Η Θεοσκέπαστη

Ηλία Βενέζη

[…] Άξαφνα ψίθυρος σιγονότατος, ψαλμωδία κατανυκτική, φωνή ικέτις, μπερδεύοντας με τη φωνή της ερημίας και της θαλάσσης, έφτασε στ’ αυτιά μας. Xείλη γυναικεία έψελναν ύμνους χριστιανικούς. Kάτω απ’ τα ερείπια του κάστρου των Φράγκων, η ταπεινή μελωδία της Oρθοδοξίας, βεβαίωση της συνέχειας, τι συγκίνηση που ήταν!

Σαν να μας έσεισε αγέρας βίαιος. Kάμαμε ακόμα λίγα βήματα. Kαι τότε πρόβαλε μπρος στα μάτια μας, όραμα θαμπωτικό, αλησμόνητο για πάντα, άσπρο, πάλλευκο: η «Θεοσκέπαστη». Πάνω απ’ τα κρεμαστά νερά, στον άγριο βράχο, πάνω απ’ το ηφαίστειο.

Ο Άγιος Μωυσής ο Αιθίοψ (=ο Μαύρος)

Οι άγιοι Μωυσής ο Αιθίοψ και Εζεκίας ο βασιλεύς του Ιούδα από την Παλαιά Διαθήκη (28 Αυγούστου).

Ο όσιος Μωυσής έζησε στην Αίγυπτο και στην αρχή ήταν ληστής. Αλλά το φως της γνώσης και της μετάνοιας δεν άργησε να φωτίσει το δρόμο του. Η μεγάλη επιείκεια που έδειξε προς αυτόν κάποιος χριστιανός, ενώ αυτός τον είχε βλάψει, επέφερε στον Μωυσή ψυχική ανακαίνιση. Πίστεψε, έγινε χριστιανός και κατόπιν μοναχός. Αγωνίστηκε σκληρά μέσα στην έρημο και απέκτησε μεγάλη πνευματική σύνεση και αρετή. Η φήμη του έφερνε στο ερημητήριό του πολλούς χριστιανούς, που άκουγαν με δέος τη διδασκαλία του κατά της υπερηφάνειας και της κατάκρισης. «Είμαι, έλεγε, ο χειρότερος των αμαρτωλών. Τα περασμένα μας αμαρτήματα πρέπει να τα έχουμε πάντα μπροστά μας και να λυπούμαστε γι’ αυτά. Αυτό είναι η καλύτερη μέθοδος για να φυλάξουμε τον εαυτό μας με τη βοήθεια του Θεού ασφαλή. Αν νομίσουμε ότι είμαστε πνευματικά όρθιοι, τότε ακριβώς είναι ο μεγάλος κίνδυνος μήπως πέσουμε. Για να μη φοβόμαστε το Θεό, οφείλουμε να φοβόμαστε πολύ τον εαυτό μας, δηλαδή τις αδυναμίες και τα πάθη μας». Με τέτοια αγία ζωή, ο Μωυσής έφθασε στο 75ο έτος της ηλικίας του. Ώσπου ξαφνικά, ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο του και τον σκότωσαν με μαχαίρια. (Σύμφωνα όμως με την Συναξαριακή πηγή του Άγιου Νικόδημου, ο Άγιος Μωυσής απεβίωσε ειρηνικά).

Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου – Η συγχωρητικότητα

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. 18, 23-35

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι παρμένη απο το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Η παραβολή αυτή ονομάζεται και παραβολή του κακού δούλου εξαιτίας της κακίας και ασπλαχνίας που δείχνει ο ένας δούλος προς τον σύνδουλό του. Ως αφορμή για να πει την παραβολή αυτή ο Χριστός παίρνει από την ερώτηση που απεύθυνε προς αυτόν ο Απόστολος Πέτρος για το πόσες φορές πρέπει να συγχωρούμε κάποιον που μας έχει φταίξει. Ο Απόστολος Πέτρος έχοντας υπόψη του τον εβραϊκό νόμο που έλεγε μέχρι τρείς φορές προσθέτει κάποια γενναιοδωρία και ρώτα τον Χριστό αν είναι αρκετές μέχρι επτά φόρες. Ο Χριστός του απαντά ότι όχι επτά αλλά εβδομήντα φορές επτά, εννοώντας το άπειρο και παντοτινό. Το μέτρο που πρέπει να συγχωρούμε δεν είναι η ανθρώπινη θέλησή μας και οι νόμοι αλλά ο ίδιος ο Θεός που συγχωρεί τον καθένα μας όσες φορές και αν έφταιξε, φτάνει να του το ζητήσει ειλικρινά.

«…οι γονείς βρίσκονται κυριολεκτικά στο σκοτάδι…»

Τα αποτελέσματα του Εθνικού Κέντρου Εθισμού και κατάχρησης ουσιών στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στους γονείς, οι οποίοι θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί με τα παιδιά τους από εδώ και πέρα.

Συμπληρώνονται σήμερα 52 χρόνια από την κοίμηση του Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή

…Όταν ο Γέροντας είχε ήδη καταβληθεί, η υγεία του πήγαινε προς το χειρότερο, δύο σοβαρές ασθένειες, η μία μετά την άλλη επέφεραν το τέλος της επίγειας ζωής του την 15η/28η Αυγούστου 1959.

Ο βιογράφος του αναφέρει:

«Οι τελευταίες μέρες του ήταν πολύ οδυνηρές, γιατί η προχωρημένη πλέον ανεπάρκεια του εμπόδιζε την αναπνοή και κοπίαζε πολύ. Αυτό όμως για μας ήταν μάθημα και αφορμή πρακτικής υπομονής.

How can one conquer and route ambition and prideful thoughts from himself?

A hideous and impure passion! All evil catches a fish in this murky water! God does not even want to hear about a proud person! He takes all grace away from him, so that he might stumble—maybe then he will become humble, as the Scripture says (cf. 1 Pet. 5:5).

He abandons him, and that person becomes a great abomination; He takes from him all sense of beauty, leaves him to roam around in chaos, in all manner of filthy back alleys of the world. He has no image, or likeness, or healthy reason. The holy fathers say truly, “Wherever there was a fall, pride first did its work.” No other passion will liken you to a devil like pride.

Read more…

The Tenderness of the Mother of God Versus Rudeness, the Rule of Contemporary Pseudo-culture

In the Name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit.

Today is one of the most important of the Twelve Great Feasts. We glorify the Dormition of the Most Holy Mother of God.

There was no human honour or glory in the life of the Queen of Heaven. And the only event linked with Her earthly life, surrounded by honour and glory, is Her falling asleep. We know about the Dormition of the Most Holy Mother of God from the Tradition of the Church, from reliable testimonies of the ancient Church Fathers, starting with St Dionysius the Areopagite and Melito of Sardis as well as St Epiphanius of Cyprus, St Ambrose of Milan and St Juvenal, Patriarch of Jerusalem. The first five centuries of Christian history already commemorate in a great many detailed accounts the earthly life of the Most Holy Mother of God and Her Dormition.

Read more…

Ο γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, το έμβλημα της Πατερικής ορολογίας και ο μοναχισμός

Το πλύσιμο του ποτηριού

(Διήγηση στάρετς Βαρσανούφιου)

Δόκιμος ακόμα, μια καλοκαιριάτικη νύχτα περπατούσα ανάμεσα στους κήπους της Σκήτης. Μόνος με μόνο τον Θεό. Πλησιάζοντας την μεγάλη λίμνη βλέπω τον μεγαλόσχημο π. Γεννάδιο. Από τότε πού πέρασε τον κατώφλι της Σκήτης είχαν περάσει 62 ολόκληρα χρόνια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν έβγαινε καθόλου από την Σκήτη. Είχε λησμονήσει εντελώς τον κόσμο. Στεκόταν ακίνητος με τα μάτια καρφωμένα στο νερό. Με τρόπο διακριτικό, για να μην τον τρομάξω, έκαμα αισθητή την παρουσία μου. Τον πλησίασα, και τον ερώτησα:

Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης: Σύντομος Βιογραφία (μέρος 2ο)

β’. Μαθητής στο Γυμνάσιο Σύρου

«Με την βοήθειαν του Θεού ετελείωσα το Δημοτικόν Σχολείον Λευκών ως και το Σχολαρχείον Πάρου. Εξεδήλωσα επιθυμίαν να συνεχίσω εις τα γράμματα. Ο νομός Κυκλάδων, όπου σήμερον λειτουργούν άνω των 30 γυμνάσια και λύκεια, είχε τότε ένα μόνον γυμνάσιον, το περίφημον Γυμνάσιον Σύρου, εις το οποίον συνέρρεον μαθηταί εξ όλων των Κυκλάδων νήσων. Εις το Γυμνάσιον τούτο εφοίτησα τα έτη 1921-1925. Ήμουν επιμελής μαθητής και εις όλας τας τάξεις ηρίστευα. Ηυτύχησα δε να έχω λαμπρούς γυμνασιάρχας, τους αείμνηστους Ιωάννην Ρώσσην, σοφόν συγγραφέα σχολικών βιβλίων και δη του Λεξικού Ανωμάλων Ρημάτων, και τον Κωνσταντίνον Γαβράν, οι οποίοι, ερασταί της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, μετέδιδον εις τους μαθητάς την αγάπην προς τα ελληνικά γράμματα. Κατά το διάστημα δε αυτό την Ερμούπολιν επεσκέπτετο και ο π. Φιλόθεος, ο οποίος με τα κηρύγματά του και προ παντός με την αγίαν ζωήν του μας ενέπνεε.