Οι Άγιοι της Λέσβου ανάμεσά μας

Νικολάου X. Χριστόπουλου,

Σχολικού Συμβούλου Θεολόγων

Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου

 

Α΄

Σεβασμιώτατοι ποιμενάρχες Μυτιλήνης και Μηθύμνης(*), αιδεσιμώτατοι, σεβαστοί πατέρες, κυρίες και κύριοι

Ευχαριστώ καταρχήν τους Μητροπολίτες μας που μου έδωσαν την χαρά και μου έκαναν την τιμή να συμμετάσχω στη γιορτή και να τιμήσω με ταπεινά λόγια τους πολλούς και μεγάλους αγίους του νησιού. Η μνήμη τους γεμίζει χάρη και αγαλλίαση τις ψυχές και η σκέψη τους δίνει παρηγοριά και δύναμη.

Επιχειρώντας κανείς να μιλήσει για τόσους αγίους ,εύλογα βρίσκεται μπροστά σε δίλημμα. Χρειάζεται δηλαδή να επιλέξει όχι τόσο τι θα πει, αλλά τι θα παραλείψει. Οι λόγοι είναι προφανείς. Η νήσος της Λέσβου διαθέτει νέφος αγίων και μαρτύρων που δόξασαν το Θεό. Ο κοινός εορτασμός των τριάντα επτά αγίων και νεομαρτύρων της Λέσβου αποφασίστηκε το 1990. Έκτοτε συνδιοργανώνεται και από τις δύο Μητροπόλεις του νησιού μας με εξαιρετική λαμπρότητα. Γράφει στη σχετική εγκύκλιό του ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ. Ιάκωβος:

« Το νησί μας είχε από το Θεό την ευλογία να αναδείξει περί τους 37 αγίους. Λίγα μέρη έχουν τόσους πολλούς αγίους.

Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα στον Πόντο

Η Μονή του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα μοναστήρια του Πόντου.

Η Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα ιδρύθηκε το 752 μ.Χ. στο όρος Πυργί στην περιοχή Γαλλίαινα της Ματσούκας, 30 χλμ. Ν.Α. από την Τραπεζούντα. Ονομάστηκε Περιστερεώτα, γιατί κατά την παράδοση τρία περιστέρια οδήγησαν τους ισάριθμους ιδρυτές μοναχούς από τα δάση των Σουρμένων, απόσταση 50 χλμ. από την τοποθεσία της Μονής.

Στην ίδια περιοχή εξάλλου ήταν χτισμένες και οι άλλες δυο μεγάλες Μονές του Πόντου, η Παναγία Σουμελά (386 μ.Χ.) και ο Άγιος Ιωάννης ο Βαζελών (270 μ.Χ.) και οι οποίες έμελλε στα επόμενα χρόνια να διαδραματήσουν σημαντικότατο ρόλο στην ιστορία των Ελλήνων στην περιοχή.

Το 1203, ένα χρόνο πριν από την ίδρυση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας από τους Δαυίδ και Αλέξιο Μ.Κ., η Μονή ερημώνεται από περσικές επιδρομές.

Μόλις το 1388 ανασυστήνεται από το Θεοφάνη, προήγουμενο της Μονής Σουμελά, ο οποίος αφού ανακαίνισε τα κελιά και το ναό, κάλεσε μοναχούς και ιερομόναχους και ο ίδιος έγινε Ηγούμενος.

Κατάφερε και εξασφάλισε και τη βοήθεια του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Αλέξιου Γ’ Μ.Κομνηνό (1349 – 1390) ο οποίος εξέδωσε και χρυσόβουλο για τη Μονή.

Το 1461 το Μοναστήρι έπαθε νέες ζημιές από επιθέσεις και διαρπαγές ενώ το 1483 κάηκε το Άγιο Βήμα του Καθολικού της Μονής από απροσεξία του εκκλησιάρχου Ιωαννίκιου.

Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ Γρίβα Γουμενίσσης

Η Ιερά Μονή του Αγίου Ραφαήλ βρίσκεται σε κατάφυτη πλαγιά του όρους Πάικου, σε υψόμετρο 600 μ. με θέα την κοιλάδα του Αξιού, στην περιοχή του χωριού Γρίβα και σε απόσταση 7 Κm από τη Γουμένισσα Ν. Κιλκίς.
Είναι ανδρική Μονή. Ιδρύθηκε το 1992 από το Μητροπολίτη Γουμενίσσης κ. Δημήτριο και τη συνοδεία του, και ειναι καρπός ιδιαίτερης ευλάβειας προς τους νεοφανείς μάρτυρες Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη, οι οποίοι εμφανίστηκαν στην εποχή μας (1959-1962) 500 χρόνια μετά το μαρτύριο τους.
Πανηγυρίζει την Τρίτη της Διακαινησίμου (Δευτέρα του Πάσχα απόγευμα και Τρίτη του Πάσχα), ημέρα κατά την οποία τελειώθηκαν μαρτυρικά οι Άγιοι στη Θερμή της Λέσβου το έτος 1463.

Τα μοναστικά κέντρα της Λακωνίας κιβωτοί παιδείας και παράδοσης

«Όταν το Βυζάντιον έπεσεν», αναφέρει ο βυζαντινολόγος Τσάρλς Ντίτλ (Charles Diehl) «η Εκκλησία παρέσχεν εις τον Ελληνισμόν ακόμη εξοχωτέραν υπηρεσίαν. Μαζί με την Ορθοδοξίαν διεφύλαξε και την ελληνικήν ευνότητα και την ελληνικήν παιδείαν».

Μονή Ελώνης

Θεωρείται πλέον κοινός τόπος και αδιάψευστη ιστορική αλήθεια ότι μέσα στο αλλόφυλο διαβρωτικό περιβάλλον το οποίο δημιούργησε ο τουρκικός Ισλαμισμός «βασικό στοιχείο της αναγεννήσεως του ελληνικού έθνους ήταν η πολιτιστική παράδοση που διατηρήθηκε κάτω από τη σκέπη της Εκκλησίας. Εκεί που δεν υπήρχε κανένα άλλο πνευματικό στήριγμα, η θρησκεία ήταν παρούσα. Όπου χανόταν η πίστη, χανόταν και η εθνική συνείδηση».

Γιατί οι Χριστιανοί ραγιάδες, τότε, είχαν να αντιμετωπίσουν και εναν άλλο αγώνα, κατά του προσηλυτισμού που είχαν ξεκινήσει οι Ιησουίτες. Έναν αγώνα εναντίον των ξένων προπαγανδιστών, των ρωμαιοκαθολικών και των προτεσταντών που ήθελαν με κάθε μέσο και τρόπο να παρασύρουν τους Ορθοδόξους Έλληνες εκτός των κόλπων της πραγματικής Εκκλησίας.

Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στη Σερβία.

Το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου βρίσκεται κοντά στη σερβική πόλη Λέσκοβατς και χτίστηκε αρχές του 16ου αιώνα πάνω στα θεμέλια ενός προγενέστερου μοναστηριού.

Υπάρχει ελπίδα: Οι Έλληνες επιστρέφουν μαζικά στα Ορθόδοξα μοναστήρια

Γράφει ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος

Χθες, ημέρα Κυριακή, αποφάσισα να επισκεφθώ την Ιερά Μονή Οσίου Παταπίου στο Λουτράκι για προσκύνημα και εργασία, αφού το συγκεκριμένο Μοναστήρι ανήκει σε αυτά που θα φιλοξενηθούν στο νέο βιβλίο μου, που θα αφορά τους Ιερούς τόπους της Πελοποννήσου.

Οι Μονές της Νήσου των Ιωαννίνων

του Ιωάννη Στάϊκου,Ιστορικού

 

Απ’ τις σημαντικότερες περιοχές του ελλαδικού χώρου στις οποίες αναπτύχθηκε η μοναστική ζωή είναι το νησί των Ιωαννίνων, το οποίο περιβάλλεται από τη λίμνη Παμβώτιδα, ενώ απέναντί του βρίσκεται η πόλη των Ιωαννίνων με το κάστρο.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι μονές της νήσου των Ιωαννίνων καταλαμβάνουν σε σύνολο μοναστηριών την τρίτη θέση στον ελλαδικό χώρο μετά από αυτές του Αγίου Όρους και των Μετεώρων.

 

Ιστορική αναδρομή του  μοναχισμού στο νησί

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πηγές, το νησί αποκτά ανθρώπινη παρουσία το 13ο αιώνα με την ίδρυση του Δεσποτάτου της Ηπείρου, το 1206, από τον Μιχαήλ Άγγελο Α΄ εξάδελφο του τότε αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Ισαάκιου Αγγέλου, ο οποίος χάνει την εξουσία κατά τη διάρκεια της τέταρτης σταυροφορίας από τους δυτικούς σταυροφόρους. Την περίοδο εκείνη, λοιπόν, μετά τα γεγονότα της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, το 1204, από τους δυτικούς, πολλές αριστοκρατικές οικογένειες της πρωτεύουσας καταφεύγουν ως πρόσφυγες σε περιοχές που είναι ελεύθερες, και μία από αυτές είναι το νεοσύστατο δεσποτάτο της Hπείρου.

Αριστουργήματα αργυροχοΐας της Ιεράς Μονής Σινά

της Γιώτας Οικονομάκη-Παπαδοπούλου,Ιστορικού Τέχνης

Αποτελούν ιστορικά τεκμήρια για τα καλλιτεχνικά έργα από τον 6ο έως τον 18ο αιώνα

Στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης, στο παρεκκλήσι των Αγίων Πατέρων, ο μνημειακός μπρούτζινος σταυρός που επιστέφει το νεώτερο τέμπλο υπενθυμίζει την από πολλών αιώνων ιερότητα του χώρου.

Κοσμημένος με αποσπάσματα από την Έξοδο και με παραστάσεις από την παράδοση του Νόμου στον Μωυσή ανακαλεί, όπως και η ψηφιδωτή παράσταση της Μεταμόρφωσης στην αψίδα του ιερού της Βασιλικής, την Επιφάνεια που καθαγίασε τον τόπο, αρχή της ιστορίας του.

Η τέχνη υπηρετεί τη λατρεία και τη βούληση του αυτοκράτορα Ιουστινιανού που ίδρυσε και αφιέρωσε αρχικά τη Μονή αυτή στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Από τους πρώτους αιώνες ζωής της Μονής ελάχιστα έργα μεταλλοτεχνίας έχουν σωθεί, κυρίως από κράματα χαλκού, αντικείμενα ή τμήματα από μεγαλύτερα έργα, συχνά σε δεύτερη χρήση. O Ιουστινιάνιος σταυρός είναι από τα πιο σημαντικά.

Το Μοναστήρι της Ορμύλιας

ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ. Λίγα χιλιόμετρα από τα βόρεια παράλια του κόλπου της Κασσάνδρας, σε μια καταπράσινη περιοχή από ελαιώνες και αμπελώνες, ανάμεσα στις κοινότητες Βατοπεδίου και Ορμύλιας, εγκαταστάθηκε πριν από 23 χρόνια το γυναικείο μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, γνωστό ως μοναστήρι της Ορμύλιας.

Το μοναστήρι, αγιορείτικο μετόχι της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, κτισμένο σε αντέρεισμα, αναπτύχθηκε ραγδαία και σήμερα, υπό την σκιάν της αγιορείτικης πνευματικής κληρονομιάς, αποτελεί πρότυπο του μοναστικού κοινοβίου στην Ελλάδα.

Εκεί ακμάζει ο γυναικείος μοναχισμός «ως λόγος ζωής και άοκνος προσφορά», στην ιεραποστολή και στο κοινωνικό έργο. Η Αδελφότητα με τις 100 και πλέον μοναχές προσφέρει τις υπηρεσίες και τη διακονία της σε διάφορους τομείς και στο πλαίσιο της Ορθοδοξίας που δίνει τη δυνατότητα στη γυναίκα να μετέχει στη ζωή της Εκκλησίας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Αφιέρωμα στο «Έθνος της Κυριακής» για την Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου και Σεραφείμ του Σαρώφ Τρικόρφου Φωκίδος

Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ ΚΑΙ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ ΤΡΙΚΟΡΦΟΥ ΦΩΚΙΔΟΣ

Αραξοβόλι γαλήνης και πίστης

Η Ιερά Μονή βρίσκεται κοντά στην Πάτρα, λίγα χιλιόμετρα από την πόλη της Ναυπάκτου, σε υψόμετρο 700 μέτρων περίπου. Είναι ανδρώα κοινοβιακή μονή, που ιδρύθηκε το 1991, από τον Αρχιμανδρίτη και Γέροντα Νεκτάριο Μουλατσιώτη, ο οποίος είναι έως και σήμερα ο ηγούμενος της Μονής και αποτελεί ένα σημαντικό νεότερο προσκύνημα.

Είναι το μοναδικό μοναστήρι παγκοσμίως που είναι αφιερωμένο στον θαυματουργό μεγάλο Ρώσο Αγιο Σεραφείμ του Σαρώφ, στον οποίο αφιερώθηκε έπειτα από θαυμαστά σημεία που έκανε ο Αγιος κατά την περίοδο της ίδρυσης της Μονής, το 1990, μεταξύ των οποίων αναφέρεται κάθοδος του Ακτίστου Φωτός επί του Γολγοθά της Μονής την ημέρα της εορτής του Αγίου Σεραφείμ, καθώς και εμφανίσεις του Αγίου Σεραφείμ στον χώρο της Μονής και πολλές θεραπείες ασθενών.

Η περιοχή του Πλατύ και η μονή της Αγίας Αρκάς

Κωστή Κοκκινόφτα, ερευνητού

Κέντρου Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου

 

Η κοιλάδα του ποταμού Πλατύ βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Καμινάρια και Μηλικούρι, στα σύνορα του διαμερίσματος Μαραθάσας με το δάσος Πάφου.

Eίναι κατάφυτη από πλατάνια, πεύκα, σκλέδρα και πολλά άλλα δέντρα και πυκνή βλάστηση, που την καθιστούν μία από τις πιο όμορφες περιοχές της Κύπρου. Διασχίζεται από το ομώνυμο ποτάμι, παραπόταμο του Διαρίζου, που ρέει σχεδόν καθόλη τη διάρκεια του χρόνου, στα νερά του οποίου, στα παλαιότερα χρόνια, υπήρχαν πολλά χέλια και καβούρια. Καταστράφηκαν, όμως, όταν χρησιμοποιήθηκαν διάφορες τοξικές ουσίες για την καταπολέμηση των εντόμων, που διαβιούσαν στα ποτάμια, στα πλαίσια της προσπάθειας για την καταπολέμηση της ελονοσίας.

Σύμφωνα με την παράδοση, στην ευρύτερη περιοχή του Πλατύ υπήρχαν επτά μικροί οικισμοί, οι οποίοι διαχωρίστηκαν σε δύο μεγαλύτερους, τον Πάνω και Κάτω Πλατύ, και περιελήφθηκαν, στα χρόνια της Ενετοκρατίας (1489-1571), στο φέουδο της Βασιλικής Μαραθάσας[1]. Oνόματα κατοίκων τους αναφέρονται σε σχετική καταγραφή που έγινε το 1549, όπου αναγράφονται επίσης κάτοικοι από τα γειτονικά χωριά Aγρός, Άγιος Γεώργιος – εγκαταλελειμμένα σήμερα-, Tρεις Eλιές και Mηλικούρι[2].

Αμοργός: Η Παναγία των Σκαλών (Α΄)

Ειρήνη Αρτέμη

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΣΚΑΛΩΝ ΘΕΜΕΛΙΟ

ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΜΟΡΓΙΝΩΝ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η παρούσα μικρή επιστημονική μελέτη για το Μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας η της Παναγίας των Σκαλών αποτελεί ένα φόρο τιμής στην πάνσεπτη προστάτιδα της Αμοργού. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, το Μοναστήρι ήταν γνωστό στους κατοίκους κυρίως των Κυκλάδων, της Ρόδου και της Αστυπάλαιας. Η Αμοργός, ως νησί της άγονης γραμμής, ήταν αποκομμένη τόσο από την υπόλοιπη Ελλάδα, όσο και από χώρες του εξωτερικού. Τα ελάχιστα δρομολόγια πλοίων που υπήρχαν προς και από την Αμοργό, τα παλιά και πολύ αργά πλοία που συνέδεαν την Αμορργό με το λιμάνι του Πειραιά και με τα γύρω από αυτήν νησιά έκαναν το ταξίδι πολύωρο και κουραστικό. Οι επισκέπτες της Αμοργού βιώναν μία μικρή οδύσσεια μέχρι να φτάσουν στο νησί. Έτσι απέφευγαν αυτήν την ταλαιπωρία. Πολλοί από τους Έλληνες και τους ξένους δεν γνώριζαν καν ούτε την ύπαρξη του ιστορικού Μοναστηριού που αποτελεί κόσμημα για το νησί. Τα πράγμα αλλάζουν άρδην από το 1988. Τότε γυρίστηκε η ταινία του Luc Besson «Απέραντο Γαλάζιο». Αρκετές από τις σκηνές της ταινίας έχουν γυριστεί στην περίφημη παραλία της Αγίας Άννας, κάτω από το Μοναστήρι της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας. Η Αμοργός και το Μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας γίνονται γνωστά σε ξένους και Έλληνες. Έτσι τα τελευταία χρόνια χιλιάδες επισκέπτες συρρέουν στο Μοναστήρι για να προσκυνήσουν τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και κυρίως να θαυμάσουν την παράδοξη αρχιτεκτονική του μορφή. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η Ιερά Μονή Υπεραγίας Θεοτόκου Κασσωπίτρας

Ιερομονάχου Δημητρίου Καββαδία

 

 

Εν εκ των ωραιοτέρων μοναστηριών και σπουδαιότερων προσκυνημάτων της νήσου Κερκύρας, είναι αναμφισβητήτως το απλούν και απέριττον μονύδριον της Υπεραγίας Θεοτόκου της Κασσωπίτρας, εκτισμένον εις κατάφυτον τοποδεσίαν εις το Φιγαρέτον Κανονίου.

Αριθμεί ηλικίαν 500 περίπου ετών καθώς η κτίσις του ανάγεται εις το έτος 1530.

Εις τάς 8 Μαΐου του αυτού έτους η Υπεραγία Θεοτόκος εδώρισεν το φως εις τον αδίκως τυφλωθέντα εις το δικαστήριον Στέφανον και αυτό συνέβη εις τον περιώνυμον ναόν Της εις το χωρίον Κασσιώπη, Β.Α. της νήσου, όπου είχεν καταφύγει ο νεανίας μετά της μητρός του.

Το υπερφυές τούτο θαύμα εγένετο έκτοτε αιτία της κτίσεως και καθιερώσεως πολλών ναών, εις την νήσον, ακόμη και την γειτονικήν Άρταν αλλά και την Χειμάρραν της Βορείου Ηπείρου, εις το όνομα της θαυματουργού Κυρίας Κασσωπίτρας.

Επισήμους ιστορικάς αναφοράς διά το μοναστήρι έχομεν από το έτος 1706 και εξής. Κατά το έτος 1754 η ιδιοκτησία της Εκκλησίας μεταβιβάζεται είς τον ιερέα και νοτάριον Ιωάννην Κόσμον ή Κοσμάν Φίλιον, ευγενή, του οποίου η οικογένεια ανεγράφετο εις το LIBRO D’ ORO.

Μονή Στουδίου

Σχέδιο της μονής το 1877

Η Μονή του Αγίου Ιωάννη του Στουδίου, γνωστή απλά ως Μονή Στουδίου (ή των «ακοιμήτων μοναχών.), ήταν σπουδαίο μοναστήρι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη Βαπτιστή, χτισμένο στον Ξηρόλοφο[1], τον έβδομο λόφο της Κωνσταντινούπολης, έχοντας σημαντική συμβολή στη θρησκευτική, πολιτική και πολιτιστική ζωή της πόλης. Μετατράπηκε σε οθωμανικό τέμενος, γνωστό σήμερα ως Ιμραχόρ Τζαμί.

Ιδρύθηκε μάλλον πριν το 454 από κάποιον Συγκλητικό ονόματι Στούδιο, ο οποίος είχε αναδειχθεί ύπατος της Κωνσταντινούπολης από το 457 και από τον οποίο πήρε και το όνομά της. Αυτός θαύμαζε το μοναχικό βίο και μέσα σε μια μεγάλη έκταση που κατείχε, έκτισε μια τρίκλιτη βασιλική, η οποία ήταν αφιερωμένη στον Ιωάννη τον Πρόδρομο, τον πρώτο ασκητή. Εκεί εγκαταστάθηκε αδελφότητα μοναχών, που ονομάστηκαν ακοίμητοι, καθώς προσεύχονταν αδιάλειπτα νυχθημερόν.

Αρχιτεκτονικοί θησαυροί της Μεσαιωνικής Σερβίας

Ναός Αγίων Πέτρου και Παύλου, 10ος αι,, εξωτερική άποψη από Ν.Α.

Το Βυζαντινό Μουσείο Πολιτισμού συμμετέχοντας στην δράση της Γενικής Γραμματείας Πολιτισμού: «Θεσσαλονίκη, Σταυροδρόμι Πολιτισμών 2012, Νοτιοανατολική Ευρώπη» φιλοξενεί την περιοδική έκθεση με τίτλο: «Αρχιτεκτονικοί θησαυροί από την καρδιά της Μεσαιωνικής Σερβίας». Αποτελεί την πρώτη συνεργασία του Βυζαντινού Μουσείου με το ίδρυμα για την Προστασία της Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Krajlevo (Σερβία). Μέσα από το πλούσιο φωτογραφικό υλικό παρουσιάζονται τα σημαντικότερα και αντιπροσωπευτικότερα δείγματα μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής της κεντρικής Σερβίας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Φωτογραφίες από το μοναστήρι στην Αριζόνα του Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεΐτη

Φωτογραφίας Μαρία Βίκας

Όσοι και όσες δεν έχουμε αξιωθεί να επισκεφτούμε το μοναστήρι του Αγ. Αντωνίου, ας ταξιδέψουμε νοερά μέσα από τις όμορφες αυτές φωτογραφίες

.

Χριστιανικοί Ναοί & Μονές: Το Ιερό Ησυχαστήριο του Τιμίου Προδρόμου (Ακριτοχώρι Σερρών)

Το Ιερό Ησυχαστήριο Τιμίου Προδρόμου, στο Ακριτοχώρι Σερρών, χτίστηκε το 1981 και είναι ένα από τα πολυαριθμότερα ησυχαστήρια του ελλαδικού χώρου με σαρανταπέντε μοναχές. Αποτελεί δε μετόχι της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος του Αγίου Όρους. Δείτε περισσότερες φωτογραφίες:

Σούζνταλ: Η ρωσική Ιερουσαλήμ

Η πρώτη αναφορά για το Σούζνταλ στα διασωθέντα χρονικά, απαντάται το 1204. Φτιάχτηκε πλάι στις γραφικές όχθες του ποταμού Κάμενκα, ο οποίος στη δαιδαλώδη διαδρομή του, διαβρέχει κατά μήκος όλη την πόλη. Στους αρχαίους χρόνους την Κάμενκα διέπλεαν πλοιάρια, καθώς αποτελούσε μια από τις κύριες εμπορικές οδούς. Στις αρχές του 12^ου αιώνα, στη διάρκεια της ηγεμονίας του πρίγκιπα Γιούρι Ντολγκορούκι, η πόλη ήταν πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου του Ροστόφ και Σούζνταλ. Σημειωτέον, η Μόσχα είχε ιδρυθεί από τον Γιούρι Ντολγκορούκι ως ανάχωμα για την προστασία των νοτίων συνόρων του Πριγκιπάτου. Αργότερα, το Σούζνταλ έγινε πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου Σούζνταλ και Ροστόφ, το οποίο έγινε τμήμα του Μεγάλου Πριγκιπάτου της Μόσχας.

Εικόνες και ιερά κειμήλια της μονής Κορώνης

Ο γέροντας Μεθόδιος, καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Κορώνης, μιλά για τους εικόνες και τα κειμήλια του μοναστηριού. Δείτε το βίντεο:

Ταξιδεύοντας: Δημητσάνα – Ζάτουνα – Στεμνίτσα

Εικόνες μοναδικού φυσικού κάλλους, όμορφοι πετρόχτιστοι οικισμοί και μονές με έντονα τα αποτυπώματα της ιστορίας αποκαλύπτονται κατά την περιήγησή μας γύρω από το φαράγγι του Λούσιου. (Φωτογραφίες: Νίκος Λουπάκης) Δείτε περισσότερες φωτογραφίες:

Το ιστορικό Μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα στον Πειραιά

Το 1735 ιδρύθηκε το Μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα, εκεί ακριβώς που είναι η σημερινή ομώνυμη εκκλησία, πάνω σχεδόν στα ερείπια του αρχαίου ναού της Αφροδίτης.
Το μοναστήρι αυτό ήταν οχυρωμένο με γερούς τοίχους, απόρθητες επάλξεις και αρκετές πολεμίστρες.

Η είσοδός του ήταν θολωτή, με διπλές και γερές πόρτες, το δε διάκενο που μεσολαβούσε ανάμεσα στις δύο, ήταν αδιάβατο για τους ξένους, γιατί στο κέντρο του θόλου υπήρχε μια τρύπα απ όπου οι καλόγεροι του Μοναστηρίου, ζεματούσαν με βραστό λάδι και καυτό μολύβι, αυτούς που θα προσπαθούσαν να μπουν με τη βία στη Μονή.
Ολη η πειραϊκή χερσόνησος αποτελούσε κτήμα της ή αλλιώς βακούφι της.

Επίσης είχε αρκετά μετόχια, εκ των οποίων το γνωστότερο βρισκόταν στην περιοχή του Καραβά, του οποίου ο μετοχιάρης συμμετείχε στις συνελεύσεις των κατοίκων της για την εκλογή της Δημογεροντίας ή για οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα ή ανάγκη προέκυπτε.
Η μονή ενίσχυε συνεχώς το κύρος της μέχρι που το 1767 έγινε «σταυροπηγιακή.
Κατά την διάρκεια της Εθνεγερσίας του 1821, ο Πειραιάς έγινε θέατρο πολεμικών συγκρούσεων κατά το κρίσιμο έτος του 1827, όπου μετά την κατάληψη του λόφου της Καστέλας από τους Έλληνες με επικεφαλής τον Σκωτσέζο φιλέλληνα συνταγματάρχη Gordon, οι Τούρκοι οχυρώθηκαν στη μονή του Αγίου Σπυρίδωνα .
Κατά το δίμηνο Μαρτίου – Απριλίου του 1827, οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις πολιόρκησαν τη μονή και μετά από ανηλεή βομβαρδισμό αναγκάζουν τους πολιορκημένους Τουρκαλβανούς να παραδοθούν.
Ηταν τόσο γερό το μοναστήρι ώστε άντεξε καταπληκτικά το 1827, στο βομβαρδισμό που έκανε επί δύο ημέρες κατά την Επανάσταση ο ναύαρχος Αστιγξ με τα πολεμικά «Καρτερία» και «Ελλάς».

Από το μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα πέρασαν μεταξύ άλλων τρεις ηγούμενοι, ένας με το όνομα Διονύσιος, άλλος ο Νικηφόρος Γαβριήλ, και τρίτος ο Συμεών Μαρμαροτούρης.
Ο Μαρμαροτούρης συνεργάστηκε με διάφορους δημογέροντες, τον Νικ. Τυρναβίτη, Λογοθέτη και άλλους, για ζητήματα σχετικά με την Επανάσταση.

Συνοπτική ιστορία της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου

Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου

Η Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου είναι μία από τις 20 Μονές του Αγίου Όρους και καταλαμβάνει την 18ην θέσιν σύμφωνα με την κρατούσα από παλαιότερα τάξι του Αγίου Όρους.

Λόγω των διαφόρων ιστορικών περιπετειών και συμφορών της Μονής δυνάμεθα να χωρίσουμε την Ιστορία της σε τέσσαρεις περιόδους:

Ο Άγιος Νικόλαος και η Μικρά Ασία (με πλούσιο φωτογραφικό υλικό)

Εικόνα Αγίου Νικολάου, μεταφερθείσα από την Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Σινασσού το 1924

VatopaidiFriend: Ήλθε στα χέρια μας το περιοδικό «Άγιος Νικόλαος των Μύρων» της Ιεράς Μητροπόλεως Μύρων Λυκίας το οποίο έχει 3 πολύ ωραία άρθρα για τον Άγιο Νικόλαο και την Μικρά Ασία: α. Αφιέρωμα στην Μάκρη (σημερινό Φετιγιέ) και στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου, β. Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου στο Αϊβαλί και γ. Εξωκκλήσια του Αγίου Νικολάου στην Τουρκία σήμερα.

Ιερά Μονή Αβάσσου

Αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, το καθολικό της Μονής Αβάσσου, κοντά στον οικισμό Άνω Κοτσανόπουλο, τρίκλιτη θολωτή βασιλική, ανακατασκευάζεται το διάστημα 1850-1853, στη θέση παλαιότερου ναού, όπως φανερώνουν τα εντοιχισμένα αρχιτεκτονικά του μέλη, από τον ιερομόναχο Κυπριανό.

Πόντος: Μοναχισμός και μοναστήρια

Του Κώστα Φωτιάδη

Η αρχή της σύστασης της Εκκλησίας στον ιστορικό και καππαδοκικό Πόντο ταυτίζεται με την εμφάνιση του ασκητισμού στην περιοχή, όπου πρώτος ο Απόστολος Ανδρέας με κίνδυνο της ζωής του δίδαξε τη χριστιανική θρησκεία. Η πρώτη μονή ιδρύθηκε από τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος οργάνωσε τη μοναστική ζωή του Πόντου, όταν μαζί με τον Γρηγόριο τον Θεολόγο μόνασαν στην κοιλάδα του ποταμού Ίριδα και μελέτησαν και νομοθέτησαν τη μοναχική ζωή.

Στο πνεύμα αυτών των πατέρων, λοιπόν, ιδρύθηκαν στην προικισμένη με φυσικές καλλονές περιοχή της Τραπεζούντας και γύρω από αυτήν, τα μοναστήρια του Πόντου. Το χαρισματικό εξωκοσμικό περιβάλλον γρήγορα έγινε το κέντρο του κοινόβιου ασκητισμού. Η επίλυση του στεγαστικού και ασκητευτικού προβλήματος πολλών μοναχών στις απάτητες βουνοκορφές δημιούργησε τους «συνοικισμούς των μοναχών», που αργότερα με την οικοδόμηση θαυμάσιων κτισμάτων και ιερών ναών μετεξελίχθηκαν σε αυτοτελή ιδρύματα και μοναστήρια. Εμπνευσμένος από τη μοναστική ζωή της πατρίδας του Τραπεζούντας, ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης ίδρυσε το πρώτο αγιορείτικο μοναστήρι.

Τα μοναστήρια αποτελούσαν πάντα τους προμαχώνες της Ορθοδοξίας και τους τόπους υλοποίησης του χριστιανικού ιδεώδους. Εκεί καλλιεργήθηκε συστηματικά στο πέρασμα των αιώνων η σύνδεση του χριστιανισμού και του Ελληνισμού, της γνώσης και της πίστης της θείας και ανθρώπινης σοφίας. Το ιεραποστολικό έργο των μονών πολλές φορές επεκτάθηκε και έξω από τα γεωγραφικά όρια του Πόντου, με τη μεταλαμπάδευση της χριστιανικής γνώσης στους λαούς της Ανατολής, Λαζούς, Απχαζίους, Γεωργιανούς, Σκύθες κ.ά. Οι μορφωμένου, τις περισσότερες φορές, πατέρες δεν εργάστηκαν μόνο για τη διατήρηση της θρησκευτικής και εθνικής συνείδησης των υπόδουλων Ελλήνων, αλλά στάθηκαν στο πλευρό τους κάθε φορά που μαρτύρησαν στις επάλξεις της Ορθοδοξίας, όταν μετέτρεπαν τα μοναστήρια σε άσυλα και αναρρωτήρια για τους διωκόμενους Έλληνες.