Η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου

…Εκείνη τη χρονιά του 1572 κορυφώνεται η τραγωδία. Το σκηνικό πια έχει αλλάξει. Ύστερα από τρεις αιματηρούς πολέμους ακολουθεί μια μικρή περίοδος ταραγμένης κι αβέβαιης ειρήνης. Ο πόλεμος έχει εξαγριώσει τη ήθη κι έχει καταστρέψει πνευματικά κι εκείνους που παίρνουν μέρος σ’ αυτόν. Η πίστη και το πνεύμα χριστιανικό θα σου μείνει, όταν βυθίζεις το μαχαίρι στου στα πλευρά του όποιου «εχθρού»; Οι Καθολικοί απόκαμαν να σταυρώνουν, να ανασκολοπίζουν, να απαγχονίζουν στο όνομα του νόμου και της τάξης. Οι Διαμαρτυρόμενοι μεταρρυθμιστές και αυτοί κουράστηκαν να καταστρέφουν αγάλματα κι άλλα έργα τέχνης, παρά τις αυστηρές διαταγές των αρχηγών τους, να λιώνουν δισκοπότηρα κι άλλα ιερά σκεύη κι είναι τούτη μια από τις πιο μελανές σελίδες στην ιστορία της μεταρρύθμισης.

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός: Πώς μπορεί να θεραπευτεί ο ασθενής χαρακτήρας που εύκολα πέφτει στην κατάκριση;

Kάθε ανθρώπινος χαρακτήρας θεωρείται ασθενής, όταν απουσιάζει απ  αυτόν η θεία Χάρη, που τελειοποιεί και συνέχει τα πάντα, αφού «τά ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί». Aυτό τονίζει και ο Kύριός μας, όταν λέει ότι «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» ( Ιω. 15,5).  Eκτός όμως της παρουσίας της Χάριτος,

Οι δύο πιθανές τοποθετήσεις μπροστά στην ελευθερία [Κυριακή Στ’ Λουκά (Λουκ. 8.27 – 39)]

Ο Χριστός παρουσιάζεται στην διήγησή μας σαν ελευθερωτής των ανθρώπων από τις δαιμονικές δυνάμεις που τον κρατούν αιχμάλωτο και τον δυναστεύουν.
Σ’ αυτή την προσφορά ελευθερίας παρατηρούμε δύο τρόπους ανταποκρίσεως των ανθρώπων: η μία εκπροσωπείται από τον δαιμονισμένο που θεραπεύθηκε, η άλλη από τους κατοίκους της περιοχής στην οποία έγινε το θαύμα. Ο πρώτος μετά την συνάντησή του με τον ελευθερωτή και σωτήρα Χριστό μεταβάλλεται ριζικά από γυμνός γίνεται «ιματισμένος και σωφρόνων» από ακοινώνητος που ζούσε στα μνήματα και στις ερήμους βρίσκεται τώρα σε επικοινωνία με τους συνανθρώπους του τους οποίους  σπεύδει να συναντήσει για να τους διηγηθεί την θαυματουργική θεραπεία του αντί της επιθετικότητας και της καταστροφικής και αυτοκαταστροφικής μανίας που είχε  γίνεται τώρα η πηγή σωτηρίας των άλλων αντί της προηγουμένης διασπασμένης προσωπικότητάς του που φαίνεται από την ονομασία «λεγεών»-(«ότι δαιμόνια πολλά εισήλθεν εις αυτόν») αποκτά τώρα

Να ξανάρθει Αυτός… που τον διώξαμε, τον καταδικάσαμε, τον εκτελέσαμε;

Η ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ

Υπάρχει μια λέξη που αγκυλώνει, που τρυπά τις συνειδήσεις σήμερα, μια λέξη που ενοχλεί, που προκαλεί έξαψη, λοιδορία, εχθρότητα, μίσος τυφλό, μια λέξη που καίει, που εξαγριώνει τους πολλούς των καιρών μας, λέξη-καρφί, λέξη-μαχαίρι, λέξη-πυρακτωμένη βουκέντρα που εξεγείρει, που ερεθίζει, που γεννά μανία σατανική και λύσσα.

Δεν πρόκειται για τις τρέχουσες ή τις νεόκοπες λέξεις της πολιτικής προπαγάνδας και της δημοσιογραφικής αοριστολογίας.

Σε σύγκριση μ’ ένα βαρύ μυδραλιοβόλο, τί είναι ένα μαχαίρι;

 

Η έννοια της αμαρτίας, είναι η διακοπή της κοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό. Την αντιμετωπίζουμε, όπως και το θέλημα του Θεού, σαν να επρόκειτο για ένα νόμο ξένο, έξω από εμάς, εξαιτίας του ότι έχουμε απομακρυνθεί καρδιακά από το Θεό. Και τούτη η απομάκρυνση της καρδιάς μας από την κοινωνία με το Θεό, του θελήματός μας από την κοινωνία με το θέλημα του Θεού, των λογισμών μας από την κοινωνία με τους θείους λογισμούς και τις θείες παραστάσεις είναι ακριβώς η βάση και η έδρα της αμαρτωλής μας κατάστασης, της ημιθανούς κατάστασης του σκοτασμού, για την οποία έχω κάνει ήδη λόγο.

Ο Χριστός, το φως του κόσμου (Μήνυμα του αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου για τα Χριστούγεννα του 2009)

Χριστός. Λεπτομέρεια από το ψηφιδωτό της Μεταμόρφωσης στην Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Σινά (6ος αιώνας).

«Ην το φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον, ερχόμενον εις τον κόσμον» ( Ιω. 1:9).

Ο Λόγος, το φως το αληθινό που φωτίζει κάθε άνθρωπο, έρχεται στον κόσμο. Αυτό το συνταρακτικό γεγονός, το οποίο αφορά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα εορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Αυτή την ολοφώτεινη βεβαιότητα και αδιάψευστη ελπίδα μάς χαρίζει η σημερινή λαμπρή εορτή!

Όπως ψάλλει η Εκκλησία μας, κατά τη Γέννηση του Χριστού, «το φως το εκ φωτός προεκλάμψαν αχρόνως, εν χρόνω σαρκικώς τοις εν γη επεφάνη, και κόσμον εφώτισε» (Παρακλητική, ήχος α΄, όρθρος Πέμπτης).

Οργίζεται ο Θεός;

Διαβάζοντας την Αγία Γραφή θα δούμε ότι συχνά γίνεται λόγος για την «οργή του Θεού». Παλαιότερα η έκφραση αυτή ερμηνευόταν κατά γράμμα. Αυτή η ερμηνεία δεν ανταποκρίνεται στο πνεύμα της Αγίας Γραφής. Η έννοια όμως που έδωσε στη φράση αυτή η χριστιανική και ειδικότερα η ορθόδοξη θεολογία, είναι τελείως διαφορετική από εκείνη που είχε στην προχριστιανική και ιουδαϊκή θρησκευτικότητα. Οι βασικές θέσεις της ορθόδοξης ερμηνευτικής παράδοσης στο θέμα της «οργής του Θεού» είναι περίπου οι έξης:

α) Ο Θεός είναι αναλλοίωτος και αμετάβλητος: Στον Θεό δεν υπάρχουν διακυμάνσεις και μεταβολές, αλλοιώσεις ψυχικές, διανοητικές και συναισθηματικές.

Ο Δυσώδης και ρυπαρός φθόνος

Ο Χρόνος σώζει την Αλήθεια από τον Φθόνο και την Ψέμμα. Έργο του Γάλλου ζωγράφου Francois Lemoyne, 1737

Ερωτήθηκε κάποτε ένας σοφός: ποια είναι εκείνα τα μάτια που βλέπουν καλύτερα; Τα σκουρόχρωμα ή τα γαλανά; Των ανδρών ή των γυναικών; Των ανθρώπων ή μήπως τα μάτια των ζώων; Και ο σοφός αποκρίθηκε: τα μάτια που βλέπουν καλύτερα είναι αυτά των φθονερών γιατί βλέπουν από απόσταση, βλέπουν και την παραμικρή λεπτομέρεια, βλέπουν ακόμη και όσα δεν υπάρχουν. Ένα μόνο πράγμα δεν βλέπουν, το καλό. Και όταν το εντοπίσουν, τότε γεμίζουν δάκρυα και σφαλίζουν για να μην το βλέπουν.

Φθονεροί και αδίστακτοι άνθρωποι δεν έλειψαν, από καμιά εποχή και κοινωνική οργάνωση. Είναι «άνθρωποι» χωρίς ανθρωπιά, που αρέσκονται να κάνουν το κακό και να σκορπούν τον όλεθρο. Η γλώσσα τους εμπεριέχει θανατηφόρο δηλητήριο που εκτοξεύεται αδιακρίτως επί δικαίους και αδίκους και δολοφονεί υπολήψεις, τραυματίζει ψυχές, δυσφημεί προσωπικότητες, ακυρώνει προσπάθειες. Γι΄ αυτούς ο ιερός ψαλμωδός αναφέρει «ηκόνησαν γλώσσα αυτών ωσεί όφεως, ιός ασπίδων υπό τα χείλη αυτών» (Ψαλμ. 139,4).