Γέρων Ιωακείμ «Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ»

Η 5η κατά σειρά ομιλία του Δικαίου της Ιεράς Σκήτης Προφήτου Ηλία Αγίου Όρους γέροντος Ιωακείμ,

με θέμα τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και τις διαχρονικές προειδοποιήσεις του

Του  Βασίλη Κοστούλα

Πηγή: ioannis-kapodistrias.blogspot.com

Αφιέρωμα στον Γέροντα Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη (βιντεο)

Αφιέρωμα του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Μητρόπολης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας στο γέροντα Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, υμνογράφο της μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, με την ευκαιρία συμπλήρωσης 20 χρόνων από την μακαρία κοίμησή του.

29 Απριλίου 2012, 16:00, Ομιλία «Τα χρόνια πριν τον αντίχριστο», Γερ. Νίκων, Ι. Ν. Αγ. Νικολάου, Πάνω Λακατάμεια

Ο Χριστιανικός Σύδνεσμος Γυναικών εκκλησίας Αγίου Νικολάου, Λακατάμιας, διοργανώνει φιλανθρωπικό τσάι, την Κυριακή, 29/4/12, στις 4:00μ.μ.στο Γ΄ Δημοτικό Λακατάμιας, με ομιλητή τον Γέροντα Νίκων, από τη Νέα Σκήτη Αγίου Όρους. Θέμα: «Τα χρόνια πριν από τον αντίχριστο»

Γέροντας Μωϋσής: Η Σαρακοστή αποκαλύπτει την κρυφή πραγματικότητα μας

Του Γιώργου Θεοχάρη
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΩΥΣΗΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΣΤΟ AGIORITIKOVIMA.GR 

 ΄΄Η νηστεία είναι συνδυασμένη με τη προσευχή και η  εγκράτεια  με την ελεημοσύνη.Η νηστεία δεν έχει σχέση με τη δίαιτα αλλά είναι η μόνη εκούσια προσφορά των ανθρώπων στο θεό΄΄ υπογραμμίζει στο agioritikovima.gr  ο γέροντας Μωυσής ο Αγιορείτης .

Ο λόγιος μοναχός συπληρώνει΄΄ Η σαρακοστή είναι μία σημαντική ευκαιρία που μας δίνει η Εκκλησία για να προετοιμαστούμε για τη μεγάλη εορτή του Πάσχα.Ευχόμεθα να μην περάσει ανεκμετάλευτη η ευκαιρία αυτή που δίνετε για τον καθένα μας.΄΄

»Κι αν μας πολεμούν, δεν μπορούμε να κρατήσουμε, καμία κακία «

Του Γιώργου Θεοχάρη
Ο Ηγούμενος της Μονής Σίμωνος Πέτρας του Αγ.Όρους  Αρχιμανδρίτης Ελισαίος  στο agioritikovima.Gr

«Επιστροφή στον ζωντανό Θεό, εκεί κάθε άνθρωπος θα βρει τον πραγματικό του εαυτό»

Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του – Α΄ Μέρος

»Κι αν μας πολεμούν, δεν μπορούμε να κρατήσουμε, ας το πούμε απλά, καμία κακία, και πρέπει να μιμούμαστε τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο, διότι αλλιώς θα είμαστε αντίθετοι στο Ευαγγέλιο΄΄ απαντά  ο ηγούμενος της Μονής Σιμωνόπετρας του Αγίου Όρους Αρχιμανδρίτης Ελισαίος σε όσους χτυπούν  το΄Αγιο Όρος και την Ορθοδοξία.
Παράλληλα απευθύνει κάλεσμα για «Επιστροφή στον ζωντανό Θεό των πατέρων μας, στην ακένωτη πηγή της πίστεως, της ελπίδος και της αγάπης».
«Η Εκκλησία θα είχε να διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο, εάν η Πολιτεία δεν ήταν τόσο στενόκαρδη και κοντόφθαλμη στην αξιοποίηση του δυναμικού της Εκκλησίας», συμπληρώνει ο ηγούμενος.

Προηγούμενος Κοδράτος Καρακαλλινός (1859 – 13/02/1940)

Προηγούμενος Κοδράτος Καρακαλλινός (1859 – 13/02/1940)

Ο σπουδαίος για την αρετή του αυτός ηγούμενος, κατά κόσμον ονομαζόταν Κυριάκος Βαμβάκος. Εικοσάχρονος έρχεται από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας, την πατρίδα του, στη δεύτερη πολυαγαπημένη πατρίδα του, το αγιοτρόφο Άγιον Όρος, το 1879 και μετά τριετία κείρεται μοναχός. Μετά υπερεικοσάχρονη θητεία στην υπακοή και στη διακονία του παραδίδεται η ηγουμενική ράβδος της μάνδρας των Αγίων Αποστόλων, της ιεράς κοινοβιακής μονής Καρακάλλου. Συνεχίζει και από την πρώτη αυτή θέση τα φιλόπονα όσο και φιλόθεα έργα του.

Ναυπάκτου Ιερόθεος: «Ο σφυγμός του Αγίου Όρους»

Έ­χω γρά­ψει πολ­λές φο­ρές σε βι­βλί­α και έ­χω μι­λή­σει σε διά­φο­ρα α­κρο­α­τή­ρια για το Ά­γιον Ό­ρος και την ζω­ή του, α­πό την α­να­το­λή έ­ως την δύ­ση. Σε μια ο­μι­λί­α μου και συ­ζή­τη­ση που έ­γι­νε σε ορ­θο­δό­ξους φοι­τη­τές και ε­πι­στή­μο­νες στην Δα­μα­σκό της Συ­ρί­ας και κρά­τη­σε πε­ρί­που μια ο­λό­κλη­ρη μέ­ρα (9 ώ­ρες) στο τέ­λος κά­ποιος α­ρα­βό­φω­νος ορ­θό­δο­ξος εί­πε με δυ­να­τή φω­νή: «Μάς μέ­θυ­σες α­πό το κρα­σί του Α­γί­ου Ό­ρους».

Πράγ­μα­τι, το Ά­γιον Ό­ρος δια­θέ­τει έ­να δυ­να­τό κρα­σί, ά­κρα­τον οί­νον, α­νέ­δει­ξε μο­να­χούς που ή­ταν με­θυ­σμέ­νοι α­πό την νη­φά­λια μέ­θη και γι’ αυ­τό ως με­θυ­σμέ­νος μπο­ρεί κα­νείς να γρά­ψη, να μιλήση και να α­κού­ση για το Ά­γιον Ό­ρος.

Το «άβατον» του Αγίου Όρους

1.Ο όρος «άβατον» γενικώς

Θεμελιώδης έκφανση της μοναχικής υποσχέσεως που δίνει κάθε μοναχός και μοναχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά την κουρά του είναι και η υπόσχεση της σαρκικής εγκράτειας, της παρθενίας. Από τη συνθήκη αυτή απορρέει σειρά εκδηλώσεων και συνεπειών που συνήθως παρουσιάζονται με τον όρο άβατο.

Ο π. Ιωσήφ πριν γνωρίσει τους αεροπόρους

Είναι γνωστό το Λαυρεωτικό Ι. Κελλί του Αγίου Μηνά στη Βίγλα και ο Γέροντας του π. Ιωσήφ που με την Ελληνική και τη Βυζαντινή Σημαία χαιρετά τους φίλους του αεροπόρους όταν αυτοί πετούν «ξυστά» από το κελλί του. Άγνωστο όμως είναι στους πολλούς το πώς ο π. Ιωσήφ εγκαταστάθηκε στο κελλί και ποιές δυσκολίες αντιμετώπισε στην αρχή.

Λόγια γέροντος Ιωσήφ Αγιορείτου

Από απομαγνητοφωνημένη συνομιλία με το γέροντα Ιωσήφ (Μπαϊρακτάρη)στο Ιερόν Ησυχαστήριον αγίου Μηνά στη Βίγλα, Άγιο Όρος τον Απρίλιο του 2005.
Προσφορά του φίλου μου Κώστα που τον επισκέφτηκε τότε και μαγνητοφώνησε τα παρακάτω:(Κώστα ευχαριστώ!)

«…Αυτό έχει γίνει. Πρέπει να πας και με τη μια και με την άλλη και την παράλλη; Πύθος τετρημένος οι ηδονές…Γι’ αυτό βλέπεις, ο άλλος παντρεμένος, έχει την γυναίκα του, να πάει και με την γυναίκα του αλλουνού, την κόρη του παραπέρα κλπ …και δε σταματάει εκεί, να δει και τηλεόραση…το πονηρό. Και δε σταματάει ούτε εκεί… Δε χόρτασε, άντε να δει και το πονηρό βίντεο. Έτσι? Άρα λοιπόν πύθος τετρημένος οι ηδονές… Και τί είμαστε? Εβδομήντα πέντε τοις εκατό νερό! Τρομερό πράγμα ε? Εβδομήντα πέντε τοις εκατό νερό… δηλαδή τίποτα! Λοιπόν κι όμως, παρόλο που είμαστε τίποτα …Υπερφίαλοι! Δεν πειράζει! Δικό τους πρόβλημα είναι αυτών που πεθαίνουν. Εγώ είμαι ζωντανός!

Η Αναμαρτησία της Παναγίας

του Αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινού

Καθηγούμενου Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου

«Ως έμψυχω Θεού κιβωτώ, ψαυέτω μηδαμώς χειρ αμύητων», ψάλλουμε στην ενάτη ωδή πολλών Θεομητορικών εορτών. Πράγματι το μυστήριο περί του προσώπου και της ζωής της Θεοτόκου αποτελεί βιβλίο «κατεσφραγισμένον σφραγίσιν επτά»1 για τους αμύητους, τους μη έχοντας την αποκάλυψη, την θεία Χάρη. Μυστήριο αληθινό και τολμηρό, θείο και ανθρώπινο· ανέγγικτο από τον χοϊκό άνθρωπο. Πώς μπορεί κάποιος να νοήσει τα υψηλότερα, τα περί της Θεοτόκου, αφού δεν έχει πείρα ούτε των κατωτέρων; Πώς μπορεί ο άνθρωπος που δεν έχει καθαρισθεί από τα πάθη να ομιλεί με αυθεντία περί θεώσεως;

Γέροντος Εφραίμ Βατοπαιδινού: «Οι Κολλυβάδες στην ιστορία και το παρόν»

VatopaidiFriend: Με την ευκαιρία της εορτής σήμερα (17 Απριλίου) του αγίου Μακαρίου Νοταρά, που ήταν μία από τις πιο σημαντικές μορφές των Κολλυβάδων, δημοσιεύουμε μία ομιλία του Γέροντος Εφραίμ, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, με τίτλο «Οι Κολλυβάδες στην ιστορία και το παρόν» από το νέο βιβλίο του «Αθωνικός Λόγος».

Στην ιστορία της Εκκλησίας μας το Πνεύμα το Άγιο αναδεικνύει κάποιες πνευματικές προσωπικότητες, οι οποίες όχι μόνο χαρακτηρίζουν την εποχή τους, αλλά και γίνονται φωτεινοί φάροι για τις επερχόμενες γενεές. Γι’ αυτό ατενίζοντας προς αυτούς μπορούμε και εμείς, οι «εις τους εσχάτους καιρούς καταντήσαντες», να διαπλεύσουμε ακίνδυνα, «αβρόχοις ποσί» την θάλασσα των πειρασμών, των παθών, των πλανών του διαβόλου και να φθάσουμε στο λιμάνι της «όντως ζωής», της απαθείας, του «σαββατισμού»· να επιτύχουμε την σωτηρία μας. Τέτοιοι ήταν οι Τρεις Ιεράρχες, ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, οι Κολλυβάδες Πατέρες.

Η εμφάνιση των Κολλυβάδων κατά τον 18ο αιώνα στον αγιορειτικό και ευρύτερα τον ελλαδικό χώρο, προκαλεί μία δυναμική επιστροφή στις ρίζες της Ορθοδόξου Πατερικής Παραδόσεως.

Γέροντος Εφραίμ Βατοπαιδινού: «Η αναμαρτησία της Παναγίας»

VatopaidiFriend: Με την ευκαιρία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου δημοσιεύουμε μία εμπεριστατωμένη ομιλία του Γέροντος Εφραίμ, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, που αφορά το πρόσωπο και τη ζωη της Παναγίας, που έχει συμπεριληφθεί στο νέο βιβλίο του Γέροντα, «Αθωνικός λόγος», Άγιον Όρος 2010, σ. 9-32.

(Θεομητορικό Συνέδριο, «Παναγία η πάντων χαρά», Χανιά 19-20 Νοεμβρίου 2005)

«Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ, ψαυέτω μηδαμώς χείρ αμυήτων», ψάλλουμε στην ενάτη ωδή πολλών Θεομητορικών εορτών. Πράγματι το μυστήριο περί του προσώπου και της ζωής της Θεοτόκου αποτελεί βιβλίο «κατεσφραγισμένον σφραγίσιν επτά»[1] για τους αμυήτους, τους μή έχοντας την αποκάλυψη, την θεία Χάρη. Μυστήριο αληθινό και τολμηρό, θείο και ανθρώπινο· ανέγγικτο από τον χοϊκό άνθρωπο. Πώς μπορεί κάποιος να νοήσει τα υψηλότερα, τα περί της Θεοτόκου, αφού δεν έχει πείρα ούτε των κατωτέρων; Πώς μπορεί ο άνθρωπος που δεν έχει καθαρισθεί από τα πάθη να ομιλεί με αυθεντία περί θεώσεως;

To νέο βιβλίο του γέροντα Εφραίμ Βατοπαιδινού «Αθωνικός Λόγος»

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του γέροντα Εφραίμ, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, με τίτλο «Αθωνικός Λόγος». Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει συλλογή ομιλιών που έγιναν κυρίως σε επιστημονικά θεολογικά Συνέδρια.

Ο Αθωνικός λόγος είναι λόγος Πατερικός, εμπειρικός και διακριτικός, που μπορεί να φωτίσει τον σύγχρονο μετανεωτερικό άνθρωπο που βρίσκεται στο σκοτάδι της συγχύσεως, του αποπροσανατολισμού, του ανορθολογισμού, του κατακερματισμού αλλά ουσιαστικά διψά για τον Θεό.

Γέροντα Εφραίμ Βατοπαιδινού: «Η αξία του ανθρωπίνου σώματος στην διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου Παλαμά»

VatopaidiFriend: Δημοσιεύουμε ένα άρθρο από το νέο βιβλίο του γέροντα Εφραίμ «Αθωνικός Λόγος» που θεωρούμε ότι είναι επίκαιρο, αφού αυτή η εβδομάδα των Νηστειών είναι αφιερωμένη στον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1296-1359) ακολουθώντας την παράδοση των ησυχαστών Πατέρων και θεωρώντας ότι η συγγραφή δημιουργεί μέριμνες και περισπασμούς δεν συνέγραψε συστηματικά, αλλά επιδόθηκε εκ των περιστάσεων στην συγγραφή, για να υπερασπισθεί την ορθόδοξη πίστη και ζωή.

Το θέμα της αξίας του ανθρωπίνου σώματος ανέκυψε με την κατηγορία που διετύπωσε ο Βαρλαάμ εναντίον των αγιορειτών μοναχών ότι

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (23) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Συνέχεια από (22)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Μέλλω δι’ αγάπην σας και ωφέλειαν της

ψυχής σας σκιαγραφήσαι τον βίον μου

Πάλιν και πάλιν τη αγαπητή μου κόρη μετά πάσης της εν Χριστώ Αδελφότητος. Εύχομαι υμάς εν πλήθει δακρύων, εν αγάπη Χριστού αγνή και πεπληρωμένη…

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (22) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

 

Συνέχεια από (21)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής αποτελεί την σπάνια εκείνη περίπτωση μοναχού, που εξαρχής της αποταγής του δέχθηκε το πλήρωμα της θείας Χάριτος, την Χάρη των τελείων. Το πιο αξιοπρόσεκτο όμως είναι ότι όχι μόνον διατήρησε την Χάρη αυτήν, πράγμα δύσκολο, αλλά και την επαύξησε, πράγμα σχεδόν αδύνατο.

Κατά τους πρώτους μήνες της αποταγής του, όταν βρισκόταν στην Βίγλα, την ησυχαστική αυτή περιοχή κοντά στην Μονή της Μεγίστης Λαύρας, έλαβε την επουράνια και ανεκτίμητη δωρεά, την επίσκεψη του θείου Φωτός, και ταυτόχρονα το χάρισμα της αδιαλείπτου νοεράς προσευχής. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε σταθμό για την μετέπειτα πορεία της μοναστικής του ζωής.

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (21) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Το καθολικό της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών στο Σαν Αντόνιο του Τέξας

Συνέχεια από (20)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Μάλιστα πριν την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως έλεγε ο ίδιος ο Γέροντας στον υποτακτικό του αείμνηστο Γέροντα Χαράλαμπο τον Διονυσιάτη, ένιωθε αφόρητο πόνο. Είχε ανάψει τέτοια φλόγα στην καρδία του, που έμοιαζε με φλόγα καμίνου. Αυτός ο πόνος και η φλόγα τον οδηγούσαν σε ακατάπαυστη προσευχή. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο. Αναγκάστηκε να αφήσει όλες τις άλλες δραστηριότητές του και να προσεύχεται όλο το 24ωρο εντατικά, όσο ποτέ άλλοτε. Είχε καταλάβει ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε, μέχρι που έμαθε την έναρξη του πολέμου. Πόσοι θα σώθηκαν άραγε και πόσο θα αναχαιτίστηκε το κακό –γιατί τα δεινά αποτελέσματα του πολέμου θα μπορούσε να ήταν ακόμη πιο ολέθρια– από τις προσευχές του μακαρίου Γέροντος; Προσευχόταν όχι μόνο για τους εν ζωή παντοιοτρόπως θλιβομένους ανθρώπους, αλλά και για τους κεκοιμημένους. Είχε τέτοια δύναμη και ενέργεια προσευχής, που, Χάριτι Θεού, έβγαζε ανθρώπους από την κόλαση.

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (20) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Συνέχεια από (18)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής είχε γίνει ο απλανής και διακριτικός οδηγός της πνευματικής ζωής. Παρόλο που ήταν διακεκριμένος ησυχαστής, ήταν ταυτόχρονα και ποιμένας που ποίμαινε τις διψασμένες για σωτηρία ψυχές. Αγαπούσε και συμπονούσε τον πλησίον. Συμβούλευε και καθοδηγούσε όσους προσέρχονταν σε αυτόν. Τους ενέπνεε και τους ενίσχυε στην συνεχή άρση του σταυρού τους. Προσευχόταν αόκνως για τα πνευματικά του τέκνα και έδινε για την προκοπή τους όλο τον εαυτό του. Προτιμούσε, όπως και ο απόστολος Παύλος, να γίνει «ανάθεμα από του Χριστού υπέρ των αδελφών του». Έγραφε σε πνευματικό του τέκνο: «Μαζί θα πάμε εις τον Παράδεισον. Και αν δεν βάλω εσένα, μήτε εγώ δεν καθέζομαι μέσα».

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (19) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Συνέχεια από (18)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Γράφει σε πνευματικό του τέκνο τα εξής αποκαλυπτικά: «Ημείς δε ενθάδε την ουράνιον εκλεξάμενοι φιλοσοφία, τω βάθει των θεϊκών μυστηρίων ενδιατρίβοντες, νόα διαυγέστατον απεργαζόμενοι, κατά δυνατόν φροντίζομεν ίνα καταλάβωμεν τα διά χειρών ανέφικτα, νοΐ δε καταληπτά. Θεόν έχοντες συνυπουργόν και αγίους Αγγέλους πυρφόρους, λαλούντας ημίν και τρίβους ουρανίους δεικνύοντας διά μέσου της αγαθής συνειδήσεως».

Το 1938 μετοικίζει στις απόκρημνες σπηλιές της Μικρής Αγίας Αννας. Το 1953, αφού είχε δημιουργήσει μικρή συνοδία, που αποτελείτο από τον π. Αρσένιο, τον π. Αθανάσιο (κατά σάρκα αδελφό του), τον π. Ιωσήφ (βιογράφο του και νυν Βατοπαιδινό και Γέροντά μας), τον π. Εφραίμ (προηγούμενο της Ιεράς Μονής Φιλοθέου) και τον αείμνηστο π. Χαράλαμπο (προηγούμενο της Ιεράς Μονής Διονυσίου) κατέρχεται στην Νέα Σκήτη, στα ησυχαστήρια της Μονής Αγίου Παύλου. Κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1959, ενώ είχε λάβει “πληροφορία” από την Παναγία ότι θα τον πάρει κοντά της ανήμερα της εορτής της.

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (18) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Χειροτέχνημα του Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή

Συνέχεια από (17)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

Ο μοναχισμός δεν είναι ανθρώπινο επίτευγμα. Είναι ένας τρόπος ζωής, που έχει απ’ ευθείας την αναφορά του στον επουράνιο Πατέρα. «Ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη ο πατήρ ο πέμψας με ελκύση αυτόν». Δεν είναι απλά μία κλήση, αλλά μία έλξη, ένας ακόρεστος πόθος προς τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Ο μοναχός, «ο της θείας συνουσίας εραστής», όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, φεύγει από τον υπαίτιο βίο και εκλέγει την μοναχική πολιτεία, για να επιτύχει την πληρεστέρα –στα όρια αυτής της ζωής– θεία ένωση.

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (17) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Σημείωμα στην πρώτη σελίδα του πιο αγαπητού βιβλίου του Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή, των «Ασκητικών» του αββά Ισαάκ. «Βιβλίον του πάτερ Ιωσήφ του Αγιωρίτου Σκίτη Αγίου Βασιλίου Άγιον Όρος» «Η βίβλος αυτή ήνε του πάτερ Ιωσήφ. την έχι κληρονομίαν από τον γέροντά του Εφρέμ μοναχόν εξσασκόντες τον Ασκιτικόν Βίον εν Αγίο Όρι Σκίτι Αγίου Βασιλίου. τη 6 Δεκεβρίου 1920.» «Κληρονομία Γέροντος Εφραίμ Ιερομονάχου του Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου. Γέρων Ιωσήφ μοναχός.» «Παρέλαβον το παρόν την 15ην Αυγούστου, βδ΄ (2004). + Αρχιμ. Εφραίμ.»

Συνέχεια από (16)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Ο υπάκουος μοναχός δέχεται με επίγνωση τους ονειδισμούς, την εξουδένωση από τον Γέροντα, διότι γνωρίζει ότι αυτές οι επεμβάσεις αποτελούν την αγωγή για την αποβολή του εγωισμού, της υπερηφανείας και την απόκτηση του ταπεινού φρονήματος. Ο μοναχός, που αγόγγυστα «φέρει τον ονειδισμόν του Χριστού», κοινωνεί των παθημάτων του Χριστού και αποκτά την κατάσταση του Χριστού. Ο υποτακτικός δίνει εξετάσεις για πνευματική προαγωγή κατά τις στιγμές της εξουδενώσεώς του από τον Γέροντα – ή και από κάποιον άλλο αδελφό, αν επιτρέψει η θεία Πρόνοια. Αν αποδεχτεί με ταπείνωση και χωρίς αντιλογία την ατιμία που του προκαλείται, ανεβαίνει πνευματικά. Για να αξιοποιηθούν μάλιστα οι στιγμές εκείνες σε μέγιστο βαθμό από την θεία Χάρη, η εξουδένωση που προκαλείται στον μοναχό δεν συμβαίνει όταν βρίσκεται σε πνευματική ευφορία, αλλά σε στιγμές αλλοιώσεως, όπου ίσως κυριαρχούν ενάντιοι λογισμοί, σκοτισμός του νου, ξηρότητα καρδίας.

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (16) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Συνέχεια από (14)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Οπότε, για να μην φθάσει ο μοναχός να τρυγήσει τα δεινά αποτελέσματα της παρακοής, πρέπει να αποπέμπει αμέσως την προσβολή των λογισμών εναντίον του Γέροντος, που διαχωρίζουν τον Γέροντα από τον υποτακτικό. Όταν ο μοναχός βλέπει ότι διά του νου του χαράζει διαφορετικές γραμμές πνευματικής ζωής απ’ ό,τι του έχει δοθεί από τον Γέροντα, αυτό ήδη αποτελεί ένα σημείο διαστάσεως.

Ο Γέροντας, επειδή έχει αναλάβει να οδηγήσει τον υποτακτικό

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (15) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

 

Συνέχεια από (14)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Η υπακοή πρέπει να πραγματοποιείται με όλη την διάθεση και έφεση της ψυχής. Τότε επιτυγχάνεται η «χαρούμενη υπακοή», κατά τον μακάριο Γέροντα Πορφύριο. Ο Γέροντας Ιωσήφ χαρακτήριζε ελαφρό τον ζυγό της υπακοής. Η υπακοή είναι που κάνει τον ζυγό του Κυρίου χρηστό, το φορτίο Του ελαφρό και την τήρηση των εντολών Του εύκολη.

Υπάρχουν βαθμίδες υπακοής. Κάποιος μπορεί να φέρει αρχικά αντιλογία στην εντολή, αλλά τελικά να υπακούσει και να την εκτελέσει. Αλλος μπορεί να μην εκδηλώσει την αντίρρησή του με λόγους, αλλά εσωτερικά με τις σκέψεις και να εκτελέσει την εντολή. Αλλος μπορεί να τηρήσει την εντολή μόνο και μόνο επειδή δεν θέλει να παρακούσει και να διαταράξει την σχέση του με τον εντολοδότη. Αλλος μπορεί να υπακούσει με όλη την ψυχή αποβλέποντας στην πνευματική ωφέλεια που θα αποκομίσει. Αλλος υπακούει γιατί αγαπά τον Γέροντα ή και όποιον αδελφό ζητά κάτι από αυτόν· και το θεωρεί αυτό ως χαρά και τρυφή του, να δίνεται, να θυσιάζεται για τους άλλους. Αυτή η τελευταία βαθμίδα εκφράζει την αληθινή υπακοή, που γίνεται αιτία στον υποτακτικό να γευθεί πολλές χάριτες.

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (14) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Συνέχεια από (13)

Η ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ ΤΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗ

Η υπακοή είναι το θεμέλιο του μοναχισμού. Δεν μπορεί να εννοηθεί ο μοναχισμός δίχως την άσκηση της υπακοής. Η υπακοή αποτελεί το μυστήριο της μοναστικής ζωής, που λίγοι γνωρίζουν και βιώνουν το βάθος του. Η καλογερική δεν μαθαίνεται διανοητικά· παραδίδεται βιωματικά από τον Γέροντα στον υποτακτικό. Ο μοναχός κατά την κουρά του υπόσχεται ενώπιον του θυσιαστηρίου υπακοή μέχρι θανάτου στον Γέροντα και την αδελφότητα. Αυτή η υπόσχεση δεν είναι μικρή υπόθεση· σε αυτήν κρύβεται η ζωή, η πνευματική προκοπή, η ανάσταση, αλλά και ο πνευματικός θάνατος του μοναχού. Η ζωή στο κοινόβιο, στην σκήτη, στο κελλί, διά της υπακοής εξωραΐζεται και γίνεται παραδεισένια· όταν όμως επικρατεί η παρακοή και η αντιλογία, τότε γίνεται δυσβάστακτη, ανυπόφορη.