Πρόσληψη και αφήγηση της Ιστορίας στα «Κυπριακά ποιήματα» του Σεφέρη

Διηγότανε την ιστορία ένας καλόγερος, ένας μισότρελος, ένας ονειροπόλος

• Του Σάββα Παύλου

Φιλόλογου- Συγγραφέα

Κέντρο Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου

Η συνεχής υπόμνηση των δεσμών του Σεφέρη με την κυπριακή μεγαλόνησο, η ταύτισή του, ακόμη, με τον κόσμο της Κύπρου, μα και το γενικότερο συναίσθημα αγάπης, με το οποίο η κοινωνία του νησιού περιέβαλε γενικά το έργο του λόγω της συλλογής…Κύπρον, ούμ’ έθέσπισεν…, (μέσα από την προσωπική ανάγνωση, αλλά και μέσα από τη σχολική πρακτική), οδήγησε και σε φαινόμενα αυτού του είδους: Στην περιοχή Κάβο Γκρέκο, της επαρχίας Αμμοχώστου, επιδεικνύουν με υπερηφάνεια τις σπηλιές, που βρίσκονται εκεί αναφέροντας ότι ο Σεφέρης εμπνεύστηκε από αυτές, για να γράψει το ποίημά του «Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές» [= Τετράδιο Γυμνασμάτων, 1940]. Ακόμη, σε άλλο δημοσίευμα, αναφέρεται ότι ο μικρός όρμος της περιοχής Κώννος, μεταξύ Αγίας Νάπας και Πρωταρά, ήταν «το περιγιάλι το κρυφό» που ενέπνευσε τον ποιητή, για να γράψει το ποίημά του «Άρνηση». Όπως ανέφερα και στο βιβλίο μου «Σεφέρης και Κύπρος», καταθέτοντας και μια δική μου μαρτυρία, σύμφωνα με την οποία το κρυφό περιγιάλι μετατέθηκε από την περιοχή Αμμοχώστου στην κατεχόμενη επαρχία της Κερύνειας, το 1993, σε εκπομπή του σταθμού «Ράδιο Πρώτο» για τον Σεφέρη, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 40 χρόνων από την πρώτη επίσκεψή του στο νησί, η υπεύθυνη της εκπομπής ανέφερε, ανάμεσα σε άλλα εισαγωγικά, και για κάποιο περιγιάλι της κατεχόμενης Κερύνειας, που ενέπνευσε τον ποιητή να γράψει το γνωστό και ωραίο ποίημά του «Στο περιγιάλι το κρυφό». Όταν υπέδειξα ότι το ποίημα αυτό δημοσιεύτηκε, μαζί με τα άλλα ποιήματα της συλλογής Στροφή, το 1931, 22 χρόνια πριν από την πρώτη επίσκεψη του Σεφέρη στο νησί μας, με δυσκολία έγινα πιστευτός, και δημιούργησα αισθήματα διάψευσης και απογοήτευσης, γιατί, όπως φαίνεται, αυτή η πεποίθηση, που προκαλούσε έντονα συναισθήματα λόγω της σύνδεσης του ποιήματος με τις κατεχόμενες ακτές της Κερύνειας, ήταν αρκετά παγιωμένη.

Θαύματα Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού

Ο πατήρ Ευμένιος έλεγε ότι, κάποιο βράδυ, αφού ετοίμασε τον πατέρα Νικηφόρο και τον έβαλε να κοιμηθή, πήγε κι αυτός στο κελλάκι του να αναπαυθή. Δεν τον έπαιρνε, όμως, ο ύπνος. Είχε μια έντονη ανησυχία, μήπως κάτι δεν έκανε καλά, μήπως δεν έκλεισε καλά τη σόμπα. Αυτά και άλλα πολλά περνούσαν άπ’ τον λογισμό του. Σηκώνεται, λοιπόν, και πηγαίνει στο κελλάκι του Παππούλη. Για να μη τον ενοχλήση, αν τον είχε πάρει ο ύπνος, θεώρησε καλό να μη κτυπήση την πόρτα, ούτε να πή το «Δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός, ελέησον ημάς» και να περιμένη την απάντηση από μέσα του «Αμήν», όπως γίνεται μεταξύ μοναχών. Ανοίγει σιγά-σιγά την πόρτα και, τι να δή; Βλέπει τον πατέρα Νικηφόρο να αιωρήται ως ένα μέτρο από το έδαφος με τα χέρια υψωμένα και να προσεύχεται. Το πρόσωπό του έλαμπε υπέρ τον ήλιο. Μόλις αντίκρυσε αυτό το όντως φοβερό θέαμα ο πατήρ Ευμένιος, χωρίς να μιλήση καθόλου έκλεισε πολύ προσεκτικά την πόρτα και έτρεξε στο κελλάκι του. Εκεί έπεσε με το πρόσωπο στο έδαφος και άρχισε να κλαίη με στεναγμούς, μήπως στενοχώρησε τον Παππούλη του που δεν κτύπησε την πόρτα και τον είδε σε αυτή την θαυμαστή στάση. Αλλά έκλαιγε και από χαρά, διότι είδε ιδίοις όμμασι πόσο μεγάλος και ενάρετος ήτο ο πνευματικός του Πατέρας, ο πατήρ Νικηφόρος. Το πρωί, που πήγε ως συνήθως για να τον διακονήση, του έβαλε εδαφιαία μετάνοια και του ζήτησε να τον συγχωρήση για το παράπτωμά του. Εκείνος, με ένα ελαφρό μειδίαμα, τον συγχώρησε αμέσως και του είπε να μην φανερώση σε κανένα ο,τι είδε, όσο ο ίδιος θα ζούσε ακόμη.

O Μάρτυς Σέργιος Τροφίμωβ (14/27 Απριλίου †1918)

Ο Σέργιος Τροφίμωβ ήταν γόνος πολυμελούς και ευσεβούς οικογένειας. Γεννήθηκε στο Νίζνι-Νοβγκορόντ. Οι γονείς του ήταν πολύ φτωχοί και συχνά απολάμβαναν βοήθειας από το κοντινό μοναστήρι της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού που βρισκόταν κοντά στο σπίτι τους.

Ιερά Πανήγυρις Ιερού κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου Πεντάλοφος

Τα «άγνωστα» βυζαντινά μνημεία της Πόλης‏

Οδοιπορικό στην Κωνσταντινούπολη 559 χρόνια μετά την άλωση της Βασιλεύουσας

ρεπορτάζ-φώτο του Αριστείδη Βικέτου, από την εφημερίδα

Η Κωνσταντινούπολη, η Πόλη, έστω κι αν πέρασαν 559 χρόνια από την άλωσή της από τους Οθωμανούς κι αν σήμερα επήλθαν από το σύγχρονο τουρκικό κράτος πολλές αλλοιώσεις, στις περισσότερες περιπτώσεις λόγω κακών επεμβάσεων σε μνημεία, εξακολουθεί να παραμένει, παρά τα σχεδόν 17 εκατομμύρια πληθυσμό, πόλη μαγική και ονειρεμένη. Στη γοητεία της συμβάλλουν το πλήθος των μνημείων της, ελληνιστικών, ρωμαϊκών, βυζαντινών, οθωμανικών, αρμενικών και εβραϊκών.

Αυτό το βιβλίο δεν μπορεί να περιμένει!

Ο εκδοτικός οίκος Eterna Cadencia, με έδρα την Αργεντινή, κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα παράξενο βιβλίο που… δεν μπορεί να περιμένει πολύ χρόνο μέχρι ο αναγνώστης
να φτάσει στην τελευταία του σελίδα. Για την ακρίβεια μπορεί να περιμένει μόλις 60 ημέρες για να διαβαστεί!

Με τον παράδοξο τίτλο «El Libro que no Puede Esperar» (σ.σ. «Το βιβλίο που δεν μπορεί να περιμένει») ο εκδοτικός οίκος λανσάρει όλους τους νέους συγγραφείς, παρακινώντας τον κόσμο να επιλέξει τα βιβλία τους.

Ο Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος Ησύχιος στο Ναύπλιο

Για ένα διήμερο βρέθηκε στην πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδος ο
Μητροπολίτης Ησύχιος από το πατριαρχείο Ιεροσολύμων καλεσμένος του
εκκλησιαστικού συμβουλίου του Ιερού ναού Ευαγγελιστρίας Ναυπλίου. Ο
Μητροπολίτης σήμερα το πρωί ανήμερα του Αγίου Προκοπίου, τέλεσε την
θεία λειτουργία και  κήρυξε τον θείο λόγο.

Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749-1809) – 14 Ιουλίου

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Τοιχογραφία του ναού της Παντάνασσας στο ευλογημένο μετόχι της Μονής Βατοπαιδίου στην λίμνη Βιστωνίδα.

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης είναι μία από τις μεγαλύτερες θεολογικές και διδασκαλικές μορφές της τουρκοκρατίας. Το έργο του ανύψωσε τα ήθη των μοναχών και όλων των πιστών. Έκανε γνωστή την αγιοπατερική σοφία, την αγιολογική ευωδία και την υμννογραφική χάρη. Δίκαια αποτελεί καύχημα του Αγίου Όρους και δόξα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Κατα τον φιλάρετο παραδελφό του και εξαίρετο βιογράφο του ιερομόναχο Ευθύμιο γεννήθηκε στη Νάξο το 1749 από ενάρετους γονείς, τον Αντώνιο και την Αναστασία, η οποία τελείωσε τον βίο της ως μοναχή Αγάθη στη μονή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στη Νάξο. Νωρις φάνηκαν τα εξαιρετικά χαρίσματα που τον κοσμούσαν. Η οξύνοια, η φιλομάθεια, η δυνατή μνήμη και η καθαρότητά του τον κάνουν άριστο μαθητή του ιερέως-διδασκάλου της ενορίας του και διακονητή του στις ιερές ακολουθίες και θείες λειτουργίες. Η ευφυΐα και οι επιδόσεις του φάνηκαν και στο σχολείο της Χώρας Νάξου.