Το μυστήριο του θείου Πάθους

ο εμπαιγμός του Χριστού, τοιχ.Ι.Μ.Μεταμορφώσεως Μετεώρων

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός (+2009)

Αν και το «κεφάλαιον» των παθών του Κυρίου μας είναι ο Σταυρός, διά του οποίου καταργήθηκε ο θάνατος και η φθορά και γενικά η καταδίκη, οι Πατέρες μας ερμηνεύουν και όλων των άλλων, των μερικών ας πούμε, παθών του Κυρίου το νόημα και τη σημασία. Επειδή η παράβαση των πρωτοπλάστων δεν ήταν μόνο μια απλή άρνηση, μια απλή αντιλογία, αλλά επακολούθησε και η πρακτική ενέργεια εφαρμογής της απειθείας προς την θείαν εντολή, ήταν επόμενο να χρειαστεί και τούτων των ενεργειών η θεραπεία. Έτσι, όλες οι ενέργειες των τρόπων της παραβάσεως του πρώτου Αδάμ επαναλαμβάνονται αντίστροφα από τον νέον Αδάμ, τον Κύριό μας Ιησούν, για να θεραπευθούν από την αρρώστεια της παραβάσεως: Άπλωσεν η Εύα τα χέρια στον απηγορευμένον καρπό; Άπλωσε και ο Ιησούς μας τα χέρια πάνω στο Σταυρό! Παρέβη την εντολήν ο Αδάμ και παρήκουσε; Έγινε και ο Ιησούς μας υπήκοος μέχρι θανάτου! Ξύλον ήταν το δένδρο από όπου ο καρπός; Επί του ξύλου εκρεμάσθη ο Λυτρωτής μας! Κήπος και παράδεισος ήταν εκεί όπου ο Αδάμ έφταιξε και απ’ όπου εξορίσθη; Κήπος ήταν στη Γεσθημανή όπου ο Ιησούς μας παρεδόθη! Ισοθεΐαν και δόξαν εφαντάσθη ο Αδάμ στην παράβασή του; Ατιμίαν και εμπτύσματα εδέχθη ο Κύριός μας! Ακάνθας και τριβόλους εκληρονόμησε μετά την εξορία του ο Εδάμ; Με ακάνθας στεφανώνεται ο Ιησούς μας! «Ενήδονον γεύσιν» από τον καρπόν αισθάνθηκε ο Αδάμ; Όξος και χολήν γεύεται ο Ιησούς μας! Διά της Εύας, η οποία εκ της πλευράς του Αδάμ ελήφθη, έγινεν η αποπλάνηση; Την πλευράν Του λογχεύεται ο Ιησούς μας για να τρέξει από αυτήν «αίμα και ύδωρ», συστατικά μυστηριακού καθαρμού της ανθρώπινης φύσεως! Και γενικά η διαστροφή των τρόπων της παραβάσεως των πρωτοπλάστων θεραπεύεται με την αντίστροφη επανάληψή τους στο Πάθος του Σωτήρα μας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Από τον Θάνατον εις την Αθανασίαν, μακαρίου Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού

«Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδύσηται αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσηται αθανασίαν, τότε γενήσεται ο λόγος ο γεγραμμένος· κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος. Πού σου, θάνατε, το κέντρον; πού σου, άδη, το νίκος;» (Α΄ Κορ. 15, 54-55). Διακονούντες τοίς διαβολικοίς επιτάγμασιν οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεάνθρωπον εις θάνατον, αυτός δε ανταπέδωκεν εις αυτούς διά της αναστάσεως την αθανασίαν. Διά του σταυρού του ο Κύριός μας κατεδίκασε και κατέστρεψε τον θάνατον, διά δε της αναστάσεώς του ανέβλυσε την αθανασίαν και εις το παρόν και εις την αιωνιότητα. Η αθανασία κατέκλυσε και τον άνθρωπον και όλους του τους κόσμους. Το κεντρικώτερον θαύμα της όλης θείας οικονομίας είναι η ανάστασις του Κυρίου μας, διά της οποίας η ανθρωπίνη φύσις ωδηγήθη τελεσιδίκως και οριστικώς εις την αθανασίαν, ώστε να γίνη φοβερά και εις αυτόν τον θάνατον. Προ της αναστάσεως του Κυρίου ο θάνατος ήτο η δευτέρα φύσις του ανθρώπου. Είχομεν οι πάντες συνηθίσει τον θάνατον ως κάτι το φυσικόν, και μόνον με την ανάστασιν του Χριστού ήλλαξαν τα πάντα. Όστις πλέον ζη διά της πίστεως εις τον αναστάντα Χριστόν, ζη υπεράνω του θανάτου· δεν αποθνήσκει πλέον, αλλ’ απλώς απεκδύεται το ένδυμα του σώματός του, διά να το επανενδυθή εκ νέου άφθαρτον κατά την ημέραν της δευτέρας παρουσίας. Προ της παρουσίας του Κυρίου μας ήτο φυσικόν εις τους ανθρώπους να είναι θνητοί, μετά όμως την παρουσίαν και ανάστασίν του έγινε φυσική δι’ αυτούς η αθανασία.

Εκ των λόγων του μακαρίου Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού: «Το Μυστήριο του Θείου Πάθους» (2ο μέρος)

Αξίζει όμως εδώ να κάνουμε ένα σταθμό για να περιγράψουμε μερικά γεγονότα που δεν πρέπει να μείνουν απαρατήρητα. Όταν ο Μωϋσής συνετέλεσε την αποστολή του ως οδηγός και λυτρωτής των Εβραίων, και παράδωσε την εξουσία στον διάδοχο του Ιησού του Ναυή με όλες τις επαγγελίες και ευλογίες που τους υποσχόταν ο Θεός, έγραψε με παράπονο μια του ωδή, την β΄ , στην οποία εκφράζει τον πόνο και την πικρία του, γιατί ακριβώς πρόβλεψε ότι δεν θα πειθαρχούσαν και δεν θα αξιώνονταν των ευλογιών και επαγγελιών που τους υποσχόταν ο Θεός. Κατά παρόμοιο τρόπο και ο Χριστός μας, ο πραγματικός Λυτρωτής και μόνος Σωτήρ του κόσμου, όταν επετέλεσε την πανσωτηρία διά της θείας Του κενώσεως και του Σταυρού, προέβλεψεν ότι δεν θα σωθούν όλοι οι άνθρωποι για τους οποίους εθυσιάσθη· γι΄ αυτό ακριβώς στην κρισιμώτερη ώρα του πάθους Του, εκίνησε τα μαραμένα Του χείλη και είπε, «διψώ»! Και ναι μεν ο δριμύς πόνος από την παρατεταμένη δοκιμασία Του δημιουργούσε και μια φυσική ανάγκη δίψας, αλλ΄ η κραυγή του Ιησού «διψώ» δεν ήταν έκφραση της σωματικής δίψας, Εκείνου που επί 40ήμερον διετέλεσε νήστις παντελώς.