Η Αγία Αργυρή η Νεομάρτυς εκ Προύσσης (1688 – 5 Απριλίου 1721)

Απολυτίκιον

Ήχος δ’. Ταχύ προκαταλαβε

Τυραννους κατήσχυνας εν τοις βασανοις σεμνή, δειχθείσα πολύαθλε ώσπερ αδαμας στερρός,Χριστού μαρτυς ενδοξε, εδειξας εναθαλούσα προς Χριστόν τον Σωτήρα, ερωτα τε και ζήλον και ακόρεστον πόθον, δι’ ο σε Αργυρή, Αυτός αξίως εδόξασε.

Είχε αληθινά η Αργυρή, σαν αλλη Χαναναία πίστη, είχε φρονιμαδα, είχε ταπεινοφροσύνη. Αλλά, αν έλειπε από την καρδιά της η επιμονή, δεν θα εκέρδιζε τον Παράδεισο. Υπέμεινε σταθερή και ασάλευτη στον σκοπό της, αν και βρήκε πολλές δυσκολίες στη ζωή της, και για τούτο ενίκησε και επέτυχε αυτό πού ποθούσε, δηλαδή να γίνει το θέλημα του Θεού. Η επιμονή στα καλά έργα είναι αρετή, τόσο αναγκαία, ώστε χωρίς αυτή, κανείς δεν απολαμβάνει τη σωτηρία του. Η ηθική, το Ευαγγέλιο, διδάσκει ότι εκείνος μόνο φθάνει στον Παράδεισο, ο οποίος περπατεί στο δρόμο της αρετής. Τούτο τον δρόμο βλέπουμε να εικονίζεται στην Αγία Γραφή, (Δευτ. κη’ 12) με «την κλίμακα του Ιακώβ», πού στηρίζεται στη γη και φθάνει μέχρι τον ουρανό. Με αυτή την κλίμακα οι Άγγελοι κατεβαίνουν στους ανθρώπους, φέρνοντας τη χάρη του Θεού, και οι άνθρωποι με αυτή, όταν γίνουν όμοιοι με τους Αγγέλους, ανεβαίνουν στην αιώνια βασιλεία.

Ιεράρχηση, σώζουσα αγάπη και σώζουσα υπακοή μέσα στο γάμο κατά τον Αγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο

(Μητροπ. Χαλεπίου Παύλου)

Εξ ίσου σπουδαία είναι η εσχατολογική προοπτική του Χρυσοστόμου και η συμβολή του στο ζήτημα των συζυγικών σχέσεων. Εικόνα και πρότυπο των σχέσεων των συζύγων μέσα στο γάμο είναι βέβαια εκείνη που δόθηκε από τον Παύλο, η σχέση του Χριστού και της Εκκλησίας. Δεδομένου ότι κι αυτή κατανοείται εσχατολογικώς σαν σχέση σώζουσα, σχέση δηλαδή της σωζούσης αγάπης και της σωζούσης υπακοής, όπου η μία ανταμείβει την άλλη κι έχουν από κοινού τον ίδιο έσχατο λογικό προορισμό. Πρόκειται δηλαδή για τη σχέση του σώματος με την κεφαλή. Το ότι στη γυναίκα αρμόζει η υπακοή, αυτό δεν σημαίνει ότι στον άνδρα αρμόζει πρώτα η «αρχή» ή η «εξουσία», αλλά ουσιαστικά του αρμόζει πρώτα η «αγάπη». Και η υπακοή σχετίζεται όχι με την αρχή αλλά με την αγάπη. Η αρχή είναι αμοιβή της αγάπης. Σ’ αυτόν που επιφορτίζεται με τα βαρύτερα, δηλαδή με την αγάπη, αρμόζει και η «αρχή». Η εσχατολογική σκέψη του Χρυσοστόμου αντιστρέφει το κοσμικό σκάνδαλο στην περικοπή του μυστηρίου του γάμου (Εφ. 5, 22-33). Το βαρύτερο στην περικοπή αυτή δεν είναι η υποταγή της γυναίκας, αλλά Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Στον Τελώνη και τον Φαρισαίο

(Αγίου Βασιλείου Επισκόπου Σελευκείας)

Πολλά πάθη περιστοιχίζουν τη ψυχή· η υπερηφάνεια όμως είναι η κορυφή των αμαρτημάτων, που πολεμά τον Θεό, αγνοεί τη φυσική κατάσταση και είναι δαιμονική αρρώστια. Έτσι ανωφελής γίνεται ο δρόμος της αρετής. Ακόμα και αν έχεις όλες τις αρετές θα σβήσει τη λαμπρότητά τους η έπαρση όταν τις πλησιάσει.

Καμιά ωφέλεια από τη νηστεία που συνδυάζεται με υπερηφάνεια· είναι περιττή η παρθενία που μολύνεται με το πάθος της υπερηφάνειας. Αποστρέφεται ο Θεός τη δικαιοσύνη που υπηρετεί την αλαζονεία. Μισεί τις καλές πράξεις που συνοδεύονται από αυτό το πάθος της ψυχής. Τί παράξενο κακό, που μολύνει την απόκτηση των αγαθών! Τί νόσημα, που αποξενώνει από την ουράνια φιλανθρωπία! Διότι εκείνους που αμαρτάνουν, ο Δημιουργός ή τους ελεεί όταν μετανοούν, ή τους τιμωρεί όταν παραμένουν στα πταίσματά τους. Μόνον δε  στους υπερήφανους αντιτάσσεται, θεωρώντάς τους εχθρούς, και όχι δούλους. Γι’ αυτό ο Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Oι τρεις Ιεράρχες ως φωτεινά ορόσημα του παγκόσμιου πολιτισμού

Η ελληνική παιδεία και ο πολιτισμός έχουν τη δική τους εορτή. Στις 30 Ιανουαρίου εορτάζουν μαζί με την Εκκλησία μας τη μνήμη τριών ξεχωριστών προσωπικοτήτων της παγκόσμιας ιστορίας, των ισάριθμων Ιεραρχών, του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Τιμώντας εκείνους, τιμούμε μαζί όλα τα ευγενή ανθρώπινα επιτεύγματα και τον πολιτισμό, διότι αυτοί τα βίωσαν και τα καλλιέργησαν στο έπακρο και γι’ αυτό δικαίως καθιερώθηκαν προστάτες τους.

Ο Μέγας Βασίλειος γεννήθηκε στην Καισαρεία της Καππαδοκίας το 330. Οι γονείς του Βασίλειος και Εμμέλεια, μαζί με τη γιαγιά του Μακρίνα, φρόντισαν να γεμίσουν την ψυχή του με ευσέβεια και αγάπη για την Εκκλησία. Σπούδασε στις πιο Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Αγιότητα, Αρετή, Αγώνας

Γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτου

Ο άνθρωπος, εφόσον ζεί, πρέπει πάντοτε να αγωνίζεται. Και ο πρώτος αγώνας είναι να νικήσει τον εαυτό του. Ο πρώτος και ο κυριότερος εχθρός του ανθρώπου δεν είναι ο διάβολος, όχι. Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος εις τον εαυτό του επίβουλος. Και τούτο διότι δεν ακούει τον άλλον, ακούει τι του λέει ο λογισμός του.  Ενώ έχουμε τόσους Αγίους Πατέρες να τους μιμηθούμε διαβάζοντας τα συγγράμματά τους, εντούτοις όμως το εγώ μας μας κυριεύει πολλές φορές. Όταν ο άνθρωπος νικήσει τον έαυτό του, είναι ο μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος και νικηφόρος ενώπιον του Θεού!

Γι’ αυτό

Ο υποτακτικός· το χρέος του

Άγιος Άνθιμος ο Χίος

2 Ιανουαρίου 1946

«Πολλά σας έχω ειπεί, αδελφές• αλλά δεν έχω αρετήν δεν έχει ο λόγος μου δύναμιν δεν βλέπετε πάνω μου κανένα καλό και διά τούτο δεν μπορείτε να βάλετε πίστιν και να εφαρμόσετε τα λεγόμενά μου. Δεν πρέπει όμως να γίνεται έτσι∙ δεν σας συμφέρει να μην έχετε πίστιν εις τους λόγους μου∙ ο,τι σας ειπώ ευθύς με τον πρώτον λόγον να το εφαρμόζετε.

Εάν πας ως ασθενής εις τον ιατρόν και σου ειπή: « διά να σε θεραπεύσω πρέπει να σε σχίσω, να σε καύσω, να σε καυτηριάσω, να σου κάμω τούτο, η εκείνο». μήπως εξετάζης το πράγμα η μήπως το παραμελής; Εις τον σωματικόν ιατρόν δεν παραμελείς ούτε το ελάχιστον εις τον πνευματικόν ιατρόν διατί παραμελείς; τώρα, θέλω να ειπώ και εγώ πως είμαι ιατρός! Θέλω να κάμω και εγώ ο ελεεινός τον πνευματικόν ιατρόν και να θεραπεύσω άλλους! Αλλά τι να κάμω; αν σιωπήσω, έλεγχος∙ αν ομιλήσω πάλι έλεγχος. Ο Χριστός ας το λογισθή ωσάν εκείνο που έλεγε για τους φαρισαίους. Μη βλέπετε τα έργα τους, αλλά ακούτε τα λόγια τους. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Εκκλησιαστική Ακρίβεια & Οικονομία Δ΄. Η Διάκριση

Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

Η ορθή ποιμαντική χειραγώγηση διασφαλίζεται, όταν ο πνευματικός πατέρας έχει την ικανότητα να διακρίνει τις θείες από τις δαιμονικές ενέργειες. Η διάκριση θεωρείται στη νηπτική παράδοση από τις σπουδαιότερες αρετές. Ο άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος διηγείται ότι, στη σκήτη της Θηβαΐδας είχαν συγκεντρωθεί πολλοί γέροντες και συζητούσαν για την τελειότητα της αρετής και πως μπορεί να φυλαχθεί ο μοναχός από τις παγίδες του πονηρού, για να προσεγγίσει τον Θεό. Ο καθένας κατέθετε τη δική του γνώμη δίδοντας την πρώτη θέση σε κάποια αρετή. Άλλοι πρόβαλαν τη νηστεία και την αγρυπνία, άλλοι την αγνότητα, την ακτημοσύνη και την καταφρόνηση των υλικών αγαθών, ενώ άλλοι την ελεημοσύνη και διάφορες άλλες αρετές. Όταν πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας με τη συζήτηση, τελευταίος μίλησε ο Αββάς Αντώνιος. Όλες οι αρετές είναι απαραίτητες είπε, αλλά δεν επιτρέπεται να δώσουμε σε αυτές τα πρωτεία, διότι πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της πλάνης, είτε από την υπερβολή είτε από την έλλειψη. Η διάκριση ως «οφθαλμός της ψυχής και λύχνος», «πάσας τας ενθυμήσεις και τας πράξεις του ανθρώπου διερευνώσα, διαστέλλει και διαχωρίζει παν φαύλον και απαρέσκον Θεώ πράγμα και μακράν αυτού ποιεί την πλάνην»²⁹. Χωρίς το χάρισμα της διακρίσεως καμιά αρετή δεν μπορεί να είναι ασφαλής μέχρι τέλους. Έτσι η διάκριση «πασών των αρετών γεννήτρια και φύλαξ υπάρχει». Με τη γνώμη του οσίου Αντωνίου συμφώνησαν και οι υπόλοιποι πατέρες³⁰. Η αρετή της διάκρισης πρέπει να κοσμεί ιδιαίτερα τον πνευματικό πατέρα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

«ΚΑΛΕΣ ΥΠΟΜΟΝΕΣ» (Όποιος έχει ταπείνωση και υπομονή αντιστέκεται και κερδίζει.)

Η υπομονή

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

εφημ. «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», 16.12.12

. Πολύ απουσιάζει στους βιαστικούς καιρούς μας η αρετή της υπομονής. Οι υπομονετικοί συνήθως κερδίζουν. Η ανυπομονησία είναι πηγή αρκετών σοβαρών προβλημάτων.

. Η υπομονή στις δυσκολίες της ζωής δίνει πνευματική ωρίμανση. Η υπομονή φανερώνει ανδρεία, γενναία και σοφή ψυχή. Οι ανυπόμονοι φοβούνται, δειλιάζουν και χάνουν. Οι ασθενείς, οι τραυματίες, οι ανάπηροι, οι άνεργοι, οι φτωχοί, έχουν μεγάλη την ανάγκη της υπομονής. Δίχως αυτή εύκολα απελπίζονται.

. Συχνά λέμε να κάνουν οι άλλοι υπομονή. Δεν είναι πάντοτε τόσο εύκολο. Στο Άγιον Όρος εύχονται «καλές υπομονές!».

Δύο Φωνές…

 

Χρήστος Λιβανός
ΔΥΟ  ΦΩΝΕΣ

Η εποχή μας, εκτός των άλλων, δύναται να χαρακτηρισθή και ως κατ’ εξοχήν εποχή της πολυφωνίας. Ουδέποτε κατά το παρελθόν ακούστηκαν τόσο πολλές ανθρώπινες φωνές, όσο στην εποχή μας. Και αυτό οφείλεται κυρίως στην ελευθερία του λόγου, που καθιερώθηκε ως ένα από τα βασικώτερα ανθρώπινα δικαιώματα στον δυτικό κυρίως πολιτισμό, αλλά και στη σύγχρονη τεχνολογία, η οποία με τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο μεταδίδει και πολλαπλασιάζει τον λόγο εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου και πληροφορεί και ενημερώνει και επηρεάζει με αυτόν τις μάζες των ανθρώπων και την κοινή λεγομένη γνώμη.

Σκόρπισε,λοιπόν,για να μη ζημιωθείς

Όταν είπε· «Κάνετε φίλους για τον εαυτό σας», δε σταμάτησε μέχρις εδώ, αλλά πρόσθεσε· «από τον άδικο μαμμωνά» (Λουκ. 16,9), για να είναι δικό σου το κατόρθωμα. Και εδώ δεν εννοεί τίποτε άλλο, παρά την ελεημοσύνη.

Το περίεργο είναι ότι δεν ομιλεί καθαρά για την περίπτωση, που δεν θα αδικήσουμε. Διότι λέει περίπου τα εξής: Απέκτησες άδικα κέρδη; Ξόδεψέ τα καλά. Συγκέντρωσες χρήματα από αδικίες; Σκόρπισέ τα δίκαια.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Ο πάμφωτος φωστήρ της Εκκλησίας

«Τον Χριστό έβαλα μέσα μου και πως να μη ησυχάσω;»

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ο πάμφωτος και διαχρονικός αυτός φωστήρ της Εκκλησίας μας, ο μέγιστος διδάσκαλος της Ορθοδοξίας και του Γένους μας, γεννήθηκε στην Χώρα της Νάξου το έτος 1749 από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, τον Αντώνιο και την Αναστασία Καλλιβρούτση.

Κατά την βάπτισή του έλαβε το όνομα Νικόλαος. Νηπιόθεν γαλουχήθηκε με τα ζωογόνα νάματα της ευσεβείας και της πίστεως και ανετράφη «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», όπως παραγγέλλει ο θείος Παύλος (Εφεσ. ϛ´ 4). Την έμφυτη προς τα θεία κλήση του, αύξησε η χριστιανική αγάπη που πήρε από το οικογενειακό του περιβάλλον και μάλιστα από την εκλεκτή του μητέρα, την δε ευφυΐα του εκαλλιέργησε και πολλαπλασίασε η μελέτη και η σπουδή.

Προώδευε στην αρετή και στην γνώση κατά τρόπο θαυμαστό. Κατ’ αρχήν, φοίτησε στην γενέτειρά του και στην Σχολή Αγίου Γεωργίου περιοχής Γρόττας, Χώρας Νάξου, με διδάσκαλο τον Αρχιμανδρίτη Χρύσανθο, αυτάδελφο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Η δικαίωση του ανθρώπου

122. Τι εννοούμε λέγοντας δικαίωση;

Την απελευθέρωση τού ανθρώπου από την αμαρτία και την οφειλόμενη σ’ αυτήν ενοχή, την αναγέννηση, ανακαίνιση και θέωση της φύσεώς του, που είναι όλα καρποί του λυτρωτικού έργου του Χριστού.  Οπως η αμαρτία με την εισήγηση του πλάνου επέφερε αχρείωση της πνευματικής φύσεως του ανθρώπου και εξασθένηση των πνευματικών του δυνάμεων σταθερώς αποκλινουσών από το Θεο και φερομένων προς το κακό, έτσι και η χάρη του Θεού, που πλούσια απέρρευσε από το πάθος και την ιλαστική θυσία του Χριστού, αποκατέστησε το «κατ’ εικόνα» στην αρχέγονή του εύκλεια, ενισχύοντας τις ηθικές και πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου στο αγαθό και την αρετή. Παρόλο ότι η δικαίωση είναι έργο καθαρό της αγάπης και της χρηστότητας του Θεού, όμως για την πραγμάτωσή της απαιτείται από μέρους του ανθρώπου η ελεύθερη σύμπραξη και συνέργειά του με τη χάρη του Χριστού.

Α​ν δεν υπήρχε ό διάβολος, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μια πόλη

Αν δεν υπήρχε ό διάβολος, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μια πόλη, μέσα στην κεντρική αγορά της οποίας θα βρίσκονταν στη σειρά ό οίκος ανοχής, τα μαγαζιά της νύχτας και το παράνομα στέκια. Μόνο πού… θα ήταν άδεια…… ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ.

Ο παπα-Νικόδ​ημος: ο πνευματικό​ς του γέροντος Παϊσίου

Άνθρωπος μεγάλης υπομονής ήτο και ο Πνευματικός του Γέροντος Παϊσίου, ο παπά-Νικόδημος. Απλούς άνθρωπος. Ιερομόναχος πολλής προσευχής, αρετής μεγάλης. Άρχιζε μετά τα μεσάνυκτα την ακολουθία του και τελείωνε αργά το μεσημέρι! Διάβαζε τα πάντα μόνος του.

Δεν άφηνε τίποτε. Καθημερινώς αυτό…

Μόνον ο Θεός γνωρίζει πόσους κρυφούς δούλους έχει!

Ανέβηκε ο αββάς Δανιήλ από τη Σκήτη, μαζί με τον μαθητή του, στην άνω Θηβαΐδα, όταν γιόρταζαν τη μνήμη του αββά Απολλώ. Εκεί έτρεξαν να τον συναντήσουν οι πατέρες που απείχαν μέχρι και εφτά μίλια και ήταν περίπου πέντε χιλιάδες. Και μπορούσε να τους δει κανείς να προσκυνούν πεσμένους πάνω στην άμμο, σαν να ήταν τάγματα αγγέλων, τα οποία με φόβο υποδέχονται τον Χριστό, γιατί άλλοι έστρωναν τα ρούχα τους μπροστά του, άλλοι τα κουκούλλια τους, και έβλεπες τα δάκρυά τους να τρέχουν σαν πηγές που ανάβλυζαν. Βγήκε ο προϊστάμενος του κοινοβίου και πριν πλησιάσει τον γέροντα τον προσκύνησε εφτά φορές και αφού ασπάστηκε ο ένας τον άλλο, κάθησαν. Τότε παρακάλεσε τον γέροντα να πει κάτι, γιατί δεν μιλούσε εύκολα στον καθένα. Καθώς λοιπόν κάθησαν έξω πάνω στην άμμο, γιατί δεν τους χωρούσε η εκκλησία, λέγει ο αββάς Δανιήλ στον μαθητή του·

Ο Υπερήφανος δεν μετανοεί-Διδαχή

Στα ησυχαστήρια των Κατουνακίων, στην Καλύβα «Γέννησις του Χριστού» με εγκράτεια
και άσκηση ζούσε ο Μοναχός Ιλαρίων, σαν υποτακτικός στην Συνοδεία του Γέροντος
Αρτεμίου και Παντελεήμονος Μοναχού.

Ο Μοναχός Ιλαρίων είχε ευστροφία και ετοιμότητα στο μυαλό, ήταν

Παπα-Χαράλ​αμπος Διονυσιάτη​ς, ο «νέος ελεήμων».

Από τις πολλές αρετές που κοσμούσαν την απλή και καθαρή ψυχή του Ηγουμένου παπα-Χαραλάμπους Διονυσιάτου, ξεχώριζε η ελεημοσύνη.

Δεν είχε όρια. Τα έδινε όλα. Κανείς δεν έφευγε με άδεια χέρια. Καμία άλλη αρετή δεν εξομοιώνει τόσο τον άνθρωπο με τον Θεό, όσο η ελεημοσύνη, κατά τον άγιο Χρυσόστομο. Και τον Γέροντα παπα-Χαράλαμπο που είχε την αρετή της ελεημοσύνης, τον συγχωρούν όσοι ευεργετήθηκαν απ’ αυτόν, και φυσικά και ο ίδιος ελεήθηκε από τον Θεό. Αιωνία η μνήμη του π. Χαραλάμπους του ελεήμονος.

Μερικά περιστατικά θα δείξουν το μέγεθος της ελεημοσύνης του, που στην εποχή του δεν είχε τον όμοιό του. Θα του άξιζε να χαρακτηρίζεται “νέος ελεήμων”, σαν τον άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα.

Όταν εγκαταστάθηκε στο Κελλί Μπουραζέρι με την συνοδεία του

Η αγία υποκρισία (Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης)

– Γέροντα, πόσοι είναι οι αναχωρητές στο Άγιον Όρος;
– Δεν ξέρω· λένε ότι είναι επτά. Εδώ και μερικά χρόνια είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς τόπο ήσυχο, για να ασκητέψει. Γι’ αυτό μερικοί Πατέρες, όταν υπήρχαν ακόμη ιδιόρρυθμα μοναστήρια στο Άγιον Όρος, έβρισκαν άλλον τρόπο να ζήσουν την άσκηση. Π.χ. έλεγαν:

Η αρετή της Αγάπης (Ηχητικό)

π. Θεόδωρος Ζήσης Κυριακή IΓ’ Ματθαίου (2012)- Η αρετή της Αγάπης

Εκφων. (2/9/2012)

Διάφορες νουθεσίες

«Το στόμα του ταπεινόφρονος λέγει πάντοτε αλήθεια», γράφει κι ο Αββάς Μάρκος ο ασκητής. «Όποιος αντιλέγει στην αλήθεια, παίρνει τη θέση του δούλου, που ράπισε τον Κύριο».

Όποιος μπαίνει σε μυροπωλείο, κι αν ακόμη δεν αγοράσει κανένα άρωμα, βγαίνει έξω γεμάτος ευωδία. Το ίδιο συμβαίνει σ΄εκείνους που συναναστρέφονται Αγίους ανθρώπους. Παίρνει επάνω του το πνευματικό άρωμα της αρετής τους.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου, περί Αρετής και περί πίστεως και γνώσεως

ABBA ΙΣΑΑΚ TOY ΣΥΡΟΥ

• Ο Θεός αγαπά τόσο πολύ τους ταπεινούς, όπως τα Σεραφείμ!… 
• Ω αγάπη! Μακάριος είναι εκείνος, που βρήκε εσένα, το λιμάνι κάθε χαράς!… 
• Μη κάνεις φίλους αυτούς που αγαπούν τους γέλωτες και αυτούς που θεατρίζουν τους άλλους. 
• Σ’ αυτόν, που κατηγορεί τους άλλους, σκυθρώπαζε!… 
• Στον υπερήφανο και φθονερό μη μιλάς καθόλου ή μίλα με πολλή προσοχή!… 

Για ποιό λόγο και για ποιό σκοπό;

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Λόγος εις το Πάσχα

 Αυτή η εορτή και πανήγυρη δε χρειάζεται χρήματα, ούτε έξοδα, αλλά διάθεση μόνο και καθαρή σκέψη. Τίποτε το υλικό δεν μπορούμε να ωφεληθούμε εδώ, αλλ’ όλα τα πνευματικά, την ακρόαση του λόγου του Θεού, τις ευχές των πατέρων, τις ευλογίες των ιερέων, την κοινωνία των θείων και απόρρητων μυστηρίων, την ειρήνη και την ομόνοια, και δώρα πνευματικά και άξια της γενναιοδωρίας εκείνου που τα δωρίζει.

Ας εορτάσουμε λοιπόν την εορτή αυτή κατά την οποία αναστήθηκε ο Κύριος. Γιατί αναστήθηκε και ανέστησε μαζί του την οικουμένη. Και αυτός βέβαια αναστήθηκε, αφού έσπασε τα δεσμά του θανάτου, εμάς όμως μας ανέστησε αφού διέλυσε τους σωρούς των αμαρτιών μας.

Αρετή κατά λάθος

Ponce Anne

Αρνήθηκα τη δόξα σήμερα;

Αμφιβάλλω. Μάλλον όχι.

Ώρα 9.00 το πρωί, και να, βρίσκομαι στο πεζοδρόμιο, απέναντι στο γραφείο μου. Πρέπει να βιαστώ. Καθυστέρησα.

Όμως απέναντι, ένα παράξενο θέαμα με καθηλώνει. Πλήθος νέες, περιμένει μπροστά στην είσοδο του διπλανού μας στούντιο, σε μια ουρά τουλάχιστον 200 μέτρα. Κάποιες είναι εκεί, από τις 4.00 τα ξημερώματα.

Η εποχή που ζούμε δεν βρίσκει κανένα νόημα στις θλίψεις!

Σταυρός στην Ι.Μονή Μαχαιρά-Κύπρου

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Καθώς βρισκόμαστε καταμεσής της Αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας ορθώνει μπροστά μας το τίμιο και πανάγιο ξύλο του Σταυρού, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Ορθώνει το σταυρό του Κυρίου μέσα σ’ ένα κόσμο που υποφέρει από απιστία, που παθαίνεται για ηδονές, που δεν λαχταρά παρά μονάχα την καλοπέραση του. Φτάσαμε σε μια εποχή τέτοιας αποστασίας, ώστε οι άνθρωποι να μη νιώθουν πως ο Σταυρός, που ως σύμβολο υψώνει η Εκκλησία πάνω από την κεφαλή τους, έχει μεγάλο, βαρυσήμαντο νόημα για τη ζωή και το μέλλον τους, πως είναι εκείνος που οδηγεί τη ψυχή και δίνει νόημα στους αγώνες της.

Μεταξύ αλήθειας και αρετής

     

 Ένα βασικό και ουσιαστικό κριτήριο της γνησιότητας της πνευματικής ζωής του χριστιανού ανθρώπου είναι πάντοτε η σχέση του ή καλύτερα το είδος της σχέσεώς του με τις δύο αυτές ευαγγελικές αξίες·  την αλήθεια και την αρετή!

      Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι κάθε συνειδητός χριστιανός βρίσκεται πάντοτε μεταξύ αλήθειας και αρετής, εφ’ όσον η πνευματική του ζωή αποτελεί προσπάθεια συμμορφώσεώς του με τις δύο βασικές εντολές· α) «γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερωθεί υμάς»^] και β) «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος έστι».

        Οι δύο αυτές εντολές είναι όντως βασικές, επειδή εφαρμοζόμενες με «νουν Χριστού» συμπίπτουν στο ίδιο πάντοτε αποτέλεσμα: στην αυθεντική και θεοφιλή βίωση της εν Χριστώ Ιησού τελειότητας.

  Πράγματι στις δύο αυτές εντολές συμπυκνώνεται όλο το περιεχόμενο του Ευαγγελίου του Χριστού, εφ’ όσον η Αλήθεια είναι ο Χριστός και εφ’ όσον τελειότητα, στο Ευαγγέλιο σημαίνει να φθάσει ο χριστιανός στην «έπιγνωσιν του Υιού τοΰ Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού».