του Φάνη Μαλκίδη
Λέκτορα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο ΘράκηςΕίναι γεγονός ότι οι μεταπολεμικές πολιτικές ελίτ της Ελλάδας ήταν εχθρικές έναντι της μνήμης, της ταυτότητας και της γνώσης. Η κοινή ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και η ταύτιση των ελληνικών συμφερόντων με ξένα, αποξένωσε τον ελληνικό λαό από την ιστορική του πορεία και τον οδήγησε σε μία συναισθηματικού ή φολκλορικού τύπου προσέγγιση της καταγωγής του.Η δημοσίευση κειμένων και βιβλίων για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και τις χιλιάδες κρυφές άγνωστες ιστορίες της στη δεκαετία του 1980 έγινε μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον από ανθρώπους όπως ο Μ. Χαραλαμπίδης, ο Κ. Φωτιάδης, ο Γ. Ανδρεάδης. Ο τελευταίος έδωσε μία άλλη διάσταση στην υπόθεση της γενοκτονίας- το 1994 αναγνωρίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο και δυστυχώς μέχρι σήμερα από κανένα ξένο- με τα έργα του ο Θόδωρον, η Τολίκα, η Ταμάμα. Στην Ταμάμα, η οποία έχει μεταφραστεί στην ποντιακή διάλεκτο και σε οχτώ γλώσσες, ανάμεσά τους η τουρκική και η κινεζική, βασίστηκε η ιστορική όπως αποδεικνύεται κινηματογραφική ταινία «Περιμένοντας τα Σύννεφα», η οποία σκηνοθετήθηκε από τη γεννημένη στην Τραπεζούντα Γεσίμ Ουστάουγλου, σε συνεργασία με τον Πέτρο Μάρκαρη. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο) 