Περιµένοντας τον Αναµενόµενο

Πλάτων

Πλάτωνος, Αλκιβιάδης δεύτερος

(Απόσπασµα από το έξοχο βιβλίο «Ιησούς Χριστός – η προσδοκία των εθνών» που αναλύει µέρος ενός διαλόγου του Πλάτωνος (400 χρόνια π.Χ) στο οποίο ο Σωκράτης διαλέγεται µέ τον Αλκιβιάδη επί του θέµατος της προσευχής. Είναι εντυπωσιακό να παρατηρεί κανείς τώρα το πως η χάρις του Θεού ετοίµασε την ανθρωπότητα δηµιουργώντας την προσδοκία για την έλευση του Κυρίου).

Καταπληκτική είναι και η στιχοµυθία µεταξύ του Σωκράτη και του Αλκιβιάδη στο έργο του Πλάτωνος «Αλκιβιάδης δεύτερος» (ΧΙΙΙ-ΧIV, 150D εξ.), το οποίο είναι αφιερωµένο στο θέµα της προσευχής. Εδώ ο Σωκράτης αναπτύσσει µεταξύ άλλων και τις εξής αλήθειες:

Ευχή Μυστική

Του εν αγίοις πατρός ημών Συμεών ευχή μυστική, δι  ης επικαλείται το Πνεύμα το Άγιον ο αυτό προορών. (33)

Ελθέ το φως το αληθινόν, ελθέ η αιώνιος ζωή, ελθέ το αποκεκρυμμένον μυστήριον, ελθέ ο ακατονόμαστος θησαυρός, ελθέ το ανεκφώνητον πράγμα, ελθέ το ακατανόητον πρόσωπον, ελθέ η αΐδιος αγαλλίασις, ελθέ το ανέσπερον φως, ελθέ πάντων των μελλόντων σωθήναι η αληθινή προσδοκία, ελθέ των κειμένων η έγερσις, ελθέ των νεκρών η ανάστασις, ελθέ ο δυνατός, ο πάντα αεί ποιών και μεταποιών και αλλοιών μόνω τω βούλεσθαι! Ελθέ ο αόρατος και αναφής πάντη αψηλάφητος, ελθέ ο αεί μένων αμετακίνητος και καθ  ὥραν όλος μετακινούμενος και ερχόμενος προς ημάς τους εν τω άδη κειμένους, ο υπεράνω πάντων των ουρανών, ελθέ το περιπόθητον όνομα και θρυλούμενον, λαληθήναι δε παρ  ἡμῶν, όπερ εις, η γνωσθήναι, οποίος η ποταπός, όλως ημίν ανεπίδεκτον. Ελθέ η αιώνιος χαρά, ελθέ το στέφος το αμαράντινον, ελθέ η πορφύρα του μεγάλου Θεού και βασιλέως ημών, ελθέ η ζώνη η κρυσταλλοειδής και διάλιθος, ελθέ το υπόδημα το απρόσιτον, ελθέ η βασίλειος αλουργίς και αυτοκρατορική όντως δεξιά!

Η πίστη βλέπει πέρα από το θάνατο

Κυριακή Ζ΄Λουκά

Ένας μεταξύ των επωνύμων, που πράγματι μας αιφνιδιάζει με την παρουσία του, ήταν και ο Ιάειρος, τον οποίο οι Ευαγγελιστές τον χαρακτηρίζουν ως άρχοντα της Συναγωγής. Ένας αρχισυνάγωγος, λοιπόν, είναι παρών μεταξύ των ακροατών του Ιησού. Και στην περίπτωση αυτή δεν ανήκει στους αντιδρώντες και επικριτές Ιουδαίους, αλλά σ’ εκείνους που προσήλθαν με αγαθές διαθέσεις. Και στην περίπτωση αυτή, αφού πρόκειται για τον γνωστό μας Ιάειρο, ήρθε αυτός να παρακαλέσει και να ικετεύσει τον Κύριο να θεραπεύσει την ετοιμοθάνατη κόρη του.

Αγαπώ το παιδί μου;

Τι σημαίνει «αγαπώ το παιδί μου»;

Λέμε όλοι, και το πιστεύουμε και έχουμε δίκιο, ότι αγαπούμε τα παιδιά μας. Φυσικά, είναι αλήθεια αυτό, ότι τα αγαπούμε. Από την άλλη, την ίδια στιγμή που το λέμε αυτό, παραδεχόμαστε όλοι και το ομολογούμε με διάφορους τρόπους, είτε στον εαυτό μας, είτε σε φιλικές μας συζητήσεις, είτε στην εξομολόγηση, ότι κάνουμε σφάλματα. Εννοείται ότι αυτό με όλους μας συμβαίνει. Δεν υπάρχει γονέας που δεν κάνει σφάλματα και ούτε θα υπάρξει ποτέ. Πώς είναι δυνατό αυτά τα δυο να συνυπάρχουν; Και να αγαπώ τα παιδιά μου και να κάνω σφάλματα; Ίσως, δεν τα αγαπούμε πάντοτε με τον σωστό τρόπο. Πρέπει να μάθουμε τον κατάλληλο τρόπο.

Προσευχή στην Υπεραγία Θεοτόκο

(την οποία, όπως γράφουν μερικοί, έλεγε συχνά ο μεγάλος αρχιεπίσκοπος της Θεσσαλονίκης, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, καθώς διαβάζουμε στο Βίο του).

 Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, εσύ που γέννησες κατά σάρκα το Θεό Λόγο, γνωρίζω μεν πολύ καλά πως δεν είναι ούτε ευπρεπές ούτε άξιο για μένα τον τόσο πανάθλιο, να στρέφω το βλέμμα μου προς την εικόνα σου, που είσαι αγνή και αειπάρθενη, κ’ έχεις το σώμα και τη ψυχή καθαρά και αμόλυντα, ούτε και να σ’ αντικρίζω με τ’ αμαρτωλά μάτια μου, ή να σε κατασπάζομαι με τα βέβηλα και ακάθαρτα χείλη μου, και να σε παρακαλώ. Διότι είναι δίκαιο, εμένα τον άσωτο, η καθαρότατη ψυχή σου να με μισεί και να με βδελύσσεται.

Περί καύσεως των νεκρών

Η Εκκλησία διακηρύσσει με την θεολογία της, ότι το σώμα αποτελεί Ναό του Αγίου Πνεύματος, εικόνισμα της αθανάτου ψυχής και προβολή της αιωνιότητας σ΄ αυτόν τον κόσμο. Η καύση του σώματος αποτελεί εικονοκλαστική πράξη και προσβάλλει την πίστη στην αιωνιότητα της Εκκλησίας. Η διαδικασία της φθοράς του σώματος πρέπει να είναι πάντα φυσική και ποτέ εξαναγκασμένη. Η φύση αναλαμβάνει την φθορά του σώματος. Η καύση είναι πράξη βίας επί του σώματος. Η εμπειρία της Εκκλησίας, που προέρχεται από την τιμή των αγίων λειψάνων, πείθει ότι τα ιερά λείψανα πνευματικώς ζουν. Η ταφή αποτελεί για την Εκκλησία αιώνια αξία. Γι΄ αυτό και η καύση δεν αποτελεί ατομικό δικαίωμα. Η πρόταση της καύσεως του σώματος είναι καθαρά μηδενιστική στον χαρακτήρα της. Καύση σημαίνει τέλος του ανθρώπου. Ταφή σημαίνει ελπίδα και προσδοκία της Αναστάσεως.