Εορτάζει στις 15 Μαρτίου εκάστου έτους.
Eις τον Aγάπιον.
Ἔσπευδεν Ἀγάπιος εἰς μαρτυρίαν.
Θεοῦ γὰρ αὐτὸν ὑπέθαλπεν ἀγάπη.
Eις τον Πλήσιον, Pωμύλον και Tιμόλαον.
Μετὰ τριῶν Πλήσιος ἐκτμηθεὶς ξίφει,
Θεοῦ σὺν αὐτοῖς ἵσταται νῦν πλησίον.
Eις τους δύω Aλεξάνδρους και Διονυσίους.
Ὡς Ἀλεξάνδροις κλῆσις ἐκτομή, στέφος,
Καὶ Διονυσίοις τε κοινὰ ἦν τάδε.
Πέμπτῃ καὶ δεκάτῃ τμήθη Ἀγάπιος, ἑταῖροι. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
» 1940-2011 φιλικά, Αλέξανδρος » : ΑΠΛΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ !
Προβλήθηκε στο 4 Λύκειο Βύρωνα κατά τη διάρκεια της γιορτής της 28ης Οκτωβρίου Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η μνήμη του τιμάται στις 19 Οκτωβρίου
«Μετά δε τας ημέρας ταύτας επισκευασάμενοι ανεβαίνομεν εις Ιερουσαλήμ· συνήλθον δε και των μαθητών από Καισαρείας συν ημίν, άγοντες παρ’ ώ ξενισθώμεν Μνάσωνί τινι Κυπρίω, αρχαίω μαθητή» (Πράξ. κα’ 15, 16).
Δηλαδή, υστέρα από τις ήμερες αυτές (που έμειναν στην Καισαρεία κι ο προφήτης Άγαβος προφήτεψε τη σύλληψη του αποστόλου, όταν θα πήγαινε στα Ιεροσόλυμα για τελευταία φορά) οι απόστολοι Παύλος, Λουκάς κι οι σύντροφοι τους ετοίμασαν τις αποσκευές τους κι ανέβηκαν στα Ιεροσόλυμα.
Εκεί ήρθαν κι από την Καισαρεία μερικοί από τους μαθητές. Έτσι ονομάζονταν οι πρώτοι χριοτιανοί. κι έφεραν μάλιστα μαζί τους και κάποιο Μνάσωνα, Κύπριο παλιό μαθητή στο σπίτι του οποίου επρόκειτο να φιλοξενηθούν.
Αρχαίος μαθητής!
Να ο επίζηλος τίτλος, τον οποίο αυτό το πνεύμα του Θεού δια του αποστόλου και ευαγγελιστού Λουκά δίνει στον εκλεκτό Ιεράρχη της Κύπρου, τον άγιο Μνάσωνα. Αρχαίο μαθητή τον ονομάζει.
Τώρα πως… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο άγιος Αλέξανδρος ήταν, όπως λέγουν, «αποστολικοίς χαρίσμασι λαμπρυνόμενος». Σαν πρεσβύτερος ακόμα, διακρινόταν για τη μεγάλη του ευσέβεια, την αρετή και την αγαθότητα του. Στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο τότε Πατριάρχης τον εξέλεξε αντιπρόσωπο του. Και όταν στη Σύνοδο αυτή καταδικάστηκε ο Άρειος, ο Αλέξανδρος, αν και γέροντας 70 χρονών, δέχθηκε να περιοδεύσει στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, για να διδάξει και να γνωστοποιήσει τα ορθά δόγματα των αποφάσεων της Συνόδου της Νικαίας. Αλλά ενώ βρισκόταν στην περιοδεία αυτή, ο πατριάρχης Μητροφάνης απεβίωσε. Όρισε όμως διάδοχο του τον Αλέξανδρο, διότι, παρά το γήρας του, είχε τα κατάλληλα εφόδια για τη διακυβέρνηση της αρχιεπισκοπής της πρωτεύουσας. Πράγματι, σαν Πατριάρχης ο Αλέξανδρος ανταποκρίθηκε σωστά στις δύσκολες περιστάσεις των καιρών. Τότε ο Άρειος είχε εξαπατήσει το βασιλιά Κωνσταντίνο ότι δήθεν πιστεύει ορθά. Και ο βασιλιάς διέταξε τον Αλέξανδρο να αφήσει τον Άρειο να μετέχει της Θείας Κοινωνίας. Ο Αλέξανδρος, λυπημένος, προσευχήθηκε στο Θεό και ζήτησε τη βοήθεια Του. Η δέηση του Ιεράρχη εισακούσθηκε. Και το πρωί που ο Άρειος με πομπή θα πήγαινε στην εκκλησία, βρέθηκε το σώμα του σχισμένο και σκωληκόβρωτο! Ο Άγιος Αλέξανδρος απεβίωσε ειρηνικά το 340 μ.Χ.
Πηγή: Synaxaristis
Η κοίμηση της Θεοτόκου. Ρωσική εικόνα του Θεοφάνη του Έλληνα (14ος αιώνας).
+Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Σμέμαν
Τον Αύγουστο η Εκκλησία τιμά το τέλος της επίγειας ζωής της Παρθένου Μαρίας, τον θάνατο της, την κοίμηση της όπως είναι πια γνωστή και σε αυτή τη λέξη περικλείονται το όνειρο, η ευλογία, η ειρήνη, η ηρεμία και η χαρά.
Δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για τις συνθήκες της κοίμησης της Παναγίας, της Μητέρας του Κυρίου. Διάφορες ιστορίες και διηγήσεις, γεμάτες αγάπη και τρυφερότητα διασώθηκαν μέχρι τις μέρες μας από την εποχή της πρώτης Εκκλησίας, ακριβώς όμως λόγω της ποικιλότητας τους, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υποστηρίξουμε την «ιστορικότητα» καμιάς από αυτές. Με τη γιορτή της Κοιμήσεως η μνήμη και η αγάπη της Εκκλησίας επικεντρώνονται όχι στην ιστορικότητα και πραγματικότητα του γεγονότος, την ήμερα και τον τόπο όπου αυτή η μοναδική γυναίκα, η Μητέρα όλων των μητέρων συμπλήρωσε την επίγεια ζωή της. Όπου και όποτε και αν συνέβη, η Εκκλησία αντίθετα τονίζει την ουσία και το νόημα του θανάτου της, μνημονεύοντας τον θάνατο αυτής της οποίας ο Υιός, σύμφωνα με την χριστιανική μας πίστη, νίκησε τον θάνατο, αναστήθηκε εκ των νεκρών και υποσχέθηκε σε μας την τελική ανάσταση και τη νίκη της αιώνιας ζωής.
Ο θάνατος της ερμηνεύεται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από την εικόνα της Κοιμήσεως που τοποθετείται στα προσκυνητάρια των εκκλησιών μας εκείνη την ημέρα, ως το κέντρο της όλης γιορτής. Η Μητέρα του Θεού έχει πεθάνει και βρίσκεται ξαπλωμένη στο νεκροκρέβατο. Οι απόστολοι του Χριστού είναι συγκεντρωμένοι γύρω της και πάνω ψηλά, στο κέντρο, βρίσκεται ο Χριστός, ο οποίος κρατά στα χέρια του τη Μητέρα του, ζωντανή και αιώνια ενωμένη μαζί του. Εδώ βλέπουμε μαζί τον θάνατο και αυτό που ξεπεράστηκε με τον συγκεκριμένο θάνατο της Θεοτόκου: όχι το διχασμό αλλά την ένωση· όχι τη λύπη αλλά τη χαρά και κυρίως όχι τον θάνατο αλλά τη ζωή. «Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε…»., ψάλλει η Εκκλησία ατενίζοντας αυτή την εικόνα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Τὸν υἱόν της τὸν καπετὰν Κομνιανὸν τὸν ἐπαντρολογοῦσεν ἤδη ἡ γριὰ Κομνιανάκαινα, ἂν (καί) δὲν εἶχε χρονίσει ἀκόμη ἡ νύμφη της, ἡ μακαρῖτις.
Τὰ δυὸ ὀρφανά, μία κόρη ὀκταέτις καὶ ἓν τετραετὲς παιδίον, ἐφόρουν μαῦρα, κατάμαυρα, ὁποῦ ἐστενοχώρουν κ᾿ ἐχλώμιαιναν τὰ πτωχὰ κάτισχνα κορμάκια των, καὶ ἦτον καημὸς καρδιᾶς νὰ τὰ βλέπῃ τις.
Ἐνθύμιζαν τὸ δημῶδες δίστιχον:
Βαρύτερ᾿ ἀπ᾿ τὰ σίδερα εἶναι τὰ μαῦρα ροῦχα,
Γιατί τὰ φόρεσα κ᾿ ἐγὼ γιὰ μιὰν ἀγάπη πού ῾χα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Αυτές οι τρεις ημέρες, τις οποίες η Εκκλησία ονομάζει Μεγάλες και Άγιες, έχουν, μέσα στο λειτουργικό κύκλο της Μεγάλης Εβδομάδας, έναν καθοριστικό σκοπό. Τοποθετούν όλες τις ιερές ακολουθίες στην προοπτική του Τέλους · μας υπενθυμίζουν το εσχατολογικό νόημα τον Πάσχα.
Συχνά η Μεγάλη Εβδομάδα χαρακτηρίζεται σαν περίοδος γεμάτη με «ωραιότατες παραδόσεις» και «έθιμα», σαν ξεχωριστό τμήμα του εορτολογίου μας. Τα ζούμε όλα αυτά από την παιδική μας ηλικία σαν ένα ελπιδοφόρο γεγονός που γιορτάζουμε κάθε χρόνο, θαυμάζουμε την ομορφιά των ακολουθιών, τις επιβλητικές πομπές και προσβλέπουμε με κάποια ανυπομονησία στο Πασχαλινό τραπέζι… Και υστέρα, όταν όλα αυτά τελειώσουν, ξαναρχίζουμε την κανονική μας ζωή.
Αλλά άραγε καταλαβαίνουμε πως όταν ο κόσμος αρνήθηκε τον Σωτήρα του, όταν ο Ιησούς «ήρξατο αδημονείν» και έλεγε: «περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου», και όταν πέθανε στο Σταυρό, τότε η «κανονική ζωή» σταμάτησε; Δεν είναι πια δυνατόν να υπάρξει «κανονική ζωή» γιατί ακριβώς αυτοί που φώναζαν «Σταύ ρωσον Αυτόν!», αυτοί που Τον έφτυναν και Τον κάρφωναν στο Σταυρό ήταν… «κανονικοί άνθρωποι». Τον μισούσαν και Τον σκότωσαν ακριβώς γιατί τους τάραξε, τους χάλασε την «κανονική» ζωή τους. Και ήταν πραγματικά ένας τέλεια «κανονικός» κόσμος αυτός που προτίμησε το σκοτάδι και το θάνατο από το φως και τη ζωή… Με το θάνατο όμως του Χριστού ο «κανονικός» κόσμος και η «κανονική » ζωή καταδικάστηκαν αμετάκλητα. Ή μάλλον, θα λέγαμε ότι αποκαλύφθηκε η αληθινή, η ανώμαλη φύση τους, η ανικανότητα τους να δεχθούν το Φως · αποκαλύφθηκε η τρομερή δύναμη του κακού μέσα τους. «Νυν κρίσις εστίν του κόσμου τούτου · νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω» (Ιω. 12, 31). Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Giotto- Raising Lazarus
1. Το προοίμιο του Σταυρού.
«Την ψυχωφελή, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, και την Αγίαν Εβδομάδα τον πάθους σον, αιτούμεν κατιδείν Φιλάνθρωπε …» Με αυτά τα λόγια του στιχηρού στον εσπερινό της Παρασκευής, πριν την Κυριακή των Βαΐων, τελειώνει η Μεγάλη Σαρακοστή. Μπαίνουμε πια στην «Αγία Εβδομάδα», στην περίοδο του εορτασμού των παθών του Χριστού, του Θανάτου και της Αναστάσεως Του. Περίοδος που αρχίζει από το Σάββατο του Λαζάρου . Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ένας χαριτωμένος μαθητής στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου ήταν ο Αλέξανδρος. Σιγά σιγά του ανοιγόταν η πύλη της έφηβείας. Όλα κυλούσαν ομαλά στη σχολική του ζωή όταν αιφνίδια εισέβαλε στην οικογενειακή του ευτυχία μια μεγάλη δοκιμασία. Ένα Σαββατοκύριακο ταξιδεύοντας με τον πατέρα του, τη μητέρα του και την αδελφή του συνέβη ένα τροχαίο ατύχημα, από το οποίο βγήκε μόνο ο Αλέξανδρος ζωντανός και με πολλαπλά κατάγματα οδηγήθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων. Θα έπρεπε να νοσηλευθεί τουλάχιστον πέντε μήνες. Το νέο έπεσε σαν κεραυνός στο σχολείο. Ο Σύλλογος των καθηγητών αποφάσισε να πηγαίνουν οι καθηγητές εναλλάξ στο νοσοκομείο να του κάνουν κάποια μαθήματα για να μή χάσει τη χρονιά του. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Στο Χριστό στο Κάστρο (Μέρος 1ο)
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Στο Χριστό στο Κάστρο (Μέρος 2ο)
Το δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων στον Παπαδιαμάντη
Αιωνία σου η μνήμη Αλέξανδρε Παπαδιαμάντη
Του Χριστόδουλου Βασιλειάδη
Α. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και το αναμορφωτικό κίνημα των Κολλυβάδων .
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είναι μια μεγάλη λογοτεχνική φυσιογνωμία του Ελλαδικού χώρου και σαν τέτοια πρέπει να τη δούμε μέσα στα σωστά πλαίσια.
Ο καθορισμός της χρονολογίας που γεννήθηκε, 1851, ή του τόπου που τον γέννησε, Σκιάθος, δεν είναι τόσο απαραίτητα, όσο ο καθορισμός του πνευματικού χώρου που τον γέννησε. Ο Παπαδιαμάντης ήτανε πνευματικός γόνος των Κολλυβάδων. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο Αλέξανδρος, ένα αυτιστικό παιδί, χάρις στην άξια δασκάλα του, διδάσκει με τη ζωή του για την Ανάσταση. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Δημητρη Pηγοπουλου
Η έκθεση για τον «Θρύλο της Μακεδονίας» στην Οξφόρδη αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε την ελληνική τέχνη
Χρειάζονται λίγα δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις αυτό που μοιράζεται χαμηλόφωνα με έναν μικρό κύκλο Ελλήνων δημοσιογράφων η Αγγελική Κοτταρίδη: «Με αυτήν την έκθεση αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε την αρχαία ελληνική τέχνη». Η διευθύντρια της 17ης Εφορείας Προϊστορικών Αρχαιοτήτων και επιμελήτρια της μεγάλης έκθεσης «Από τον Ηρακλή στον Μέγα Αλέξανδρο: Ο θρύλος της Μακεδονίας, ενός ελληνικού βασιλείου την εποχή της Δημοκρατίας», Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Μεταξύ των πολλών δημωδών τύπων, τους οποίους θα έχωσι να εκμεταλλευθώσιν οι μέλλοντες διηγηματογράφοι μας, διαπρεπή κατέχει θέσιν η κακή πενθερά, ως και η κακή μητρυιά. Περί μητρυιάς άλλωστε θα αποπειραθώ να διαλάβω τινά, προς εποικοδόμησιν των αναγνωστών μου.
Περί μιας κακής πενθεράς σήμερον ο λόγος. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο Αλέξανδρος "λύνει" τον Γόρδιο Δεσμό. Έργο του Andre Castaigne 1898-1899
Της Γιωτας Συκκα
Η κορυφή των αρχαιολογικών μουσείων, το Ashmolean, προβάλλει το «ελληνικό βασίλειο των Μακεδόνων»
Αφού τον M. Αλέξανδρο τον έπιασαν από τα Σκόπια μέχρι το Χόλιγουντ, επιτέλους κινητοποιηθήκαμε. Καταλάβαμε ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι πάντα στο προσκήνιο. Οσο για το 2011, αφιέρωμα δεν ετοιμάζει μόνο το Λούβρο αλλά και το Ασμόλεαν. Το πανεπιστημιακό μουσείο της Οξφόρδης –το μεγαλύτερο διεθνές κέντρο των κλασικών σπουδών– θα υποδεχθεί στις πρόσφατα ανακαινισμένες αίθουσές του ευρήματα που βγαίνουν για πρώτη φορά από τα θησαυροφυλάκια και τις αποθήκες. Με εξαίρεση, μάλιστα, ένα πορτρέτο από την Πέλλα, όλα τα αντικείμενα προέρχονται από τις Αιγές, το λίκνο της βασιλικής δυναστείας και συγχρόνως το πατροπαράδοτο κέντρο των Μακεδόνων από τον καιρό της εγκατάστασής τους στα βόρεια του Ολύμπου. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Το μοναστήρι, στο οποίο διαφυλάσσονται τα Άγια λείψανα της Αγίας Ισαποστόλου Νίνας και διαφωτίστριας της Γεωργίας, βρίσκεται στα ανατολικά της χώρας , δύο χιλιόμετρα νότια της πόλης Sighnaghi, σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία στους πρόποδες της Μεγάλης οροσειράς του Καυκάσου. Από το μοναστήρι μπορεί κανείς να θαυμάσει την υπέροχη θέα της κοιλάδας Alazani και των χιονισμένων κορυφών του Καυκάσου. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Τόν ἅγιο Ἀλέξανδρο, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τόν συναντοῦμε πρώτη φορά στίς ἱστορικές πηγές κατά τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύ νοδο, ἡ ὁποία συγκλήθηκε ἀπό τόν Μέγα Κων σταντίνο στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325. Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος, «ἀνήρ θεοφιλής», ἦταν τότε πρεσβύτερος στό ἀξίωμα καί εἶχε ἡλικία ὁπωσδήποτε μεγαλύτερη τῶν 70 ἄν ὄχι τῶν 80, ἐτῶν. Τόν ἐπισκοπικό θρόνο τοῦ Βυζαντίου κατεῖχε ὁ ἅγιος Μητροφάνης, ὁ ὁποῖος ἐπειδή ἦταν ὑπέργηρος καί ἀσθενής δέν ἔλαβε μέρος στή Σύνοδο, ἀλλά ἔστειλε ἀντιπρόσωπο τόν «συμπρεσβύτερό του» ἅγιο Ἀλέξανδρο, πού εἶχε ἀπό πολλῶν ἐτῶν βοηθό καί συνεργάτη στό ἔργο του.
1. Τά πρῶτα χρόνια Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Θα ανασκαφεί ο λόφος «Καστά» όπου φέρεται θαμμένος και ο 13χρονος γιός του
Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουν οι ανασκαφές για την αναζήτηση του τάφου της συζύγου του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ρωξάνης και του 13χρονου γιού του, Αλέξανδρου του Δ`.
Η Αμφίπολη από τις αρχές Σεπτεμβρίου, θα αποτελέσει τον χώρο του ενδιαφέροντος της ΚΗ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων Σερρών και της ομάδας της προϊσταμένης αρχαιολόγου Κατερίνας Περιστέρη, που επενδύει ελπίδες στον λόφο «Καστά», έναν λόφο στον οποίο τις πρώτες έρευνες για τον τάφο είχε ξεκινήσει επί των ημερών του ο αείμνηστος αρχαιολόγος Δημήτρης Λαζαρίδης του οποίου συνεργάτιδα διετέλεσε και η κ. Περιστέρη. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Δύο μεγάλες, παράλληλες εκθέσεις, που διοργανώνονται από τα μέσα Σεπτεμβρίου στο Αμστερνταμ φωτίζουν την πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου αλλά και την επίδραση των Ελλήνων στην Ασία και την Αίγυπτο.
Στο μουσείο Αμστερνταμ Ερμιτάζ (το οποίο αποτελεί παράρτημα του αντίστοιχου της Αγίας Πετρούπολης) παρουσιάζεται η έκθεση με θέμα «Ο Αθάνατος Μέγας Αλέξανδρος» (17 Σεπτεμβρίου 2010-20 Μαρτίου 2011) με ελληνική συμμετοχή, ενώ στο πολύ γνωστό μουσείο Aλαρντ Πέρσον, η έκθεση έχει τίτλο «Η κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου- Οι Eλληνες στην Αίγυπτο» (18 Σεπτεμβρίου 2010-18 Μαρτίου 2011) και επικεντρώνεται στο αιγυπτιακό σκέλος της εκστρατείας του Μακεδόνα στρατηλάτη και την επίδραση που άσκησαν ο Μέγας Αλέξανδρος και οι Ελληνες στην Αίγυπτο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Σύμφωνα με μια επιστημονική μελέτη, που σκοπό έχει να εξιχνιάσει διάφορες πτυχές μύθων, ένα εξαιρετικά τοξικό βακτήριο το οποίο υπήρχε σε αφθονία στο ποτάμι της Στυγός μπορεί να ήταν το δηλητήριο που σύμφωνα με το θρύλο σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο.
Η έρευνα αυτή επανεξετάζει τις αρχαίες φιλολογικές αναφορές σχετικά με το δηλητήριο της Στυγός υπό το πρίσμα της σύγχρονης γεωλογίας και τοξικολογίας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Πιστεύεται, ότι ο Θεός διατήρησε το Λείψανο σε τόσο θαυμαστή κατάσταση αφθαρσίας, διότι ο Άγιος Αλέξανδρος είναι ο μόνος Άγιος μετά τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο όποιος αξιώθηκε επισκέψεως της…..
Αγίας Τριάδος με μορφή τριών Αγγέλων. Κατά την διάρκεια αυτής της επισκέψεως, ή Αγία Τριάς μέχρι που άγγιξε τον Άγιο, και αυτό το άγγιγμα προφανώς ήταν που έκανε το σώμα του απρόσβλητο στην φθορά. Θαυμαστός ο Τριαδικός Θεός, ο ενδοξαζόμενος εν τοις Άγίοις Αυτού! Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Αλέξανδρος Γ΄ ο Μέγας (356 – 323 π.Χ.). Βασιλιάς της Μακεδονίας, ο πιο μεγάλος στρατιωτικός της αρχαιότητας και ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών.
1. Η καταγωγή και η γέννησή του. Ο Αλέξανδρος θεωρούσε τον εαυτό του γιο του θεού των Αιγυπτίων Άμμωνα Δία και απόγονο του Αχιλλέα και του Ηρακλή, πράγμα που πίστευαν και οι σύγχρονοί του, επειδή δεν μπορούσαν αλλιώς να εξηγήσουν τη θαυμαστή προσωπικότητά του. Οι φυσικοί του όμως γονείς ήταν ο Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας και η Ολυμπιάδα, κόρη του βασιλιά της Ηπείρου Νεοπτόλεμου. Η καταγωγή του λοιπόν ήταν δωρική, διότι και οι Μακεδόνες και οι Ηπειρώτες ήσαν Δωριείς. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ένας Έλληνας Μητροπολίτης χειροτόνησε σήμερα ένα νεαρό Σέρβο από την Βοσνία Διάκονο, για να προσφέρει υπηρεσία στους Νιγηριανούς Ορθοδόξους, ένα απόλυτα ταυτισμένο γεγονός με την σημερινή Ευαγγελική περικοπή.Ξένος είναι στον τόπο της χειροτονίας αλλά και ξένος θα είναι στον προορισμό της διακονίας, όμως ο έλληνας Ιεραπόστολος της Νιγηρίας, ο Μητροπολίτης κ. Αλέξανδρος, συνήγαγε ως τον ελάχιστο αδελφό του Χριστού, τον μεταπτυχιακό Σέρβο φοιτητή κ. Μπόγιαν Βοεβόδιτς και τον έβαλε στην διακονία των ξένων εντάσσοντας τον, στο δυναμικό της Μητροπόλεως Νιγηρίας.
Η χειροτονία έγινε στον Ναό του Αποστόλου Λουκά Αθηνών, παρουσία των κληρικών του Ναού, των ιερομονάχων Νικοδήμου, Ιουστίνου, Μακαρίου και Ευσεβίου από την Σερβία και Ελλήνων κληρικών φίλων του νεοχειροτονηθέντος. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η αναγραφή του ονόματος της πόλεως και στα Ελληνικά ήταν συλλογική απαίτηση των Αιγυπτίων Δημάρχων της περιοχής της Αλεξάνδρειας, προς τιμήν του Μεγάλου Αλεξάνδρου…
Μία αιχμηρή απάντηση όχι μόνο απέναντι στους ανιστόρητους γείτονες αλλά και στους γηγενείς μας.. Αλλά εδώ οι Ευρωλιγούρηδες ντρέπονται γι΄αυτό που είναι, καταργώντας την ιστορία τους ακόμα και την γλώσσα τους. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η Ελλάδα, όπως κάθε χώρα, δεν είναι διαθέτει μόνο το έδαφος της, αλλά έχει επί πλέον ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά.
Ο Κίσσιγκερ, Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ερωτηθείς το 1992 σε Συνέδριο Manager στο Παρίσι για το θέμα της Μακεδονίας είπε: «Η Ελλάς έχει δίκαιο για το όνομα. Το λέγω αυτό γιατί εγώ ξέρω ιστορία, που δεν ξέρουν οι Υπουργοί και Αξιωματούχοι στην Ουάσιγκτον. Το ισχυ ρό όπλο της Ελλάδας, είναι η Ιστορία».
Ο Κίσσιγκερ ως γνώστης ιστορίας γνώριζε ότι οι Μακεδόνες είναι Έλληνες, διότι οι Μακεδόνες είχαν τα ίδια ιερά των θεών τους με τους άλλους Έλληνες και τους αυτούς θεούς, που κατοικία είχαν το Μακεδονικό Όρος, τον Όλυμπο. Μιλούσαν επίσης την αυτή γλώσσα με τους άλλους Έλληνες, την ελληνική. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο Γέροντας Κλεόπας γεννήθηκε στο χωριό Σούλιτσα του νομού Botosani της Ρουμανίας στις 10 Απριλίου του 1912. Ήταν το πέμπτο από τα δέκα παιδιά της οικογένειας των Αλέξανδρου και Άννας, μάλιστα από τα δέκα παιδιά τα πέντε ακολούθησαν το μοναχικό βίο. Οι γονείς του ήταν ζωντανό παράδειγμα χριστιανικής ζωής, το σπίτι τους ήταν μια κατ΄ οίκον εκκλησία όπως ο ίδιος ο γέροντας διηγόταν.
Από την γέννησή του για δύο μήνες συνεχώς ο Κωνσταντίνος -κοσμικό όνομα του γέροντα- ήταν συνεχώς. Δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα και έκλαιγε μέρα και νύχτα, έτσι που όλοι ανησυχούσαν για τη ζωή του. Μη γνωρίζοντας τι να κάνει η μητέρα του επειδή δύο άλλα αδέλφιά του πέθαναν σε νηπιακή ηλικία· πήγε στον ερημίτη Κόνωνα Georgescu ο οποίος ήταν πνευματικός στην Cozancea και με την βοήθειά του η Παναγία θεράπευσε τον μικρό Κωνσταντίνο.
Στα τέλη του 1927, ο μεγαλύτερος αδερφός του, Γεώργιος εισήλθε στην Ιερά Σκήτη Sihastria ο οποίος στην κουρά του ονομάστηκε Γεράσιμος μοναχός, ενώ το χειμώνα του 1929, ο Κωνσταντίνος και ο αδελφός του Βασίλειος αποφάσισαν και αυτοί να μονάσουν στην ίδια Σκήτη (μοναστήρι). Έγινα δεκτοί μετά από τον Ηγούμενο της Σκήτης π. Ιωαννίκιο Moroi.
Την άνοιξη του 1931 ο ρασοφόρος Βασίλειος αδελφός και συνασκητής του π. Κλεόπα, ασθένησε και σε τρεις μέρες κοιμήθηκε εν ειρήνη. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1933 ο π. Γεράσιμος, μεγαλύτερος αδελφός του γέροντα παρέδωσε και αυτός την ψυχή του στα χέρια του Χριστού.
Μέχρι το 1935 ο Γέροντας έβοσκε τα πρόβατα της Σκήτης όπως έκαναν και τα άλλα του αδέλφια. Ο ίδιος έλεγε για την περίοδο εκείνη ότι: Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
ΣΥΝΑΞΑΡΙ
Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο) 