Μεγάλο Σάββατο – Η κάθοδος του Χριστού μέχρι τα μελαγχολικά βασίλεια του θανάτου.(Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ)

Η Ακολουθία ήδη μας έδωσε όχι μόνον όλη την Χάρη αλλά και όλη την χαρά, τον καταρτισμό του νοήματος των Αγίων Ημερών. Αξιωθήκαμε να προχωρήσουμε λειτουργικώς μαζί με τον Κύριο από τον κήπο της Γεθσημανή μέχρι τον φρικτό Γολγοθά και μέχρι τον ζωηφόρο και ζωοδόχο Τάφο, τον ξένο Τάφο, στον οποίο φιλοξενήθηκε τριήμερος. Σημειώνω, αυτόν τον ξένο Τάφο, γιατί ο Κύριος ήλθε «εις τα ίδια και οι ίδιοι Αυτόν ουκ εδέχθησαν», ήλθε στους δικούς Του και οι δικοί Του δεν Του ανοίξανε και έμεινε διά βίου ένας ξένος. Ξένος για τον κόσμο, τον οποίο δημιούργησε. Ξένος για τον λαό τον περιούσιο, τον αγαπημένο. Ξένος ως τον θάνατό Του, που δεν βρέθηκε ούτε ένας τάφος να ανήκει στον Ίδιο για να Τον δεχθεί, αλλά φιλοξενήθηκε στον τάφο του δικαίου Ιωσήφ του Αριμαθαίου.

Σήμερα ο Κύριος έχει κατέβει στα ταμεία του Άδου. Λέει ο απόστολος Πέτρος, ότι εκεί κατέβηκε «ίνα και τοις εν φυλακή πνεύμασι κηρύξη». Κατέβηκε μέχρι τα αμειδή,(αγέλαστα-μελαγχολικά) βασίλεια του θανάτου, τα σκοτεινά, όπου δεν υπάρχει χαμόγελο ποτέ, να αναζητήσει «παγγενή τον Α­δάμ», όλη την ανθρωπότητα, από του Αδάμ και της Εύας μέχρι και εκείνων που είχαν πεθάνει ως την ώρα εκείνη.

Ίνα τί την ζωήν των απάντων θανάτω κατεδίκασε;

Στίχος: Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον.

Λαός δυσσεβής και παράνομος, ίνα τί μελετά κενά; Ίνα τί την ζωήν των απάντων θανάτω κατεδίκασε; Μέγα θαύμα! ότι ο Κτίστης του κόσμου εις χείρας ανόμων παραδίδοται και επί ξύλου ανυψούται ο φιλάνθρωπος, ίνα τους εν άδη δεσμώτας ελευθερώση, κράζοντας· μακρόθυμε Κύριε, δόξα σοι. (Απόστιχο της Ακολουθίας των Αγίων Παθών)

Απόδοση:

Στίχος: Εμοίρασαν (οι στρατιώται) μεταξύ των τα ενδύματά μου και δια τον χιτώνα μου έθεσαν κλήρον (ίνα κριθή ποίος θα τον λάβη). (χριστολογική προφητεία από την Παλαιά Διαθήκη – Ψαλμοί κα΄18)

Ο λαός ο ασεβής και παράνομος (ο Ιουδαϊκός,) διατί σχεδιάζει πράγματα μάταια και ανόητα; Διατί κατεδίκασεν εις θάνατον τον Χριστόν, ο Οποίος είνε η ζωή των απάντων;

Στέφανον εξ Αγκαθών…

Ο Άνθρωπος των Θλίψεων. Πίνακας του Ολλανδού ζωγράφου Aelbrecht Bouts (περ. 1450-1549).

Ταπεινός έστι ο Βασιλεύς της Δόξης.

Γέλωτα ενεδύθει χλευαζόμενος , αντί Δόξης..

Εώρακά Σε, επί του Σταυρού το μαρτύριον,

ανθρωπίνου γένους πορεία, μυστήριον.

Στέφανον εξ Αγκαθών…

Ο Άνθρωπος των Θλίψεων. Πίνακας του Ολλανδού ζωγράφου Aelbrecht Bouts (περ. 1450-1549).

Ταπεινός έστι ο Βασιλεύς της Δόξης.

Γέλωτα ενεδύθει χλευαζόμενος , αντί Δόξης..

Εώρακά Σε, επί του Σταυρού το μαρτύριον,

ανθρωπίνου γένους πορεία, μυστήριον.

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «Όνειρο στο Κύμα» (1)

Ήμην πτωχόν βοσκόπουλον εις τα όρη. Δεκαοκτώ ετών, και δεν ήξευρα ακόμη άλφα. Χωρίς να το ηξεύρω, ήμην ευτυχής. Την τελευταίαν φοράν οπού εγεύθην την ευτυχίαν ήτον το θέρος εκείνο του έτους 187… Ήμην ωραίος έφηβος, κ’ έβλεπα το πρωίμως στρυφνόν, ηλιοκαές πρόσωπον μου να γυαλίζεται εις τα ρυάκια και τας βρύσεις, κ’ εγύμναζα το ευλύγιστον, υψηλόν ανάστημα μου ανά τους βράχους και τα βουνά.

Τον χειμώνα που ήρχισ’ ευθύς κατόπιν μ’ επήρε πλησίον του ο γηραιός πάτερ Σισώης, ή Σισώνης, καθώς τον ωνόμαζον οι χωρικοί μας, και μ’ έμαθε γράμματα. Ήτον πρώην διδάσκαλος, και μέχρι τέλους τον προσηγόρευον όλοι εις την κλητικήν “δάσκαλε”. Εις τους χρόνους της Επαναστάσεως ήτον μοναχός και διάκονος. Είτα ηγάπησε μίαν Τουρκοπούλαν, καθώς έλεγαν, την έκλεψεν, από ένα χαρέμι της Σμύρνης, την εβάπτισε και την ενυμφεύθη.