Πλήρωμα και περιτομή

Κλέφτες του χρόνου

Πώς θα πάει το νέο έτος, που πριν από λίγο ανέτειλε; Όπως… το πάμε εμείς! Ο χρόνος είναι ένα άλογο, που πηγαίνει όπου το οδηγεί ο καβαλάρης. Δεν είναι αυτόνομος ο χρόνος. Μόνος του δεν περνάει. Τύχη δεν υπάρχει. Στην ανύπαρκτη θεά Τύχη πιστεύουν μόνο όσοι αρχίζουν τη νέα χρονιά παίζοντας χαρτοπαίγνιο.

Ο χρόνος είναι χρήμα. Οι αρχαίοι έλεγαν: «Χρόνου φείδου». Και ο απόστολος Παύλος λέγει: «Βλέπετε πως περιπατείτε, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισίν». Κι όπως το χρήμα λέγεται έτσι, διότι το χρησιμοποιούμε, έτσι και ο χρόνος είναι κάτι που χρησιμοποιείται. Χρήμα και χρόνος, δύο αγαθά, που αρχίζουν από ΧΡ, και που τότε αξιοποιούνται όταν τα προσφέρουμε σε κάποια άλλη λέξη που αρχίζει κι αυτή από ΧΡ· όταν τα προσφέρουμε στο Χριστό. Χρήμα και χρόνος δοσμένα στο Χριστό. Η καλύτερη επένδυση του χρόνου και του χρήματος είναι ο Χριστός.

Ένας χρόνος έφυγε. Ή μάλλον, ένα χρόνο ολόκληρο μας τον έκλεψαν. Υπάρχουν κλέφτες, που ληστεύουν τράπεζες. Υπάρχουν ιερόσυλοι, που κλέβουν εκκλησίες, ιερές εικόνες και ιερά αντικείμενα, Αλλ’ υπάρχουν και κλέφτες, που κλέβουν το χρόνο μας. Για τέτοιους ιερόσυλους, που κλέβουν ό,τι πολύτιμο έχουμε, το χρόνο μας, το ενδιαφέρον μας, την προσοχή μας, το μυαλό μας, την καρδιά μας, μιλάει ο απόστολος Παύλος στο Αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής της Περιτομής. Εφιστώντας την προσοχή μας λέγει ο μεγάλος Απόστολος: «Βλέπετε μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής άπατης, κατά την παράδοσιν των ανθρώ­πων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ου κατά Χριστόν» (Κολασ. 2, 8). Στα λόγια αυτά κάνει λόγο για απατεώνες, που μας κλέψανε το χρόνο της μέχρι τώρα ζωής μας, με απατηλά συνθήματα, με γαργαλιστικά θεάματα και ακούσματα, με ψευτοθρησκευτικά πράγματα. Συγχρόνως μας παρουσιάζει και τον τρόπο να αξιοποιήσουμε το νέο χρόνο, και γενικά «τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών». Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

…Δεν είναι λόγια κούφια, ψευτοϋποσχέσεις και συναισθηματικές εκδηλώσεις!

ΥΠΕΡ  ΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ  Σ Ω Τ Η Ρ I Α Σ

Στα βιβλία της Καινής Διαθήκης, κάθε φορά που γίνεται λόγος για τη θεία αγάπη, αμέσως υπογραμμίζεται και η προσφορά της. Συνδέονται αναπόσπαστα τα ρήματα «ηγάπησε» και «έδωκε».

«Ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνων» (Ίω 3,16), θα πει ο Ιησούς στον άρχοντα των Ιουδαίων Νικόδημο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »