Τα δύο αγγούρια και η ιεραποστολή…

Ιερομόναχος Ιγνάτιος

Μερικοί ρωτούν πως αρχίζει η Ιεραποστολή σε ένα χωριό ή σε μια πόλη. Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Ιεραποστολή δεν είναι υπόθεση ανθρώπινη, αλλά έργο της θείας Χάριτος. Το Άγιο Πνεύμα φωτίζει και τους Ιεραποστόλους και τους καλοπροαίρετους ανθρώπους που αναζητούν τις ανώτερες και αληθινές αξίες, ώστε να συντελεσθεί το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία των ψυχών. Δεν αρκεί όμως μόνο η Χάρις του Θεού και η καλή προαίρεση των ανθρώπων. Ο ιεραπόστολος σαν άλλος γεωργός είναι υποχρεωμένος να σπέρνει τον λόγο του Θεού σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε περίσταση· και όταν το έδαφος είναι κατάλληλο, ο σπόρος βλασταίνει και αποδίδει ανάλογη καρποφορία. Στην Ιεραποστολή επαληθεύεται εναργώς το Ευαγγέλιο. Ο λόγος του Θεού άλλοτε δίνει εκατονταπλασίονα καρπό και άλλοτε πάλι πολύ λίγο η και καθόλου. Σχετικώς θα αναφέρω μία αληθινή ιστορία που συνέβη πρόσφατα.

Ο λόγος του Θεού και η ευθύνη του ανθρώπου

Νικάνωρ Καραγιάννης (Αρχιμανδρίτης)

Το βαθύτερο νόημα του σκοπού του Θεού για τον κόσμο και τη σωτηρία του ανθρώπου είναι ένα μυστήριο που δεν μπορεί να εκφρασθεί παρά μόνο με παραβολές. Μια τέτοια παραβολή είναι και αυτή του σπορέα. Οι παραλληλισμοί εξηγούνται από τον ίδιο τον Χριστό. Γεωργός ο Θεός, σπόρος ο λόγος Του, αγρός-χωράφι ο άνθρωπος κάθε εποχής και τόπου, αγκάθια τα πολλά και ποικίλα εμπόδια της καρποφορίας του κηρύγματος.
Ο σπόρος του θείου λόγου

Όπως ο σπόρος, αυτό το δυναμικό στοιχείο της φύσης, κρύβει μέσα του το μυστήριο της δημιουργίας και της ζωής, έτσι και ο λόγος του Θεού μας μεταμορφώνει εσωτερικά και μας μεταγγίζει την «όντως ζωή». Ο σπόρος είναι ίδιος, πέφτει όμως σε διάφορα μέρη, γι’ αυτό και το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Ο λόγος του Θεού προσφέρεται και απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο αδιακρίτως. Δεν είναι προνόμιο κάποιων, αλλά δικαίωμα και δωρεά όλων. Ο Χριστός είναι ο «αεί σπείρων τον σπόρον της αιωνίου ζωής». Όταν, λοιπόν, ο Θεός μας μιλά με το λόγο Του, καθώς ακούμε τη φωνή Του μέσα από την Αγία Γραφή, μέσα από τους προφήτες και το Ευαγγέλιο, μέσα από τη διδασκαλία και την εμπειρία των Αγίων της Εκκλησίας, μας φανερώνει την προσωπική Του ύπαρξη. Μας λέει ποιός είναι και τι θέλει από εμάς,

Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΔΗΜΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

Η θαυματουργική εικόνα της Παναγίας Γοργοϋπηκόου στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους.

Παρασκευή Ροκά

Ο άγιος Νικόδημος ως ορθόδοξος χριστιανός πρώτα, και υστέρα ως μοναχός και ιδιαίτερα αγιορείτης, έτρεφε μεγάλο σεβασμό και αγάπη στη Μητέρα του Κυρίου μας, την Υπεραγία Θεοτόκο. Ο Άθως «το άνθος των ορέων», όπου είχε φθάσει ο άγιος Νικόδημος με τρόπο θαυμαστό και είχε εγκαταβιώσει από τα εικοσιέξι του χρόνια, είναι όπως γνωρίζουμε κάτω από τα προστατευτικά φτερά της Πάναγνης Μαρίας, της Κυρίας και Βασίλισσας των αγγέλων. Την ιερή γη του Άθωνα η Παναγία «απέδειξεν άνωθεν και εξ αρχαίων χρόνων Παράδεισον εαυτής και οικείον περίβολον».

Η Παναγία ήταν το αγαλλίαμα της καρδίας του αγίου Νικοδήμου, αλλά και Εκείνη τον είχε κάτω από τη σκέπη και τη σκιά των πτερύγων της. Θρυλείται ότι όταν έγραφε ο άγιος για την Παναγία εμφανίσθηκε Εκείνη και του είπε· «Σε ευλογώ τέκνον μου Νικόδημε, και σε ενισχύω να γράφεις».

Ήταν Θεοτοκόφιλος άγιος και Θεοτοκόληπτος. Όταν έγραφε για την Παναγία, που δάνεισε σάρκα στον Απερίγραπτο Λόγο, κυριολεκτικά καταλαμβανόταν από ένθεο ενθουσιασμό και υπερεκχειλίζουσα αγάπη για το ιερό της Πρόσωπο και την εγκωμίαζε με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Η Παναγία τον φώτιζε και τον ενίσχυε στο έργο αυτό «τη δραστική δυνάμει και φωτοφόρω αυτής χάριτι».

Στο βιβλίο του «Αόρατος Πόλεμος» ο Άγιος Νικόδημος στο ΜΘ’ κεφάλαιο έγραψε ότι η Παναγία αποτελεί «μεθόριον αναμεταξύ της ακτίστου και κτιστής φύσεως· αύτη μόνη είναι Θεός άμεσος μετά τον Θεόν και έχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος, ως ούσα μήτηρ αληθώς του Θεού».

Ο ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ του Essex (2)

Ο άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ. Τοιχογραφία του ναού της Παντάνασσας στο ευλογημένο μετόχι της Μονής Βατοπαιδίου στην λίμνη Βιστωνίδα.

του Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία Ζαχάρου

Έτσι, ο π. Σωφρόνιος επισκέφθηκε τον Άγιο Σιλουανό, που του διηγήθηκε τη ζωή του. Ανιστόρησε σε αυτόν τα δεκαπέντε χρόνια της πάλης του με τα πνεύματα της πονηρίας. Εμπιστεύθηκε σε αυτόν τον αποκαλυπτικό λόγο του Χριστου «κράτει τον νουν σου εις τον άδην και μη απελπίζου», που αποτέλεσε σταθμό στον πνευματικό του αγώνα, και με τη δύναμη του όποιου διασώθηκε από κάθε δαιμονική προσβολή και καθαρίσθηκε από τους λογισμούς της υπερηφάνειας.