Οι Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Το ευαγγέλιο της Κυριακής τωμ Μυροφόρων αναφέρεται στη φροντίδα που έδειξαν για το θάνατο του Αθάνατου οι γυναίκες εκείνες που η διδασκαλία του Χριστού τους έδωσε ζωή.

Τότε «ελθών Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων βουλευτής, ως και αυτός ην προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού, τολμήσας είσηλθεν προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού» (Μάρκ. ιε΄ 43). Υπήρχε κι άλλος ένας μεγάλος άνδρας που είχε έρθει από την Αριμαθαία στο όρος Εφραίμ. Αυτός ήταν ο προφήτης Σαμουήλ. Ο Ιωσήφ αναφέρεται κι από τους τέσσερις ευαγγελιστές, κυρίως σε όσα σχετίζονται με την ταφή του Κυρίου Ιησού. Ο Ιωάννης τον αποκαλεί κρυφό μαθητή του Ιησού (ιθ’ 38). Ο Λουκάς τον ονομάζει άνδρα «αγαθό και δίκαιο» (κγ’ 50), ο Ματθαίος πλούσιο (κζ’ 57). Ο ευαγγελιστής δεν ονομάζει πλούσιο τον Ιωσήφ από ματαιότητα, για να δείξει πως ο Κύριος ανάμεσα στους μαθητές Του είχε και πλούσιους, αλλά για να καταλάβουμε πως μπορούσε εκείνος να πάρει το σώμα του Ιησού από τον Πιλάτο. Ένας φτωχός και άσημος άνθρωπος δε θα ήταν δυνατό να πλησιάσει τον Πιλάτο, εκπρόσωπο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το θάρρος των Μυροφόρων και η θέση της Γυναίκας μέσα στην Εκκλησία

του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε και Αγκόλας Σεραφείμ

Η Ευαγγελική Περικοπή της Κυριακής των Μυροφόρων αναφέρεται στο μεγαλείο του ρόλου της γυναίκας για μια καλύτερη κοινωνία. Την ώρα που οι μαθητές του Χριστού «διά τον φόβον των Ιουδαίων» παρέμειναν κρυμμένοι σε ασφαλές μέρος, βλέπουμε μερικές γυναίκες, τις Μυροφόρες, χωρίς φόβο για τη ζωή τους να φθάνουν θαρραλέες στον τάφο του Ιησού.

Η τόλμη των Μυροφόρων

«Ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτὸν»
Τὸ μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας τὸ ὑπηρέτησε ὁλόκληρη ἡ κτίση. Ὅταν Ἐκεῖνος ἅπλωσε τὰ χέρια Του πάνω στὸ Σταυρό, ἡ γῆ σείσθηκε, τὰ μνημεῖα ἄνοιξαν, οἱ νεκροὶ διαμαρτυρήθηκαν, ὁ ἑκατόνταρχος ὁμολόγησε, ὁ ἥλιος σκοτίσθηκε, ἡ Παναγία ἔκλαψε, ὁ Ἰωσὴφ κήδευσε καὶ οἱ μυροφόρες γυναῖκες «ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτὸν» (Μάρκ. 16,1). Ἐνῶ στὴν παλαιὰ ἐποχὴ ἡ γυναίκα γινόταν διάκονος καὶ αἰτία τῆς πτώσεώς μας στὴν ἁμαρτία, ἀντιθέτως σήμερα βλέπουμε στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τὶς μυροφόρες γυναῖκες νὰ γίνονται ταχυδρόμοι τῆς χαρᾶς. Ὁ Εὐθύμιος Ζιγαβηνὸς τὸ σημειώνει: «Ἐπειδὴ πάλαι γυνὴ γέγονε τῷ ἀνδρὶ διάκονος λύπης, νῦν γυναῖκες γίνονται τοῖς ἀνδράσι διάκονοι χαρᾶς».

Οι τρεις επισκέψεις της Μαρίας της Μαγδαληνής στον Τάφο του Κυρίου

Αντωνίου Χραποβίτσκυ (1863-1936), Μητροπολίτου Κιέβου

Έχουμε διαβάσει ποικίλες συζητήσεις σχετικά με την φαινομενική έλλειψη συμφωνίας ανάμεσα στις Ευαγγελικές διηγήσεις της Αναστάσεως του Χριστού. Έχουν γίνει πολλές απόπειρες για να αποδειχθεί μια συμφωνία ανάμεσα στους Ευαγγελιστές σε αυτό το θέμα, αλλά δεν είναι όλες αρκετά επιτυχείς. Θα ήθελα να προσφέρω μια προσεκτική εξέταση αυτού του θέματος και θα αρχίσω αναφέροντας τα πιο φανερά σημεία που δείχνουν έλλειψη συμφωνίας.

Αλλοίμονο στον κόσμο, από την τυραννία του όχλου!

 Κυριακή Μυροφόρων.

Η Εκκλησία τιμά σήμερα τη μνήμη των ανθρώπων εκείνων, που φρόντισαν για τον ενταφιασμό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και των άλλων εκείνων που ξεκίνησαν για να του αποδώσουν τις τελευταίες εντάφιες τιμές, όπως το συνήθιζαν τότε οι Ιουδαίοι. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ο Ιωσήφ και μαζί του ο Νικόδημος, η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη. Οι δυο άνδρες φροντίσανε να ενταφιάσουν τον Ιησού Χριστό, κι οι τρεις γυναίκες πήγαν την τρίτη ημέρα το πρωί για να τον αλείψουν με αρώματα. Ας ακούσουμε στη δική μας γλώσσα τώρα πως για όλα αυτά μας ομιλεί το σημερινό Ευαγγέλιο.

Εκείνο τον καιρό, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, βουλευτής και άνθρωπος με υπόληψη, που κι αυτός πρόσμενε τη βασιλεία του Θεού, τόλμησε και παρουσιάσθηκε στο Πιλάτο και ζήτησε να πάρει το σώμα του Ιησού.

Γιατί ο Κύριος απαγορεύει στη Μαρία να τον αγγίξει;

"Μη μου άπτου". Φορητή εικόνα του 1985. Αγιογραφείο του Ιερού Μετοχίου Ορμύλιας.

«Μη μου άπτου»

 Τότε ο Ιησούς, επιτρέποντας να γνωρισθεί και η μορφή του και η φωνή του, την προσφωνεί «Μαρία». Η Μαρία μετά την απάντησή της προς τον δήθεν κηπουρό είχε στραφεί πάλι προς τον τάφο, αφήνοντάς τον πίσω της. Μόλις ακούει τη φωνή του Κυρίου στρέφεται αμέσως πίσω, τον βλέπει και οπωσδήποτε προσπίπτοντας στα πόδια του φωνάζει «Ραββουνί»,που σημαίνει «Διδάσκαλε μου!». Όχι πια Κύριε, αλλά Ραββουνί. Ο άγνωστος που την πλησίασε, που πονετικά τη ρώτησε γιατί κλαίει, δεν είναι άγνωστος, είναι πολύ γνωστός της, είναι ο αγαπημένος της Διδάσκαλος. Ένας κεραυνός χαράς τη συγκλονίζει και ορμά ασυγκράτητη να πιάσει, να φιλήσει τα πόδια του.

Φαντασιώσεις ή κλοπή; Η ουδετερότητα είναι αδιανόητη.

Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Μυροφόρων από το τέλος του ευαγγελίου του Μάρκου αφηγείται δύο γεγονότα μεγάλης σημασίας, τον ενταφιασμό του σώματος του Ιησού από τον Ιωσήφ (15, 43 – 47) και την επίσκεψη των μυροφόρων γυναικών στον άδειο τάφο (16, 1 – 8) . Ο ενταφιασμός είναι η τελευταία πράξη του δράματος του σταυρού, με την οποία κλείνει ο κύκλος της επίγειας δράσεως του Ιησού· η ανάσταση είναι η απαρχή ενός καινούργιου κόσμου που προσφέρεται στους ανθρώπους που πιστεύουν.

Επίσκεψη των Μυροφόρων στον τάφο του Χριστού

Θεοφάνους Κεραμέως, Επισκόπου Ταυρομενίου

 Καθώς ο ήλιος ανατέλλει την αυγή, ευφραίνει τους οφθαλμούς και καταλαμπρύνει το πρόσωπο της γης με τις ακτίνες του. Με τον ίδιο τρόπο και το άκουσμα των θείων λόγων ευφραίνει τις ψυχές των πιστών με το να φεγγοβολεί σαν άλλες ακτίνες τα πνευματικά νοήματα. Επειδή λοιπόν και πάλι έχετε έρθει με προθυμία στον ιερό τούτο ναό, σαν στην ανατολή, ας ανοίξουμε το ιερό Ευαγγέλιο σαν να ήταν ηλιακός δίσκος, κι ας φωτισθούμε από τις λάμψεις που εκπέμπει.[…]

Οι θείοι ευαγγελιστές ιστορούν με διαφορετικό τρόπο τη φρικτή και ζωοπάροχη ανάσταση. Από τη μια μεριά, δηλαδή, ο Ματθαίος είπε ότι ο Κύριος εμφανίσθηκε στις δύο μαθήτριες «Μετά το Σάββατο, μόλις άρχισε να φωτίζει η πρώτη ημέρα της εβδομάδας».

Ο Γέροντας Εφραίμ της Αμερικής μιλά για το Πάθος του Κυρίου

Η Σταύρωση, 9ος και 13ος αι. Αθήνα, Bυζαντινό Mουσείο.

Ακούστε την παρακάτω συγκλονιστική ομιλία του Γέροντα Εφραίμ, στην οποία αναλύει τα Πάθη του Χριστού και αφηγείται διάφορες ιστορίες:

Τo Pathos tou Kyriou

ΟΙ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ

Οι άγιες Μυροφόρες

Ακούγοντας τη διήγηση για τη σταύρωση και το θάνατο του Χριστού, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, με εντυπωσιάζει συνεχώς μια λεπτομέρεια της ιστορίας: η μέχρι τέλους αφοσίωση μιας χούφτας ανθρώπων, κυρίως γυναικών, για τις οποίες το ευαγγέλιο δεν λέει σχεδόν τίποτε άλλο. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως οι μαθητές του Χριστού, όλοι τους, έφυγαν και τον άφησαν μόνο. Ο Πέτρος Τον αρνήθηκε τρεις φορές. Ο Ιούδας Τον πρόδωσε. Τα πλήθη ακολουθούσαν το Χριστό ενώ κήρυττε, και όλοι περίμεναν να πάρουν κάτι απ’ Αυτόν: προσδοκούσαν βοήθεια, θαύματα και θεραπείες, περίμεναν την απελευθέρωσή τους από τη μισητή Ρωμαϊκή κατοχή, περίμεναν απ’ Αυτόν να ασχοληθεί με τις επίγειες μέριμνές τους. […]

ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΕΑΣΑΜΕΝΟΙ (4)

Ο Χριστός εμφανίζεται στις μυροφόρες. Εικόνα του 7ου αιώνα από την Μονή του Σινά.

Του Ανδρέα Θεοδώρου, τ. Καθηγητή Πανεπιστημίου
«Δεύτε πάντες οι πιστοί προσκυνήσωμεν την του Χριστού αγίαν Ανάστασιν»·

Οι άπιστοι δεν μπορούν να έχουν αίσθηση της αναστάσεως του Χριστού. Πως μπορούν να γνωρίζουν -και λιγότερο βέβαια να δοξάζουν- κάτι για το οποίο τίποτε δεν άκουσαν και το οποίο είναι έξω από τον κύκλο των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων; Ή πώς μπορούν να τιμούν και να δοξάζουν την ανάσταση άνθρωποι, που βαπτίστηκαν μεν χριστιανοί όμως καμιά αίσθηση στη ψυχή τους, δεν διατηρούν για το συγκλονιστικό της πίστεως γεγονός, το οποίο συνδέουν εθιμοτυπικά με το κερί της Ανάστασης και τα κόκκινα αυγά;