εργόχειρο τους και να περάση και από τον κηπουρό της Μονής να του δώση μια κουτάλα και να του ζητήση ένα λάχανο

. Ο κηπουρός όμως, επειδή ήταν πολύ θυμωμένος —κάτι είχε- του πέταξε ένα κοτσάνι από λάχανο με δύο φύλλα άχρηστα και συνέχισε την δουλειά του.

Ο Άγιος Σισώης

Σηκώνοντας τον σταυρό του Κυρίου από νεαρή ηλικία, ο μακάριος πατήρ ημών Σισώης αποσύρθηκε στην έρημο της Σκήτης.

Προόδευσε τόσο γοργά στην αρετή και στους ασκητικούς αγώνες, ώστε σύντομα λογιζόταν από όλους ως πρότυπο μοναχού.

Λίγο μετά τον θάνατο του αγίου Αντωνίου, ενώ στην έρημο της Σκήτης και της Νιτρίας οι ασκητές είχαν αρχίσει να συνωστίζονται, αποφάσισε να μεταβεί μαζί με τον μαθητή του Αβραάμ στο εσωτερικό όρος, όπου είχε ζήσει ο μεγάλος πατριάρχης της ερήμου και που είχε εγκαταλειφθεί λόγω των βαρβαρικών επιδρομών (περί το 357).

Έμεινε εκεί εβδομήντα δύο χρόνια, ακολουθώντας σε όλα τα χνάρια του αγίου Αντωνίου. Ένας αδελφός τον ρώτησε μία ημέρα αν είχε φθάσει στα μέτρα του αββά Αντωνίου. Εκείνος αποκρίθηκε: «Αν είχα έναν από τους λογισμούς του αββά Αντωνίου, θά γινόμουν όλος φωτιά· γνωρίζω όμως άνθρωπο που με κόπο μπορεί να βαστάξει τον λογισμό του.

Από καιρού εις καιρόν λάμβανε προμήθειες που εφερνε ένας μοναχός από το Πισπίρ· συνέβη όμως αυτός να καθυστερήσει

μια φορά κοντά στους δέκα μήνες. Καθώς ο Σισώης βάδιζε στο όρος συνάντησε έναν κυνηγό από την Φαράν του Σινά, ο οποίος δεν είχε δει άνθρωπο για ένδεκα μήνες. Ο γέροντας τότε επέστρεψε στο κελλί του και κτυπούσε το στέρνο του λέγοντας: «Ιδού, Σισώη, ενόμισες ότι κάτι έκανες και δεν εφθασες καν στο επίπεδο αυτού του λαϊκού!».

Ο Άγιος Ιωνάς ο Γαρμπής ο Νισύριος.

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

 

Νισύρου τον γόνον, Λειψών τον έφορον,

και το της Δωδεκάνησου απάσης,

γέρας Θείον και καύχημα, Ιωνάν τιμήσωμεν

πιστοί, ως Όσιον Χριστού πανευκλεή,

Νεκρολούλουδα στον πατέρα Ευέλθοντα Χαραλάμπους

Ο πατήρ Ευέλθων Χαραλάμπους

Το πρωί της Δευτέρας, 27 Ιουνίου 2011, σαν κεραυνός εν αιθρία, που έπεσε στο Παραλίμνι και κτύπησε τις καρδιές όλων και σαν ολική έκλειψη ηλίου, που σκόρπισε το σκοτάδι του πένθους σε ολόκληρη την πόλη, έφτασε στο Παραλίμνι το θλιβερό άγγελμα του θανάτου του πατρός Ευέλθοντα Χαραλάμπους, πρωθιερέα του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου.

Ο πατήρ Ευέλθων Χαραλάμπους, μετά την αγρυπνία σε μοναστήρι στην Πελοπόννησο, όπου βρισκόταν με την πρεσβυτέρα του, κοιμήθηκε κουρασμένος τον ύπνο του δικαίου. Και το πρωί, χωρίς να ξυπνήσει αναχώρησε για τους ουρανούς, όπου ήδη βρίσκεται μετά Αγίων και Αγγέλων, και όπου σφίγγει στην αγκαλιά του τον αγαπημένο του γιό Χριστόφορο, που του έτυχε η δοκιμασία να κηδέψει σε νεαρή ηλικία, φοιτητή, όταν το ίδιο ξαφνικά με τον ίδιο, αναχώρησε κι εκείνος από τη Θεσσαλονίκη για τους ουρανούς.

Στον τόπο τούτο κάθε βήμα έχει και τον άγιό του († Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης)

Η Σκήτη της Αγίας Άννης είναι αγιοτρόφος. Έχει πιανθεί με τους οχετούς των δακρύων και των ιδρώτων πλήθους ασκητών που ανά τους αιώνες επιποθούν την «εν Χριστώ» τελείωση και θέωση. Κάθε γωνιά είναι αγιασμένη από παλαιούς και σύγχρονους αγίους.

Αξίζει να μνημονεύσουμε μερικούς για παραδειγματισμό και μίμηση της ακραιφνούς πολιτείας τους.

Ο μακαρίτης ο Ιωακείμ, δεν έκανε θαύματα μετά θάνατον, αλλά έκαμε «εν ζωή». Αυτός ήταν λήσταρχος από την Κρήτη, ληστής κατά των Τούρκων, όχι κατά των Χριστιανών. Αυτός φόνευσε ένα Τούρκο διοικητή και τον κρέμασε σ’ ενα δένδρο και τον έφαγαν τα όρνεα. Οι Τούρκοι το έφεραν βαρέως κι έκαμαν τα αδύνατα δυνατά, για να τον συλλάβουν. Το όνομα του ήταν Ιωάννης.

Τότε τον πήραν καλοί Χριστιανοί και τον έβγαλαν στη Μακεδονία, όπου έμενε στα χωράφια ενός Τούρκου. Εκεί υπήρχε ενα εκκλησάκι, όπου πήγαινε και προσευχόταν. Κάποτε ο αφέντης του τον είδε προσευχόμενο να συμψάλλει με ουράνιες δυνάμεις και αποφάσισε και τον έφερε εδώ στην Σκήτη. Πιο πέρα είναι το σπήλαιό του, όπου ασκήτευε. Διακρινόμενος διά την απλότητα του ήθελε να τον ονομάσουν Άννα. Οι πατέρες, όμως, του εξήγησαν κι έλαβε το όνομα του συζύγου της Ιωακείμ.

Στο σπήλαιο έμεινε επί πολλά ετη. Εκοιμήθη περί το 1902. Προ του τέλους του, ως υπέργηρος, μετεφέρθη εις τον τόπον του νέου οστεοφυλακίου, όπου και ανεπαύθη. Είχε βία μεγάλη στη ζωή του. Σε Ρώσους προσκυνητές, κατόπιν προσευχής, είχε δώσει ξερά δαμάσκηνα. Ένας πατέρας τα έλαβε και τα έδωσε στο εκ γενετής βουβό παιδί του, να φάει, κι όταν τα έβαλε στο στόμα του, μίλησε. Σε άλλον είχε δώσει σύκα ξερά και πήγε και τα έθεσε στα μάτια του τυφλού τέκνου του κι έβλεψε. Η Ρωσική Εκκλησία έχει τυπώσει εικόνες του, όπου εικονίζεται στην σπηλιά του ασκούμενος..,

Ο Άγιος Μητροφάνης Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως († 4 Ιουνίου 325)

Ο θεοφόρος πατήρ ημών Άγιος Μητροφάνης έζησεν κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Υπήρξεν υιός του Δομετίου, αδελφού του αυτοκράτορος της Ρώμης Πρόβου (276-282 μ.Χ.) και ο οποίος απέκτησε δύο υιούς τον Πρόβον και τον Μητροφάνην. Ο Δομέτιος πολύ ενωρίς ησπάσθη πανοικί τον Χριστιανισμόν και εκατοίκησεν εις το Βυζάντιον. Εκεί  εσχετίσθη πνευματικώς με τον Επίσκοπον Τίτον, τον οποίον και διεδέχθη εις τον θρόνον του Βυζαντίου και αυτόν αλληλοδιαδόχως οι υιοί του Πρόβος και Μητροφάνης.

Επί των ημερών του Αγίου Μητροφάνους, έπαυσαν οι κατά των Χριστιανών διωγμοί και ο αυτοκράτωρ και μετέπειτα Άγιος, Μέγας Κωνσταντίνος († 22 Μαίου 337 μ.Χ.), έκτισεν την Κωνσταντινούπολιν εις την περιφέρειαν του Βυζαντίου, μεταφέρων εκείσε την πρωτεύουσαν της αυτοκρατορίας του από την Ρώμην. Επομένως ωνομάσθη πρώτος Αρχιεπίσκοπος της Αγίας Πόλεως ταύτης μετά την μετονομασίαν της από Βυζάντιον εις Κωνσταντινούπολιν και επί των ημερών της Αρχιεπισκοπείας του ετέθησαν τα θεμέλια των τριών μεγάλων ναών της Βασιλίδος των Πόλεων, ήτοι της Αγίας Σοφίας, της Αγίας Ειρήνης και της Αγίας Δυνάμεως, ως επίσης μετεκομίσθησαν από της Ιερουσαλήμ οι 12 κόφινοι της αρτοκλασίας του Κυρίου και απετέθησαν «εν τω ειλήματι του Φόρου».

Ο μακαριστός π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Γέροντας της Μονής Κομνηνείου Στομίου Λαρίσης († 23 Μαΐου 2006)

Σύντομο βιογραφικό σημείωμα

Γεννήθηκε στην Κηφισιά των Αθηνών στις 22 Αυγούστου του 1927.

Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο της Κηφισιάς και στο Γυμνάσιο Αμαρουσίου.

Το 1947 παρακολούθησε μαθήματα και εργαστήρια ραδιοτεχνίτου στο Κέντρο Ηλεκτρονικών σπουδών ΡΑΔΙΟ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ στην Αθήνα.

Το 1950 φοίτησε στην αναγνωρισμένη από το κράτος Ραδιοτεχνική Σχολή Αθηνών, απ’ όπου πήρε το Δίπλωμα του Ραδιοτεχνίτου.

Το 1953 από την ίδια Σχολή πήρε το δίπλωμα του Ραδιοηλεκτρολόγου.

Από το 1947-1950 υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στην Αεροπορία.

Η Γερόντισσα Μακρίνα, σε αδελφές της Μονής…

Φωτό:miteriko.blogspot.com

 

Όταν ο άνθρωπος λέει την «ευχή» (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με), δεν μπορεί νά εκδηλώνεται, να φωνάζει και να μιλάει.

Η Χάρις του Θεού τον κάνει πράο, ταπεινό. Είναι αδύνατον ο Θεός νά μήν μαλακώσει την καρδιά του.

Όταν λέει την «ευχή», πόση γλυκύτητα αισθάνεται!

Η αργολογία, η μεμψιμοιρία, οι συζητήσεις διακόπτουν την επικοινωνία μέ τόν Θεό και φέρνουν ταραχή.

Κατάκριση: Η μεγάλη αδικία (Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 – «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε»

 

 

Η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία

–  Γέροντα, εύκολα κρίνω και κατακρίνω.

– Η κρίση που έχεις, είναι φυσικά, χάρισμα που σου έδωσε ο Θεός, αλλά την εκμεταλλεύεται το ταγκαλάκι και σε κάνει να κατακρίνεις και να αμαρτάνεις. Γι’ αυτό, μέχρι να εξαγνισθεί η κρίση σου και να έρθει ο θείος φωτισμός, να μη την εμπιστεύεσαι. Όταν κανείς ασχολείται με τους άλλους και τους κρίνη, ενώ ακόμα δεν έχει εξαγνισθή η κρίση του, πέφτει συνέχεια στην κατάκριση.

 

– Και πώς, Γέροντα, θα εξαγνισθεί η κρίση μου;

– Πρέπει να την λαμπικάρεις. Μπορεί να έχεις καλή διάθεση και μια δύναμη μέσα σου, αλλά πιστεύεις ότι κρίνεις πάντοτε σωστά. Η κρίση σου είναι όμως είναι ανθρώπινη, κοσμική. Προσπάθησε να απαλλαγείς από το ανθρώπινο στοιχείο, να αποκτήσεις ανιδιοτέλεια, για να έρθει ο θείος φωτισμός και να γίνει η κρίση σου πνευματική, θεϊκή. Τότε η κρίση σου θα είναι σύμφωνη με την δικαιοσύνη του Θεού και όχι με την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Με την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού και όχι με την λογική την ανθρώπινη.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος και ο Χριστιανισμός

του Ταξίαρχου ε.α Κωνσταντίνου Παππά

 Ένα από τα πιο αξιόλογα γεγονότα που αντιμετώπισε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά τον 4. αι. μ.Χ. υπήρξε η κρίση ανάμεσα στον πολιτισμό και στη θρησκεία. Μια νέα θρησκεία, ο Χριστιανισμός, συγκρούστηκε με τον παλιό ειδωλολατρικό πολιτισμό, βγήκε νικητής κι αφού αναγνωρίστηκε-ύστερα από μακροχρόνια περίοδο διωγμών-από το Μέγα Κωνσταντίνο, καθιερώθηκε ως επίσημη θρησκεία του Κράτους στα τέλη του ίδιου αιώνα από έναν άλλον αυτοκράτορα, το Μέγα Θεοδόσιο.

 

Το αξιοπερίεργο είναι ότι δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι παράγοντες, ο Χριστιανισμός και ο παγανιστικός Ελληνισμός, βρήκαν μια αμοιβαία συμφωνία, αναμείχτηκαν και δημιούργησαν στη συνέχεια ένα νέο πολιτισμό, τον Ελληνοχριστιανικό, γνωστό με το όνομα Βυζάντιο.

 

Κέντρο αυτού του πολιτισμού έγινε η Κωνσταντινούπολη, η νέα πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η παλιά ειδωλολατρική αυτοκρατορία έγινε τώρα μια Χριστιανική Αυτοκρατορία κι εκείνος που έπαιξε τον κυριότερο ρόλο σ’ αυτό, όπως και σ’ άλλες μεταβολές, ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος.

 

Αναρωτιέται κανείς πώς μια αυτοκρατορία, που είχε ήδη αποκτήσει έναν πολιτισμό παγκόσμια αναγνωρισμένο, με ισχυρότατη διοίκηση, σταθερή μορφή ιδεών, μεταστράφηκε και μάλιστα σχετικά γρήγορα και από ειδωλολατρική έγινε χριστιανική, μπαίνοντας σε μια νέα εποχή, αντίθετη με το παρελθόν της. Το κυριότερο αίτιο πρέπει να το αναζητήσουμε ακριβώς στην ειδωλολατρεία.

Ο παλιός δηλ. ειδωλολατρικός κόσμος, τόσο στην πολιτική όσο και στη θρησκεία, δεν μπορούσε πια να ικανοποιήσει τις προσδοκίες του έθνους. Είχαν παρουσιαστεί στο μεταξύ νέες απαιτήσεις και επιθυμίες, που μόνον ο Χριστιανισμός φαινόταν ικανός να τις ικανοποιήσει. Ακόμα και για το ότι την εποχή αυτή βρέθηκε μια μεγάλη προσωπικότητα, ο Μέγας Κωνσταντίνος, για να υλοποιήσει τις ανάγκες αυτές.

Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος – Πειρασμοί και Θεία Κοινωνία

(Ανάλυση Θείας Λειτουργίας μέρος 45ο – mp3)

Ακούστε εδώ

Η Θεία Λειτουργία με τον γέροντα Εφραίμε στο κελί του στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα στην Αριζόνα

Νέα Θαύματα του Αγίου Ραφαήλ.«Με λένε Ραφαήλ… Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς!»

 

«Με λένε Ραφαήλ… Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς!»

 

Με μεγάλη συγκίνηση αλλά και λαχτάρα, αξιώνομαι κι’ εγώ, ύστερα από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, να μοιραστώ με όλους τους χριστιανούς αδελφούς μου, το Μέγα Θαύμα που έκανε και στη δική μου οικογένεια ο Άγιος Ραφαήλ.

Από το γάμο μας έχουμε αποκτήσει τρεις γιούς. Ο τρίτος γιος μας, γεννήθηκε πρόωρα, τον Οκτώβριο του 1994, στις τριάντα εβδομάδες κύησης. Παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα σε θερμοκοιτίδα, παρόλ’ αυτά,

Μια ασυνίθιστη επίσκεψη (Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

Στην Εκκλησία του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική, ερχόντουσαν πολλοί προσκυνητές ν’ ανάψουν το κεράκι τους. Μερικοί έμεναν για εξομολόγηση, άλλοι έπαιρναν απλώς ευχή, ενώ άλλοι άναβαν το κερί τους, έκαναν το σταυρό τους κι έφευγαν. Ερχόντουσαν κάθε λογής άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι, μορφωμένοι, απλοϊκοί κ.λπ. Στην περιοχή της Ομόνοιας έμεναν άνθρωποι κάθε κατηγορίας.

Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την

Αγία Λυδία, η πρώτη Χριστιανή της Ευρώπης

Αφιέρωμα στην Αγία Λυδία την πορφυροπώλιδα, την πρώτη Ευρωπαία Χριστιανή.

Αποτίμησις του έργου του μακαριστού Μητροπολίτου Αυγουστίνου Καντιώτη ( Μέρος Δ΄- τελευταίο)

Πριν να κάνη κανείς μία γενική αξιολόγησι του έργου του π. Αυγουστίνου θα πρέπη να επισημάνη σε αδρές γραμμές τα κυριώτερα σημεία της προσφοράς του.

 

1. Εκκλησιαστικοί αγώνες

 

Από την αρχή της εκλογής του, ο π. Αυγουστίνος είχε δηλώσει, ότι θα μείνη ανυποχώρητος στις αρχές του για μία Εκκλησία ελευθέρα και ζώσα. Έτσι, πρώτος διεμαρτυρήθη εντόνως όταν επί μακαριστού αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου διεγράφησαν από το Σύνταγμα και τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος οι ι. κανόνες «περί το ήθος και την διοίκησι της Εκκλησίας», καθώς επίσης και για την επιχειρούμενη τότε κάθαρσι της Εκκλησίας χωρίς την τήρησι των προβλεπομένων απαραιτήτως από τους ι. κανόνας διατάξεων.

Επεσήμανε ακόμη τις αρνητικές επιπτώσεις από την προσπάθεια εισαγωγής «μοντέρνων» συνηθειών στην Εκκλησία (κατάργησις του ράσου κ.ά.), την δυνατότητα που έδινε στην Πολιτεία εκείνος ο καταστατικός χάρτης να έχη ηυξημένες αρμοδιότητες στα εκκλησιαστικά θέματα, ενώ περιώριζε τα δικαιώματα των επισκόπων υπέρ της αρχιεπισκοπικής εξουσίας και χάριν διαφόρων επιτροπών κ.λπ..

Η σύγκρουσις αυτή κορυφώθηκε με την προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας εκ μέρους του π. Αυγουστίνου και του μακαριστού Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου κατά της συγκροτήσεως της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου όχι κατά τα πρεσβεία (όπως προέβλεπε ο Πατριαρχικός Τόμος του 1851) αλλά αριστίνδην, και την δικαίωσι των προσφυγόντων.

Αλλά και μετά την κατάλυσι της τότε κυβερνήσεως από τον δικτάτορα Ιωαννίδη, την οριστική παραίτησι του Ιερωνύμου (ο οποίος είχε διαμαρτυρηθή μυστικώς αλλά εντόνως για τα βασανιστήρια που ο δικτάτωρ ενεργούσε στην Ε.Σ.Α.) και την άνοδο του νέου αρχιεπισκόπου κυρού Σεραφείμ, ο οποίος ανήλθε με την υπόσχεσι της παλινορθώσεως των ι. κανόνων, ο π. Αυγουστίνος δεν έπαυσε να ελέγχη τις παρεκκλίσεις από το ορθό.