Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Ο Θαυμαστός κόσμος των μικρών.

Παιδικός Παράδεισος

Άγγελος, 4 ετών, προσευχόμενος και αιφνιδιαζόμενος…

Να γίνεσαι μικρούλης…

Πρωτ. Σταμάτιος Σκλήρης

Να γίνεσαι μικρούλης όπως έλεγε ο πατήρ Πορφύριος. Και από κεί να βλέπεις τον Θεό και τον άνθρωπο.Μικρούλης,για να μπορείς να δείς το αγριολούλουδο από κοντά. Αν είσαι γίγαντας σου ξεφεύγει.Μικρούλης για να χάσεις τις ψεύτικες αβεβαιότητες.Μικρούλης, μήπως αξιωθείς την πνευματική ακτημοσύνη, την αθωότητα και τα έκθαμβα μάτια. Μήπως ανταλλάξεις την μεγάλη ιδέα με την απλή αλήθεια. Μήπως και γλυτώσεις την χριστιανική καριέρα»…

Αθωότητα… (φωτογραφίες)

Αν ήταν ένας άλλος…και αν ξεχνούσε…

 «Τον Σταυρόν Σου τον τίμιον προσκυνούμεν Χριστέ και την Ανάστασίν Σου υμνούμεν και δοξάζομεν τω γαρ μώλωπί Σου, ημείς οι πάντες ιάθημεν». (Εσπερινός Τρίτης Διακαινησίμου).

«Γενόμενος άνθρωπος πάσχει ως θνητός, και διά πάθους το θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν». (Κανών του Πάσχα).

Μέσα στη δυναμικότητα της αφθαρσίας του, κάρπισε η πνευματική δυναμικότητα, που εκδηλώθηκε μέσα στην υπομονή και το εκούσιο χωρίς ενοχή πάθος. Στο πνευματικό πεδίο, η αθωότητα,  πραότητα και η θυσία του Αρνίου, που υπομένει τη σφαγή, ισοδυναμούν με τη δύναμη του λιονταριού, που νικά το θάνατο.

Στον απόηχο της λύπης…

Μαρία Λασσιθιωτάκη

Ψυχολόγος

Η Μεγάλη Παρασκευή είναι μια μέρα μυστηριακή, γεμάτη συμβολισμούς, ήθη και έθιμα. Τα περισσσότερα προέρχονται από τον χριστιανισμό και όχι λίγα έχουν την καταγωγή τους στην πανάρχαιη λατρεία της φύσης, στην εποχή της Ανοιξης.

Το πένθος, η νηστεία , το τελετουργικό στις εκκλησιές αναπαριστούν την κορύφωση του θείου δράματος. Σχεδόν όλους μας αγγίζουν, οι κατανυκτικές ψαλμωδίες, οι φωνούλες των μικρών παδιών, στην περιφορά των επιταφίων, τα αναμμένα κεράκια, εκεί που σμίγει ο ανθρώπινος και θεϊκός πόνος. Το θείο δράμα, το προσωπικό δράμα κάθε ανθρώπου.

Η τυφλή δικαιοσύνη ΤΥΦΛΩΝΕΙ, ενώ η Παναγία…

Στα 1530, στη βενετοκρατούμενη Κέρκυρα, ένας τίμιος νέος, ο Στέφανος, γύριζε κάποια μέρα από την πόλη στο χωριό του.

Στον δρόμο συνάντησε κι άλλους οδοιπόρους, κι έτσι βάδιζαν όλοι μαζί συντροφιά. Κάποια στιγμή διέκριναν μακριά μερικούς νεαρούς, πού μετέφεραν αλεύρι από τον μύλο. Η παρέα του Στέφανου μπήκε σε πειρασμό.

— Δεν τους κλέβουμε το αλεύρι; είπαν μεταξύ τους. Κανείς δεν μας βλέπει. Θα το μοιραστούμε και θα το μεταφέρουμε στα σπίτια μας.

Αν μας δίκαζαν τα παιδιά μας

Μερόπης Ν. Σπυροπούλου, Ομοτ. Καθηγήτρια Ορθοδοντικής, Παν/μίου Αθηνών

«Πόσο ακόμα θα συμπιέσουμε την παιδική ηλικία για να κατασκευάζουμε αυτά τα καημένα τα μικρομέγαλα, ανερμάτιστα και ευάλωτα ανθρωπάκια;»

ΑΝΩΝΥΜΗ ΔΑΣΚΑΛΑ:

Έβλεπα, με ανείπωτη ομολογώ θλίψη, ένα βράδυ στην τηλεόραση, παιδάκια ηλικίας οκτώ έως δεκαπέντε ετών, να ακκίζονται τραγουδώντας, μιμούμενα σε κινήσεις και καμώματα κάποια εκμαυλιστικά είδωλα του σύγχρονου – ελληνικού και ξένου – καλλιτεχνικού στερεώματος, συμμετέχοντας σ’ έναν διαγωνισμό της Γιουροβίζιον για ανηλίκους. Και αναρωτήθηκα, με οργή αλλά και με τρόμο, ως πού μπορεί πια να φτάσει η ζημιά που εμείς οι μεγάλοι προξενούμε στα παιδιά μας;

Η Οσία Φωτεινή η Φωτού η Κυπρία

Εκείνο που πραγματικά αναδεικνύει τον άνθρωπο και τον εξυψώνει και σε τούτη τη ζωή μα και στην αιωνιότητα, δεν είναι η υψηλή καταγωγή, ούτε τα γράμματα, ούτε τα πλούτη, αλλά η πίστη η χριστιανική κι η αρετή.

Απόδειξη τρανή της αλήθειας αυτής είναι κι η αγία Φωτεινή η Κυπριά, η γνωστή σ’ όλο το νησί με τ’ όνομα αγία Φώτου η θαυματουργός.

Πότε έζησε ακριβώς η οσία και ποια ήταν η καταγωγή της, δεν γνωρίζουμε.

Η παράδοση μας λέει πώς γεννήθηκε στο Ριζοκάρπασο από απλοϊκούς, αλλά ευλαβείς γονείς. Από μικρούλα η Φωτού ξεχώριζε από τις συνομήλικες της για την καλοσύνη της, το φέρσιμο της, την προθυμία της να εξυπηρετήσει τους άλλους, την αρετή της. Τα μεγάλα της φωτεινά μάτια καθρέφτιζαν τον πλούτο της καρδιάς της και σκόρπιζαν παντού την εμπιστοσύνη, τη χαρά. Στο σχολείο του χωρίου της έμαθε η Φωτού τα πρώτα γράμματα. Σαν έμαθε να διαβάζει πήρε κι άρχισε να αποστηθίζει διάφορους ψαλμούς και ύμνους της Εκκλησίας μας. Κάθε Κυριακή και γιορτή σαν άκουε το σήμαντρο να χτυπά η αγνή ψυχή της σκιρτούσε από χαρά κι έσπευδε πρώτη αυτή μαζί με τους ευσεβείς γονείς της να πάνε στην εκκλησία! Εκεί, ακίνητη σαν κολώνα δωρική παρακολουθούσε μ’ ευλάβεια και προσοχή τις διάφορες τελετές και τη θεία και ιερή μυσταγωγία. Και δοξολογούσε τον Θεό με την καρδιά της.

Πόση ευλογημένη στ’ αλήθεια είναι η οικογένεια, όταν μέσα σ’ αυτήν κατοικεί ο Χριστός κι όταν το άγιο θέλημα του κατευθύνει και τις σκέψεις και τα λόγια και τις πράξεις των μελών της!

ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ (όμορφο ποίημα για τα παιδάκια)

ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕΩ. "Ο Ιησούς είναι ο φίλος της αθωότητας, γι' αυτό φέρε Του μια καθαρή καρδιά."

 

Χριστέ μου, ήσουνα και σύ μικρούλης σαν και μένα

και σε κρατούσε αγκαλιά η Παναγιά Παρθένα.

Εκείνη σε πρωτόμαθε, Χριστέ, να περπατήσης,

τα πρώτα λόγια να ειπής, σαν βρέφος να μιλήσεις.