Ποιός είναι ο θησαυρός μας; Να βρούμε το Χριστό μας! (Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός)

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Συνεχώς να στρέφεστε  στον εαυτό σας και να ρωτάτε. Ποιό είναι το νόημα της ζωής μας στόν κόσμο, ως μοναχών; Σαν πιστοί καλεσμένοι από το Θεό, στενάζουμε. Αν είμαστε  λίγο προσεκτικότεροι, η αίσθησις της παρουσίας της χάριτος θα μας έπειθε να είμαστε διακαείς επιθυμηταί της αναχωρήσεως από αυτόν τον κόσμο.  Να έλθει μια ώρα νωρίτερα αυτή η στιγμή, για να μας μεταστήσει.  Γιατί στους  πραγματικούς  πιστούς  γίνεται αυτό που λέει ο Παύλος·  «εμοί  το ζην Χριστός και το  αποθανείν κέρδος». Τί νόημα έχει η ζωή μας σε αυτόν τον κυκεώνα, σε αυτήν  την κόλαση;  Με τους  απατεώνες αυτούς που πέρασαν και τους δαίμονες, τί δουλειά έχουμε εμείς; Και σε τί θα μας φοβίσουν με τα διάφορα μέσα που επινοούν εις βάρος μας;  Σε μας  είναι  επιθυμητός ο θάνατος, γιατί την ματαιότητα αυτή, που οι άλλοι  την κλαίνε και την  αναζητούν,  εμείς την πετάξαμε μόνοι μας. Μόνοι μας δεν ήρθαμε εδώ και εξοριστήκαμε;  Με επίγνωση το κάναμε αυτό.  Γι’ αυτό δεν μας τρομοκρατούν αυτά.  Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο έρωτας των χρημάτων, ο έρωτας της δόξας, και ο έρωτας της σάρκας κυριαρχούν…

Ηθικά Κεφάλαια  (Η ανατροφή των παιδιών κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο)

(απόσπασμα)

Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση,

Ομοτίμου Καθηγητού Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Η ανατροφή των παιδιών τότε και τώρα

Οι τρεις έρωτες

Για να πεισθούμε όμως για την επικαιρότητα των παιδαγωγικών ιδεών του χρυσοστομικού αυτού έργου είναι ανάγκη να δούμε για λίγο την πνευματική ατμόσφαιρα της τότε εποχής, την πνευματική ατμόσφαιρα της Αντιοχείας την οποίαν έχει υπ’ όψει του ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος. Να δούμε δηλαδή με ποια μορφωτικά ιδανικά εφοδίαζε τότε τους νέους της η Αντιόχεια. Αν ο εφοδιασμός αυτός είναι παρόμοιος προς αυτόν που εμείς σήμερα δίνουμε στους νέους μας, τότε η κριτική που κάνει ο ιερός πατήρ είναι κριτική και για τη δική μας εποχή, και για το δικό μας παιδαγωγικό έργο και ως διδασκάλων και ως γονέων.

Η αδιαφορία για την πνευματική συγκρότηση των νέων, για την ηθική τους ολοκλήρωση, ήταν το πρώτο γνώρισμα της στάσεως των γονέων.

Το μεγαλείο της Ελληνίδας μάνας…

Ο γνωστός Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ, ο οποίος βρέθηκε στην Ελλάδα και ως στρατιώτης με τα ναζιστικά στρατεύματα , έκανε την εξής εξομολόγηση λίγα χρόνια πριν πεθάνει :

Εκ των λόγων του μακαρίου Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού: «Το Μυστήριο του Θείου Πάθους» (2ο μέρος)

Αξίζει όμως εδώ να κάνουμε ένα σταθμό για να περιγράψουμε μερικά γεγονότα που δεν πρέπει να μείνουν απαρατήρητα. Όταν ο Μωϋσής συνετέλεσε την αποστολή του ως οδηγός και λυτρωτής των Εβραίων, και παράδωσε την εξουσία στον διάδοχο του Ιησού του Ναυή με όλες τις επαγγελίες και ευλογίες που τους υποσχόταν ο Θεός, έγραψε με παράπονο μια του ωδή, την β΄ , στην οποία εκφράζει τον πόνο και την πικρία του, γιατί ακριβώς πρόβλεψε ότι δεν θα πειθαρχούσαν και δεν θα αξιώνονταν των ευλογιών και επαγγελιών που τους υποσχόταν ο Θεός. Κατά παρόμοιο τρόπο και ο Χριστός μας, ο πραγματικός Λυτρωτής και μόνος Σωτήρ του κόσμου, όταν επετέλεσε την πανσωτηρία διά της θείας Του κενώσεως και του Σταυρού, προέβλεψεν ότι δεν θα σωθούν όλοι οι άνθρωποι για τους οποίους εθυσιάσθη· γι΄ αυτό ακριβώς στην κρισιμώτερη ώρα του πάθους Του, εκίνησε τα μαραμένα Του χείλη και είπε, «διψώ»! Και ναι μεν ο δριμύς πόνος από την παρατεταμένη δοκιμασία Του δημιουργούσε και μια φυσική ανάγκη δίψας, αλλ΄ η κραυγή του Ιησού «διψώ» δεν ήταν έκφραση της σωματικής δίψας, Εκείνου που επί 40ήμερον διετέλεσε νήστις παντελώς.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, ΠΡΟΤΥΠΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ (2)

Ο Παντοκράτωρ. Παρεκκλήσι του αγίου Νικολάου, Μονή Βατοπαιδίου.

«Και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών προς εργασίαν των εντολών σου, πρεσβείαις της πανάχραντου σου Μητρός και πάντων σου των Αγίων. Αμήν.»

Μετά τη δέηση, που κάνει η προσευχόμενη ψυχή στο Χριστό να τη σφραγίσει με το θείο του φως, ώστε να δει και να ενωθεί με την άκτιστη θεία ενέργεια, προχωρεί σ’ ένα δεύτερο πρακτικότερο αίτημα· παρακαλεί το Χριστό να οδηγήσει τα διαβή¬ματά τους προς εργασίαν των εντολών του. Το αίτημα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Για να ενωθεί κανείς με το Θεό, πρέπει να είναι καθαρός και ενάρετος. Όπως είπαμε, οι βουτηγμένοι στην ακαθαρσία της αμαρτίας δεν μπορούν να δουν το ανέσπερο φως του Χριστού. Μόνον εκείνοι που έχουν, σαν φωτιστικό λυχνάρι της ζωής τους «τον νόμον του Θεού» (Ψαλμ. ριη’, 105), όσοι ζητούν πρώτον τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του (Ματθ. 6, 33), την οποία πεινούν και διψούν εσωτερικά στη ψυχή τους (Ματθ. 5, 6) εκείνοι που δεν ακούουν απλώς το λόγο του Θεού, αλλά και τον τηρούν στη ζωή τους (Λουκ. 11, 28), αυτοί θα ικανωθούν να δεχτούν μέσα τους το μακάριο θείο φως, να ενωθούν μαζί του, και να ζήσουν τη χαρά της επουράνιας θείας βασιλείας.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, ΠΡΟΤΥΠΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ (1)

Ο Παντοκράτωρ. Παρεκκλήσι του αγίου Νικολάου, Μονή Βατοπαιδίου.

«Χριστέ, το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμου, σημειωθήτω εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, ίνα εν αυτώ οψώμεθα φως το απρόσιτον και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών προς εργασίαν των εντολών σου, πρεβείαις της παναχράντου σου Μητρός και πάντων σου των Αγίων. Αμήν.»

Η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία προσεύχεται προς το Χριστό, τον ιδρυτή και σωτήρα της. Προσεύχεται προς την ουράνια κεφαλή, της οποίας αποτελεί το μυστικό σώμα, που ο ίδιος ο Χριστός εξαγόρασε στο Σταυρό με το πανάγιο αίμα του. Στην προσευχή της αυτή η Ορθοδοξία εκφράζει την εκκλησιολογική της συνείδηση και ταυτότητα. Κινείται μέσα στή διάσταση του ακτίστου θείου φωτός, που χαρακτηρίζει ιδιαίτερα την τριαδολογία της. Μόνο ένας ορθόδοξος χριστιανός μπορεί να προφέρει αυτή την προσευχή. Οι ετερόδοξοι αδυνατούν να τη συλλάβουν, γιατί δεν πιστεύουν στο άκτιστο φως του Χρίστου, στη μακάρια δόξα της Τριάδος.

Ας δούμε αναλυτικότερα τα πράγματα.

«Χριστέ, το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον.»