Ήμουν οπαδός του Μαχαράτζι,από τη γιόγκα στην εξάρτηση από τον γκουρού!

π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου Δρ Θεολογίας, Δρ Φιλοσοφίας

«Ο Γκουρού Μαχαράτζι δίνει ειρήνη σ’ αυτόν που μαθαίνει να τον αγαπά…παράδωσε τα ηνία της ζωής σου σε μένα και θα σου δώσω Λύτρωση. Βάλε τα ηνία της ζωής σου στα χέρια μου και θα σε ανακουφίσω…γιατί ψάχνετε στον κόσμο;…. ελάτε σε μένα..· σ’ εκείνους που είναι χαμένοι, θα δώσω ειρήνη».

Αυτά διακήρυξε με εντολή της μητέρας του ένα δω­δεκάχρονο παιδί· προωρίζετο να διαδεχθή τον πατέρα του στο ρόλο του «θεού». Ήταν το έτος 1970. Σήμερα το παιδί αυτό, που από τους αμερικάνους έλαβε τον τί­τλο «μπέμπυ – θεός» πήρε στα χέρια του τη ζωή χιλιά­δων νέων· είναι ο Γκουρού Μαχαράτζι.

Έγινε τελικά ο Εβραίος Χριστιανός;

Ο Βοκκάκιος μας διηγείται την ιστορία κάποιου Εβραίου που ο Χριστιανός φίλος του ήθελε να προσηλυτίσει στο Χριστιανισμό.

Ο Εβραίος ήταν έτοιμος να ασπαστεί το Χριστιανισμό, αλλά, πριν από την οριστική του δέσμευση, ήθελε να πάει στη Ρώμη για να μάθει για την εξουσία του Πάπα και των καρδιναλίων, για τη ζωή των ανθρώπων που βρίσκονται στην κεφαλή της Εκκλησίας. Ο Χριστιανός, που αγωνίστηκε να τον προσηλυτίσει, φοβήθηκε και σκέφτηκε ότι όλες του οι προσπάθειες θα πήγαιναν χαμένες, γιατί βέβαια ο φίλος του δε θα αποφάσιζε πια να βαφτιστεί, αν έβλεπε όλα τα σκάνδαλα της Ρώμης. Ο Εβραίος πήγε και διαπίστωσε την υποκρισία, την εξαχρείωση, τη διαφθορά και την πλεονεξία που την εποχή εκείνη βασίλευαν και στην αυλή του Πάπα και γενικά ανάμεσα στο ρωμαιοκαθολικό κλήρο. Επανέρχεται ο Εβραίος κι ο φίλος του ο Χριστιανός με ανυπομονησία τον ρωτά για την εντύπωση που του προκάλεσε η Ρώμη. Η απάντηση, μ’ ένα πολύ βαθύ νόημα, ήταν Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Κέντρα – Sri Chinmoy

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Ο Sri Chinmoy (Chinmoy Kumar Ghose) υπήρξε ένας από τους πιο γνωστούς γκουρού παγκοσμίως. Γεννήθηκε το 1931 στη Βεγγάλη της Ινδίας και πέθανε το 2007. Σε ηλικία 12 χρονών έχασε τους γονείς του και μεγάλωσε στη συνέχεια μαζί με κάποιους συγγενείς του στο Άσραμ του Sri Aurobindo διδασκόμενος ινδουιστικές διδασκαλίες και πρακτικές.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Άσραμ είχε αποκτήσει έντονες «μεταφυσικές» εμπειρίες. Το 1964, υπακούοντας σε μια έντονη εσωτερική φωνή, κατά τους ισχυρισμούς του, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου ίδρυσε εκεί αρχικά και στη συνέχεια ανά τον κόσμο τα Chinmoy-Center, που διαδίδουν τη διδασκαλία του και τις πρακτικές του.

Ο Sri Chinmoy είχε τη βεβαιότητα για τον εαυτό του ότι είχε πετύχει την πλέον υπερβατικού χαρακτήρα συνειδητότητα κατά τις ινδουιστικές αντιλήψεις. Ταυτοχρόνως θεωρούσε τον εαυτό του ως αρχέτυπο, διδάσκαλο και καθοδηγητή -όπως είχαν υπάρξει στο παρελθόν ο Κρίσνα, ο Βούδας, ο Χριστός κ.ά.- για τη φώτιση και την ένωση των μαθητών με το υπερβατικό, το Θεό, δυνατότητα που την κατανοούσε μονιστικά1.

Οι Επτά Οικουμενικές Σύνοδοι

Α΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος διήρκεσε δύο μήνες και δώδεκα ημέρες και πραγματοποιήθηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας. Συγκλήθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο στις 20 Μαΐου του 325 και έλαβαν μέρος 318 επίσκοποι. Εξέδωσε είκοσι κανόνες συμπεριλαμβανομένου του Συμβόλου της Νικαίας (α’ μέρος του Συμβόλου της Πίστεως) και κανόνισε την ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα. Κύριος λόγος σύγκλησής της υπήρξε η διδασκαλία του Αρείου ενάντια στη θεότητα του Ιησού Χριστού. Η Σύνοδος κατεδίκασε τη διδασκαλία του Αρείου και διεκήρυξε την ομοουσιότητα του Υιού με τον Πατέρα. Τέλος αποκρούστηκε η αγαμία των κληρικών.

Η Ουνία στην Ελλάδα

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός

Μιλώντας για Ελλάδα, εννοούμε το Ελληνικό Κράτος (1839 κ.ε.), διότι ήδη κατά τη διάρκεια της δουλείας (Τουρκοκρατίας, Ενετοκρατίας) οι ανοργάνωτοι ακόμη Ουνίτες ανέπτυξαν μεγάλη δραστηριότητα στον ιστορικό ελληνικό χώρο, κινούμενοι τόσο στα όρια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, όσο και στις ενετοκρατούμενες περιοχές. Όπως και παραπάνω υπογραμμίσθηκε, οι απόφοιτοι του Κολλεγίου του Αγ. Αθανασίου ανέπτυξαν έντονη ουνιτική (ενωτική) δραστηριότητα μεταξύ των ομογλώσσων και ομοεθνών τους. Οι Ιησουΐτες, που ενίσχυαν την ουνιτική αυτή κίνηση, εμφανίσθηκαν από το 1583 και στην Κωνσταντινούπολη και με τα μέσα που διέθεταν (χρήμα, εκδόσεις, πολιτική κάλυψη) έγιναν ο «κακός δαίμονας» της Ρωμαίικης Εθναρχίας, που είχε την ευθύνη για ολόκληρο το ρωμαίικο μιλλέτι, τους Ρωμηούς-Ορθοδόξους-των Βαλκανίων και της Μικρασίας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Μύθοι και αλήθειες για το «Ευαγγέλιο του Ιούδα»

Ο Ομότιμος Καθηγητής της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Γ. Γαλίτης φωτίζει τα μυστικά του Γνωστικισμού

Ο κ. Γεώργιος Γαλίτης είναι Ομότιμος Καθηγητής της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επιπλέον ο κ. Γαλίτης έχει ασχοληθεί με την κοπτική γραμματεία και τους γνωστικούς, από τους οποίους προήλθε το «Ευαγγέλιο του Ιούδα». Είναι συνεπώς ένας από τους κατ’ εξοχήν ειδικούς να μας μιλήσει για το βιβλίο για το οποίο τόσος θόρυβος γίνεται τις τελευταίες ημέρες. Ο κ. Καθηγητής μάς παραχώρησε τη συνέντευξη που ακολουθεί. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η Οικουμενικότητα κατά τον Ιερό Χρυσόστομο [Α]

Μητροπολίτης Δημητριάδος & Αλμυρού, Ιγνάτιος

1. Η οικουμενικότητα της «χάριτος»

Η φύση της σχέσης ανάμεσα στην ορθόδοξη Εκκλησία της αποκάλυψης του Τριαδικού Θεού και στις άλλες θρησκείες, δόγματα ή απόψεις, εξαρτάται από καταστάσεις του χώρου-τόπου  και του χρόνου. Ο χρόνος και ο τόπος «οδηγούνται» από τη ροπή της «Χάριτος». Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

 

Αιρετικές αντιλήψεις δια το μυστήριον του Αγίου Βαπτίσματος

ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΔΙΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ
Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Είναι γνωστή η σπουδαιότητα του μυστηρίου του αγίου βαπτίσματος, καθώς αποτελεί τη θύρα εισόδου του κάθε ανθρώπου στο Σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία. Δυστυχώς όμως, και για το μυστήριο του αγίου βαπτίσματος έχουν υπάρξει πλήθος κακόδοξων θεωρήσεών του από διάφορες νεοφανείς αιρέσεις και παραχριστιανικές κινήσεις.

Με κριτήριο αξιολόγησής τους πάντα την ορθόδοξη πίστη μας, πρόκειται για κακόδοξες απόψεις, που όχι μόνο αποκλείνουν από την εν Αγίω Πνεύματι διδασκαλία της Εκκλησίας αλλά και είναι ριζικώς αντίθετες με την «υγιαίνουσαν διδασκαλία» (Α’ Τιμ. 1, 10) και την Παράδοσή της (Α’ Τιμ. 6, 20-21). Θεωρήσαμε, λοιπόν, καλό έχοντας ως σκοπό και στόχο την ενημέρωση των ορθοδόξων χριστιανών να παρουσιάσουμε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτών των κακόδοξων αντιλήψεων σχετικά με το μυστήριο του αγίου βαπτίσματος.

Α’ Οι Πεντηκοστιανοί

Οι Πεντηκοστιανοί ομιλούν

Τελευταία συνέντευξη με τον πρωθιερέα Δημήτριο Στανιλοάε

Η πύλη «Bogoslov.Ru» προσφέρει στους αναγνώστες την μετάφραση της τελευταίας συνεντεύξης με τον διακεκριμένο Ρουμάνο θεολόγο και πατρολόγο πρωθιερέα Δημήτριο Στανιλοάε. Αυτή η συζήτηση έλαβε χώρα μόλις ένα μήνα πριν το θάνατό του.

Τον Νοέμβριο του 1993, ο πατέρας Δημήτριος θα συμπλήρωνε 90 χρόνια, αυτή τη συνέντευξη σχεδιάζαμε να δημοσιεύσουμε στο ιωβηλαίο του.

Πνευματισμός με χριστιανικόν προσωπείον, η «Ιωάννιος εκκλησία»

Η ΙΩΑΝΝΕΙΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Πνευματισμός με χριστιανικόν προσωπείον

 

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

 

Με την ονομασία Ιωάννειος Εκκλησία (Johannische Kirche) είναι διεθνώς γνωστή μία αιρετική κίνηση που ιδρύθηκε επισήμως το 1926 στη Γερμανία, από τον Joseph Weißenberg (1855-1941) με την αρχική ονομασία «Ευαγγελική – Ιωάννειος Εκκλησία κατά την Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου». Η κίνηση αργότερα απαγορεύθηκε από τους Ναζί και ξαναδραστηριοποιήθηκε το 1945 κάτω από την καθοδήγηση της κόρης του J. Weißenberg, την Frieda Müller (1911-2001), ενώ στη συνέχεια μετονομάστηκε το 1975 σε «Ιωάννειο Εκκλησία». Σήμερα η κίνηση καθοδηγείται από την κόρη της Fr. Müller, την Josephine Müller (1949- ).

Η Αιρετική Χριστολογία των Αντβεντιστών της Ζ’ ημέρας

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτoρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Οι Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας είναι αιρετική κίνηση εσχατολογικού – χιλιαστικού χαρακτήρα, βασικές διδασκαλίες της οποίας, είναι απολύτως ασυμβίβαστες όχι μόνο με την ορθόδοξη πίστη μας, αλλά και με κλάδους και αυτού του ιστορικού Προτεσταντισμού, όπως των Λουθηρανών και των Μεταρρυθμισμένων.

Ανακοινωθέν 5ης Διορθόδοξης Συνάντησης του δικτύου πρωτοβουλιών μελέτης θρησκειών και καταστροφικών λατρειών

«Δεν είναι δε σπάνιον το φαινόμενον της υποδουλώσεώς των εις δήθεν πνευματικούς οδηγούς, η απώλεια της προσωπικότητός των δια της τυφλής υπακοής εις αυτούς και η απομάκρυνσις των από του Κυρίου, της πηγής της ζωής ημών, από της ορθής πίστεως και από της Εκκλησίας, εκτός της οποίας ουκ έστι σωτηρία. Οι οδηγοί αυτοί ουχί σπανίως δέχονται ως άλλα είδωλα λατρείαν ωσεί θεοί εκ των οπαδών των, με συνεπείας βαρυτάτας δια την συνείδησιν και την προσωπικότητα όσων τυχόν χριστιανών απατηθούν υπό της πλάνης και των ψευδών σημείων των».

Τι σημαίνει να ανήκω στην Εκκλησία;

Ιερεμίας Φούντας (Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως)

– Ερ.: Αν κανείς πιστεύει στον Χριστό, διαβάζει το Ευαγγέλιο, αλλά δεν θέλει να ανήκει στην Εκκλησία, δεν είναι καλός χριστιανός;

Απ.: Όχι! Χριστιανισμός δεν σημαίνει να πιστεύουμε θεωρητικά μερικά πράγματα, αλλά να ζούμε μέσα στην Εκκλησία. Παραθέτουμε όσα πολύ ωραία γράφει σχετικά ο Φλορόφσκυ: «Ο Χριστιανισμός εξ αρχής υπήρχεν ως συγκεκροτημένη πραγματικότης, ως κοινότης. Το να είναι κανείς Χριστιανός εσήμαινεν ακριβώς το να ανήκη εις την κοινότητα. Κανείς δεν ημπορούσε να είναι Χριστιανός από μόνος του, ως απομονωμένον άτομον, αλλά μόνον μαζί με τους «αδελφούς», εις συνάφειαν με αυτούς. Unus Christianus – nullus Chtistianus.

Πώς πίστεψε ένας άθεος καρκινοπαθής

του Αντώνη Τενέδιου

Σκαλοχώρι

Η παρακάτω ιστορία συνέβη εδώ και αρκετά χρόνια. Την ιστορία αυτή μού τη διηγήθηκε ο καλός μου φίλος πατήρ Δημήτριος εφημέριος του ναού του Αγίου Βασιλείου στο Πειραιά στην οδό Σαχτούρη. Παραθέτω την ιστορία αυτή όπως μου τη διηγήθηκε όπως την έζησε ο ίδιος:

Τα παράδοξα φαινόμενα των Γκουρού

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ

Στις διάφορες γκουρουϊστικές κινήσεις θα συναντήσει κάποιος την ύπαρξη διαφόρων παραδόξων φαινομένων, που εκ ρώτης όψεως εντυπωσιάζουν η δεν ερμηνεύονται εύκολα με την λογική. Τε- τοια αινόμενα είναι γνωστά στην Ινδουιστική θρησκευτικότητα ως Σίντις (Siddhis). Ο όρος Σίντις είναι σανσκριτικός όρος και αναφέρεται στις παραφυσικές καταστάσεις και τα ασυνήθιστα αινόμενα, που πραγματοποιούνται σε προχωρημένο στάδιο στα πλαίσια της Γιόγκα. Σ᾽ αυτά ανήκουν η διόραση, η τηλεπάθεια, η αιώρηση, οι υλοποιήσεις, η εξωσωματική προβολή κ.α [1] . Αντίστοιχα φαινόμενα υπάρχουν και στο Βουδισμό.

Οι Χιλιαστές και ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου

Πρωτ. Βασίλειος Α. Γεωργόπουλος, Λέκτορας Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ

Ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για κάθε χριστιανό, έκφραση αστείρευτης αγάπης του Θεού για το πλάσμα του (Ιωαν 3, 14-15. 12, 32-33 . Κολ 1, 20),  καύχημα της κατά Χριστόν αθλήσεως του (Γαλ 6, 14) και ανίκητο όπλο κατά των διαβολικών επιβουλών.

Αναφέρει με τη χαρακτηριστική του σαφήνεια και ακρίβεια ο ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός  ότι: «Πάσα  μεν ουν πράξις και θαυματουργία Χριστού μεγίστη και θεία και θαυμαστή, αλλά πάντων εστί θαυμαστότερον ο τίμιος αυτού σταυρός».(Εκδοσις Ακριβής 4, 11, PG 94,1128D). Και ο Μέγας Φώτιος συμπληρώνει: «Τρόπαιον εστιν ο σταυρός του Χριστού κατά του διαβόλου ιστάμενον· και τροπαίων το λαμπρότατον ».( Αμφιλόχια. Ερώτησις 24, 9, PG 101, 185 D).

ΟΥΡΑΝΤΙΑ (Urantia) Μία UFO – Σέκτα στην Ελλλάδα

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ

Βασικό κεφάλαιο της σύγχρονης παραθρησκείας και αγαπημένο θέμα του ντιχριστιανικού μωσαϊ- κου της «Νεας Εποχής» είναι το θέμα της ύπαρξης ξωγήινων όντων – UFO. Η συστηματικώς, λοιπόν, και ποικιλοτρόπως καλλιεργούμενη νεοεποχίτικη και αποκρυφιστική δοξασία [1] για την ύπαρξη εξωγήινων  όντων, θα γίνει αφορμή, ώστε να δημιουργηθούν ήδη από τη δεκαετία του 1950 ορισμένες UFO – σέκτες, όπως λ.χ. ΟἱΡαελικοί, Aetherius Society, Unarius Academy of Science, Heavenʼs Gate, Urantia, Ashtar Command, Ancient Astronaut ociety, κ.ἄ.

Eckankar. Μία ακόμα παραθρησκευτικὴ οργάνωση

ECKANKAR
Μία ακόμη παραθρησκευτική οργάνωσις

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ

Το Eckankar αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση παραθρησκευτικής οργάνωσης, που συγκροτείται από διάφορα στοιxεία, αποκρυφιστικά, γκουρουϊστικά, ινδουϊστικά,πανθεϊστικά κ.α. Ιδρυτής της οργάνωσης ήταν ο Αμερικανός Paul Twitchel (1908–1971), ο οποίος από μικρό παιδί είχε μυηθεί από τον πατέρα του σε αποκρυφιστικές πρακτικές, όπως τα λεγόμενα εξωσωματικά ταξίδια.

Η επιστροφή των Ουνιτών της Τρανσυλβανίας στην Ορθόδοξο Εκκλησία της Ρουμανίας

Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. Μιχαήλ Τρίτος

Επί της πατριαρχίας Ιουστινιανού συνέβη το μεγάλο γεγονός της επιστροφής στην Ορθόδοξο Εκκλησία της Ρουμανίας των 1.250.000 Ουνιτών της Τρανσυλβανίας.

Ως γνωστόν, η εμφάνιση της Ουνίας στην Τρανσυλβανία ανάγεται στο 1700. Υπήρξε αποτέλεσμα της πολιτικής των ρωμαιοκαθολικών Αψβούργων, της παπικής προπαγάνδας και των Ιησουϊτών «μισσιοναρίων» έναντι των ορθοδόξων Ρουμάνων.

Για την επίτευξη του στόχου εντάξεως των Ορθοδόξων Ρουμάνων στην Ουνία, πρωτεύοντα ρόλο έπαιξε ο αυτοκράτωρ της Αυστροουγγαρίας Λεοπόλδος ο Α’, που επηρεάστηκε σ’ αυτό από τα ρωμαιοκαθολικά τάγματα. Πίστευε ότι η κυριαρχία του επί της Τρανσυλβανίας θα είναι δυνατή μόνον εάν επιβληθεί σ’ αυτήν ο ρωμαιοκαθολικισμός. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η ζημιά του Ινδουισμού

Οι Ινδοί, ενώ είναι έξυπνος λαός, ενώ έχουν μεταφυσικές ανησυχίες και πολλή καρδιά, ασχολούνται με την δήθεν φιλοσοφία, με πλάνες και με μαγείες. Τους Ευρωπαίους τους αλωνίζουν με τις θεωρίες τους. Έρχονται κι εδώ στην Ελλάδα και ξεγελούν τον κόσμο με την νιρβάνα, την τεμπελιά, τις μετεμψυχώσεις… Χρησιμοποιούν εν τω μεταξύ στα βιβλία τους και κομμάτια από την Αγία Γραφή, από τη Φιλοκαλία, από τους Πατέρες, και έτσι προσελκύουν τον κόσμο. Παλιά που να πιστέψουν οι Ορθόδοξοι τις ινδουϊστικές θεωρίες! Τώρα, πώς να το πει κανείς, και μερικοί σωστοί άνθρωποι υποστηρίζουν τέτοιες ανοησίες και δίνουν του κόσμου τα χρήματα. Έχει κάνει μεγάλη ζημιά ο Ινδουϊσμός!

Θα ήταν τραγικό και καταστροφικό… να εμπιστεύομαι ένα κούφιο όνομα…!

«Είδομεν το φως το αληθινόν»

Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ

Πενήντα μέρες μετά τη λαμπροχαρμόσυνη «κλητή και αγία ημέρα» της Αναστάσεως του Χριστού, «Πεντηκοστην εορτάζομεν και Πνεύματος επιδημίαν». Αγία και πανευφρόσυνη εορτή και πανηγύρι πνευματικότατο, με την ευκαιρία της καθόδου του Αγίου Πνεύματος στους Αγίους Μαθητές και Αποστόλους του Χριστού. Είναι η ήμερα, κατά την οποία η επαγγελία του Χριστού ότι θα στείλει τον Παράκλητο στους Αποστόλους  και η υπόσχεση ότι δεν θα τους αφήσει ορφανούς, γίνεται πραγματικότητα.

Κυριακή της Πεντηκοστής -Τα δώρα του Αγίου Πνεύματος. (Ιων. 7, 37 – 52. 8, 12)

«Εάν τις διψά ερχέσθω προς με και πινέτω». Μ’ αυτά τα λόγια αρχίζει ο Ιησούς την ομιλία του που κατά την σημερινή ευαγγελική περικοπή απηύθυνε προς τους Ιουδαίους την τελευταία ημέρα της μεγάλης εορτής της Πεντηκοστής. Κοντά στις άλλες σημασίες που είχε η εορτή αυτή στον Ιουδαϊκό κόσμο ήταν και η ανάμνηση της Νομοδοσίας: ο δεκάλογος δόθηκε στον Μωϋσή, κατά την ιουδαϊκή παράδοση, πενήντα ημέρες μετά το Πάσχα. Στον χριστιανισμό η πεντηκοστή ημέρα μετά το Πάσχα σημαίνει την δωρεά του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο και την ίδρυση της Εκκλησίας. Γι’ αυτό λοιπόν το Πνεύμα ομιλεί ο Ιησούς στην περικοπή μας σαν μελλοντικό και επικείμενο γεγονός που θα ακολουθήσει μετά τη δόξα του σταυρού και της αναστάσεως. Ο Νόμος του Μωϋσέως, αν και δόθηκε από αγάπη και φροντίδα του Θεού για το λαό του, στάθηκε ανήμπορος να συμπαρασταθεί στην ανθρώπινη αδυναμία. Το Πνεύμα του Θεού που υπόσχεται ο Ιησούς και έρχεται την ημέρα της Πεντηκοστής για να παραμείνει ο καθοδηγητής της Εκκλησίας είναι «ύδωρ ζων» που ξεδιψά τον άνθρωπο και του προσφέρει ζωή.

Η γνώση του Αγ. Πνεύματος – γνώση εμπειρίας

[…] Φυσικά υπάρχουν ένα σωρό τρόποι χρήσης του όρου «πνεύμα» μέσα στην Αγία Γραφή: το πνεύμα του Ανθρώπου, «τα πνεύματα» σε πληθυντικό αριθμό, που σημαίνουν τους αγγέλους και τους δαίμονες. Υπάρχει επίσης και μία έννοια την οποία υποδηλώνουμε, όταν μιλάμε για το «πνεύμα» ενός έθνους, το «πνεύμα» μιας ομάδας ανθρώπων, το οποίο σε τελική ανάλυση σηματοδοτεί κάτι μη ορίσιμο και ασαφές, που όμως είναι ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο ως συγκεκριμένο και μοναδικό. Και ίσως αυτή είναι η κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να στοχαστούμε , όταν λέμε πως ο Θεός είναι πνεύμα, ή όταν μιλάμε για το Άγιο Πνεύμα.

Η ψυχοπαθολογία του Ιουλιανού του Παραβάτη

Λάμπρος Σκόντζος

Ένα από τα φαινόμενα της συγχρόνου πνευματικής συγχύσεως στη χώρα μας είναι και η εμφάνιση και δυστυχώς αλματωδώς επέκταση της νεοειδωλολατρίας. Δεκάδες σύλλογοι και ενώνεις με δυσανεξακρίβωτο αριθμό μελών αναπτύσσουν καταπληκτική δραστηριότητα σε όλη την Ελλάδα. Φαίνεται πως τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, εφημερίδες, ραδιόφωνο και τηλεόραση υποστηρίζουν εν πολλοίς το διαβρωτικό τους έργο. Κύριος στόχος τους είναι ό Χριστιανισμός και κυρίως η Ορθοδοξία μας, η οποία αποκαλείται «εβραϊκό κατασκεύασμα» και αυτός κυρίως ευθύνεται για την παρακμή του «αγλαούς αρχαιοελληνικού πολιτισμού» και τον «εκβαρβαρισμό της ανθρωπότητας»! Επιδιώκουν μάλιστα να «εκπολιτίσουν» ξανά την Ελλάδα και δι’ αυτής την ανθρωπότητα δια της αναβιώσεως της αρχαιοελληνικής πολυθεϊστικής θρησκείας και την κατάργηση του «εβραιοχριστιανικού» μονοθεϊσμού!
Το πιο αγαπητό γι’ αυτούς ιστορικό πρόσωπο είναι ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουλιανός ο Παραβάτης (261263). Είναι ο «εστεμμένος φιλόσοφος» τους «ό μάρτυρας τους», «ο αδικημένος της ιστορίας», που πρέπει να αποκατασταθεί. Σε σχετική «αρχαιολατρική» τηλεοπτική εκπομπή γνωστός «αρχαιολάτρης» και θιασώτης των «τηλεοπτικών παραθύρων», δήλωσε πως ο Ιουλιανός είναι «η πιο λαμπρή μορφή της ιστορίας»!
Για του λόγου το αληθές και ανατρέχοντας στις αδιάψευστες ιστορικές πηγές διαπιστώνουμε πως ο «εστεμμένος φιλόσοφος» όχι μόνο δεν είναι η πιο λαμπρή μορφή της ιστορίας, αλλά ένα ψυχοπαθολογικό άτομο αποτυχημένο στην προσωπική και δημόσια ζωή του. Ο χαρακτηρισμός που του επέβαλε η ιστορική μνήμη ως Παραβάτης ή Αποστάτης και που διατηρήθηκε εδώ και 1650 χρόνια, δίκαια του αποδόθηκε. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος (Αγίου Νεκταρίου)

Η αγία και οικουμενική πρώτη σύνοδος των 318 θεοφόρων πατέρων. Τοιχογραφία από την Μονή της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο.

(Επιλεγμένα αποσπάσματα για την Α´ Οικουμενική Σύνοδο, από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου «Αι οικουμενικαί σύνοδοι της του Χριστού Εκκλησίας, εκδοθέν το πρώτον το 1892)

Ο Αρειος

Ο Αρειος εγεννήθη εν Λιβύη περί τα μέσα της γ´ μ.Χ. εκατονταετηρίδος, εσπούδασε δε εν Αλεξανδρεία και εγένετο οπαδός του Ωριγένους, του Μελετίου και του προϊσταμένου της Αντιοχειανής Σχολής Λουκιανού του πρεσβυτέρου. Η ευρεία αυτού παιδεία, η φιλοσοφική αυτού μόρφωσις, και η περί την επιστήμην των θείων Γραφών δεινότης, κατέστησαν αυτόν γνωστότατον, το δε εμβριθές αυτού σχήμα, οι οπωσούν αγέρωχοι τρόποι, το μεγαλοπρεπές ανάστημα, και η ευειδής αυτού όψις, ενέπνεον πάσι τον σεβασμόν και συμπάθειαν. Και κατ αρχάς μέν καταλιπών τον Μελέτιον προεχειρίσθη διάκονος της Εκκλησίας Αλεξανδρείας υπό του Επισκόπου αυτής Πέτρου. Από της εποχής δ αυτής παρουσιάζεται η του χαρακτήρος αυτού ισχύς και η εμμονή εις τάς πεποιθήσεις του. Είτα δέ, όταν ο Πέτρος Αλεξανδρείας απεκήρυξε τους συμμετόχους του Μελετίου, και δεν απεδέχετο το βάπτισμα αυτών, ο Αρειος εξανέστη το πρώτον, μεμφόμενος τα γενόμενα και διεμαρτύρετο κατά του μέτρου τούτου του Επισκόπου του. Και κατ ακολουθίαν τούτου απεπέμφθη από της Αλεξανδρείας. Ότε δε μετά ταύτα τον Πέτρον αποβιώσαντα διεδέξατο ο πραΰς τους τρόπους Αχιλλάς, ο Αρειος αιτήσας συγγνώμην εγένετο δεκτός εν τη Εκκλησία και τώ 312ω εχειροτονήθη Πρεσβύτερος. Το περί τριαδικού Θεού δόγμα του Χριστιανισμού, όπερ από της αυτού εμφανίσεως εσκανδάλισεν Ιουδαίους και Έλληνας, από δε των μέσων του β´ αιώνος παρουσίασε την αίρεσιν των Μοναρχιανών και προεκάλεσε πολλάς έριδας, παρέσυρε και το ακάθεκτον πνεύμα του Αρείου, το οποίον δυσφόρως έχον προς τον ανυπέρβλητον του δόγματος φραγμόν, και ζητούν την του πνεύματος φίλην ελευθερίαν την υπερπηδώσαν τα πάντα και τα πάντα υποτάσσουσαν τη ιδία εξουσία, διέσπασε του δόγματος τα δεσμά, ίνα εν τη ελευθερία αυτού εισδύση εις τα βασίλεια των μυστηρίων και ερευνήση αυτά καί, ει δυνατόν, ψηλαφήση και υπαγάγη αυτά υπό την ιδίαν αντίληψιν. Ο Αρειος μελετήσας καλώς τάς θεωρίας της Αλεξανδρινής και της Αντιοχειανής Σχολής προσέλαβεν εξ αυτών τα προσφυή ταίς αρχαίς αυτού και διεμόρφωσεν ιδίαν θεωρίαν, λαβών παρά μέν του Ωριγένους την υπόταξιν του λόγου, παρά δε του Λουκιανού την άρνησιν της Ομοουσιότητος. Προς διάδοσιν δε της διδασκαλίας αυτού και επικράτησιν συνέταξε διάφορα άσματα και ποιήματα και διεμοίρασεν αυτά εις τον λαόν. Και η διδασκαλία αυτού εύρε πολλούς οπαδούς παρά τε τώ Κλήρω και τώ λαώ, εξ ών οι μέν ησπάζοντο αυτήν ως ορθήν, οι δε εθεώρουν αυτήν ως ακίνδυνον.