Οι άγιοι μάρτυρες Τρόφιμος, Σαββάτιος και Δορυμέδων (Μνήμη 19 Σεπτεμβρίου)

Το μαρτύριο των αγίων Τροφίμου, Σαββατίου και Δορυμέδοντος. Μηνολόγιον Βασιλείου Β΄, φ. 49 (11ος αι.). Από τον «Νέο Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας», υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος πρώτος, σ. 203)

Μαρτύρησαν επί βασιλέως Πρόβου και διοικητού Αντιοχείας Ηλιοδώρου (278 μ.Χ.). Όταν λοιπόν ο Τρόφιμος με το Σαββάτιο βρέθηκαν στην Αντιόχεια και είδαν τα πολυποίκιλα αμαρτωλά όργια που γίνονταν προς τιμήν του Απόλλωνα, δε συγκρατήθηκαν και αποδοκίμασαν δημόσια την αμαρτωλή αυτή παραφροσύνη. Βέβαια, γρήγορα

Εγκύκλιος για τον Καρνάβαλο

Η νίκη του Χριστιανισμού πάνω στο παγανισμό (Βατικανό)

Μητροπολίτου Αιτωλοακαρνανίας κ. ΚΟΣΜΑ

Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

Ως πνευματικός πατέρας που αγωνιά για τον πνευματικό καταρτισμό, τον αγιασμό και τη σωτηρία σας, απευθύνομαι σε όλους σας σήμερα με πόνο και αγωνία, αλλά και με αγάπη Χριστού και παρακαλώ να δεχθήτε την πατρική μου φωνή και προτροπή.

Διερχόμαστε και ζούμε το κατανυκτικό Τριώδιο. Το Τριώδιο είναι η αγιωτέρα χρονική περίοδος του λειτουργικού μας έτους.

Είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστεύουμε στον Τριαδικό μας Θεό και ποθούμε τον προσωπικό μας αγιασμό και τη σωτηρία μας. Γνωρίζουμε επομένως, και δεχόμαστε ότι Τριώδιο σημαίνει μετάνοια και αγιασμός ψυχών και σωμάτων.

Η Εκκλησία μας, ιδιαιτέρως αυτές τις κατανυκτικές ημέρες, μας καλεί με τα χαριτόβρυτα και αγιαστικά μέσα που μας προσφέρει, να προετοιμασθούμε ψυχικά, για να ζήσουμε επάξια τα σεπτά πάθη του Κυρίου μας και την ένδοξο Ανάστασή Του.

Ανθρωποθυσία στα Χανιά

Ο σκελετός νεαρού άνδρα όπως ήρθε στο φως στα Ανεμόσπηλια της Κρήτης με το εγχειρίδιο της θυσίας ακόμη επάνω του

Γυναικεία οστά και βωμός της Μινωικής εποχής τα μακάβρια ευρήματα που αποκαλύφθηκαν δίπλα στα τείχη της αρχαίας Κυδωνίας

ΜΑΡΙΑ ΘΕΡΜΟΥ

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Τα οστά νεαρής γυναίκας, που βρέθηκαν στο Καστέλι Χανίων σε χώρο όπου κατά τη Μινωική εποχή διεξάγονταν θυσίες- δίπλα της εντοπίστηκαν και πολλά οστά ζώων- είναι το εντυπωσιακό εύρημα των ανασκαφών στην περιοχή. Πρόκειται για ανθρωποθυσία; Ο ξεχωριστός τρόπος απόθεσης των οστών της γυναίκας, όμοιος ακριβώς με εκείνον των σφάγιων των ζώων, παραπέμπει ευθέως σε αυτή την έσχατη πράξη θυσίας, η οποία φαίνεται ότι είχε γίνει σε αυτό το σημείο, τελετουργικά, κάπου στον 14ο-13ο αι. π.Χ. Το εύρημα, παρ΄ ότι ανακοινώθηκε μόλις χθες, στην πραγματικότητα ήρθε στο φως πριν από περίπου δύο χρόνια αλλά η ανασκαφέας κυρία Μαρία Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη είχε προτιμήσει να μην το δημοσιοποιήσει. Ηδη όμως υπάρχει και ένα πρόσθετο αποδεικτικό στοιχείο της ανθρωποθυσίας: η αποκάλυψη και του βωμού.

Οι Άγιοι Επτά Μακαβαίοι, Αβείμ (ή Άβιβος), Αντώνιος (ή Αντωνίνος), Γουρίας, Ελεαζάρος, Ευσέβωνας, Αχείμ, Μάρκελλος (ή Σάμωνας ή Εύλαλος ή Μάρκος) η μητέρα τους Σολομονή και ο διδάσκαλός τους Ελεαζάρος

VatopaidiFriend: Πέρα από τα διάφορα έθνη της φυσικής καταγωγής μας, υπάρχει το απόλυτο Έθνος, o περιούσιος λαός του Θεού. Πρόκειται για αυτούς που ανήκουν στον αληθινό Θεό, που είναι δική Του περιουσία.(Αυτό σημαίνει και η λέξη «περιούσιος».) «… όπως άλλωστε έχει προφητεύσει ο Θεός και εις την Π. Διαθήκην· ότι «θα κατοικήσω μεταξύ αυτών και εντός αυτών και θα περιπατήσω ανάμεσά των και θα είμαι εγώ ο ιδικός των Θεός και θα είναι αυτοί λαός μου»» (Β΄ Προς Κορινθίους ς΄16). Και αυτό το κατ’εξοχήν Έθνος είναι η Εκκλησία. Οι άνθρωποι που είναι του Θεού συνδέονται με μια συγγένεια θεϊκή, πνευματική, υπερφυσική, η οποία ξεπερνάει την σαρκική συγγένεια. Έτσι, ενώ εμείς συγκεκριμένα είμαστε Έλληνες, είμαστε ωστόσο τελείως ξένοι προς τον κομπλεξικό και κτηνώδη Έλληνα βασιλιά Αντίοχο, αλλά είμαστε ένα εν Χριστώ με τους αγίους μάρτυρες Μακκαβαίους που γιορτάζουμε σήμερα, που είναι φίλοι και αδέρφια μας και ήρωές μας.

Να διευκρινήσουμε όμως και το εξής: η Παλαιά Διαθήκη και οι ήρωές της δεν έχουν καμμία σχέση με τους σημερινούς Ιουδαίους (Ταλμουδιστές/Σιωνιστές). Στην Παλαιά Διαθήκη αυτό που έκανε τον «Ισραήλ» «Ισραήλ», «λαό του Θεού», ήταν το ότι ήταν ένας λαός που είχε για αφέντη τον Θεό, ακολουθώντας τους νόμους Του και πιστεύοντας σε Αυτόν. Όταν οι άπιστοι Ιουδαίοι παρέδωσαν τον Χριστό να σταυρωθεί, είπαν ότι ως βασιλιά τους αναγνωρίζουν τον επίγειο βασιλιά (και όχι τον Θεό). «Και λέγει ο Πιλάτος στους Ιουδαίους· «ιδού, (πώς κατήντησεν) ο βασιλεύς σας». Αυτοί δε, (σκληροκάρδιοι και με φονικόν μίσος εις την καρδιάν των,) εκραύγασαν· «πάρε τον από εδώ! Παρε τον από τα μάτια μας, (να μην τον βλέπωμε,) σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον». Λεγει εις αυτούς ο Πιλάτος· «τον βασιλέα σας να σταυρώσω;» Απήντησαν οι αρχιερείς (καταπατούντες την θρησκευτικήν των πίστιν και την εθνικήν των αξιοπρέπειαν)· «δεν έχομεν άλλον βασιλέα, παρά μόνον τον Καίσαρα».» (Κατά Ιωάννην ιθ΄ 14-15). Αρνήθηκαν να έχουν αφέντη τους τον Θεό. «Ισραήλ», λοιπόν, είμαστε εμείς – Έλληνες, Κονγκολέζοι, Ρουμάνοι, Εβραίοι (στην καταγωγή εννοείται),  Σέρβοι, Ρώσοι, Άγγλοι, Κινέζοι, Άραβες, Πέρσες, Γάλλοι, Βραζιλιάνοι, Εσκιμώοι, Αμερικανοί, Σενεγαλέζοι, Ιταλοί κλπ κλπ κλπ – που έχουμε βασιλιά μας τον αληθινό Κύριο. Εμείς είμαστε οι μόνοι συνεχιστές της παράδοσης του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ και όλων των δικαίων και προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Γι’ αυτό είμαστε εν Χριστώ απόγονοι και παιδιά τους. Όλα αυτά που γράφουμε τώρα, δεν είναι δικές μας ερμηνείες, αλλά βρίσκονται στην Αγία Γραφή. Εν κατακλείδι τονίζουμε ότι ΑΛΛΟ αυτοί που προσκυνούν και λατρεύουν τον Θεό μας και έχουν πλούσια την χάρη Του, και ΑΛΛΟ αυτοί που δεν Τον αποδέχονται ή Τον περιφρονούν τελείως.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ (27 ΙΟΥΛΙΟΥ)

Ενός νέου ανθρώπου και γιατρού την ιερή μνήμη εορτάζει και τιμά σήμερα η Εκκλησία, του αγίου μεγαλομάρτυρα και ιαματικού Παντελεήμονος. Από την πρώτη εποχή η Εκκλησία έχει σε μεγάλη τιμή όσους, που βαπτίζονται στο αίμα τους, και δίνουν την καλή ομολογία και τη μαρτυρία Ιησού Χριστού. Μετά την υπεραγία Θεοτόκο, τους ασωμάτους Αγγέλους, τον πρόδρομο Ιωάννη και τους πανευφήμους Αποστόλους, καθώς ακούμε κάθε ήμερα στην Απόλυση της ιερής Ακολουθίας, η Εκκλησία μνημονεύει τους καλλινίκους Μάρτυρες και ζητάει την πρεσβεία τους, για να μας ελεήσει και να μας σώσει ο Θεός.

Ο άγιος Παντελεήμων είναι από τα ένδοξα θύματα του μεγάλου διωγμού του Διοκλητιανού. Το 303 ο γέρος πια Διοκλητιανός, αυτοκράτορας του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, υπέγραψε το διάταγμα για την εξόντωση των χριστιανών. Πατρίδα του αγίου Παντελεήμονος ήταν η Νικομήδεια, όπου ήσαν και τα ανάκτορα του Διοκλητιανού. Ο πατέρας του, Ευστόργιος το όνομα, ήταν ειδωλολάτρης, πλούσιος κι ανώτερος αξιωματούχος του κράτους. Η μητέρα του, Ευβούλη το όνομα, ήταν χριστιανή κι έσπειρε φυσικά τα πρώτα σπέρματα της πίστης και της ευσέβειας στη ψυχή του παιδιού της· πέθανε όμως πρόωρα και το παιδί έμεινε στη φροντίδα του πατέρα του.

ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ (18 Ιουλίου)

Ο άγιος Αιμιλιανός. Φορητή εικόνα της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου. Προσεφέρθη ως δώρον κατά την κουράν του Μοναχού Αιμιλιανού από τον Ηγούμενον της Μονης Σιμωνόπετρας Αρχ. Ελισαίον. Αγιογραφήθηκε εις την Ι. Μ. Ορμυλίας. Ο Γέροντας Εφραίμ ονόμασε Αιμιλιανόν τον νέον μοναχόν προς τιμήν του Προηγουμένου της Μονής Σιμωνόπετρας π. Αιμιλιανού.

Όταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ανέλαβε την αυτοκρατορική εξουσία (361), περιφρονώντας ό,τι καλό είχε παραλάβει από τον άγιο Κωνσταντίνο τον Μέγα καθώς και από τη χριστιανική του παιδεία, ανέτρεψε τη δημόσια τάξη με την τυραννία του και καθύβρισε τον Θεό καταγινόμενος με όλα τα μέσα να επαναφέρει τη λατρεία των ειδώλων. Απέστειλε αξιωματούχους πιστούς στην υπόθεση του σε διάφορες επαρχίες για να εξαναγκάσουν το λαό να συμμορφωθεί. Ο Καπιτωλίνος, βικάριος της Θράκης, μετέβη για το σκοπό αυτό στο Δορόστολο (σημερινή Σιλίστρια της Βουλγαρίας), πρωτεύουσα της Σκυθίας. Μόλις εγκαταστάθηκε στο δικαστήριο απηύθυνε απειλές θανάτωσης όχι μόνο στους χριστιανούς, άλλα και σε εκείνους που θα απέφευγαν να τους καταγγείλουν. Οι παρευρισκόμενοι τρομοκρατημένοι φώναξαν ότι δεν υπήρχαν χριστιανοί στην πόλη τους και ότι όλοι οι κάτοικοι θυσίαζαν στους θεούς του αυτοκράτορα. Ικανοποιημένος και περιχαρής ο Καπιτωλίνος πήρε τότε μέρος σε μεγάλο συμπόσιο οργανωμένο προς τιμήν του.

Περί ενεργείας της Θείας Χάριτος (Ομιλία του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού για την εορτή της Πεντηκοστής)

Με το γεγονός της Πεντηκοστής, πού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα στα μέλη της Εκκλησίας, εκλείπει κάθε μορφη αδυναμίας από την ανθρώπινη φύση. Ο μέχρι τώρα αδύνατος άνθρωπος, ο όποιος ήταν παίγνιο του διαβόλου καί τού θανάτου, γίνεται ισχυρός ώστε να «πατη επάνω όφεων καί σκορπιών καί επί πάσαν;την δύναμιν του εχθρού». Η Χάρις πού μένει πάντοτε μαζί μας είναι «η επαγγελία τού Πατρός»;την οποία ο Κύριος υπεσχέθη. Δεν τίθεται θέμα φόβου ούτε για τα πάθη, ούτε για την αμαρτία, ούτε για τις κακές μας συνήθειες, ούτε για τον σατανά, ούτε καί γι΄ αυτόν τον θάνατο, εφ΄ όσον μένει μαζί μας «εις τον αιώνα ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας».

Αυτό πού μάς απασχολεί είναι, αν αυτός ο Παράκλητος ενεργη μέσα μας καί κατεργάζεται τον αγιασμό μας. Να πω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο σαφής. Υποτίθεται ότι μάς έχουν δώσει ένα όπλο ισχυρό να αμυνόμαστε καί να πολεμάμε τους εχθρούς μας. Αν δεν λειτουργη αυτό το όπλο, τότε τι ωφελεί πού το κρατούμε; Πιστεύομε ότι μαζί μας είναι η θεία Χάρις, όπως μάς παραδίδει η Εκκλησία; Θα με ρωτούσε ίσως ένας και θα μου έλεγε. Αφού λοιπόν είναι έτσι, γιατί έχομε τόσες αδυναμίες; Γιατί μάς κατανικά η αμαρτία; Γιατί μάς κατατροπώνει ο σατανάς; Γιατί φοβόμαστε; Γιατί δειλιούμε; Γιατί οπισθοχωρούμε; Γιατί δεν προοδεύουμε; Ακριβώς αυτό το θέμα να το δούμε με ιδιαίτερη προσοχή.

Η Ορθόδοξη απάντηση στη σύγχυση της «Νέας Εποχής»

Κωνσταντίνου Παπαχριστοδούλου, Πρόεδρος του Δ.Σ. της Π.Ε.Γ.

Από το περιοδικό «Διάλογος», Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2007, τ. 49.

Το μεγαλύτερο «επίτευγμα» της «Νέας Εποχής» είναι η σπορά της σύγχυσης στο σύγχρονο άνθρωπο. Έτσι, συνεχίζοντας το έργο της, η «Νέα Εποχή» προσπαθεί να μας πείσει ότι α) η ενασχόληση με τεχνικές αυτοεξέλιξης, β) η πίστη στο «κάρμα» και τη «μετενσάρκωση», γ) η εγκατάλειψη των παραδοσιακών θρησκειών, ως ξεπερασμένων, και δ) η αποθέωση του Αποκρυφισμού και του Παγανισμού, μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο στη φώτιση και τη σωτηρία του. Πρόκειται ασφαλώς γι’ αυτό που πολύ εύστοχα ονόμαζε ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ως «ευαγγέλιο του όφεως». Τί είχε υποσχεθεί ο «όφις» στον άνθρωπο; Οτι μπορεί να γίνει θεός, χωρίς Θεό. Μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις. Μόλις όμως αποκόπηκε από το Θεό, αυτό που κέρδισε ήταν ο θάνατος.