Πως μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά για το Θεό;

Αρχιμανδριτου Εφραιμ Παναούση

Αλήθεια, πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε στα παιδιά για το Θεό; Πόσο εφικτό γίνεται αυτό όταν εμείς έχουμε μεγάλα πνευματικά κενά αλλά καί οι σημερινές απαιτήσεις των παιδιών έχουν γίνει πιεστικές; Στούς καιρους μας περισσεύουν οι αντιρρήσεις για την ύπαρξη του Θεού, ενώ μεταλλαγμένες μορφές αθεΐας εμφανίζονται συνεχώς. Παράλληλα τα αμείλικτα ερωτήματα των παιδιών μας ζητούν απαντήσεις, σημερινές καί άμεσες. Πού είναι ό Θεός όταν το κακό κραυγάζει θριαμβευτικά, όταν ό πόνος, ή αρρώστια, ό θάνατος χτυπούν βάναυσα καί ανελέητα; Πού είναι ό Θεός στην ορφάνια ή στην έσχατη φτώχεια; Σ’ αυτό τον ορυμαγδό αμφισβητήσεων καί αντιρρήσεων μόνο ή εμπειρική βίωση από μέρους μας της ορθοδόξου πίστεως μπορεί να απαντήσει.

Από την αρχή παρουσιάζεται ένα πρακτικό πρόβλημα. Στήν εκκλησιαστική παράδοση καί την ορθόδοξη Θεολογία μιλούμε για ένα Θεό πού είναι Τριαδικός. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πώς αυτά πού κατανοούμε ή προσπαθούμε να κατανοήσουμε εμείς, δεν είναι αυτονόητα στο παιδί.

Κωνσταντίνος Κανάρης: Ο «έξοχος εκπρόσωπος του ηρωισμού» πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου 1877

Ηγετική μορφή του ’21, στρατιωτικός και πολιτικός. Γεννήθηκε το 1793 ή το 1795 στα Ψαρά, στους κόλπους μιας οικογένειας με μεγάλη ναυτική παράδοση. Ο πατέρας του Μιχαήλ ή Μικές Κανάργιος ή Κανάριος διατέλεσε επανειλημμένα δημογέροντας του νησιού και από τον γάμο του με τη Μαρία απέκτησε τρία αγόρια, τον Αναγνώστη, τον Γεώργιο και τον Κωνσταντίνο.

Ο Κωνσταντής έμεινε ορφανός από μικρός και ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα με το επίθετο Κανάρης. Δούλεψε ως μούτσος στο μπρίκι του θείου του Δημήτρη Βουρέκα, που μετέφερε Σουλιώτες από την Πάργα στη Λευκάδα και έμαθε τα μυστικά της θάλασσας. Μετά τον θάνατο του θείου, ανέλαβε καπετάνιος του πλοίου του, με το οποίο πραγματοποίησε πολλά εμπορικά ταξίδια στη Μεσόγειο. Σε ηλικία 22 ετών παντρεύτηκε τη Δέσποινα Μανιάτη, κόρη γνωστής ναυτικής οικογένειας των Ψαρών, με την οποία απέκτησε επτά παιδιά.

Ο Αγιος Νεομάρτυς Γεώργιος από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας

Μαρτύρησε στην Κρήνη ( Τσεσμέ) της Μ. Ασίας στις 25 Ιουνίου 1823

Ο άγιος προερχόταν από τουρκόφωνους ευλαβείς χριστιανούς γονείς της περιοχής της Αττάλειας, που είχαν και ιδιόκτητη εκκλησία προς τιμήν της Αγίας Αικατερίνης. Κάποια μέρα ενώ έπαιζε με άλλα παιδιά τον άρπαξε ο αγάς της περιοχής, τον πήρε σπίτι του και σαν μικρό παιδί που ήταν κατάφερε να τον εξισλαμίσει. Για να τον κρατήσει μάλιστα κοντά του τον πάντρεψε αργότερα με την κόρη του . Οι γονείς του αγνοώντας τα συμβάντα θρηνούσαν την απώλειά του και όταν τέλος έμαθαν τη φρικτή είδηση οδύρονταν και ζητούσαν τρόπο να τον δουν έστω και από μακριά. Μη μπορώντας να τον πλησιάσουν παρεκάλεσαν κάποια γνωστή τους χριστιανή γυναίκα, ονόματι Μαρία, η οποία ήταν υπηρέτρια στο σπίτι του αγά, να θυμίσει στον νέο την καταγωγή του. Με φόβο λοιπόν η Μαρία τόλμησε να μιλήσει στον Γεώργιο για τους γονείς του, την καταγωγή του και τη θρησκεία του. Πράγματι ο λόγος της είχε αποτέλεσμα, καρποφόρησε αμέσως στην καρδιά του και ήθελε να φύγει αλλά πώς ;

Προφητεία του Γέροντα Παϊσιου για τους πολιτικούς

Αργότερα, επισκέφθηκα το Γέροντα μαζί μ’ ένα φίλο μου σμήναρχο, γύρω στα τέλη Οκτωβρίου του 1993, και του εξέφρασα την ανησυχία μου γι’ αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μας. ο Γέροντας απήντησε: «Μη φοβάσαι. Ο Θεός δε θα επιτρέψει να γίνει κακό, αλλά θα γίνουν όμως πράγματα και θάματα που δεν θα εξηγούνται με τη λογική. Ο κόσμος θα τους σιχαθεί (τους πολιτικούς) και θα τους κυνηγήσει. Όπως ένα μπαλόνι φουσκώνει και ξαφνικά σκάει,

Χωρίς προΰπαρξη έθνους επανάσταση δεν γίνεται

του Σαράντου Ι. Καργάκου

Ένα «ΕΑΜΙΚΟ» τραγούδι, αναφερόμενο στην «έρμη πατρίδα», έλεγε το περίφημο: «Βαριά θλιμμένη προδομένη, από δειλούς προδότες γιους σου». Η Ελλάς, στα 190 χρόνια που υφίσταται ως κράτος, προδόθηκε και πληγώθηκε πολλές φορές. Όχι μόνο από φίλους και συμμάχους, αλλά και από τα ίδια τα παιδιά της. Δυστυχώς, ο Εφιαλτισμός και ο Νενεκισμός είναι μέσα στα γονίδια μας. Ομοίως κι ο ταγματασφαλιτισμός.

Πολεμική προσφορά της Εκκλησίας στην Επανάσταση του 21

Ανυπολόγιστης αξίας είναι και η καθαρώς πολεμική προσφορά της Εκκλησίας.

Το 1575 κήρυξε επανάσταση στη Μάνη ο Αρχιεπίσκοπος Επιδαύρου Μακάριος Μελισίδης, και το 1770 στο Αίγιο ο Μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος και στην Κόρινθο ο Μητροπολίτης Μακάριος Νοταράς.

Το 1600 και το 1609 έκανε επαναστατικό κίνημα ο Διονύσιος Φιλόσοφος, Μητροπολίτης Τρικάλων, ο οποίος τελικά βρήκε μαρτυρικό θάνατο στα Γιάννενα το 1611.

Αλεφάντω-Μια ξεχασμένη ηρωίδα της επανάστασης

Hταν Γαλαξειδιώτισσα ή Άλεφάντω.

Το Μάιο του 1821 έπεσε για την Πατρίδα στην Κυλλήνη ό λεοντόκαρδος σύντροφος της ζωής της, ό Ζανάς. Κι έμεινε χήρα νεώτατη μ’ ένα μικρό κοριτσάκι. Πόσο λαχταρούσε τη λευτεριά και πόσο φρόντιζε το σπλάχνο της!…

Μα ή καινούργια συμφορά όέν άργησε να φτάσει. Δεν εiχαν περάσει καλά-καλά τέσσερις μήνες και το Γαλαξείδι ξαφνικά το πυρπόλησε ό Ισμαήλ πασάς με το στόλο του. Οι άνδρες δεν πρόλαβαν να αντισταθούν οι γυναίκες πήραν τα βουνά κι από κει πέρασαν στα Επτάνησα.

Η συμβολή του Ιερού Κλήρου στην επανάσταση του 1821

Η Ελληνική Επανάσταση, ως επιστέγασμα της αυγής και αναγέννησης του Νέου Ελληνισμού, αποτελεί ένα από τους πιο ένδοξους και σπουδαίους σταθμούς της ιστορικής μας πορείας.

Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι ένας λαός, με τον πολιτισμό του και την ψυχή του ακέραια, ανακτά την ελευθερία του και την πολιτική του οντότητα μετά από μακρά περίοδο δουλείας που δεν γνώρισε ποτέ άλλοτε στην ιστορία του, πραγματοποιώντας μερικώς τους σκοπούς του με την δημιουργία ελληνικού κράτους.

Αρχιερείς και Φιλική Εταιρία

Είναι γνωστόν ότι ή Φ. Ε. «επήγασε από την μέσην (αστικήν) τάξιν των Ελλήνων». Εν τούτοις το εθνεγερτήριο σάλπισμά της δεν περιορίσθηκε μόνο στους εμπόρους, τεχνίτες και τούς άλλους αστούς επαγγελματίες αλλά απευθύνθηκε σ’ όλα τα στρώματα, τις τάξεις και βαθμίδες τής ελληνικής κοινωνίας, πού ζούσαν από το ταπεινότερο καλύβι μέχρι το πιο εκθαμβωτικό παλάτι των παραδουναβίων περιοχών.

Είσαι χριστιανός;

† Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης κυρού Αυγουστίνου (Καντιώτη)

Τί περίεργη ερώτηση είναι αυτή; Αναμφίβολα, θα μου απαντήσεις. Πού είμαστε; Στην Ιαπωνία ή στην Κίνα και μου απευθύνεις την ερώτηση αυτή; Δεν είμαι Έλληνας; Δε ζώ σε χριστιανικό τόπο; Δεν έχω πατέρα και μητέρα χριστιανούς; Δεν βαπτίσθηκα; Δεν μυρώθηκα; Δεν πήρα χριστιανικό όνομα; Δεν γράφτηκα στα βιβλία της Εκκλησίας; Δεν εκκλησιάζομαι 3-4 φορές τον χρόνο; Και εάν ακόμα αμφιβάλλεις, να και η ταυτότητά μου. Η αστυνομία βεβαιώνει ότι είμαι Όρθόδοξος Χριστιανός! Δεν αρκούν όλα αυτά;

Δυστυχώς, δεν αρκούν για να αποδείξουν ότι είσαι χριστιανός. Αυτά είναι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, πού εάν δεν συνοδευτούν και από τα αλλα γνωρίσματα της χριστιανικής ζωής, τότε θα μείνεις ενας συνηθισμένος τύπος χριστιανού, από τα πολλά εκείνα εκατομμύρια χριστιανών, πού έχουν σήμερα πλημμυρίσει τον πλανήτη μας. Αυτοί εξωτερικά φαίνονται χριστιανοί, αλλά εσωτερικά δυστυχώς δεν είναι.

Η αγία νεομάρτυς Λυδία η Ρωσίδα (20 Ιουλίου 1928) και οι συν αυτή στρατιώτες Κύριλλος και Αλέξιος. Μια συγκινητική ιστορία που λέει πολλά…

Από το περιοδικό της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους (υπό την πνευματική πατρότητα του Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας), «Αγιορείτικη Μαρτυρία»:

Η Λυδία, κόρη ενός ιερέως της πόλεως Ούφα – βρίσκεται στη δυτική Σιβηρία, στις όχθες του ομωνύμου ποταμού – γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1901. Από παιδί ήταν ευαίσθητη, στοργική και αγαπητή από όλους. Φοβόταν την αμαρτία και κάθε τί που δεν το επέτρεπε ο νόμος του Θεού. Μόλις τελείωσε το παρθεναγωγείο στα δεκαεννιά της χρόνια, παντρεύτηκε και αμέσως έχασε τον άνδρα της στον εμφύλιο πόλεμο με την αναχώρησι του Λευκού(τσαρικού) Στρατού.

Η επανάσταση του 1821 και το Διεθνές πολιτικό περιβάλλον της εποχής, μέσα από τα μάτια του Chris Woodhouse

Κατά την γνώμη μου οι πιο ενδιαφέρουσες ματιές στην Ελληνική Ιστορία προέρχονται από ξένους. Και αυτό γιατί ένας ξένος Ιστορικός εξασφαλίζει μια αντικειμενικότητα και μια ψυχραιμία έναντι των γεγονότων, ενώ ταυτόχρονα δεν είναι επηρεασμένος από το φορτίο της εντοπιότητας και της εκπαίδευσης που μοιραία προκαθορίζει την σκέψη και τον τρόπο προσέγγισης στην Ιστορία μας.

Λόγος πανηγυρικός για την επέτειο της εθνεγερσίας του 1821, του Δημάρχου Ασπροπύργου, Νικολάου Μελετίου

Λάβαρο της Επανάστασης.

«Ελληνίδες, Έλληνες,

Ασπροπυργιώτισσες κι Ασπροπυργιώτες,

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, σε τούτη την Πλατεία, που αφιερώσαμε στους ήρωες του Ελληνισμού, για να τιμήσουμε τη μνήμη, να παραδειγματιστούμε από τη θυσία, όλων εκείνων των προγόνων μας, που αγωνίστηκαν για να ελευθερωθεί, τούτος ο Τόπος, από ζυγό δουλείας, που διήρκεσε τέσσερις αιώνες!

Εκατόν ογδόντα εννιά χρόνια, από εκείνη την Άνοιξη, του 1821, στέκομαι απέναντί σας, με γνώμονα τα λόγια του εθνικού μας ποιητή: «Το έθνος, πρέπει να μάθει, να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθινό»!

Κι έχουμε υποχρέωση, αφού η κατεστημένη Πολιτεία, αφού η πνευματική μας ηγεσία, κρατούν αποστάσεις απ΄ την αλήθεια, που ελευθερώνει, να την ψηλαφίσουμε μόνοι μας!

Για να μας χρησιμεύσει, ως οδηγός, ως άσβεστος φάρος, στην τρικυμία που ζούμε. Ως φάρμακο, για να αντιμετωπίσουμε την εθνική κατάθλιψη, που μας κατέλαβε, όλους τους Έλληνες!

Έλληνες του Ασπρόπυργου,

Σημαίες της Επανάστασης του 1821 (2) (με πλούσιο φωτογραφικό υλικό)

 VatopaidiFriend: Η Επανάσταση του 1821 είχε χαρακτήρα όχι εθνικιστικό, αλλά κοινωνικό και προδήλως χριστιανικό. Όλοι οι ήρωες της Επανάστασης, οι οποίοι ήταν υπέρμαχοι της αληθινής κοινωνικής δικαιοσύνης, είχαν ως μπαϊράκι τον σταυρό, καθώς και διάφορα άλλα ιερά σύμβολα της Ορθοδοξίας, μορφές αγίων κλπ. Οι άνθρωποι δεν ήταν ΟΥΤΕ άθεοι, ΟΥΤΕ ειδωλολάτρες, ΟΥΤΕ σαϊεντολόγοι και τα συναφή, και αν έβλεπαν αυτούς που σήμερα διώκουν την Εκκλησία “υπερασπιζόμενοι” δήθεν τα συμφέροντα της Ελλάδας και του ελληνισμού, θα τους πετούσαν και αυτούς έξω μαζί με τους Αγαρηνούς τυράννους.

Συνέχεια από Μέρος 1ο

Σημαία Μακεδόνων αγωνιστών του 1821, με την επιγραφή ΣΗΜΕΑ ΕΛΗΝΗΚΗ-ΝΗΚΟΛΑ ΤΣΑΜΗΣ. Διαστ.: 1,10Χ 1,40 μ.

Η Δυτική Ελλάδα άργησε να ξεσηκωθεί. Υπήρχε όμως βορειότερα το προπύργιο του Σουλίου και συνεχιζόταν ο αγώνας των στρατευμάτων του Χουρσίτ με τον Αλή Πασά στα Γιάννενα.

Ο Μάρκος Μπότσαρης είχε σημαία ολόλευκη με σταυρό πλαισιωμένο από δάφνη. Σ’ ένα γράμμα τους προς τους Παργίους (28 Ιουνίου 1821), ο Μάρκος Μπότσαρης και ο Κίτσος Τζαβέλλας γράφουν: «Ο όφις (=νικήθηκε) επατάχθη από τον Σταυρόν… δράμετε (=τρέξτε) υπό τας σημαίας ημών. Η ιερά σημαία του Σταυρού κυματίζει απανταχού της Ηπειρωτικής ακτής… Αι σημαίαι ημών φέρουσιν ένα Σταυρόν κι ένα στέφανο εκ δάφνης. Ελευθερία! Θρησκεία! Πατρίς! Ιδού το έμβλημα ημών.»  Στην Αθήνα οι Τούρκοι βλέποντας την εξέγερση να γενικεύεται, εγκατέλειψαν την πόλη και κλείστηκαν στο Κάστρο (την Ακρόπολη). Ένοπλοι από τα περίχωρα εισπήδησαν το χαμηλό περιτείχισμα και σκόρπισαν στην πόλη πυροβολώντας και φωνάζοντας «Χριστός ανέστη – Ελευθερία». Στις 28 Απριλίου υψώθηκε η επαναστατική σημαία στο διοικητήριο. Ήταν λευκή με κόκκινο σταυρό που τη διαιρούσε στα τέσσερα. Επάνω αριστερά έφερε τη γλαύκα της Αθηνάς και δεξιά δύο άγρυπνους οφθαλμούς. Κάτω ήταν γραμμένες οι λέξεις «Ή ταν ή επί τας» και στη μέση έφερε τις 16 κόκκινες γραμμές, τον ιερό δεσμό της Φιλικής Εταιρείας.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Ο Θ. Κολοκοτρώνης, σύμφωνα με σχέδιο που δημοσιεύθηκε το 1827 στο Παρίσι από τον A. Friedel και θεωρείται από τις πιο πιστές απεικονίσεις του ήρωα.

Ανάμεσα στις ηγετικές μορφές που ανέδειξε ο εθνικός αγώνας των Ελλήνων για ανεξαρτησία του 1821 ξεχωρίζει αυτή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Το όνομα του αγνού αυτού πολεμιστή πέρασε στο πάνθεον των αθανάτων της Ιστορίας μας όχι μόνο εξαιτίας της ηρωικής του συνεισφοράς στον ένοπλο ξεσηκωμό εναντίον των Τούρκων, αλλά και για την γενικότερη παρουσία του στα μετεπαναστατικά χρόνια, όταν το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος επιχειρούσε τα πρώτα του άρρυθμα βήματα.

ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ «ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΩΝ »

«Γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει κι’ η Πατρίδα».

Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-

Με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου εσήμανε και ο ευαγγελισμός της Ελλάδος. Τετρακόσια χρόνια πικρής και οδυνηρής σκλαβιάς στον τουρκικό ζυγό, δεν ήσαν λίγα. Αντίθετα ήσαν πάρα πολλά, ώστε βάσιμα να πιστεύη κανείς, ότι το Ορθόδοξο Ελληνικό Γένος είχε προ πολλού σβήσει. Οι τούρκοι κατακτητές, βάναυσοι, σκληροί και φανατικά προσηλωμένοι στην θρησκεία του Ισλάμ, δεν έχαναν ευκαιρία για να βασανίζουν και να δολοφονούν τους ραγιάδες Έλληνες. Όμως, εδώ είναι το θαυμαστό: Ενώ – τηρουμένων των αναλογιών – μικρός ήταν ο αριθμός εκείνων, που υποκύπτοντας στην βία εξισλαμίσθηκαν, αντίθετα σημαντικός ήταν ο αριθμός των όσοι παρέμειναν πιστοί στον Χριστό και στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν σε διωγμούς , βασανιστήρια και μαρτυρικό θάνατο. Είναι, ακριβώς, τα 2.500.000 Νεομάρτυρες, που αποτελούν την δόξα της Εκκλησίας και του Έθνους. Κι’ είναι, κυρίως, νέοι άνθρωποι, αγόρια και κορίτσια, που περιφρόνησαν τα πλούτη και τις τιμές που τους έταζαν οι Αγαρηνοί, και αντιμετώπισαν με ανδρείο φρόνημα τα μαρτύρια και τον θάνατο.

Σημαίες της Επανάστασης του 1821 (1) (με πλούσιο φωτογραφικό υλικό)

VatopaidiFriend: Η Επανάσταση του 1821 είχε χαρακτήρα όχι εθνικιστικό, αλλά κοινωνικό και προδήλως χριστιανικό. Όλοι οι ήρωες της Επανάστασης, οι οποίοι ήταν υπέρμαχοι της αληθινής κοινωνικής δικαιοσύνης, είχαν ως μπαϊράκι τον σταυρό, καθώς και διάφορα άλλα ιερά σύμβολα της Ορθοδοξίας, μορφές αγίων κλπ. Οι άνθρωποι δεν ήταν ΟΥΤΕ άθεοι, ΟΥΤΕ ειδωλολάτρες, ΟΥΤΕ σαϊεντολόγοι και τα συναφή, και αν έβλεπαν αυτούς που σήμερα διώκουν την Εκκλησία «υπερασπιζόμενοι» δήθεν τα συμφέροντα της Ελλάδας και του ελληνισμού, θα τους πετούσαν και αυτούς έξω μαζί με τους Αγαρηνούς τυράννους.

ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ, ΠΑΡΘΗΚΑΝ ΑΠΟ CD ΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Με την κήρυξη της Επαναστάσεως και όλον το πρώτο χρόνο της Ελευθερίας, τα διάφορα σώματα έφεραν το καθένα τη δική του σημαία. Δεν υπήρχε ενιαία διοίκηση και δεν ήταν συνεπώς δυνατόν να επικρατήσει ευθύς εξ αρχής ένας τύπος σημαίας. άλλες σημαίες έφεραν τα σύμβολα της Φιλικής Εταιρείας ή την Αθηνά, άλλες τον Φοίνικα του Υψηλάντη κι άλλες αυτοσχέδιες ακολουθούσαν την παλιά αρματολική παράδοση, με τα μπαϊράκια τα πολεμικά, με το σταυρό και τους αγίους ή με τον αητό και το σταυρό, σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Όλες όμως ανεξαιρέτως οι σημαίες είχαν τον Σταυρό και οι λέξεις «Ελευθερία ή Θάνατος» κυριαρχούσαν. Έπρεπε να εγερθεί μία σημαία με σταυρό για να επισημοποιηθεί ο υπέρ της ελευθερίας πόθος, η κατάλυση της δεσποτικής τυραννίας και η ανάσταση του Γένους.

Σημαία του αγωνιστή Δημητρίου Πλαπούτα. Λευκή με κυανό σταυρό. Στα τέσσερα άκρα της έφερε τα γράμματα Ι Χ Ν Κ. Διαστ.: 0,75Χ0,80 μ.

Είμαστε Έλληνες

Είμαστε ένας λαός, για τον οποίον άστοργη στάθηκε η φύση και αδυσώπητη ή ιστορία. Και όμως υπάρχουμε από τρεις χιλιάδες χρόνια μόνοι ανόμοιοι με όλους τους γύρω μας. Από τους μεγάλους ιστορικά λαούς, ίσως μόνο τους Ιουδαίους να χαρακτηρίζει τέτοια μοναξιά. Καθώς είμαστε πάντα μόνοι, δεν μας δόθηκε να μας υποστηρίξουν, σε κρίσιμες ώρες της πολυαίωνης πορείας μας, λαοί ομόφυλοι, όπως δόθηκε στους Άραβες και στους Σλάβους.

Υπήρξαμε πάντα ευάριθμοι, σε ένα μικρό χώρο της γης, που αποτελούνταν πιο πολύ από θάλασσα παρά από γη. Η λιγοστή γη μας ήταν κατά το πλείστον αν όχι άγονη, όμως δύσκολη στη γονιμοποίηση της. Κι εμάς τους ίδιους αναμεταξύ μας, μάς χώριζαν δύσβατα βουνά ή ταραγμένες θάλασσες.

Ο ρόλος της μητέρας στην εφηβεία

Τα παιδιά της ηλικίας αυτής, νιώθουν όλο τον εσωτερικό τους κόσμο να συνταράσσεται, οι ηθικές αξίες που μέχρι τώρα πίστευαν και εφάρμοζαν, ανατρέπονται, αναθεωρούνται και γενικά υπάρχει μια εσωτερική αναστάτωση, η οποία εκφράζεται στο περιβάλλον τους με επιθετικότητα, («ανταρσία»), τάση αυτονομίας και ανεξαρτησίας.

Σημαντικό για τους γονεις, είναι να καταλάβουν ότι τα παιδιά επαναστατούν όχι προς αυτούς, αλλά προς την κακή αγωγή των γονέων και τα λάθη που κάνουν. Τα λάθη αυτά μπορούν τώρα πια οι έφηβοι να τα αναγνωρίσουν και να αξιολογήσουν την αγωγή και τη συμπεριφορά των γονιών τους αντικειμενικά μιας και τώρα δεν υπάρχει το στοιχειο της θεοποίησής τους.

Η μητέρα που θα προσπαθήσει με βίαιο τρόπο να καταπνίξει αυτή την «επανάσταση», το μόνο που θα καταφέρει είναι να δημιουργήσει μεγαλύτερο πρόβλημα, γιατί οι αντιδράσεις ενός παιδιού απέναντι στην δύναμη επιβολής που ίσως θελήσει να δείξει η μητέρα είναι θυμός, επιθετικότητα, ψέψατα, εκδίκηση, περισσότερη επανάσταση.

Το καλύτερο για να προληφθούν οι συγκρούσεις από το μέρος της μητέρας είναι η αποδοχή των παιδιών ως έχουν και ο συνεχής διάλογος για τα προβλήματα της περιόδου αυτής.

Από την πλευρά του, ο έφηβος, ιδιαίτερα από την μητέρα του, απαιτεί καθοδήγηση, διάλογο δημοκρατικό, κατανόηση και κυρίως εμπιστοσύνη και εκτίμηση.

Στη Βουλή η ιεροσυλία της Vodafone από τον ΛΑΟΣ

Η αντίδραση στην αντεθνική διαφήμιση κλιμακώνεται, ενώ μέγα θέμα προκύπτει πλέον από τις πρακτικές της εταιρίας, που προκαλεί λειτουργώντας ως κράτος εν κράτει. Την προσβολή της μνήμης των ηρώων της Επανάστασης του 1821, κατά την πρόσφατη διαφημιστική εκστρατεία της Vodafone, στηλιτεύουν με ερώτησή τους προς τον αρμόδιο υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων Δημήτρη Ρέππα, οι βουλευτές του ΛΑΟΣ Σπυρίδων-Άδωνις Γεωργιάδης, Μαυρουδής Βορίδης και Αθανάσιος Πλεύρης.

Στο κείμενο της ερώτησης, υπογραμμίζεται ότι «κατά την πρόσφατη διαφημιστική καμπάνια της εταιρίας κινητής τηλεφωνίας Vodafone, εμφανίζονται συναθροιζόμενοι οι ήρωες της Επαναστάσεως του 1821 να κάνουν χρήση καρτοκινητών τηλεφώνων και να συνδέουν την Επανάσταση της Απελευθέρωσης του Γένους με τα νέα προϊόντα της εν λόγω εταιρείας».

Οι Άγιοι αυτάδελφοι Νεομάρτυρες Σταμάτιος, Ιωάννης και Νικόλαος από τις Σπέτσες

Μαρτύρησαν στη Χίο στις 3 Φεβρουαρίου το 1822

Οι άγιοι κατάγονταν από τις Σπέτσες , ήσαν αδέρφια και εργάζονταν ως έμποροι. Η κατάσταση τότε ήταν έκρυθμη λόγω της έκρηξης της επανάστασης του 1821.

Οι τρεις αδελφοί μαζί με άλλους τέσσερις ,πλήρωμα , ταξίδευαν στο Αιγαίο έχοντας φορτωμένο το πλοίο με λάδι. Εξαιτίας κακών καιρικών συνθηκών το πλοίο εξώκειλε στη Μικρασιατική ακτή απέναντι στη Χίο, στην περιοχή του Τσεσμέ ( Κρήνη) . Βγήκαν έξω όπου συνάντησαν κάποιο Χριστιανό στον οποίο αποκάλυψαν την υπόθεσή τους και του έδωσαν γρόσια να τους αγοράσει τρόφιμα και ό,τι χρειαζόταν για την επισκευή του μικρού τους πλοίου. Εκείνος δυστυχώς ,ως άλλος Ιούδας, τους πρόδωσε στον αγά του τόπου και μετά από λίγο εμφανίστηκε με ανθρώπους του αγά. Σκότωσαν δύο από το πλήρωμα ,καθώς εκείνοι προσπαθούσαν να διαφύγουν , άλλοι δύο έπεσαν στη θάλασσα και τους τρεις αδελφούς τους συνέλαβαν και τους οδήγησαν στον πασά της Χίου. Εκείνος ,αφού τους ανέκρινε , διέταξε τους μεν δύο, τους νεώτερους , τον Σταμάτιο, δεκαοχτώ ετών, και τον Ιωάννη, είκοσι δύο, να τους κλείσουν στην πιο σκοτεινή φυλακή του κάστρου, τον δε μεγαλύτερο, τον Νικόλαο ,να τον βγάλουν έξω από το κάστρο και να τον αποκεφαλίσουν.

Από τα απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη

Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια και οι καϊμένοι οι καλογέροι, οπού αφανίστηκαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα τους δρόμους, οπού αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της απανάστασής μας. Ότι εκεί ήταν και οι τζεμπιχανέδες μας κι᾿ όλα τ᾿ αναγκαία του πολέμου ότ᾿ ήταν παράμερον και μυστήριον από τους Τούρκους. Και θυσιάσαν οι καϊμένοι οι καλογέροι και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα. Και οι Μπαυαρέζοι παντήχαιναν ότ᾿ είναι οι Καπουτζίνοι της Ευρώπης, δεν ήξεραν ότ᾿ είναι σεμνοί κι᾿ αγαθοί άνθρωποι και με τα έργα των χεριών τους απόχτησαν αυτά, αγωνίζοντας και δουλεύοντας τόσους αιώνες και ζούσαν μαζί τους τόσοι φτωχοί κ᾿ έτρωγαν ψωμί.

Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη

…Αυτός, ο δίκιος Θεός όποιος τους κιντυνέψη, θα τον φάγη το δικέφαλον αυτός είναι ο ᾿περασπιστής των αθώων και των αδύνατων. Εσύ, Κύριε, θ᾿ αναστήσης τους πεθαμένους Έλληνες, τους απογόνους αυτεινών των περίφημων ανθρώπων, οπού στόλισαν την ανθρωπότη μ᾿ αρετή. Και με την δύναμή σου και την δικαιοσύνη σου θέλεις να ξαναζωντανέψης τους πεθαμένους και η απόφασή σου η δίκια είναι να ματαειπωθή Ελλάς, να λαμπρυθή αυτείνη και η θρησκεία του Χριστού και

Στρατηγός Μακρυγιάννης

Μπαίνοντας εἰς αὐτὸ τὸ ἔργον καὶ ἀκολουθώντας νὰ γράφω δυστυχήματα ἀναντίον τῆς πατρίδος καὶ θρησκείας, ὁποῦ τῆς προξενήθηκαν ἀπὸ τὴν ἀνοησίαν μας καὶ ῾διοτέλειά μας καὶ ἀπὸ θρησκευτικοὺς καὶ ἀπὸ πολιτικοὺς καὶ ἀπὸ ῾μᾶς τοὺς στρατιωτικούς, ἀγαναχτώντας καὶ ἐγὼ ἀπ᾿ οὗλα αὐτά, ὅτι ζημιώσαμε τὴν πατρίδα μας πολὺ καὶ χάθηκαν καὶ χάνονται τόσοι ἀθῶοι ἄνθρωποι, σημειώνω τὰ λάθη ὁλωνῶν καὶ φτάνω ὡς σήμερον, ὁποῦ δὲν θυσιάζομε ποτὲς ἀρετὴ καὶ πατριωτισμὸν καὶ εἴμαστε σὲ τούτην τὴν ἄθλια κατάστασιν καὶ κιντυνεύομεν νὰ χαθοῦμεν.

«Θα έλθει καιρός που οι άνθρωποι θα γίνουν μανιακοί και όταν δουν κάποιον λογικό, θα ξεσηκωθούν εναντίον του λέγοντας: Εσύ είσαι μανιακός»

Ο άγιος Αντώνιος, ο οποίος είχε πει ότι «Θα έλθει καιρός που οι άνθρωποι θα γίνουν μανιακοί και όταν δουν κάποιον λογικό, θα ξεσηκωθούν εναντίον του λέγοντας: Εσύ είσαι μανιακός», επειδή δεν είναι όμοιος με αυτούς».

Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τους νέους ή με τους νέους, αγνοώντας την σύγχρονη πραγματικότητα. Ούτε είναι δυνατό να αγγίξουμε τον προβληματισμό ή να ακούσουμε τον αδάμαστο κοχλασμό της αγωνίας τους, δίχως να ακτινογραφήσουμε τον χώρο, που προωθεί και μεθοδεύει κινήσεις και ενέργειες τόσο διαλυτικές και τόσο διασπαστικές της προσωπικότητός τους.Ας μη ξεχνάμε, εξάλλου, πως οι νέοι είναι παιδιά της εποχής μας. Είναι πιστά αντίγραφα του δικού μας κόσμου, που σέρνεται εφιαλτικά μέσα σε υλιστικούς μονόδρομους. Σε πνυκτικά αδιέξοδα, που δημιουργούν ψυχονευρωτικές τρικυμίες- σωματικές φθορές στην σφριγηλή νεανική ύπαρξη. Για να την σύρουν σ’ έναν ξέφρενο χορό ποικίλης ασυδοσίας.

Ο οποίος στραγγίζει την ικμάδα του σώματος θολώνει την διαύγεια του μυαλού ραγίζει τα νεύρα αντοχής αποδυναμώνει κάθε αντιστασιακή πνοή και ευτελίζει το ανθρώπινο πρόσωπο. Το αποτέλεσμα ζυγίζεται δραματικά στην ανήσυχη καθημερινότητα. Οι αξίες περνούν στο περιθώριο της ζωής, με κατάληξη η ζωή και ο άνθρωπος να χάνουν την αξία τους. Η ελευθερία, που αποτελεί την ένθεη σπίθα μέσα στο αδύναμο ανθρώπινο πρόσωπο, δεν έχει πια την ανάλογη ποιοτική βαρύτητα. Εφθαρμένη προσφέρεται στο ποικίλο παζάρι των διαπροσωπικών σχέσεων και αποκτά περιεχόμενο δίχως αντίκρυσμα. Ενώ ταυτόχρονα ένας ασύντακτος παραλογισμός πνίγει το ύφος και το ήθος του νέου, για να του σπρώξει μέσα στον ταλαιπωρημένο κοινωνικό λαβύρινθο, στον οποίο κρυφοζεί ο περίεργος, ατίθασος και σκοτεινός Μινώταυρος της ασυδοσίας και του μαρτυρικού θανάτου.