Αιρετικές αντιλήψεις δια το μυστήριον του Αγίου Βαπτίσματος

ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΔΙΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ
Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Είναι γνωστή η σπουδαιότητα του μυστηρίου του αγίου βαπτίσματος, καθώς αποτελεί τη θύρα εισόδου του κάθε ανθρώπου στο Σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία. Δυστυχώς όμως, και για το μυστήριο του αγίου βαπτίσματος έχουν υπάρξει πλήθος κακόδοξων θεωρήσεών του από διάφορες νεοφανείς αιρέσεις και παραχριστιανικές κινήσεις.

Με κριτήριο αξιολόγησής τους πάντα την ορθόδοξη πίστη μας, πρόκειται για κακόδοξες απόψεις, που όχι μόνο αποκλείνουν από την εν Αγίω Πνεύματι διδασκαλία της Εκκλησίας αλλά και είναι ριζικώς αντίθετες με την «υγιαίνουσαν διδασκαλία» (Α’ Τιμ. 1, 10) και την Παράδοσή της (Α’ Τιμ. 6, 20-21). Θεωρήσαμε, λοιπόν, καλό έχοντας ως σκοπό και στόχο την ενημέρωση των ορθοδόξων χριστιανών να παρουσιάσουμε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτών των κακόδοξων αντιλήψεων σχετικά με το μυστήριο του αγίου βαπτίσματος.

Α’ Οι Πεντηκοστιανοί

Οι Πεντηκοστιανοί ομιλούν

Το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα των Μοναχών (4)

Αν θέλετε να διβάσετε το 3ο μέρος πατήστε εδώ

δ. «Υφηγούμαι σοι την τελειοτάτην ζωήν» η η Χριστομίμητη ζωή του μοναχού.

Ο μοναχός μιμείται σε μεγάλο βαθμό τον ίδιον τον Ιησούν Χριστόν. Μιμείται την ταπείνωση του Χριστού που «έλαβε δούλου μορφήν». Μιμείται την υπακοή του Χριστού στο Θεό Πατέρα αλλά και τους γονείς του. Μιμείται τη φτώχεια του Χριστού, ο οποίος δεν είχε που να κλίνει το κεφάλι του, φορούσε απλή ενδυμασία, έτρωγε λιτά, ζούσε απέρριτα, αποσυρόταν σε έρημα μέρη και προσευχόταν, νήστευε, και όλα αυτά για να δείξει, όπως γράφει ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, τους τρόπους της αναχωρήσεως και ησυχίας. «Ζούσε παρθενικά και υπέμεινε πολλές θλίψεις και συκοφαντίες. Τέλος παραδιδόταν, σταυρωνόταν, παραιτείτο μέχρι θανάτου από το οικείο θέλημα της σαρκός, έως ότου παράθεσε το θείο πνεύμα του στα χέρια του Πατρός του. Όλα αυτά βέβαια έγιναν από το Θεό Λόγο για χάρι της ανακλήσεως των ανθρώπων, και παράλληλα διδάσκουν την υπακοή μέχρι θανάτου και τη σταυρωμένη πολιτεία του σχήματος σ’ αυτούς που επιθυμούν να τον μιμηθούν»[29].

Το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα των Μοναχών (3)

Ο Εσταυρωμένος Μοναχός

Αν θέλετε να διβάσετε το 2ο μέρος πατήστ εδώ

3. Κατηχήσεις – Ομολογίες και υποσχέσεις- Ευχές.

α. Κλήση του Θεού και απάντηση του ανθρώπου.

Στην πρώτη σύντομη κατήχηση, στις ομολογίες και υποσχέσεις του υποψήφιου μοναχού τίθεται το πρόβλημα της κλήσεως του Θεού και της συνεργίας-συνεργασίας του ανθρώπου. Στην Αγία Γραφή η πρωτοβουλία της κλήσεως ανήκει στο Θεό. Η συμμετοχή του ανθρώπου αρχίζει μετά την κλήση. Πάντοτε όταν πλησιάζει ο Θεός τον άνθρωπο, αυτός αισθάνεται τη μικρότητα, την αμαρτωλότητα, την αναξιότητα και την αδυναμία του να ανταποκριθεί. Σ’ αυτόν τον «κοπιώντα και πεφορτισμένον» απευθύνει την κλήση με το «δεύτε». Ερμηνεύοντας το «δεύτε προς με πάντες…» ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «ελάτε, όλοι όσοι κατέχεσθε από φροντίδες, λύπες και αμαρτίες. Ελάτε, όχι για να σας ζητήσω ευθύνες, αλλά για να συγχωρήσω τις αμαρτίες σας· ελάτε, όχι επειδή έχω ανάγκη από τη δόξα σας, αλλά επειδή ενδιαφέρομαι για τη σωτηρία σας… Μή φοβηθήτε ακούοντες ζυγόν, διότι είναι ωφέλιμος· μή φοβηθήτε επειδή είπα φορτίον, διότι είναι ελαφρόν. Και πώς τότε έλεγε προηγουμένως· «είναι στενή η πύλη και στενόχωρος ο δρόμος»; Αυτό συμβαίνει όταν είσαι ράθυμος και χάνεις το θάρρος σου»[11].

Μυστήριον ξένον…

Ωδή θ΄.

Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον!

ουρανόν το σπήλαιον·

 θρόνον χερουβικον την Παρθένον·

 την φάτνην χωρίον,

εv ω ανεκλίθη ο αχώρητος,

 Χριστός ο Θεός,

ον ανυμνούντες μεγαλύνομεν.

Βλέπω ένα γεγονός μυστηριώδες, εκπληκτικό και θαυμαστό!