Εκ των λόγων του μακαρίου Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού: «Το Μυστήριο του Θείου Πάθους» (2ο μέρος)

Αξίζει όμως εδώ να κάνουμε ένα σταθμό για να περιγράψουμε μερικά γεγονότα που δεν πρέπει να μείνουν απαρατήρητα. Όταν ο Μωϋσής συνετέλεσε την αποστολή του ως οδηγός και λυτρωτής των Εβραίων, και παράδωσε την εξουσία στον διάδοχο του Ιησού του Ναυή με όλες τις επαγγελίες και ευλογίες που τους υποσχόταν ο Θεός, έγραψε με παράπονο μια του ωδή, την β΄ , στην οποία εκφράζει τον πόνο και την πικρία του, γιατί ακριβώς πρόβλεψε ότι δεν θα πειθαρχούσαν και δεν θα αξιώνονταν των ευλογιών και επαγγελιών που τους υποσχόταν ο Θεός. Κατά παρόμοιο τρόπο και ο Χριστός μας, ο πραγματικός Λυτρωτής και μόνος Σωτήρ του κόσμου, όταν επετέλεσε την πανσωτηρία διά της θείας Του κενώσεως και του Σταυρού, προέβλεψεν ότι δεν θα σωθούν όλοι οι άνθρωποι για τους οποίους εθυσιάσθη· γι΄ αυτό ακριβώς στην κρισιμώτερη ώρα του πάθους Του, εκίνησε τα μαραμένα Του χείλη και είπε, «διψώ»! Και ναι μεν ο δριμύς πόνος από την παρατεταμένη δοκιμασία Του δημιουργούσε και μια φυσική ανάγκη δίψας, αλλ΄ η κραυγή του Ιησού «διψώ» δεν ήταν έκφραση της σωματικής δίψας, Εκείνου που επί 40ήμερον διετέλεσε νήστις παντελώς.

Εκ των λόγων του μακαρίου Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού: «Το Μυστήριο του Θείου Πάθους» (1ο μέρος)

Στην ομιλία μας αυτή θα αναφερθούμε σε κάτι που είναι πάντοτε πολύ επίκαιρο: τη σημασία των παθών του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Για να γίνει όμως περισσότερον αισθητή από όλους μας η απροσμέτρητη αξία του θείου Πάθους, καλόν είναι να περιγράψουμε πρώτα με συντομία την έκταση της συμφοράς που μας κατέχει σ΄ αυτήν εδώ την εξορία και να βοηθήσουμε, με τη σύγκριση αυτή, στον αφυπνισμό από την υπνηλία που μας διακατέχει· γιατί μόνο νυστάζοντες και κοιμώμενοι μπορού τόσο προκλητικά να αδιαφορούν.

Τί είναι, αλήθεια, ο άνθρωπος αν θελήσουμε να τον περιγράψουμε μέσα σ΄ αυτό τον πολύβουο μύλο του θανάτου, όπου περιστρέφεται χωρίς να μπορεί ποτέ να λυτρωθεί; Τίποτε άλλο παρά μια συμφορά, μια τραγικότητα, μια παράσταση μακάβριας σκηνής. Το πανανθρώπινο σύνολο, φυλακισμένο μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου και του χώρου παλαίει ακατάπαυστα για να βρει τη λύτρωσή του από τα δεσμά αυτά. Ατενίζει το χρόνο σα μια μέλλουσα λυτρωτική προσδοκία, αλλά απεναντίας καταντά σ΄ ένα μαρτυρικό αδιέξοδο. Παράταση χρόνου χωρίς σκοπό, έκταση χώρου χωρίς στόχο· παλαίουν συνεχώς το άσκοπο και το παράλογο με θύμα τους τον άνθρωπο, που τον κερδίζει τελικά το τραγικό! Σφικτά δεμένος τώρα ο άνθρωπος μέσα στη σκληρή του αιχμαλωσία παλαίει απελπισμένα να αάπορρίψη τα δεσμά του· προσπαθεί να παρηγορηθεί στις εκάστοτε νέες του επινοήσεις όπου φαντάζεται την ελευθερία του, αλλά μάλλον βρίσκεται όλο και περισσότερο φυλακισμένος, καταλήγοντας από κύκλο σε κύκλο, βαθύτερα, μέχρις ότου καταντήσει στο κέντρο της οριστικής του καταδίκης.

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός, ομιλεί και γράφει για την μετάνοια και την εξομολόγηση (2)

Ο μακάριος Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός, μπροστά από το Παρεκκλήσιον της Παναγίας Παντανάσσης , το οποίο ο ίδιος έφτιαξε, στο Πόρτο Λάγος

συνέχεια από το 1ο μέρος

Μπορούμε να πούμεν ότι η μετάνοια αποτελεί τη σπονδυλική στήλη τού πρακτικού μέρους της σωτηριολογίας. Διότι, ποιος μπόρεσε ποτέ να φυλάξει τη χάρι τού θείου βαπτίσματος και την ακριβή τήρηση των θείων εντολών, όπως υποσχέθηκε όταν βαπτιζόταν; Ασφαλώς κανείς, έστω κι’ αν η ζωή του ήταν μόνο μια ημέρα πάνω στη γή, κατά τον προφήτη. Καλούμεθα, βλέπετε, αμαρτωλοί και εμπαθείς όντες, και ζώντες μέσα σε περιβάλλοντα αμαρτωλά και αντίθετα, να βαδίσουμε το δρόμο των αρετών και τού αγιασμού. Η προτίμηση του καλού είναι εύκολη, η εφαρμογή όμως θέλει αγώνα· «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής». Επομένως, η μετάνοια είναι η μόνη ελπίδα και βοήθεια που απέμεινε στον αμαρτωλό άνθρωπο για να πετύχει τον προορισμό του.

Γι’ αυτό ακριβώς η αγία μας Εκκλησία, εφαρμόζοντας την εντολή τού Κυρίου, συνεχίζει το σωτήριον αυτό έργο υπό την μυστηριακή μορφή της μετάνοιας – εξομολογήσεως, ώστε μέσω αύτού κάθε άνθρωπος να δύναται να ανταποκριθεί στα χριστιανικά του καθήκοντα, μετανοώντας για όσα είτε εκ προθέσεως εϊτε έξ αδυναμίας έπραξε. Το μυστήριο της μετανοίας – εξομολόγησεως μοιάζει με παγκόσμιο λογιστήριο στο όποιο η ανθρωπότης προσέρχεται και συνδιαλλάττεται με τον Θεό, ομολογώντας το χρέος και λαμβάνοντας δωρεάν την εξόφληση.

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός, ομιλεί και γράφει για την μετάνοια και την εξομολόγηση (1)

VatopaidiFriend: Σήμερα Κυριακή 24 Ιανουαρίου, έχει αρχίσει το Τριώδιο, είναι η Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου για αυτό και αναρτήσαμε την ομιλία αυτή του Γέροντα Ιωσήφ η οποία και σήμερα είναι και παραμένει επίκαιρη.

Μετάνοια, η μόνη σωτηρία από την πανανθρώπινη δυστυχία. Μετάνοια, η μόνη ελπίδα για τον απελπισμένον άνθρωπο τον οποίον η πτώση αχρείωσε και διέστρεψε τις λογικές του δυνάμεις και τη θεοειδή μορφή του. Μετάνοια, η παμμεγίστη δωρεά και χάρις της θείας αγαθότητας και φιλανθρωπίας. Μετάνοια, η πανάγαθος του Θεού οικονομία για τη θεραπεία και ισορροπία της διασαλευθείσης ανθρώπινης προσωπικότητας, το κυριότερο μέσον επαναφοράς των ψυχοσωματικών δυνάμεων του ανθρώπου στη φυσική τους λειτουργία, ο τρόπος για την επανεύρεση του πρώτου κάλλους της «κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν» του Θεού δημιουργίας.

Εάν δεν μας εδίδετο η μεγάλη αυτή δωρεά της μετανοίας, ελάχιστοι θα μπορούσαν να ωφεληθούν από την σωτήριον ανακαίνιση που έφερεν η ενσάρκωση του Θεού Λόγου. Η διάνοια μας που «έγκειται έπι τα πονηρά εκ νεότητος ημών» (Γεν. η΄ 21), η διαστροφή που προκαλούν οι παρά φύσιν νόμοι της αμαρτίας, αλλά και η δαιμονική κακουργία δημιουργούν το γενικό κακό και παρασύρουν τον ταλαίπωρον άνθρωπο εις το να πράττει «ουχ ο θέλει, αλλ΄ ο μισεί» (Ρωμ. ζ’ 15).