Υποστράτηγος Τάσος Μάρκου από το Παραλίμνι

…τοις κοίνων ρήμασι πειθόμενος

Ο Τάσος Μάρκου γεννήθηκε στη κωμόπολη Παραλιμνίου στις 18 Σεπτεμβρίου 1936. Ήταν το πρώτο παιδί του Μελή Μάρκου και της Μαρίας Ξιούρου.

            Λόγω των οικονομικών δυσκολιών και της φτώχιας που μάστιζε τότε τον αγροτικό πληθυσμό της Κύπρου, η οικογένεια Μάρκου μετακόμισε στην Αμμόχωστο, όπου ο μικρός Τάσος έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο Δημοτικό σχολείο Αγίας Ζώνης και αργότερα στο Δημοτικό σχολείο Αγίου Λουκά.

            Το Σεπτέμβριο του 1948 εισήχθη στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων.

Στο χαρακτήρα του άρχισαν τότε να φαίνονται τα πρώτα δείγματα υπευθυνότητα και το φιλότιμο, η φιλία, η εκτίμηση προς τον συνάνθρωπο και η ανθρωπιά έγιναν τότε για τον έφηβο Τάσο Μάρκου κανόνες ζωής.

            Η λεβεντιά της ψυχής άρχισε τότε να συνοδεύεται από τη λεβεντιά του σώματος.

Οι επιδόσεις του στον αθλητισμό άρχισαν τότε να είναι αξιοπρόσεκτες. Συμμετείχε στην αθλητική ομάδα του Γυμνασίου Αμμοχώστου με την οποία έλαβε μέρος στους Ε’ Παγκύπριους Μαθητικούς Αγώνες στους οποίους κέρδισε το χρυσό και αργυρό μετάλλιο στον ακοντισμό και τη σφαιροβολία αντίστοιχα. Σαν επιβράβευση των επιτυχιών του ο καθηγητικός σύλλογος του Γυμνασίου Αμμοχώστου του απένειμε το ¨ Κυριακίδιο ¨ βραβείο για τη χρονιά 1953-1954.

            Μετά την αποφοίτηση του από το Γυμνάσιο Αμμοχώστου μεταβαίνει στην Αθήνα για να παρακαθίσει στις εξετάσεις για την σχολή Ευελπίδων, λόγω όμως καθυστέρησης στη άφιξη του χάνει τις εξετάσεις και επιστρέφει στη Κύπρο όπου προσλαμβάνεται υπάλληλος στην εταιρεία Π.Κ. Παναγίδης στην Αμμόχωστο.

Τιμήσαμε τους εμφανείς και αφανείς ήρωες, γιατί μας χάρισαν το δικαίωμα να είμαστε υπερήφανοι!

Κυριακή 4 Νοεμβρίου!! Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας τα κατηχητικά της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στο Πολυδένδρι Αττικής πραγματοποίησαν τη γιορτή τους με αφορμή την Εθνική μας επέτειο στο πνευματικό κέντρο της Ιεράς Μονής.

Μία ακόμη ευκαιρία για να ζήσουμε την ιστορία, να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεώτεροι.

Ο Ακάθιστος ύμνος με τον οποίο ξεκινήσαμε τη γιορτή μας υπήρξε ο εθνικός ύμνος του Βυζαντίου. Μιας αυτοκρατορίας που για πάνω από χίλια χρόνια ,όντας Χριστιανική και ελληνική, έζησε απλωμένη σε τρεις ηπείρους.

Τους συνεπήρε τ’ όραμα της λευτεριάς!

Μ. Κουτσόφτας, Στ. Μαυρομμάτης, Α. Παναγίδης

21 Σεπτεμβρίου 1956

«Γιατί μαυρίζει ο ουρανός κι ας είναι καλοκαίρι

λες κι η αυγή κατάμαυρο χαπάρι θα μας φέρει.

Και να! Χτυπούνε πένθιμα κάθε χωριού καμπάνες

κλαίνε μαζί τρεις μάνες, μαζί των κι όλη η γη.

Κι είναι γλυκό το κλάμα τους, από χαρά λες κλαίνε

λόγια Σουλιώτου λένε στην πένθιμη σιγή.

Σαν σήμερα εκτελέστηκαν ο Μιχαήλ Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου

Στις 10 Μαΐου 1956 απαγχονίστηκαν στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας από τους Άγγλους ο Μιχαήλ Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου. Οι δύο αγωνιστές αποτέλεσαν τους πρωτομάρτυρες του αντιαποικιοκρατικού Κυπριακού Αγώνα δίνοντας τη ζωή τους για την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία της Κύπρου.

Οι Καραολής και Δημητρίου προέρχονταν από την αγροτική τάξη, η οποία στις δεκαετίες των ΄40 και ΄50, επιβίωνε μέσα στη τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Εντάχθηκαν σε νεαρή ηλικία στην ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και αχνίστηκαν ηρωικά για την απελευθέρωση της Κύπρου. Η δράση τους στην ΕΟΚΑ πολυδιάστατη.

Οι Κύπριοι… ήρωες του Ισραήλ

Σκληρή μάχη με τις φλόγες έδιναν για μέρες τα κυπριακά πληρώματα της Αστυνομίας και του Τμήματος Δασών, για την κατάσβεση των φονικών πυρκαγιών του Ισραήλ. Οι χειριστές των αεροσκαφών της αστυνομίας Μιχάλης Ιωαννίδης και Ηλίας Σάββα, καθώς και ο πιλότος του Τμήματος Δασών Στέλιος Κότσικας πέρασαν δύσκολες ώρες, δίδοντας το άπαν των δυνάμεών τους για να δαμάσουν τις αδηφάγες φλόγες που κατέκαιαν για μέρες το γειτονικό Ισραήλ. Ο Ανώτερος Υπαστυνόμος Μιχάλης Ιωαννίδης περιέγραψε στη «Σ» όσα έζησαν στις καταστροφικές πυρκαγιές.

Ο λόγος της Ελληνίδας Χαράς Νικοπούλου

Εν τέλει, ο ελληνικός λαός είναι αυτός που κρίνει.

Εν τέλει, όλοι μας, Θάλεια Δραγώνα, Χαρά Νικοπούλου, Άννα Διαμαντοπούλου, έχουμε υποχρέωση να κινούμεθα με βάση τις βουλές του ελληνικού λαού, ειδικά όταν κατέχουμε δημόσιες θέσεις.

Ο λόγος της Χαράς Νικοπούλου είναι αυτός που διαβάζετε παρακάτω.

Τους λόγους και -κυρίως- τις πράξεις της κυρίας Δραγώνα και της κυρίας Διαμαντοπούλου τις ακούμε καθημερινά και τις νοιώθουμε στο πετσί μας.

Η Χαρά Νικοπούλου δέχθηκε κύμα ύβρεων και αθλιοτήτων από κρυπτοφασιστικούς κύκλους, επειδή είναι αυτό που δείχνει ο λόγος της, ενώ πρόσφατα δέχτηκε και τις επικρίσεις της κυρίας Δραγώνα για τον τρόπο με τον οποίο κάνει τη δουλειά της.

Λόγος πανηγυρικός για την επέτειο της εθνεγερσίας του 1821, του Δημάρχου Ασπροπύργου, Νικολάου Μελετίου

Λάβαρο της Επανάστασης.

«Ελληνίδες, Έλληνες,

Ασπροπυργιώτισσες κι Ασπροπυργιώτες,

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, σε τούτη την Πλατεία, που αφιερώσαμε στους ήρωες του Ελληνισμού, για να τιμήσουμε τη μνήμη, να παραδειγματιστούμε από τη θυσία, όλων εκείνων των προγόνων μας, που αγωνίστηκαν για να ελευθερωθεί, τούτος ο Τόπος, από ζυγό δουλείας, που διήρκεσε τέσσερις αιώνες!

Εκατόν ογδόντα εννιά χρόνια, από εκείνη την Άνοιξη, του 1821, στέκομαι απέναντί σας, με γνώμονα τα λόγια του εθνικού μας ποιητή: «Το έθνος, πρέπει να μάθει, να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθινό»!

Κι έχουμε υποχρέωση, αφού η κατεστημένη Πολιτεία, αφού η πνευματική μας ηγεσία, κρατούν αποστάσεις απ΄ την αλήθεια, που ελευθερώνει, να την ψηλαφίσουμε μόνοι μας!

Για να μας χρησιμεύσει, ως οδηγός, ως άσβεστος φάρος, στην τρικυμία που ζούμε. Ως φάρμακο, για να αντιμετωπίσουμε την εθνική κατάθλιψη, που μας κατέλαβε, όλους τους Έλληνες!

Έλληνες του Ασπρόπυργου,

Στη Βουλή η ιεροσυλία της Vodafone από τον ΛΑΟΣ

Η αντίδραση στην αντεθνική διαφήμιση κλιμακώνεται, ενώ μέγα θέμα προκύπτει πλέον από τις πρακτικές της εταιρίας, που προκαλεί λειτουργώντας ως κράτος εν κράτει. Την προσβολή της μνήμης των ηρώων της Επανάστασης του 1821, κατά την πρόσφατη διαφημιστική εκστρατεία της Vodafone, στηλιτεύουν με ερώτησή τους προς τον αρμόδιο υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων Δημήτρη Ρέππα, οι βουλευτές του ΛΑΟΣ Σπυρίδων-Άδωνις Γεωργιάδης, Μαυρουδής Βορίδης και Αθανάσιος Πλεύρης.

Στο κείμενο της ερώτησης, υπογραμμίζεται ότι «κατά την πρόσφατη διαφημιστική καμπάνια της εταιρίας κινητής τηλεφωνίας Vodafone, εμφανίζονται συναθροιζόμενοι οι ήρωες της Επαναστάσεως του 1821 να κάνουν χρήση καρτοκινητών τηλεφώνων και να συνδέουν την Επανάσταση της Απελευθέρωσης του Γένους με τα νέα προϊόντα της εν λόγω εταιρείας».

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ’40

Του Νέστορα Μάτσα

Ένα γράμμα – μια μαρτυρία. Κάτι πιο πολυσήμαντο: Μια κραυγή εκ βαθέων, που προκαλεί ρίγος και δέος, γιατί προέρχεται από έναν αγωνιστή που έχει το δικαίωμα να κραυγάζει. Του το δίνουν τα τρία τραύματα από το μέτωπο, του το δίνει η πολεμική του αναπηρία. Ένα γράμμα, λοιπόν, κραυγή, πάνω και πέρα από τον χρόνο και την ευτέλεια των καιρικών πολιτικών παθών. Το έφερε στο γραφείο μου, ώριμος πια από τα χρόνια, με κάτασπρα τα μαλλιά και σκαμμένο το πρόσωπο, παλιός πολεμιστής στο μέτωπο του ’40. Σεμνός, όπως όλοι οι πραγματικοί ήρωες, ήρεμος και πράος, χωρίς να κάνει χρήση των τίτλων του, χωρίς ν’ αναφερθεί στους αγώνες, στο μέτωπο και την αντίσταση που του χάρισαν πολλά μετάλλια, μεγαλόσταυρους, τρία τραύματα και μια βαρειά αναπηρία, άφησε το γράμμα λέγοντας απλά:

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 (3)

Συνέχεια από (2)

1. «Εξήντα πέντε ασθενείς στεγάστηκαν εκείνη τη νύχτα στο σπίτι. Όλοι είχαν επιδεθεί κι είχαν εφοδιαστή με το δελτίον διακομιδής τους. Μια βάρδια από νοσοκόμους θα τους φρόντιζε όλη τη νύχτα και θα διατηρούσε τη φωτιά αναμμένη… Ήτανε φανερό πως με τα μέσα που διαθέταμε δεν μπορούσε να γίνει τίποτε καλλίτερο. Μα ο Θανάσης δεν είχε εξαντλήσει, όπως όλοι μας, τα ατού του. Έβγαλε δυό-τρία εικονισματάκια, τα έστησε πάνω στο ράφι του τζακιού, άναψε κάποιο κερί μπροστά τους κι άρχισε να ψάλλη διάφορα εκκλησιαστικά τροπάρια, με την κατανυχτική του φωνή. Κι η θεία εκείνη βυζαντινή μελωδία ξεχύθηκε, σαν βάλσαμο, στις τραυματισμένες ψυχές όλων μας κι άκουες, όσο προχωρούσε, τους μισοπνιγμένους λυγμούς των νοσοκόμων και των τραυματιών, που κλαίγανε απ’ τη συγκίνηση…»

ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟΙ ΑΠΟΗΧΟΙ (ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940)

Κι από το τότε στο τώρα…

Εκείνοι, τότε, ήσαν απλοί, περαστικοί άνθρωποι, που είχαν πίστη, ιδανικά και οράματα και, γι’ αυτό, έκαναν αξεπέραστες πράξεις έστειλαν την τελευταία, κατά τη γνώμη μου, μεγάλη ελληνική πρόταση πολιτισμού προς την ανθρωπότητα. Εμείς, σήμερα, εγωπαθείς και ευδαιμονιστές. γίναμε οι μάζες των υλικών διεκδικήσεων.

Από το φως και τη μυστική παραμυθία που εκπέμπουν οι εικόνες και οι μακρινοί απόηχοι του τότε, τώρα νιώθουμε μιά ξαφνική, διάχυτη και πνιγηρή θολούρα, ενα ζοφερό σκοτάδι να απλώνεται γύρω μας.

Ηπειρώτισσες ηρωίδες (αρχείο ήχου)

Ηπειρώτισσες.mp3

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 (2)

Συνέχεια από (1)

1. «…Σάββατο απόγευμα σ’ ένα χωρίο της Μεσσηνίας. Στην πλατεία του χωρίου, έξω από το καφενείο είναι συγκεντρωμένοι αρκετοί χωριανοί. Εδώ κι ο Μανώλης, ο νεοφερμένος ηρωικός τραυματίας του αλβανικού Μετώπου.

Η συζητησις είναι σχετική -με τι άλλο;- με τα γεγονότα του πολέμου. Το υλικό για τη συζήτησι το δίνει ζωντανή εφημερίδα, ο Μανώλης, που τους διηγείται σκηνές από την πολεμική ζωή. Και ο Μανώλης, έπειτα από την εξιστόρησι κάθε θαυμαστού κατορθώματος, επαναλαμβάνει:

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940. (1)

1. «…Η 28η Οκτωβρίου θα παραμείνει εσαεί γραμμένη με ανεξίτηλα γράμματα στις δέλτους όχι μονάχα της Ελληνικής, αλλά και της παγκοσμίας Ιστορίας. Τη σημασία αυτή της εχάρισε μια, υπέροχη έξαρση του Λαού, πυροδοτούμενη από την ιερή φλόγα της ελευθερίας και από το ιερό καθήκον της προασπίσεως των προγονικών εστιών και τάφων. Η εποποιία των βουνών της Βόρειας Ηπείρου ανανέωσε και προσεπικύρωσε την εγγύηση της εμπνευσμένης και καρποφόρου μέσα στους αιώνες διάρκειας του Ελληνικού Έθνους. Το πολεμικό εκείνο έπος, χάραζε το ίδιο το χέρι του Θεού σε μιαν απέραντη τοιχογραφία, που θα καλύπτη αιώνια, σαν δεύτερος γαλαξίας, τον παγκόσμιο ουρανό των ηθικών αξιών, την υπερίσχυση του πνεύματος στη σύγκρουση του με την ύλη… Έχει τόσο μεγαλοπρεπή εμφάνιση το έπος της Αλβανίας, με τις άπειρες λεπτομέρειες του, που είναι αδύνατον να ύπαρξη εκφραστικός τρόπος για να το απεικόνιση πιστά. Κάθε επίτευγμά του ένα ανθρώπινο θαύμα…».

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ) ΣΤΗΝ ΟΜΗΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Προτομή του Ομήρου (Βρεταννικό Μουσείο)

Και υπέρ του καταξιωθήναι ημάς τής ακροάσεως του αγίου Ευαγγελίου Κύριον τόν Θεόν ημών ικετεύσωμεν.

Σοφία. Ορθοί. Ακούσωμεν του αγίου Ευαγγελίου.

Ειρήνη πάσι.

Εκ τού κατά Ιωάννην αγίου Ευαγγελίου το ανάγνωσμα.

Πρόσχωμεν!
(Ιω. κ΄ 19-25)

Ούσης οψίας τή ημέρα εκείνη, τή μιά τών σαββάτων, καί τών θυρών κεκλεισμένων, όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι διά τόν φόβον τών Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς καί έστη εις τό μέσον, καί λέγει αυτοίς· ειρήνη υμίν. Καί τούτο ειπών έδειξεν αυτοίς τάς χείρας καί τήν πλευράν αυτού. Εχάρησαν ούν οι μαθηταί ιδόντες τόν Κύριον. Είπεν ούν αυτοίς ο Ιησούς πάλιν· Ειρήνη υμίν. Καθώς απέσταλκέ με ο πατήρ, καγώ πέμπω υμάς. Καί τούτο ειπών ενεφύσησε καί λέγει αυτοίς· Λάβετε Πνεύμα Άγιον· άν τίνων αφήτε τάς αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, άν τινών κρατήτε, κεκράτηνται. Θωμάς δέ είς εκ τών δώδεκα, ο λεγόμενος Δίδυμος, ουκ ήν μετ’ αυτών ότε ήλθεν ο Ιησούς. Έλεγον ούν αυτώ οι άλλοι μαθηταί· Εωράκαμεν τόν Κύριον. Ο δέ είπεν αυτοίς· Εάν μή ίδω εν ταίς χερσίν αυτού τόν τύπον τών ήλων, καί βάλω τόν δάκτυλόν μου εις τόν τύπον τών ήλων, καί βάλω τήν χείρά μου εις τήν πλευράν αυτού, ου μή πιστεύσω.
ΠΑΡΑΦΡΑΣΙΣ ΕΙΣ ΗΡΩΪΚΟΝ ΕΞΑΜΕΤΡΟΝ

ΥΠΟ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
(Και υπέρ του καταξιωθήναι…)

Όφρακε νωϊτέροισιν εν ούασι πάγχυ βάλωμεν

θέσφατον, ιμερόεσσαν, αγνήν Ευάγγελον όππα,

Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ…

Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο αποκληθείς «Νικηταράς ο Τουρκοφάγος», ήρωας από τους λίγους της Επαναστάσεως του 1821, πέθανε στη «ψάθα», ως γνωστόν, επαιτών στα σοκάκια του Πειραιώς. Η αρμόδια Αρχή, μάλιστα, η οποία χορηγούσε τα πόστα στους επαίτες (ήταν τόσοι πολλοί που ζητιάνευαν μόνο μια ημέρα της εβδομάδας) είχε ορίσει για τον ήρωα-επαίτη μια θέση κοντά στο…σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η Εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή.
Ήταν δε τόση η ένδειά του, σχεδόν τυφλού, πλέον στρατηγού (η πατρίς δεν του είχε χορηγήσει σύνταξη), ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του. Η περιπέτεια του ήρωα έφτασε στα αφτιά πρέσβη Μεγάλης Δυνάμεως, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του. Έτσι κάποια στιγμή, απεσταλμένος της πρεσβείας, βρέθηκε στο «πόστο» όπου επαιτούσε ο οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι.
«Τι κάνετε στρατηγέ;» ρώτησε ο απεσταλμένος. «Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα», απάντησε περήφανα ο ήρωας. «Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο;» επέμεινε ο ξένος. «Η πατρίδα μού έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος», αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς.
*Απόσπασμα απο δημοσίευση της Σημερινής

Πηγή