Ο άνθρωπος έχει από την φύση μια βαθειά ευγένεια. Αγαπάει την καλωσύνη και κάθε αρετή. Και θέλει να προσφέρεται θυσία γι’ αυτές, ακόμη και όταν, η αγάπη του για το Θεό και η πίστη του, έχουν παγώσει.
Κάθε πράξη, που γίνεται έξω από τους προβληματισμούς των αρετών, του χτυπάει στα νεύρα είτε την κάνει ο ίδιος, είτε -πολύ περισσότερο- όταν την κάνει κάποιος άλλος. Το δυνατό μάτι της διανοίας του, τις βλέπει όλες τις πράξεις αυτές. Και η ακοίμητη συνείδησή του, τις τοποθετεί. Και πώς τις τοποθετεί; Προσπαθεί να τις τοποθετεί σωστά. Όμως, δεν το κατορθώνει πάντοτε.
Γιατί; Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο) 