Όσιος Σίμων ο Μυροβλύτης (+1257)

Κτήτορας της τολμηρότερης αρχιτεκτονικά αγιορείτικης μονής, της Σιμωνόπετρας. Υπήρξε θαυμάσιος ασκητής, θαυματουργός και μυροβλύτης.

Υποτάχθηκε σε αυστηρό Γέροντα και τόσο τον αγάπησε, ώστε την ώρα πού κοιμόταν ασπαζόταν τα πόδια του και κατά την απουσία του τον τόπο της κατακλίσεως του. Πίστευε ότι δίχως αυτόν δεν θα μπορούσε ν΄ ανεβεί στον ουρανό. Η υποταγή του έδωσε την υψοποιό ταπείνωση και αυτή τη διάκριση. Με την ευλογία του Γέροντα του κατοικεί σε σπήλαιο, πού σώζεται μέχρι σήμερα κοντά στη μονή του, για να δοθεί όλος στην προσευχή, δίχως να φοβάται τις συχνές επιθέσεις των δαιμόνων. Οι επισκέψεις των ανθρώπων τον σύγχυζαν και ετοιμαζόταν ν΄αναχωρήσει σ΄ ερημικότερο τόπο, όταν άκουσε προσευχόμενος ουράνια φωνή· «Σίμων, φίλε πιστέ, και λάτρη του Υϊού μου, μη αναχωρεί των ώδε, ότι εις φως τέθεικά σε μέγα, και μέλλω να δοξάσω τον τόπον τούτον με το όνομα σου». Πιστεύοντας στην αναξιότητά του ο άξιος, θεώρησε τη φωνή τέχνασμα του πονηρού. Τη νύκτα των Χριστουγέννων προσευχόμενος είδε αστέρα να κατεβαίνει από τον ουρανό και να στέκεται πάνω στην πέτρα, όπου σήμερα η μονή, και η φωνή της Θεοτόκου να του λέγει· «Εδώ πρέπει να θεμελίωσης, ω Σίμων, το κοινόβιόν σου, και να σώσης ψυχάς, και πρόσεχε καλώς· μη απιστήσης, ως πρότερον, εγώ θέλω είμαι βοηθός σου».

Kατάθλιψη στους ηλικιωμένους

Η συχνότητα εμφάνισης της κατάθλιψης αυξάνει με την ηλικία, όπως δείχνουν διεθνείς στατιστικές. Επιπλέον μόνο ένα μικρό ποσοστό των ηλικιωμένων καταθλιπτικών που δεν ξεπερνά το 20% λαμβάνει κατάλληλη αντικαταθλιπτική αγωγή. Συνοπτικά θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η κατάθλιψη στους ηλικιωμένους είναι μία από τις πιο υποδιαγνωσμένες και ελλιπώς αντιμετωπιζόμενες νόσους. Η κατάθλιψη δεν είναι χαρακτηριστικό των ηλικιωμένων και δεν θα πρέπει να θεωρείται φυσιολογική μία καταθλιπτική αντίδραση σ΄ αυτή την ηλικία. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ηλικιωμένων προσαρμόζεται με επιτυχία στις μεταβολές που συμβαίνουν όταν εισέρχονται σ΄ αυτό το στάδιο της ζωής. Έτσι, συμπτώματα όπως η μείωση των κοινωνικών επαφών και δραστηριοτήτων, η ελάττωση λήψης πρωτοβουλιών, το άγχος και η ανησυχία δεν είναι φυσικά επακόλουθα της γήρανσης, αλλά σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να αντιπροσωπεύουν την παρουσία κατάθλιψης. Δυστυχώς οι περισσότεροι ασθενείς αλλά και οι συγγενείς τους δεν αναγνωρίζουν ότι πίσω από αυτές τις εκδηλώσεις μπορεί να κρύβεται μία κατάθλιψη, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι αυτοί να μην αναζητούν ποτέ βοήθεια.

Πως να βελτιώσουμε ένα εγκέφαλο που γερνάει

Πολλοί από μας έχουμε βιβλιοθήκη στο σπίτι μας, όπου βρίσκονται τα βιβλία που έχουμε διαβάσει – ίσως να είναι και τα αγαπημένα μας. Είναι όμως γεγονός ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν θυμόμαστε, μετά από κάποιο καιρό, τι ακριβώς έγραφε το βιβλίο που εξακολουθούμε ωστόσο να θυμόμαστε ότι μας άρεσε πολλές. Ίσως θυμόμαστε τα βασικά σημεία, και το ίδιο συμβαίνει και με τις ταινίες, ή για ορισμένους ακόμα και με το πρωινό που πήραν σήμερα ή τα ονόματα.

Ο εγκέφαλος του ανθρώπου που βρίσκεται στη μέση ηλικία, η οποία (με την αύξηση του προσδόκιμου) πλέον διευρύνεται από τα 40 έως τα 60 χρόνια, επίσης αποσπάται πιο εύκολα από αυτόν των νεότερων ατόμων. Για την ακρίβεια, ο εγκέφαλος των μεσήλικων πέφτει σε αυτό που αποκαλείται «default mode», κατά την οποία κατάσταση ο νους ξεφεύγει από τις σκέψεις της άμεσης πραγματικότητας, και ξεκινά να φαντασιώνεται.

Ο Χριστός το μέτρο

Συνήθως οι άνθρωποι  ενδιαφέρονται για την ηλικία τους . Για τα χρόνια της ζωής τους πρώτα-πρώτα. Άλλοι τρομάζουν γιατί πέρασαν τα χρόνια χωρίς να το καταλάβουν: – Πω, πω, πως πέρασαν τα χρόνια!… Άλλοι, κυρίως γυναίκες, έχουν τάση να κρύβουν τα χρόνια τους, για να μικροδείχνουν,καί δεν καταλαβαίνουν πως οι ρυτίδες του προσώπου και η φθορά του σώματος αποκαλύπτουν τα πραγματικά τους χρόνια. Άλλοι, ιδίως τα μικρά παιδιά, βιάζονται να μεγαλώσουν, θυμώνουν όταν τα αποκαλείς «μικρά», κι έχουν την τάση, τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια, να μεγαλοδείχνουν με τον τρόπο τους.

Εφηβεία, μια παρεξηγημένη ηλικία

Είναι τόσο ενδιαφέρουσα και τόσο πλούσια η ηλικία αυτή, ώστε δεν θεωρώ ότι επαναλαμβάνω γνωστά πράγματα, γράφοντας αυτό το γράμμα που απευθύνεται σε σένα , και αναφέρεται στην εφηβεία. Ελπίζω να καταλάβετε, γιατί την ονόμασα παρεξηγημένη ηλικία. Θυμίζω ότι πολλές φορές αναφερόμαστε στη εφηβεία σαν να είναι κάποια αρρώστια, και για αυτό όταν θέλουμε να δικαιολογήσουμε κάποιον έφηβο λέμε «μην τον παρεξηγείς, άστον, περνάει εφηβεία.» Αυτό, δείχνει από μία άποψη και το πόσο οδυνηρή είναι αυτή η ηλικία, για τον ίδιο τον έφηβο.

Ας την γνωρίσουμε λοιπόν λίγο καλύτερα έστω μέσα από αυτό το γράμμα, έτσι ώστε να καταλάβουμε καλύτερα τους εφήβους μας, και να κατανοήσουμε ακόμα καλύτερα τις έντονες αλλά και τις ήπιες, μερικές φορές, συγκρούσεις που γίνονται μέσα στις οικογένειες!

Η εφηβεία κατ’ αρχήν, έχει βιολογική αρχή και ψυχολογικό τέλος, δηλ. αρχίζει από την ηλικία που αλλάζει το σώμα του παιδιού, που μεγαλώνει, που ψηλώνει, και τελειώνει , όταν τελειώσουν οι βασικές λειτουργίες ,για τις οποίες η εφηβεία υπάρχει. Δηλ. πότε; Άγνωστο. Για άλλον τελειώνει στα 17-18 ,για άλλον στα 25, για άλλον στα 40 και για άλλον μπορεί να μην τελειώσει και ποτέ!

Είναι η εφηβεία αρρώστια;

« Έκλαψα τόσο που κοκκίνισαν τα μάτια μου. Είμαι λυπημένη κι εκνευρισμένη κι ούτε που ξέρω γιατί. Θάθελα να σταματήσω το χρόνο, να βρίσκομαι μακριά. Μοιάζει μ’ ένα δρόμο όλο στάδια, σε κάθε στάδιο υπάρχει μια ανταμοιβή. Αν όμως κλατάρεις, δεν θα την έχεις. Εγώ κλάταρα. Πονάω να σκέφτομαι, να ζήσω, πονάω τόσο που δεν καταφέρνω να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου, να τον παρηγορήσω. Είναι σκληρό, πολύ σκληρό, βαρέθηκα τη ζωή. Παρ’ όλα αυτά τήν αγαπώ».  (Ιρέν, 15 χρόνων)

 Μια συζήτηση για την εφηβεία έχει να αντιμετωπίσει αναπόφευκτα το ερώτημα αν αυτή αποτελεί μια νοσηρή κατάσταση.