Η τελειότητα της «Κυριακής Προσευχής»

Του Γ. Μπαμπινιώτη,

καθ. Γλωσσολογίας και πρώην πρύτανη Πανεπιστημίου Αθηνών

 Η ανάγκη επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό (όποιον θεό πιστεύει), η ανάγκη της προσευχής, είναι από πολύ παλιά γνωστή στον άνθρωπο και εμφανίζεται στις γλώσσες των περισσοτέρων λαών. Στην Ελληνική η λέξη προσεύχομαι (απευθύνω ευχή, αίτημα ή παράκληση προς τους θεούς) πρωτοαπαντά στον Αισχύλο, ενώ ως τεχνικός όρος η λέξη προσευχή μαρτυρείται πολύ αργότερα στην Αγία Γραφή, στο κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης και – με ιδιαίτερο βάρος και βάθος – στο κείμενο της Καινής Διαθήκης. Δεν έχω, δυστυχώς, τον επιστημονικό θεολογικό οπλισμό, για να ερμηνεύσω το βαθύτερο περιεχόμενο, το δογματικό νόημα και τη σημασία που έχει στην ορθόδοξη, ιδίως, παράδοση η έννοια της προσευχής.

…Μήπως αυτό λέγεται δωροδοκία;

«Αγαπώ το παιδί μου» σημαίνει, του το δείχνω με τα λόγια μου και με την καρδιά μου. Με την παρουσία μου και με την ψυχή μου, όχι με παροχές. Δηλαδή, δεν είναι απόδειξη ότι αγαπώ το παιδί μου το να του κάνω όλα τα χατίρια, το να του αγοράζω ό,τι ζητήσει και ό,τι δεν ζητήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα φτάσουμε στο άλλο άκρο, ότι θα γίνουμε τσιγκούνηδες και ότι τα παιδιά μας θα παρακαλάνε κι εμείς δεν θα τους παίρνουμε. Σημασία έχει να βρούμε το μέτρο. Και το μέτρο θα το βρούμε πιο εύκολα, αν δεν προσπαθούμε με τις παροχές να σβήσουμε ενοχές».

Ο Χριστός το μέτρο

Συνήθως οι άνθρωποι  ενδιαφέρονται για την ηλικία τους . Για τα χρόνια της ζωής τους πρώτα-πρώτα. Άλλοι τρομάζουν γιατί πέρασαν τα χρόνια χωρίς να το καταλάβουν: – Πω, πω, πως πέρασαν τα χρόνια!… Άλλοι, κυρίως γυναίκες, έχουν τάση να κρύβουν τα χρόνια τους, για να μικροδείχνουν,καί δεν καταλαβαίνουν πως οι ρυτίδες του προσώπου και η φθορά του σώματος αποκαλύπτουν τα πραγματικά τους χρόνια. Άλλοι, ιδίως τα μικρά παιδιά, βιάζονται να μεγαλώσουν, θυμώνουν όταν τα αποκαλείς «μικρά», κι έχουν την τάση, τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια, να μεγαλοδείχνουν με τον τρόπο τους.