Αν δέχεσαι τον άλλο θα δεις τότε στην καρδιά σου ειρήνη,χαρά,άπλα,άνεση,Θεό!

Επειδή είναι τόσο δύσκολο να αλλάξη το «χούγι» του ανθρώπου, αφού το αγαπάει, γι’ αυτό είναι φρόνιμο να μην θέλωμε να αλλάζωμε τους άλλους, τον εαυτό μας όμως να τον αλλάζωμε. Λόγου χάριν, θα δής ότι ο άλλος είναι τεμπλέλης.

Μη θέλης να αλλάξη. Θα διαπιστώσης οτι ο διπλανός σου είναι πολυλογάς. Δέξου τον όπως είναι. Τί μπορείς μόνον να κάνης;

Όταν δής τα παππούτσια του, κλείσε την πόρτα σου και μή μιλάς, ωστε να κτυπήση και να αναγκασθή να φύγη.

Ή, βλέπεις ότι ο άλλος είναι υβριστής· φωνάζει, νευριάζει. Όταν σε πλησιάσει, πές στον εαυτό σου : Τώρα θα έρθουν τα σύννεφα, οι βροντές, οι αστραπές · θα αρχίσουν οι φωνές, οι θυμοί. Να το περιμένης αυτό, και να μην θέλης να αλλάξη.

Να μή λές: Μα, καλόγηρος και να θυμώνη;

Διότι απο την ώρα εκείνη διακυβεύεται η δική σου ζωή.

 

Όπως, όταν αμαρτάνη ο άλλος τον δικαιολογούμε και λέμε οτι άνθρωπος είναι, το ίδιο να λέμε και για το «χούγι» των άλλων.

Σχέση παιδιών με τους γονείς (Γ)

Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου

Τη σχέση των παιδιών με τους γονείς. Τη σχέση των γονιών με τα παιδιά τους. Είναι μια δύσκολη σχέση. Πολλές φορές χωρίς ελευθερία, στο όνομα της αγάπης. Τις περισσότερες φορές με τον εγωισμό μας στη θέση της αγάπης είναι πάρα πολύ εύκολο να έρθει η σύγκρουση. Αλήθεια, όταν μεγαλώνουμε τα παιδιά μας τί όραμα έχουμε στη ζωή μας; Μεγαλώνουμε παιδιά για να ζήσουν ελεύθερα και να σταθούν στα πόδια τους ή τα «καμαρώνουμε» γιατί μας ακούνε; Εάν χαιρόμαστε γιατί μας ακούνε πάντα, ουσιαστικά έχουμε αναγνωρίσει και ανακηρύξει σε αλάθητο τον εαυτό μας, και πιστεύουμε ότι έχουμε πάντα δίκιο, και χαιρόμαστε που τα παιδιά μας μάς ακούνε. Ενώ θα έπρεπε να ανησυχούμε αν μας ακούνε πάντα, και πολύ περισσότερο στο διάστημα της εφηβείας, που είναι η προσπάθεια του νέου παιδιού να κατακτήσει την ελευθερία του. Θέλει την αγάπη μας, αλλά όχι με τη στέρηση της ελευθερίας. Και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει ευθύνη. Κι αυτό το ξέρουμε και το βιώνουμε. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για να εξαρτώνται διαρκώς από μας ή μ’ έναν τέτοιο τρόπο που όταν μας φύγουν αύριο να μπορούν να σταθούν στα δικά τους τα πόδια; Θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τί σημαίνει ότι το καλό μας το παιδί που το ορίζαμε όσο το είχαμε κοντά μας μόλις φύγει από κοντά μας μπλέκει και καταστρέφεται; Το ερώτημα καίριο. Φταίνε οι κακές παρέες ή ο τρόπος που εμείς το μεγαλώσαμε;

Ελευθερία και αγάπη. Οι βασικές συντεταγμένες των ανθρωπίνων σχέσεων (Α)

Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου

 

Αυτό που όλοι μας ξέρουμε και που όλοι μας βιώνουμε, είναι η κρίση, που πολλές φορές υπάρχει στις ανθρώπινες σχέσεις, μια κρίση που φαίνεται ότι γίνεται ολοένα μεγαλύτερη και ριζικότερη, αφού πια η αδυναμία της επικοινωνίας και της επαφής έχει αγγίξει και το σπίτι του καθενός. Πολλές φορές προσπαθούμε να βρούμε την άκρη και να θεραπεύσουμε τα προβλήματα. Όταν μάλιστα κανείς έχει την ευλογία, τη χαρά και την τιμή να επικοινωνεί με νέους ανθρώπους, βλέπει πόσο πιο τραγική γίνεται η κατάσταση, αφού συνήθως πρώτοι οι νέοι εισπράττουν τήν αδυναμία της επικοινωνίας και αφού υπάρχουν παιδιά, που έχουν χάσει το χαμόγελο μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

«Μα, πώς δεν το σκέφτηκε;…»

Πόσες φορές δεν έχουμε όλοι μας σκεφτεί ή πει ή ακούσει κουβέντες του είδους: «Μα πώς το είπε αυτό; Τον άλλον δεν τον σκέφτηκε;». Ή: «Μα πώς του ήρθε και το έκανε κάτι τέτοιο; Δεν σκέφτηκε κανέναν;». Ή: «Μα, πώς μπόρεσε να το κάνει αυτό; Εμένα δεν με σκέφτηκε;». Ή, παραλλαγή: «Δεν σκέφτηκε το σπίτι του/τα παιδιά του/την οικογένεια του/τους φίλους του/τους δικούς του ανθρώπους;». Ή: «Αφού θα μπορούσε να μου το πει, να με ρωτήσει πριν το κάνει… Πώς δεν το σκέφτηκε;». Ή: «Εντάξει, δεν μπορούσε να έρθει. Δεν μπορούσε να σκεφτεί να πάρει ένα τηλέφωνο, να ειδοποιήσει;»…

Σεβασμός…. μια από τις βασικές ιδιότητες της Αγάπης!

Πόσο σεβόμαστε τον εαυτό μας και πόσο τους άλλους ……

Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ είναι μια από τις βασικές ιδιότητες της Αγάπης που άλλος την έχει καλλιεργήσει πολύ στην ζωή του, άλλος λιγότερο και άλλος καθόλου !

Πώς έγινε, χωρίς να το καταλάβουμε καλά, ο κόσμος που ζούμε;

ΟΙ ΡΗΧΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Η κρίση που σε διεθνή κλίμακα περνούν οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σύμφυτη με την κρίση που περνά ο ίδιος ο πολιτισμός. Η αποσύνθεση του πολιτιστικού σώματος που ζωογονεί μια κοινωνία ανθρώπων, κατασταίνει αδύνατο σχεδόν αυτό που λέμε «κοινωνία», επαφή, επικοινωνία, κατανόηση, σύνδεσμο προσωπικό των ανθρώπων.

Ο γνήσιος και πηγαίος συναισθηματισμός, ο εσωτερικός αυθορμητισμός που υποδηλώνει την αδιάφθορη ψυχή και την πλούσια καρδιά, αυτός που τεχνουργούσε ως τώρα τις ανθρώπινες σχέσεις, έχει πια παραχωρήσει τη θέση του στον αριβισμό, τον υπολογισμό, τα στοιχεία εκείνα που εκφράζουν έναν άνθρωπο φυλακισμένο στο εγώ.

Συνάντηση χωρίς μεσάζοντες!

Η έννοια της συνάντησης με το Θεό είναι κάτι το θεμελιακό στην προσευχή. Είναι το βασικό στοιχείο της αποκάλυψης, διότι η ίδια η αποκάλυψη είναι μία συνάντηση με το Θεό που μας χαρίζει μια νέα θεώρηση του κόσμου.  

Το καθετί είναι συνάντηση, όπως στην Αγία Γραφή έτσι και στη ζωή. Προσωπική μαζί και πανανθρώπινη, μοναδική και υποδειγματική. Και έχει πάντοτε δύο πόλους: συνάντηση με το Θεό και μέσα απ’ Αυτόν με τη δημιουργία·