Η αμαρτία της πνευματικής έπαρσης

Του Γουίλιαμ Γκαρνόλ

Ένα είδος πνευματικής έπαρσης που μεγαλώνει όπως τα ζιζάνια στο σιτάρι και το οποίο ο Διάβολος χρησιμοποιεί για να επιτίθεται στους χριστιανούς είναι η έπαρση για τη Θεία Χάρη. Τα δώρα μάς εφοδιάζουν για να πράττουμε, η Χάρις μάς εφοδιάζει για να γίνουμε. Αναφερόμαστε εδώ στο μέτρο της Χάριτος ή των Θείων αρετών που ο Θεός χαρίζει στον άνθρωπο. Γνωρίζουμε ότι οτιδήποτε κατέχουμε σ’ αυτήν την ζωή είναι φθαρτό και το σκουλήκι της έπαρσης θα διεισδύσει σ’ ότι έχει ή πράττει ο Χριστιανός. Η έπαρση είναι συνήθως υπεύθυνη για τις μελανές κηλίδες στις αρετές μας, που είναι υπερβολικά φθαρτές. Αλλά είναι το αλάτι της υπόσχεσης του Θεού που διατηρεί την αγνότητα των αρετών και όχι η φύση της αρετής μας.

«ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ»

Ι. Κ. Κορναράκη, Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών

Όταν ο λαός μας λέει, ότι η «καθαριότης είναι η μισή αρχοντιά», παραδέχεται ότι η ολοκληρωμένη αρχοντιά είναι μια σύνθεση εξωτερικής και εσωτερικής καθαρότητος. Γιατί η καθαριότης, σαν «μισή αρχοντιά», υπογραμμίζει και τονίζει την εξωτερική μόνο όψη του ολοκληρωμένου άνθρωπου. Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που είναι καθαρός όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά. Έπειτα, εάν ένας άνθρωπος έχει εξωτερική καθαριότητα αλλά στερείται της εσωτερικής, αντιμετωπίζει προφανώς ένα σοβαρά πρόβλημα: Το πρόβλημα της διασαλεύσεως της ψυχικής (ηθικής) του ισορροπίας. Στην περίπτωση αύτη η «μισή αρχοντιά» είναι απλούστατα ένα προσωπείο και το προσωπείο, όσο αρχοντικό κι’ αν είναι, είναι μια προσποίηση κι’ ένα ψεύδος.