Γράφοντας για εναν λαμπριάτικο ψάλτη

του Αθανάσιου Γιαλούρη

— Για που τόσο βιαστικός κυρ-αλέξανδρε;

Προχωρεί με βήμα γοργό, σκυφτός, με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά. Τα γένια του απλώνονται άταχτα, το ντύσιμο του είναι απλό, μάλλον φτωχικό, οι άκρες των μανικιών του ξεφτισμένες. Είναι τέτοια η αντίθεση με τον καλοντυμένο κύριο που του απευθύνει το λόγο ώστε θα μπορούσε κανείς, αν

δεν τον ήξερε,να τον περάσει για υπηρέτη. Κι όμως ο κύριος απέναντι του είναι φανερό πως τον αντιμετωπίζει με σεβασμό.

—Γυρίζω στην «Ακρόπολη». ΄Εχω αρκετή δουλειά γι’ απόψε.

—Μα τόσο αργά πηγαίνετε στην εφημερίδα;

Νικηφόρος Βρεττάκος: ο Απόστολος της αγάπης

κ. Χαράς Τυπάλδου – Αντωνίου, φιλολόγου

Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως

θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως ένα

ρυακάκι που μουρμουρίζει.

Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα

στους γαλάζιους διαδρόμους

συναντήσω αγγέλους, θα τους

μιλήσω ελληνικά, επειδή

δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε

μεταξύ τους με μουσική.

 

Ν. Βρεττάκου: «Η ελληνική γλώσσα».

Πρόσκληση:παρουσίαση του βιβλίου «Τα Βιβλία που αγάπησα»

Οι εκδόσεις Μαλλιάρης Παιδεία, ο Δήμος Λευκονοίκου και η φιλόλογος-συγγραφέας

Ζήνα Λυσάνδρου Παναγίδη, σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου

«Τα Βιβλία που αγάπησα»

την Παρασκευή, 7 Δεκεμβρίου 2012, και ώρα 6:30 μ.μ.,

στο Δημαρχείο Λευκονοίκου, Λεωφόρος Κυρηνείας 91, στο Πλατύ Αγλαντζιάς.

Ο Ζωγράφος Θεόφιλος

Μέγα Αρτοποιείον Γεωργίου Παναγιώτου Κοντουφούρναρη.

Εκ Θεσσαλίας της Πρωτευούσης Λαρίσσης» (1933)

Γ. Σεφέρη, Ένας Έλληνας – ο Μακρυγιάννης

Δοκιμές

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας φτωχός φουστανελάς που είχε τη μανία να ζωγραφίζει. Τον έλεγαν Θεόφιλο. Τα πινέλα του τα κουβαλούσε στο σελάχι του, εκεί που οι πρόγονοί του βάζαν τις πιστόλες και τα μαχαίρια τους. Τριγύριζε στα χωριά της Μυτιλήνης, τριγύριζε στα χωριά του Πηλίου και ζωγράφιζε.

Ανθολόγια η πανέρια με οχιές;(Δ.Νατσιός)

Δεν δέχομαι καμμιά αξιολόγηση, γιατί τώρα αξιολογώ εγώ -ο λαός- το υπουργείο και εισηγούμαι την απόλυση όλων των ανίκανων που διέλυσαν τα σχολεία.

Γράφει ο Δημ. Νατσιός Δάσκαλος – Κιλκίς

. «Ένα βράδυ η γιαγιά μου κάπνιζε το μαύρο της πούρο, ενώ εγώ μισοκοιμόμουν μακάρια στη ζεστή αγκαλιά της». (Ανθολόγιο Ε´-ϛ´ Δημοτικού, σελ. 85).

. Βεβαίως, όσοι τουλάχιστον είμαστε πάνω από τα σαράντα

Η εθνική μας κληρονομιά φωτεινός σηματοδότης

Ο Ανδρέας Κάλβος αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές, που όντες γεννημένοι σε μία από τις πιο δύσκολες, αλλά συνάμα πιο ένδοξες στιγμές της ιστορίας μας, αφιέρωσαν την τέχνη τους στην υπηρεσία του Αγώνα…

Σύγχρονος του Εθνικού μας ποιητή, Διονυσίου Σολωμού, γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1792 στην Ζάκυνθο, όταν η Γαλλική Επανάσταση είχε ήδη ξεσπάσει και τα γαλλικά στρατεύματα ετοιμάζονταν να κατέβουν στα Επτάνησα. Μαθήτευσε πλάι στον Αντώνη Μαρτελάο, ο οποίος αργότερα δίδαξε και τον Διονύσιο Σολωμό.

Το 1802 πηγαίνει με τον πατέρα του στο Λιβόρνο της Ιταλίας και λαμβάνει ιταλική μόρφωση. Παρόλ’ αυτά δεν λησμόνησε ποτέ τα πάτρια εδάφη. Χαρακτηριστική είναι η επιστολή του προς τον Ούγκο Φώσκολο (18-6-1814) στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει: «εγώ, έχω πατρίδα μία άλλη… και σ’ αυτην θα στρέφονται πάντα οι ιερές ευχές μου…»