Άγιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης (1302-1380)

Σχετικό άρθρο: Όσιος Ιωάσαφ ο Μετεωρίτης (1349/50 – 1422/23)

Γεννήθηκε στη Νέα Πάτρα, τη σημερινή Ύπατη της Φθιώτιδος, από γονείς επιφανείς, περί το 1302. Νωρίς έμεινε ορφανός. Την καλή ανατροφή του με αγάπη ανέλαβε ο θειος του. Ο ζήλος του για μάθηση τον έκανε να κάθεται έξω από τα σχολεία ν’ ακούει τα μαθήματα, επειδή δεν είχε τα απαιτούμενα έξοδα για τους δασκάλους του. Βλέποντας εκείνοι «το πρόθυμον και ευπάρεδρον, εδίδασκον αυτόν και δίχα μισθού». Η ευφυΐα του τον βοήθησε να μορφωθεί εξαίρετα.

Όσιος Συμεών ο Μυροβλύτης (+1199)

Ο Στέφανος Α΄ Νεμάνια υπήρξε ισχυρός ηγεμόνας του σέρβικου έθνους, ενοποιός των σερβικών χωρών, δημιουργός ανεξάρτητου κράτους γύρω στα 1170, πρόμαχος και υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, εξολοθρευτής των αιρέσεων και Ιδρυτής της δυναστείας των Νεμανιδών, πολλά μέλη της οποίας αξιώθηκαν αγιωνυμίας. Γεννήθηκε το 1114 στη Ζέτα, το σημερινό Μαυροβούνι.

Όταν ισχυροποίησε το κράτος του και στερέωσε την ορθόδοξη πίστη σε αυτό, παρέδωσε τη βασιλεία του και -κατά το παράδειγμα του υιού του Σάββα- έλαβε το μοναχικό σχήμα στη μονή Στουντένιτσα, παίρνοντας το όνομα Συμεών. Η σύζυγος του αποσύρθηκε και εκείνη σε γυναικείο μοναστήρι και από Άννα ονομάσθηκε Αναστασία (1196).

Μετά δύο χρόνια μοναστικής ζωής στη Στουντένιτσα έρχεται στο Άγιον Όρος προς συνάντηση του κατά σάρκα υιού του, στον οποίο και υποτάσσεται γινόμενος κατά πνεύμα υιός του. Έζησαν μαζί στη μονή Βατοπεδίου με συνεχή προσευχή και άσκηση. Έκτισαν παρεκκλήσια και ενίσχυσαν με δωρεές το μοναστήρι. Η αρετή τους έφερε πολλούς συμπατριώτες τους στον Άθωνα. Έτσι αναγκάσθηκαν ν΄ αγοράσουν τα ερείπια του Χιλανδαρίου και να κτίσουν την ωραία μονή, στην οποία ο Συμεών έζησε μόνο οκτώ μήνες, μέχρι τον θάνατό του.

Αναπαύθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1199 με τα μάτια στραμμένα προς την εικόνα της Θεοτόκου και του Σωτήρος, που σώζεται μέχρι σήμερα στο Χιλανδάρι. Τα τελευταία λόγια του ήταν: «Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον». Στα ετήσια μνημόσυνα από της κοιμήσεως του ανέβλυζε μύρο από τα λείψανα του. Ο τάφος του βρίσκεται στο Καθολικό του Χιλανδαρίου. Το τίμιο λείψανο του μετακομίσθηκε στη μονή Στουντένιτσας, όπου και αναπαύεται μέχρι σήμερα.

Σώζονται τρεις βιογραφίες του αγίου Συμεών. Την πρώτη έγραψε ο υιός του άγιος Σάββας περί το 1208, τη δεύτερη ο άλλος υιός του Στέφανος Β’ ο Πρωτοστεφής περί το 1216 και την τρίτη ο Χιλανδαρινός μοναχός Δομεντιανός περί το 1242. Ακολουθίες προς τιμήν του έγραψε ο άγιος Σάββας και ο μοναχός Θεοδόσιος. Από τους συγχρόνους λαμπρή βιογραφία έγραψε ο άγιος Νικόλαος Αχρίδος και ο άρχιμ. Ιουστίνος Πόποβιτς.

»Εσύ είσαι Δέσποινα»;Ενα πρότυπο χριστιανικής αγάπης!

Πρότυπο χριστιανικής αγάπης υπήρξε η Δέσποινα, μητέρα δύο αγοριών εκ των οποίων ο μικρότερος έγινε μετά την κοίμησή της μοναχός στην Ιερά Μονή Γρηγορίου στον Άθωνα. Όλοι οι φτωχοί, οι γέροι και οι ασθενείς της περιοχής που ζούσε, περίμεναν παρηγοριά και ανάπαυσι απ΄ αυτή. Πολλές φορές άφηνε δουλειές του σπιτιού, με την συγκατάθεσι βέβαια του συζύγου της, και έτρεχε στα φτωχικά σπίτια για να περιποιηθή τα γεροντάκια. Αν δεν τους καθάριζε το σπίτι, δεν τους έλουζε και δεν τους τάϊζε, δεν έφευγε, έστω κι αν η ώρα ήταν περασμένη.

Πολλά χρόνια μετά τον θάνατο της,

Όσιος Ευθύμιος ο Νέος (823-898)

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

Γεννήθηκε στην περιοχή της Άγκυρας, το 823, από ευσεβείς γονείς και στη βάπτισή του έλαβε το όνομα Νικήτας. Σε ηλικία επτά ετών αποχωρίσθηκε τον πατέρα του και δεκαεπτά ετών νυμφεύθηκε την Ευφροσύνη και απόκτησε μία θυγατέρα, την Αναστασώ. Ποθώντας τον βίο της ασκήσεως εγκαταλείπει τον πλούτο του στους συγγενείς του και αναχωρεί κρυφά για τον Βιθυνικό Όλυμπο, όπου μαθητεύει σε αγίους ασκητές και φορά το μοναχικό σχήμα, μετονομαζόμενος σε Ευθύμιο.

Αγρυπνία στον Άθωνα

Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από τη Ρήξη (φ. 87)

Τι να απαντήσεις σ’ έναν ξένο φίλο, που σου ζητά να περιγράψεις τη χώρα σου με μερικές λέξεις; Ειδικά όταν ο συγκεκριμένος φίλος επισκέπτεται την Ελλάδα εν τω μέσω της χειρότερης πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικής κρίσης της νεώτερης ιστορίας της και η ερώτησή του είναι ειλικρινής, στερείται σκοπιμοτήτων και προέρχεται από αγνή διάθεση κατανόησης.

Το Άγιο Όρος «τότε και σήμερα»

…….[…] Τότε το κάθε Μοναστήρι δίπλα στο υπερπλήρες συνήθως από νωταγωγά τετράποδα και με γεμάτα πάντοτε τα κριθαραμπάρια του Βουρδουναριό, διατηρούσε και «σαμαράδικο» με όλα τα αναγκαία και χρειώδη, σε κατάλληλη ξυλεία, σε δερμάτια αντοχής, σε σίγουρες ’πισταριές και ίγκλες και σε χοντρομάλλινα σαμαροσκούτια. Μοσχομισθοδοτούσε δε τον σαγματοποιό των καινούργιων και συντηρητή των συνεχώς φθειρομένων τότε σαμαριών και των άλλων… εξοπλισμών των.

Με λαμπρότητα και επισημότητα στην μνήμη του Αγίου Αθανασίου του εν Άθω, έληξε η πανήγυρη της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας

του Θεολόγου μοναχού Λαυριώτη

Στην Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας η πανήγυρη άρχισε την Τρίτη αργά το απόγευμα της 17/4 Ιουλίου με τριπλή πανηγυρική κωδωνοκρουσία και ακολούθισε η λιτάνευση της εφεστίου σεβασμίας και θαυματουργού εικόνας Παναγίας της Κουκουζέλισσας από το ομώνυμο παρεκκλήσιό της στον Ι. Ναό του Καθολικού της Μονής, τέλεση Μικρού Εσπερινού και Παράθεση δαψιλούς τραπέζης.

Κατά τις 8.30 μ.μ. άρχισε η αγρυπνία με τέλεση Μεγάλου Εσπερινού με αργά Ανοιξαντάρια του Ιωάννου του Κουκουζέλους, ο οποίος ασκήθηκε οσιακά στην Μονή ασκώντας το διακόνημα του ιεροψάλτου -ήταν ηδύφθογγος εκτελεστής και συνθέτης υμνητικών μελωδιών, καταταγείς στους Αγίους της Μονής- Λιτή, Αρτοκλασία, Εγκωμιαστικό λόγο για τον Οσιο Αγ. Αθανάσιο τον Αθωνίτη, Όρθρο με αργούς μελωδικούς πολυελαίους, τέλεση Αγιασμού στη Φιάλη προ της εισόδου στο νάρθηκα του καθολικού, με προσκύνηση τιμίων χαριτοβρύτων λειψάνων, Θ. Λειτουργία, ευλόγηση των κολλύβων της Παναγίας και του Αγίου Αθανασίου.

Παρασκευασμένα σε διαφορετικούς δίσκους (σινιά) – ο ειδικός καλλιτέχνης μοναχός Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης χρησιμοποιώντας ζάχαρη διαφόρων αποχρώσεων αγιογραφεί στην επιφάνεια τις μορφές της Παναγίας και του Αγ. Αθανασίου αντίστοιχα που είναι χάρμα οφθαλμών στην θέαση. Όλες οι Ακολουθίες τελείωσαν στις 10.30 της 18/5 Ιουλίου.

Ο π. Ιωσήφ πριν γνωρίσει τους αεροπόρους

Είναι γνωστό το Λαυρεωτικό Ι. Κελλί του Αγίου Μηνά στη Βίγλα και ο Γέροντας του π. Ιωσήφ που με την Ελληνική και τη Βυζαντινή Σημαία χαιρετά τους φίλους του αεροπόρους όταν αυτοί πετούν «ξυστά» από το κελλί του. Άγνωστο όμως είναι στους πολλούς το πώς ο π. Ιωσήφ εγκαταστάθηκε στο κελλί και ποιές δυσκολίες αντιμετώπισε στην αρχή.

Η Βατοπεδινή Θεοτόκος

του Μοναχού Μωϋσή Αγιορείτη

Το Άγιον Όρος δίκαια, αξία, ωραία και εύστοχα ονομάζεται, κατά τον περίφημο εκείνο Ξηροποταμηνό μοναχό, Καισάριο Δαπόντε, «Περιβόλι της Παναγιάς». Είναι ο εράσμιος τρόπος, που τον αγάπησε, κατά αρχαία ιερά παράδοση, κατά τη διέλευση Της, και τον ζήτησε από τον Υιό Της, για να δοξάζεται το όνομα Του. Είναι η Έφορος, Ιατρός και Προστάτισσα του Αγίου Όρους, κατά τον μεγάλο Θεολόγο του 14ου αιώνος, άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, όπως έγραψε στο κατανυκτικό του εγκώμιο για τον όσιο Πέτρο τον Αθωνίτη, τον πρώτο γνωστό επώνυμο όσιο του αγιότεκνου ιερού Άθωνα (9ος αι).

Άγιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης (1302-1380)

Σχετικό άρθρο: Όσιος Ιωάσαφ ο Μετεωρίτης (1349/50 – 1422/23)

Γεννήθηκε στη Νέα Πάτρα, τη σημερινή Ύπατη της Φθιώτιδος, από γονείς επιφανείς, περί το 1302. Νωρίς έμεινε ορφανός. Την καλή ανατροφή του με αγάπη ανέλαβε ο θειος του. Ο ζήλος του για μάθηση τον έκανε να κάθεται έξω από τα σχολεία ν’ ακούει τα μαθήματα, επειδή δεν είχε τα απαιτούμενα έξοδα για τους δασκάλους του. Βλέποντας εκείνοι «το πρόθυμον και ευπάρεδρον, εδίδασκον αυτόν και δίχα μισθού». Η ευφυΐα του τον βοήθησε να μορφωθεί εξαίρετα.

Ο Όσιος Σάββας ο εν Καλύμνω (1862-1948)

Γεννήθηκε στην Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης το 1862 από γονείς φτωχούς. Δωδεκάχρονος έρχεται στό Άγιον Όρος, στη σκήτη της Άγιας Άννης, στην Καλύβη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Δοκιμάζεται επί μία δωδεκαετία, μαθαίνει την αγιογραφία καί τή βυζαντινή μουσική καί μεταβαίνει στα Ιεροσόλυμα, στη μονή τού Χοζεβά, στον Άθωνα για τρία χρόνια (1894-97) καί ξαναγυρίζει στα Ιεροσόλυμα, όπου μένει μέχρι το 1916, ασκητεύοντας κυρίως στις όχθες τού Ιορδάνη καί, για ένα μικρό διάστημα, στη μονή τού Αγίου Σάββα τού Ηγιασμένου.

Ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης και ο άγγελος…



Ο Σατανάς εμφανίζεται στον Άγιο Πέτρο τον Αθωνίτη μετασχηματισμένος σε άγγελο φωτός

Η πιο πάνω φωτογραφία παρουσιάζει ένα περιστατικο απο τη ζωή του οσίου Πέτρου του Αθωνίτου, του πρώτου οικηστού του όρους Άθω.
Τον βίο του οσίου Πέτρου τον έγραφε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος σημειώνει και το περιστατικό αυτό. Έτσι, σύμφωνα με τον άγιο βιογράφο του, όταν ο διάβολος, ο αιώνιος εχθρός του αγαθού και εμπνευστής του κακού, είδε ότι δεν κατάφερε να τον αποτρέψει απο την ενάρετη ασκητική ζωή του, ούτε και να τον ρίξει σε αμέλεια, χρησιμοποίησε το φοβερότερο όπλο που του έμεινε, την «εκ δεξιών» εξαπάτηση.

Όσιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης (13 Ιανουαρίου ±1365)

Σύναξις Αγιορειτών Αγίων. Στο κέντρο διακρίνεται ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης.

Γεννήθηκε στη Λάμψακο, πού ήταν περίφημη μικρασιατική πόλη παρά τον Ελλήσποντο, από ενάρετους γονείς. Μόλις δεκαεπτά ετών αναχωρεί της οικίας του, ο κατά κόσμον Μανουήλ, και έρχεται στο όρος του Γάνου της Ανατολικής Θράκης, όπου ασπάζεται τον μοναχισμό. Μετά την κοίμηση του ενάρετου Γέροντος του Μάρκου επισκέπτεται πολλούς ασκητές στο Παπίκιον όρος της Θράκης και ιερά προσκυνήματα της Κωνσταντινουπόλεως προς ωφέλεια ψυχής. Μέσα στον κόσμο «υπεκρίνετο μωρίαν, και εφαίνετο εις τους ανθρώπους σαλός, ο κατά αλήθειαν σοφός, διά να μην του αποτίναξη τον καρπόν της αρετής ο άνεμος της ανθρωπαρεσκείας». Στην Κωνσταντινούπολη γνωρίσθηκε με τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Παλαιολόγο και τον πατριάρχη άγιο Αθανάσιο.
Κατόπιν φθάνει στο Άγιον Όρος και πρώτα υποτάσσεται στο κοινόβιο της Μεγίστης Λαύρας υπηρετώντας τους πατέρες με τα πιο ευκαταφρόνητα διακονήματα. Εκεί δέχεται θεία οράματα και ανεβαίνει στην κορυφή του Άθωνα, όπου η Θεοτόκος, η κυρία του Όρους, του λέει:

Μήπως είσαι η Δέσποινα;

Πρότυπο χριστιανικής αγάπης υπήρξε η Δέσποινα, μητέρα δύο αγοριών εκ των οποίων ο μικρότερος έγινε μετά την κοίμησή της μοναχός στην Ιερά Μονή Γρηγορίου στον Άθωνα. Όλοι οι φτωχοί, οι γέροι και οι ασθενείς της περιοχής που ζούσε, περίμεναν παρηγοριά και ανάπαυσι απ΄ αυτή. Πολλές φορές άφηνε δουλειές του σπιτιού, με την συγκατάθεσι βέβαια του συζύγου της, και έτρεχε στα φτωχικά σπίτια για να περιποιηθή τα γεροντάκια. Αν δεν τους καθάριζε το σπίτι, δεν τους έλουζε και δεν τους τάϊζε, δεν έφευγε, έστω κι αν η ώρα ήταν περασμένη.

Πολλά χρόνια μετά τον θάνατο της, αν καμμιά ευγενική γυναίκα περιποιόταν με ιδιαίτερη φροντίδα ωρισμένα τυφλά γεροντάκια, τη ρωτούσαν: «Μήπως είσαι η Δέσποινα;»

Την πορεία της θανατηφόρου ασθενείας και το τέλος της ενάρετης αυτής μητέρας μας τα περιέγραψε ο μοναχός γιός της:

«Τη Μεγάλη Δευτέρα του 1971 η μητέρα μου έκανε εξετάσεις και έβγαλε ακτίνες. Εκεί φάνηκε καθαρά ότι είχε καρκίνο και μάλιστα σε πολύ προχωρημένο στάδιο! Σ΄ αυτήν, όπως και σε μένα, είπαν ότι έχει εχινόκοκκο και με μια εγχείρησι θα γίνη καλά. Από τότε άρχισα να βλέπω τη μητέρα μου πιο συγκεντρωμένη στον εαυτό της και φαινόταν σαν να ήξερε ότι συνέβαινε κάτι πολύ σοβαρό.

Αμέσως μετά την Ανάστασι την πήγαν στη Θεσσαλονίκη και με τη συνεργασία του τότε υφηγητού της Ιατρικής κ. Αλετρά και του επιμελητού κ. Κατσώχη, μπήκε στο Α.Χ.Ε.Π.Α. Έγινε γρήγορα η εγχείρησις, η οποία κράτησε 7 ½ ώρες περίπου. Τα πάντα μέσα της είχαν καρκίνο! Προσπάθησαν να της αφαιρέσουν ότι μπορούσαν. Έβγαλαν ολόκληρο το στομάχι, γιατί ήταν σάπιο, και ένωσαν τον οισοφάγο με το τέλος του δωδεκαδάκτυλου. Επίσης καθάρισαν τον καρκίνο από τα νεφρά, ήπαρ κλπ. Η τομή, που είχε στο σώμα της, ήταν γύρω στα 70 εκατοστά. Είχε αλλάξει τόσο πολύ μετά την έγχείρησι, που δυσκολεύτηκα να τη γνωρίσω!

Το απόστημα που δεν έσπασε…

Ο Ευγένιος Βούλγαρης, σχολάρχης στην Αθωνιάδα Σχολή κατά την περίοδο 1753-1759.

Ο Ευγένιος Βούλγαρις διετέλεσε διευθυντής στην Αθωνιάδα Σχολή το δεύτερο ήμισυ του 18ου αι. Στην Ιερά Μονή Διονυσίου ο σοφός αυτός άνδρας δοκίμασε τη θαυματουργική δύναμη της Παναγίας του Ακαθίστου, η οποία τον θεράπευσε από ένα οδυνηρό απόστημα.

«Θα διηγηθώ, σημειώνει ο ίδιος, το θαύμα πού έκανε σε μένα η Παναγία, για να της αποδώσω έτσι την ευγνωμοσύνη πού της οφείλω. Δεν το γράφω για να ηπερηφανευθώ ότι δέχτηκα τάχα θεία επίσκεψη, κι ούτε με πειράζει, αν θα με χαρακτηρίσουν ανόητο για τη διήγηση.

Όσιοι Συμεών και Θεόδωρος (9ος αι.)

Γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη, και ήταν αδέλφια. Ήλθαν στον Άθωνα, μαθήτεψαν στον όσιο Ευθύμιο τον Νέο, χειροτονήθη καν ιερείς και χρημάτισαν σοφοί διδάσκαλοι του Όρους, διακρινόμενοι για την ασκητικότητά τους.

Αναχωρούν από τον Άθωνα προς προσκύνηση των Αγίων Τόπων και του θεοβαδίστου όρους Σινά. Επιστρέφουν σε αυτόν για ν’ αναχωρήσουν και πάλι για τη Θεσσαλονίκη και Θεσσαλία κηρύττοντας κατά της αιρέσεως των εικονομάχων. Σταθμεύουν στο παρά τις Θερμοπύλες όρος συνεχίζοντας τους ενθέους αγώνες τους και κατόπιν οράματος μεταβαίνουν στο παρά τα Καλάβρυτα της Πελοποννήσου Μέγα Σπήλαιο. Εκεί συναντώνται με την οσία Ευφροσύνη και μετά την εύρεση της θαυματουργής εικόνας της Θεοτόκου ανεγείρουν μονή.

Ο βατοπαιδινός Άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος (1300 – 11 Οκτωβρίου 1379)

Πρόκειται για εναν από τους επιφανέστερους και πολυγραφότερους αρχιερείς της Εκκλησίας μας κι εναν από τους μεγαλύτερους οικουμενικούς πατριάρχες.

Ο κατα κόσμον Φωκάς γεννήθηκε περι το 1300 στη Θεσσαλονίκη από μητέρα εβραϊκής καταγωγής. Έλαβε εξαιρετική μόρφωση παρα του Θωμά Μαγίστρου, του όποίου ύπηρξε και υπηρέτης. Νωρις ασπάσθηκε τον μοναχισμό και μετέβη στο όρος Σινά. Άπό εκεί ήλθε στον «ιερόν Άθωνα, τόν χρυσούν όντως και φίλτατον, και πρόξενον των καλών εις όλους τους εις αυτόν οικήσαντας και οίκούντας» κατα τον βιογράφο του.

Γέρων Αρσένιος Σπηλαιώτης (1886-1983) (με φωτογραφικό υλικό)

Ιωσήφ Μ.Δ.

Ο μακάριος Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης (1886-1983), συνασκητής για σαράντα περίπου χρόνια του οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή (1897-1959).

Μέσα σε λίγες σελίδες δεν είναι εύκολο να σκιαγραφήσεις τον βίο και την πολιτείαν ενός μεγάλου ασκητού του μεγέθους του αειμνήστου Γέροντος Αρσενίου. Στην καταγωγή ήταν Πόντιος. Σε νεαράν ηλικία πυρομένος από θείο ζήλο αναχωρεί με τα πόδια από τη Ρωσία μέχρι τη Βασιλεύουσα και από εκεί με πλοίο καταφθάνει στους Αγίους Τόπους, όπου αόκνως υπηρέτησε σχεδόν μία δεκαετία στον Πανάγιον Τάφο και σε άλλα προσκυνήματα.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Ιχνηλασία ζωής (2) – με φωτογραφικό οδοιπορικό

Ο Γέροντας Αιμιλιανός σε νεαρή ηλικία (πίνακας).

Συνέχεια από (1)

Ιερομόναχου Σεραπίωνα Σιμωνοπετρίτου

Το 1968, με την κουρά των νεαρών τότε υποτακτικών, απαρτίζει την αδελφότητά του Μετεώρου και, με βαθειά προνοητικότητα η καλύτερα προόραση, θέτει τις βάσεις της κοινοβιακής ζωής. Με το διορατικό του βλέμμα εξ αρχής εκλέγει και προκρίνει ως διάδοχό του τον μαθητή τότε Γυμνασίου Εμμανουήλ Ράπτη, τον σημερινόν Καθηγούμενον της Ιεράς Μονής μας πανοσιολογιώτατον αρχιμανδρίτην Ελισσαίον.Κατά το έτος 1972, μετά από πολυετή δοκιμασία και δυσκολίες, είναι έτοιμος ο πρώτος πυρήνας της γυναικείας μοναστικής αδελφότητος, η οποία με Προεστώσα την νυν Γερόντισσα Νικοδήμη εγκατεστάθη προσωρινά στην Ιερά Μονή Αγίων Θεοδώρων, εγγύς των Μετεώρων.Ενώ η γυναικεία αδελφότης ήταν ακόμη στα σπάργανα, ο σοφός Γέροντας ετοίμαζε τον εσωτερικό Κανονισμό της -πνευματική διαθήκη και το μόνο γραπτό κείμενο του-, που σε τελική μορφή παρεδόθη στις αδελφές την 5η Μαΐου 1975, όταν πλέον είχαν εγκατασταθεί οριστικά στο σημερινό Μετόχι.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (16)

Συνέχεια από (15)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

Όταν τους ευρήκαμεν εμείς, ήσαν κάπως τακτοποιημένοι, αλλά με τόσην ευτέλειαν και προχειρότητα, που αν περιγράψω κάτι, φοβούμαι μήπως δεν θα με πιστεύση η καλομαθημένη μας γενεά. Αρκεί να είπω ότι εις τα δωμάτια τους, το παράθυρο ήταν συνάμα και πόρτα. Άν ήθελες δε να ξαπλώσης καλά τα πόδια σου εις το στρώμα, αν επιτρέπεται να το ονομάσωμεν στρώμα αυτό που είχαν, ήτο αδύνατον, γιατί το μέρος δεν χωρούσε. Δεν ξεχνούσε ο αείμνηστος τον προορισμόν του, ούτε ο ζήλος του αμβλύνετο από το να κακοπαθή, γι’ αυτό και όλη του η ζωή και το περιβάλλον ήτο πάντοτε ταπεινόν, ευτελές, προσωρινόν και μόνον για την χρείαν και ενίοτε ούτε γι’ αυτήν δεν εξαρκούσε. Όταν κάποτε εγογγύζαμεν από μικροψυχίαν και σε περιβάλλον ασυγκρίτως πλατύτερον και άνετον από το δικόν του, εστέναζε και μας έλεγεν: «Εγώ, από απόψεως αναπαύσεως, δεν θυμάμαι να ικανοποίησα τον εαυτόν μου ποτέ». Και πράγματι αυτό διαπιστώσαμεν μέχρι τέλους της ζωής του.

Όταν επήγαμεν εμείς, κατά το 1947, πρώτα εγώ και κατ’ ολίγον ο πνευματικός μου αδελφός Εφραίμ, ο μετέπειτα ιερομόναχος, υπεβλήθημεν αμέσως εις όλην την συνέχειαν του τυπικού τους. Έπρεπε δα να κατασκευάσωμεν καλύβες για να καθίσωμεν, διότι δεν είχαν διά εμάς. Τας πρώτας ύλας τας κουβαλήσαμεν εις τον ώμον, ξύλα από το βουνόν και άμμον ή χαλίκια από την θάλασσαν.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (15)

Συνέχεια από (14)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

15. Οι όροι της χρείας εις την πνευματικήν ζωήν.

Έτσι να κάνετε και εσείς εις όλας σας τας δύσκολους στιγμάς και ποτέ δεν θα παρασυρθήτε,ουτε και η μεταμέλεια θα σας κατατυραννή. Και δεν είναι μόνο αυτό, αλλά κάθε φορά που ο άνθρωπος νικά ένα πάθος, έναν πειρασμόν, λαμβάνει δύναμιν, θάρρος, προάγεται πνευματικώς και μέσα του αισθάνεται χαρά. Όταν όμως καταφρονή ή δειλιά και νικάται εις ό,τι αντίστασιν του συμβή, τότε συμβαίνει το αντίθετον και το αποτέλεσμα είναι να χαυνωθή, να μένη απαρρησίαστος, δειλός, αδύνατος, όλος υποψία και η λύπη και η απελπισία θα του γίνουν αχώριστοι σύντροφοι.

Ο μοναχός που θέλει να πετύχη τον σκοπόν του, πρέπει να μη επιχειρή τίποτα χωρίς να το εξετάζη· από που προέρχεται και ποιόν σκοπόν εξυπηρετή. Και αν συνηθίση με αυτήν την ακρίβειαν, δεν θα δυσκολευθή να καταλάβη την διαφοράν των δύο μεγάλων αφορμών, εις τας οποίας έχουν την βάσιν τους το κέρδος και η ζημία, η αμέλεια και γενικά όλος μας ο αγώνας. Αι δύο αφορμές που λέγω είναι η χρεία και η επιθυμία. Πόσον ομοιάζουν αυταί ή μάλλον τας κάνομεν εμείς να ομοιάζουν με τα θελήματά μας! Ο Θεός συνεργεί εις το να αποκτήσωμεν ή να ποιήσωμεν κάθε τι που είναι χρεία και η Χάρις Του δέν απουσιάζει.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (14)

Συνέχεια από (13)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

14. Η επίγνωσις του θείου θελήματος.

«Να, μας έλεγε, και εσείς να μη βιάζεσθε και να επιχειρήτε αμέσως ό,τι σας λέγει ο λογισμός χωρίς πολλήν υπομονήν και δοκιμασίαν. Ο άνθρωπος που έχει ανυπομονησία και βιάζεται, ποτέ δεν μπορεί να καταλάβη το θείον θέλημα, και επομένως γαλήνην ποτέ του δεν θα εύρη, γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και υπομονή. Συνήθως εγώ όσες φορές ηξιώθηκα να πληροφορηθώ ποίον είναι το θέλημα του Θεού, εις το τέλος της εξαντλητικής υπομονής το εύρισκα. Και οσάκις πάλιν η Χάρις του Θεού με παρηγόρησε, εις το τέρμα της μικρής μου δυνάμεως και υπομονής γινόταν.

Πολλές φορές πάλιν ο άνθρωπος κάμνει ό,τι είναι απ’ αυτόν και βιάζεται και αναμένει και επιθυμεί να πληροφορηθή περί εκείνου που ενδιαφέρεται, εάν είναι σύμφωνον με το θείον θέλημα, και όμως δεν λαμβάνει καμμίαν πληροφορίαν. Άς κάμη τότε τον σταυρόν του και ας αρχίση με πολλήν προσοχήν γυμνώνοντας την ενέργειάν του τελείως από το δικό του θέλημα και κράζοντας με πάθος,»Κύριε, συ πάντα οίδας, συ πάντα γινώσκεις, μη με αφήσης να χαθώ», παρακολουθώντας την έκβασιν με υπομονήν. Και αν ίδη ότι συνήντησεν αντίδρασιν και μάλιστα σε σημείον που δεν έπρεπε, τότε ας παύση να συνέχιση. Με αυτόν τον τρόπον εξελίξεως των πραγμάτων ίσως εφανερώθη το θείον θέλημα.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (13)

Συνέχεια από (12)

Τον ερωτούσαμεν: «Δεν δειλιάσατε καθόλου»; Και μας έλεγεν: «Εις την αρχήν ήρθαν πολλοί λογισμοί δειλίας, η ψυχή όμως δεν δείλιασε καθόλου. Εκείνος που βιάζεται να μη ζη διά τον εαυτόν του, αλλά ό,τι ακούει το κάνει γιά τον Θεόν, σε τίποτα δεν έχει να φοβηθή. Ο τοιούτος έχει πάντοτε ως βάσιν του την πιστιν εις όλην του την ζωήν και η πίστις αυτή του αναπληρώνει κάθε τι που οι πειρασμοί του προβάλλουν ως εμπόδιον. Όταν άπαξ και δις ο άνθρωπος παραδώση τον εαυτόν του τελείως εις τον Θεόν με πιστιν, καθώς είπα,τότε βλέπει φανερά την Χάριν του Θεού, όπου τον σκεπάζει και τον δυναμώνει να κατορθώση εκείνο που από ανθρωπινής δυνάμεως και σκέψεως ήτο αδύνατον να γίνη. Αυτό δεν είναι μικρόν είναι αυτό που λέγεται από τους Πατέρας πείρα θείας αντιλήψεως. Όταν αυτό συνεχισθή, γεννά την πίστιν της θεωρίας, και η πίστις αυτή, όποιος την έχει, χωρίζει τους τύπους από τας πραγματικότητας».

13. Η αυταπάρνησις και η φιλοπονία ως μέσα συντηρήσεως της Χάριτος του Θεού.

«Γι’ αυτό σας λέγω να βιάζεσθε αψηφούντες τους κινδύνους, που μεγαλοποιεί η φιλαυτία, προκειμένου να φυλάγετε την τάξιν της πρακτικής, καθώς μας γράφουν οι Πατέρες. Γιατί όταν δειλιάτε να κοπιάσετε ολίγον, ούτε Χάριν Θεού πρόκειται να εύρητε, ούτε και την θείαν αντίληψιν θα αισθανθήτε ψηλαφητώς, να λάβετε δύναμιν και πληροφορίαν ιδικήν σας, εσωτερικήν και πραγματικήν, ότι «εγγύς Κύριος τοις επικαλούμενοις αυτόν», και χωρίς το εφόδιον αυτό ποτέ δεν επιχειρεί η ψυχή μεγάλους αγώνας. Όταν σας λέγω να κάμετε υπακοήν, εσείς θέλετε να βάζετε και τον δικόν σας λογισμόν και να προβάλλετε ενδεχόμενα. Όταν σας παρακινώ να έχετε αυταπάρνησιν, αμφιβάλλετε αν θα τα βγάλετε πέρα. Αν σας πω πάλιν για την δίαιταν, να μη εξετάζετε το τι βρέθηκε και εάν είναι παλαιόν ή νέον και προβάλλετε τους όρους της υγιεινής.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (12)

Συνέχεια από (11)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

11. Κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων υπό αγγέλου.

Την εποχή αυτή σταμάτησαν εις τα καλύβια τους και ο Γέροντας δοκίμαζε έναν είδος εγκλεισμού και ο πατήρ Αρσένιος τον εξυπηρετούσε εις τας απαραιτήτους χρείας. Για τον σκοπόν αυτόν και εις την μετάληψιν δεν πήγαινε συχνά όπως επικρατούσε η συνήθεια εκεί και μόνον ο πατήρ Αρσένιος πήγαινε με τους άλλους πατέρας, όπου είχε Λειτουργίαν. «Τότε, μας έλεγε, διέδιδαν ότι έχω χρυσόν και φοβούμαι να βγω από την καλύβην, μη μου τον κλέψουν. Και πράγματι είχομεν, όχι όμως χρυσόν, αλλά τον Χριστόν και προσέχαμεν να μη τον χάσωμεν. Μίαν ημέραν, που νομίζω ήταν εορτή, δεν πήγα πάλιν πουθενά και μόνον ο πατήρ Αρσένιος πήγε για να μεταλάβη. Αφού έμεινα μόνος μου και πέρασε ώρα αρκετή, άρχισα να μοιρολογώ με τον λογισμόν μου και αποκλαιόμενος έλεγα ότι δεν θα αξιωθώ και εγώ καθώς και οι άλλοι πατέρες να πάρω μέσα μου τον Χριστόν και άρχισα να λυπούμαι γι’ αυτό. Νύκτα ήτο και επομένως σκοτεινά και πάντοτε καθήμενος όπως συνήθιζα εις το σκαμνί μου, με τα μάτια μου κλειστά. Σαν να κατάλαβα ότι κάποιος μου χτύπησε το χέρι. Άνοιξα τα μάτια μου και βλέπω έναν ωραιότατον νεανίαν με φτερά και βάσταζε τα θεία δώρα και μειδιώντας μου έκαμε νεύμα να ετοιμασθώ. Με επλησίασεν,όσον απαιτούσε, και μου έδωσε εις το στόμα με πολλήν προσοχήν μία μερίδα του Δεσποτικού Σώματος. Αφού μου έδωσε, όπως είπα, την θείαν μερίδα, έκλεισε με προσοχήν το ολόφωτον σκεύος που κρατούσε, με κοίταξε με σεμνόν μειδίαμα και ανέβη από την στέγην της καλύβης μου, εκεί όπου ήτο και πριν».

Μας έλεγε δε ότι όλην την ημέραν εκείνην οι λογισμοί του ήσαν απορροφημένοι από αυτό το γεγονός και ο νους και η καρδία του ήσαν αιχμαλωτισμένοι εις την αγάπην του Χριστού.

ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΟΣΚΗΤΙΩΤΗΣ (2)

Συνέχεια από (1)

«Εις μνημόσυνον αιώνιον»

«Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του οσίου αυτού»

(β΄μέρος)

Ως η διψώσα έλαφος δέχεται το δροσερόν ύδωρ των πηγών, έτσι και η άγνη ψυχή του νεαρού Θεοφύλακτου εδέχετο και εδροσίζετο με τάς θείας και αγίας νουθεσίας των πεφωτισμένων τούτων Γεροντων. Έτσι και ως δεκτικός εκ φύσεως των χαρισμάτων του Πνεύματος, δεν ήργησε ούτε εδυσκολεύθη να αφομοίωση τάς νουθεσίας των διακεκριμένων διδασκάλων του, και να βιώση τάς πράξεις και την ζωήν των.

Αμέσως ήρχισεν όλας αυτάς να εφαρμόζη αυτός πρώτος εις την ζωήν του, με αποτέλεσμα να ενοικήση η Χάρις του Κυρίου εις την καρδίαν του και να γίνη πνευματικόν φως διά πολλάς ψυχάς.