Η δίκη του Χριστού: Μία νομική ανάλυση

Χρήστου Δερμοσονιάδη (Δικαστή)

Όταν ο Πιλάτος βεβαιώθηκε για την αθωότητα του Χριστού και θέλησε να τον απολύσει τότε οι Ιουδαίοι φώναξαν: «Ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν, ότι Θεού υιόν εαυτόν εποίησε.» (Ιωάν.10’7). Αυτή είναι και η σημερινή θέση των Εβραίων.

Ο Άγιος Ισίδωρος που μαρτύρησε στην Χίο (με φωτογραφικό υλικό)

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο άγιος Ισίδωρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ήταν ναύτης του βασιλικού στόλου, στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου. Μεγάλωσε σε ειδωλολατρική οικογένεια, αλλά δεν τον ικανοποιούσε και δεν τον γέμιζε εσωτερικά η θρησκεία των ειδώλων. Ήταν ανήσυχο πνεύμα και έψαχνε να βρη την αλήθεια, να βρη εσωτερική πληρότητα και νόημα ζωής. Επειδή ήταν καλοπροαίρετος άνθρωπος δεν άργησε να βρη την αλήθεια στο Πρόσωπο του Χριστού, ο Οποίος είναι η ενυπόστατη αλήθεια. Γιατί η αλήθεια δεν είναι αφηρημένη έννοια, αλλά υπόσταση – πρόσωπο. Ο Πιλάτος, όταν δίκαζε τον Χριστό, τον ερώτησε τι είναι αλήθεια και ο Χριστός δεν του απάντησε, αλλά και ο ίδιος δεν περίμενε απάντηση. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης λέγει ότι, εάν ο Πιλάτος ενδιαφερόταν πραγματικά να μάθη τι είναι η αλήθεια η μάλλον ποιός είναι η αλήθεια και έθετε διαφορετικά το ερώτημα, δηλαδή εάν ερωτούσε «τις εστίν αλήθεια», ο Κύριος θα του έδινε την απάντηση: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή».

Ο άγιος Ισίδωρος βρέθηκε κάποτε στο μυροβόλο νησί της Χίου μαζί με τον βασιλικό στόλο και εκεί έφτασε στα αυτιά του ειδωλολάτρη Ναυάρχου Νουμέριου η καταγγελία ότι ο ναύτης Ισίδωρος είναι Χριστιανός.

Ίδε ο άνθρωπος

«Ίδε ο άνθρωπος!», κραύγασε ο Πιλάτος στον Ιουδαϊκό όχλο, όταν τους παρουσίασε το Χριστό που φορούσε το αγκάθινο στεφάνι και το πορφυρό ιμάτιο. Γιατί το είπε αυτό ο Πιλάτος; Ήταν από θαυμασμό για την επιβλητικότητα, τη γαλήνη και τη σιωπή του Χριστού, ή με σκοπό να προκαλέσει τη συμπάθεια των Ιουδαίων; Ίσως και το ένα και το άλλο. Ας κραυγάσουμε κι εμείς με θαυμασμό: «Ίδε ο άνθρωπος!» Αυτός είναι ο πραγματικός, ο αληθινός και ένδοξος Άνθρωπος, ο άνθρωπος όπως τον είχε στο νου Του ο Θεός όταν έπλασε τον Αδάμ. Αυτός είναι ο Άνθρωπος, πράος, ταπεινός και υπάκουος στο θέλημα του Θεού, όπως ήταν ο Αδάμ στο Παράδεισο προτού αμαρτήσει και εκβληθεί απ’ αυτόν.

Συ, τί θα διάλεγες;

Κάποτε ο Πιλάτος, ο τότε εκπρόσωπος του αυτοκράτορα της Ρώμης στην Παλαιστίνη, έσυρε τα βήματά του στο πραιτόριο· στο δικαστήριο.

Στα δεξιά του στεκόταν ο Χριστός· ο Δίκαιος· ο Λυτρωτής· ο Σωτήρας του κόσμου, που γεννήθηκε για ένα και μόνο σκοπό: για να πεθάνει! Για να δώσει τη ζωή του για τη σωτηρία των ανθρώπων.

Στα αριστερά του στεκόταν ο Βαραββάς· ένας επαναστάτης, που πρωτοστάτησε σε εξέγερση εναντίον των κατακτητών Ρωμαίων και εξαιτίας του έγιναν φόνοι.

Οι σύγχρονοι Πιλάτοι…..

Υπεύθυνο, καί για τούτο και βασικό, ρόλο στο Πάθος του Κυρίου έπαιξεν ό Πόντιος Πιλάτος. Πραίτωρ, αντιπρόσωπος δηλ. του Καίσαρος στην Παλαιστίνη, την εποχή εκείνη, συγκέντρωνε στα χέρια του ολόκληρη τη ρωμαϊκή εξουσία. Βρισκόταν στην κορυφή της πυραμίδας. Στό νεύμα του, έκινούντο Ρωμαίοι καί Ιουδαίοι. Στίς διαταγές του ύπήκουον όλοι. Καί στην κρίσι του υπετάσσοντο άρχοντες καί αρχόμενοι, ξένοι καί εντόπιοι, εχθροί καί φίλοι.

Παρά ταΰτα όμως, στην ύπόθεση εκείνη πού, κάποιο πρωινό, έφεραν μπροστά του, έδειξε μια ακατανόητη συμπεριφορά. Βρέθηκε μπροστά σ’ ένα κατάδικο, καί μάλιστα θανατοποινίτη. Άλλα αυτός δεν έμοιαζε διόλου με όλους τους άλλους, τους τόσους καί τόσους πού συχνά οδηγοϋσαν ενώπιον του. Αυτός είχε κάτι το ηγεμονικό επάνω Του. Το βλέμμα Του ήταν γλυκό καί συμπαθητικό. Το πρόσωπο, κατάστικτο από το αίμα, πρόδιδε αγνό ιδεολόγο. Ή όψις Του, καθημαγμενη καί ταλαιπωρημένη, είχε μία λεπτή ευγένεια, καί μια καλωσύνη. Το σώμα Του δεν είχε τίς αθλητικές διαστάσεις των κακοποιών. Ήταν σώμα λεπτό, αριστοκρατικό. Ενώ ή όλη Του έμφάνισις του έδινε ευθύς αμέσως την έντύπωσι ότι είχε μπροστα του ένα αθώο.

«ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ»

Ι. Κ. Κορναράκη, Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών

Όταν ο λαός μας λέει, ότι η «καθαριότης είναι η μισή αρχοντιά», παραδέχεται ότι η ολοκληρωμένη αρχοντιά είναι μια σύνθεση εξωτερικής και εσωτερικής καθαρότητος. Γιατί η καθαριότης, σαν «μισή αρχοντιά», υπογραμμίζει και τονίζει την εξωτερική μόνο όψη του ολοκληρωμένου άνθρωπου. Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που είναι καθαρός όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά. Έπειτα, εάν ένας άνθρωπος έχει εξωτερική καθαριότητα αλλά στερείται της εσωτερικής, αντιμετωπίζει προφανώς ένα σοβαρά πρόβλημα: Το πρόβλημα της διασαλεύσεως της ψυχικής (ηθικής) του ισορροπίας. Στην περίπτωση αύτη η «μισή αρχοντιά» είναι απλούστατα ένα προσωπείο και το προσωπείο, όσο αρχοντικό κι’ αν είναι, είναι μια προσποίηση κι’ ένα ψεύδος.

Οι Άγιοι Επτά Μακαβαίοι, Αβείμ (ή Άβιβος), Αντώνιος (ή Αντωνίνος), Γουρίας, Ελεαζάρος, Ευσέβωνας, Αχείμ, Μάρκελλος (ή Σάμωνας ή Εύλαλος ή Μάρκος) η μητέρα τους Σολομονή και ο διδάσκαλός τους Ελεαζάρος

VatopaidiFriend: Πέρα από τα διάφορα έθνη της φυσικής καταγωγής μας, υπάρχει το απόλυτο Έθνος, o περιούσιος λαός του Θεού. Πρόκειται για αυτούς που ανήκουν στον αληθινό Θεό, που είναι δική Του περιουσία.(Αυτό σημαίνει και η λέξη «περιούσιος».) «… όπως άλλωστε έχει προφητεύσει ο Θεός και εις την Π. Διαθήκην· ότι «θα κατοικήσω μεταξύ αυτών και εντός αυτών και θα περιπατήσω ανάμεσά των και θα είμαι εγώ ο ιδικός των Θεός και θα είναι αυτοί λαός μου»» (Β΄ Προς Κορινθίους ς΄16). Και αυτό το κατ’εξοχήν Έθνος είναι η Εκκλησία. Οι άνθρωποι που είναι του Θεού συνδέονται με μια συγγένεια θεϊκή, πνευματική, υπερφυσική, η οποία ξεπερνάει την σαρκική συγγένεια. Έτσι, ενώ εμείς συγκεκριμένα είμαστε Έλληνες, είμαστε ωστόσο τελείως ξένοι προς τον κομπλεξικό και κτηνώδη Έλληνα βασιλιά Αντίοχο, αλλά είμαστε ένα εν Χριστώ με τους αγίους μάρτυρες Μακκαβαίους που γιορτάζουμε σήμερα, που είναι φίλοι και αδέρφια μας και ήρωές μας.

Να διευκρινήσουμε όμως και το εξής: η Παλαιά Διαθήκη και οι ήρωές της δεν έχουν καμμία σχέση με τους σημερινούς Ιουδαίους (Ταλμουδιστές/Σιωνιστές). Στην Παλαιά Διαθήκη αυτό που έκανε τον «Ισραήλ» «Ισραήλ», «λαό του Θεού», ήταν το ότι ήταν ένας λαός που είχε για αφέντη τον Θεό, ακολουθώντας τους νόμους Του και πιστεύοντας σε Αυτόν. Όταν οι άπιστοι Ιουδαίοι παρέδωσαν τον Χριστό να σταυρωθεί, είπαν ότι ως βασιλιά τους αναγνωρίζουν τον επίγειο βασιλιά (και όχι τον Θεό). «Και λέγει ο Πιλάτος στους Ιουδαίους· «ιδού, (πώς κατήντησεν) ο βασιλεύς σας». Αυτοί δε, (σκληροκάρδιοι και με φονικόν μίσος εις την καρδιάν των,) εκραύγασαν· «πάρε τον από εδώ! Παρε τον από τα μάτια μας, (να μην τον βλέπωμε,) σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον». Λεγει εις αυτούς ο Πιλάτος· «τον βασιλέα σας να σταυρώσω;» Απήντησαν οι αρχιερείς (καταπατούντες την θρησκευτικήν των πίστιν και την εθνικήν των αξιοπρέπειαν)· «δεν έχομεν άλλον βασιλέα, παρά μόνον τον Καίσαρα».» (Κατά Ιωάννην ιθ΄ 14-15). Αρνήθηκαν να έχουν αφέντη τους τον Θεό. «Ισραήλ», λοιπόν, είμαστε εμείς – Έλληνες, Κονγκολέζοι, Ρουμάνοι, Εβραίοι (στην καταγωγή εννοείται),  Σέρβοι, Ρώσοι, Άγγλοι, Κινέζοι, Άραβες, Πέρσες, Γάλλοι, Βραζιλιάνοι, Εσκιμώοι, Αμερικανοί, Σενεγαλέζοι, Ιταλοί κλπ κλπ κλπ – που έχουμε βασιλιά μας τον αληθινό Κύριο. Εμείς είμαστε οι μόνοι συνεχιστές της παράδοσης του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ και όλων των δικαίων και προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Γι’ αυτό είμαστε εν Χριστώ απόγονοι και παιδιά τους. Όλα αυτά που γράφουμε τώρα, δεν είναι δικές μας ερμηνείες, αλλά βρίσκονται στην Αγία Γραφή. Εν κατακλείδι τονίζουμε ότι ΑΛΛΟ αυτοί που προσκυνούν και λατρεύουν τον Θεό μας και έχουν πλούσια την χάρη Του, και ΑΛΛΟ αυτοί που δεν Τον αποδέχονται ή Τον περιφρονούν τελείως.

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ (2)

Συνέχεια από 1

Η Ανάσταση του Χριστού. Πίνακας του γερμανού θρησκευτικού ζωγράφου Matthias Grünewald (1470-1528)

Ι. Δ. Καραβιδόπουλος, Ομοτιμ. Καθηγητής Ερμηνείας της Κ. Δ. Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

  Διαβάζοντας κανείς τα απόκρυφα ευαγγέλια σε σύγκριση με τα τέσσερα ευαγγέλια που περιλαμβάνονται στον κανόνα των 27 βιβλίων της Καινής Διαθήκης διαπιστώνει τα εξής:

 1. Στα απόκρυφα ευαγγέλια δίδονται απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με κάποια δευτερεύοντα σημεία ή πρόσωπα των διηγήσεων των παθών και της ανάστασης, προερχόμενα είτε από παραδόσεις είτε από τη φαντασία των συγγραφέων τους. Πάντως, είτε οι παρεχόμενες πληροφορίες για τα δευτερεύοντα πρόσωπα, όπως π.χ. τα ονόματα τον δύο ληστών Γίστας και Δισμάς (ή Γέστας και Δημάς) και του Λογγίνου, του εκατόνταρχου της σταύρωσης, ή του Πετρώνιου, που φρουρούσε τον τάφο του Ιησού, είναι ιστορικά είτε όχι, αυτά επεκράτησαν στην παράδοση και απεικονίζονται στην εικονογραφία, ο Λογγίνος μάλιστα και στην Αγιολογία.

2. Στόχος των συγγραφέων των Αποκρύφων είναι να εντυπωσιάσουν τον αναγνώστη με συγκλονιστικές πληροφορίες δίδοντας υπερμεγέθεις αριθμούς ή διαστάσεις, με διάθεση απολογητική.

 Τέλος, 3. Η μελέτη που γίνεται σήμερα των αποκρύφων κειμένων, είτε στον τόπο μας είτε διεθνώς, διαλύει τις ανεύθυνες απόψεις που κυκλοφορούν σε ορισμένους ότι τα κείμενα αυτά περιέχουν συγκλονιστικά στοιχεία που δήθεν κλονίζουν την πίστη της Εκκλησίας, η οποία – όπως άλλωστε και η θεολογία – τα κρατάει μακριά από τη δημοσιότητα!.. Είναι καιρός αυτές οι διάχυτες ανεύθυνες απόψεις να δώσουν τη θέση τους σε μια νηφαλιότερη και επιστημονικότερη προσέγγιση των κειμένων αυτών, ώστε να αναδειχθεί έτσι και η διαφορά επιπέδου τους από τα ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης.

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ (1)

Ο Χριστός ενώπιον του Πιλάτου. Λεπτομέρεια από πίνακα του ούγγρου ζωγράφου Mihály Munkácsy (1881).

Ι. Δ. Καραβιδόπουλος, Ομοτιμ. Καθηγητής Ερμηνείας της Κ. Δ. Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Τελικά πόσο απόκρυφα είναι τα ‘απόκρυφα’ Ευαγγέλια;

Γιατί δεν απάντησε ο Χριστός στην ερώτηση του Πιλάτου «Τι εστίν αλήθεια»; Πώς λέγονται οι δύο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με τον Χριστό; Ποιο είναι το όνομα του ρωμαίου εκατόνταρχου που ήταν υπεύθυνος του αποσπάσματος για τη σταύρωση; Σε τέτοιες και παρόμοιες ερωτήσεις δεν δίνουν απαντήσεις τα γνωστά ευαγγέλια, τα οποία με δωρική λιτότητα εκθέτουν τα γεγονότα των Παθών και της Ανάστασης χωρίς συναισθηματισμούς και λυρικές εξάρσεις και κυρίως χωρίς να εγκλωβίζονται στην ιστορική αφήγηση. Αφηγούνται βέβαια τα ιστορικά γεγονότα, αλλά ενδιαφέρονται κυρίως να δείξουν τη σημασία των γεγονότων για τη λύτρωση των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, ενδιαφέρονται όχι μόνο για το τι έγινε αλλά και για το γιατί έγινε. Τα τέσσερα αυτά ευαγγέλια τοποθετούνται στο δεύτερο μισό του 1ου αιώνα μ.Χ.

ΠΕΡΙ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

VatopaidiFriend: Η ιστορική αλήθεια της επιστολής δεν είναι εξακριβωμένη. Κατά τους ειδικούς είναι απόκρυφο. Παρόλα αυτά είναι υπέροχο και σας το γνωστοποιούμε.

Γεωργιανή εικόνα του Σωτήρος Χριστού

ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΕΘΕΙΣΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝ ΡΩΜΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΝ ΤΩΝ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΘΕΙΣΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΥΤΗ ΑΠΕΣΤΑΛΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΠΟΥΒΛΙΟΥ ΛΕΟΝΤΟΥΛΟΥ, ΧΡΗΜΑΤΙΣΑΝΤΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΟΥ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ, ΠΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ, ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΔΕ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΚΑΙ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ.

« Μεγαλειότατε,

Ήκουσα, ώ Καίσαρ, ότι επιθυμείς να μάθης ό,τι σοί γράφω νύν, περί ανθρώπου δηλαδή λίαν εναρέτου, καλουμένου Ιησού Χριστού, όν ο λαός θεωρεί Προφήτην, Θεόν δε οι μαθηταί αυτού Λέγοντες, ότι είναι ο υιός του Θεού του δημιουργού τών ουρανών και τής Γής και παντός, ό,τι έν αυτοίς ευρίσκεται και υπάρχει.

Τή αληθεία Καίσαρ, ακούονται καθ’εκάστην θαυμάσια πράγματα περί του ανθρώπου αυτού. Ανεγείρει νεκρούς και θεραπεύει ασθενείς δια μιάς λέξεως. Ανήρ αναστήματος μετρίου, καλός τήν όψιν και μεγαλοπρέπειαν περιβεβλημένος, ιδίως κατά το πρόσωπον, ούτως ώστε όσοι ατενίζουν αυτόν αναγκάζονται ν’αγαπώσι και να φοβούνται αυτόν.