Γιατί δεν εκκλησιάζονται οι νέοι;

Danion Vasile

«Οι νέοι είναι ανήθικοι», «οι νέοι είναι γεμάτοι πάθη», «οι νέοι είναι ανυπάκουοι», «οι νέοι δεν έχουν φόβο Θεού…» Έχω ακούσει πολλές φορές αυτές τις ηθικιστικές διαπιστώσεις. Η ερώτησή μου είναι: είχαν οι νέοι τις απαραίτητες συνθήκες για να εννοήσουν τη Χριστιανική ζωή η όχι; Θα ρωτήσει κάποιος: «Τι, οι νέοι είναι προορισμένοι να χαθούν;»

Και βέβαια όχι δεν είπα αυτό, κανένας δεν είναι προορισμένος ούτε για το καλό, ούτε για το κακό. Το πρόβλημα είναι ότι οι νέοι δεν απορρίπτουν την πίστη στο Χριστό όπως μας διδάσκει η Εκκλησία δια της φωνής των Αγίων Πατέρων, αλλά απορρίπτουν ένα υποκατάστατο πίστεως το οποίο δεν τους πείθει. Γιατί ένας νέος που έχει μεγαλώσει σε μία πραγματικά Χριστιανική οικογένεια συμπεριφέρεται αλλιώτικα από έναν που μεγάλωσε σε μία οικογένεια με απίστους γονείς η από έναν του οποίου οι γονείς πιστεύουν μεν στο Θεό αλλά δεν πηγαίνουν στη Εκκλησία;

Για πολλά μπορούμε να επιπλήξουμε τους νέους. Αλλά και οι νέοι εμάς τους μεγάλους. Θα τολμήσω να δώσω το λόγο στη νέα γενιά και πιο συγκεκριμένα σ’ αυτούς που βρίσκονται μακριά από την εκκλησία:

Είναι η εφηβεία αρρώστια;

« Έκλαψα τόσο που κοκκίνισαν τα μάτια μου. Είμαι λυπημένη κι εκνευρισμένη κι ούτε που ξέρω γιατί. Θάθελα να σταματήσω το χρόνο, να βρίσκομαι μακριά. Μοιάζει μ’ ένα δρόμο όλο στάδια, σε κάθε στάδιο υπάρχει μια ανταμοιβή. Αν όμως κλατάρεις, δεν θα την έχεις. Εγώ κλάταρα. Πονάω να σκέφτομαι, να ζήσω, πονάω τόσο που δεν καταφέρνω να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου, να τον παρηγορήσω. Είναι σκληρό, πολύ σκληρό, βαρέθηκα τη ζωή. Παρ’ όλα αυτά τήν αγαπώ».  (Ιρέν, 15 χρόνων)

 Μια συζήτηση για την εφηβεία έχει να αντιμετωπίσει αναπόφευκτα το ερώτημα αν αυτή αποτελεί μια νοσηρή κατάσταση.