«Συσταυρωθώμεν Αυτώ ίνα και συζήσωμεν»

Κυριακή των Βαΐων

Σήμερα ο Χριστός εισέρχεται στην πόλη Ιερουσαλήμ. Η ώρα  του Πάθους Του πλησιάζει. Εκπληρώνοντας το θέλημα του Πατέρα Του, θα δοκιμάσει, όχι μόνο εμπτυσμούς, κολαφισμούς, ραπίσματα, ατιμίες, ύβρεις και όλα τα άλλα, αλλά και την άκρα οδύνη του σταυρικού θανάτου. Θα θανατωθεί, αλλά θα θανατώσει την αμαρτία και τον θάνατο, που αυτή έφερε, αφού θα την «κατακρίνει (=καταδικάσει) εν τη σαρκί αυτού» (Ρωμ. 8, 3). Ο δικός Του θάνατος δεν θα είναι αποτέλεσμα αμαρτίας, αλλά άκρας υπακοής στον Θεό Πατέρα. Γι’ αυτό γίνεται θάνατος ζωηφόρος, δηλαδή ανάσταση και πηγάζει στον κόσμο τη ζωή. Αν ήταν κι ο δικός Του θάνατος αποτέλεσμα παρακοής και φυγής από τον Θεό, θα γινόταν κι Αυτός αιχμάλωτος του θανάτου και του Άδη και ο άνθρωπος δεν θα εσώζετο. Αυτό όμως δεν ήταν δυνατό να συμβεί, γιατί η ανθρώπινη φύση Του, ήταν ενωμένη αχώριστα με τη θεία και υπάκουε πάντοτε σ’ αυτή. Ο Κύριος, ως άνθρωπος, πειράσθηκε από το διάβολο για να υποστεί από το θέλημα του Θεού. Πάντοτε όμως νικούσε τον πειρασμό και τον πειράζονται, με την εμμονή στο πατρικό θέλημα, όσο κι αν αυτό σήμαινε θυσία για την ανθρώπινη φύση Του. Ήταν μια διαρκής «κένωση».

Φθάνουμε στην Ανάσταση δια του Σταυρού

Βρισκόμαστε στο μέσο της Αγίας Σαρακοστής και η Αγία μας Εκκλησία προβάλλει στους πιστούς τον Τίμιο Σταυρό για προσκύνηση. «Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν, Δέσποτα, και την Αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν», ψάλλει σήμερα η αγία μας Εκκλησία. Είναι ο ύμνος, που δεσπόζει στη σημερινή Κυριακή και συνδέει το πάθος και την οδύνη του Σταυρού με τη δόξα της Αναστάσεως, την ταπείνωση με την ύψωση, τη λύπη με τη χαρά, το χαροποιόν πένθος, που είναι το χαρακτηριστικό της ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Τόσο ο ύμνος, που αναφέραμε όσο και όλη η υμνολογία της Κυριακής, καθώς και τα ιερά αναγνώσματα του Αποστόλου και του Ευαγγελίου, είναι και μια κλήση σ’ εμάς τους «εκπεσόντας», να μυηθούμε στο μυστήριο της δικαιώσεως διά του σταυρού. Να ζήσουμε σταυρικά, όσο γίνεται, για να συμπορευθούμε με τον Χριστό, που κατευθύνεται προς το εκούσιο πάθος και τον σταυρικό θάνατο. Η κλήση του είναι σαφής στο ευαγγέλιο «αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείται μοι». Αν γίνουμε κοινωνοί στον σταυρό Του, θα έχουμε μερίδα και στην Ανάσταση. Τα πάντα στην  Ορθόδοξη Εκκλησία λειτουργούν Σταυρο-αναστάσιμα.

Μεγάλη Τεσσαρακοστή: Συμμετοχή στο σταυρό του Χριστού

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ

Με το Ευαγγέλιο, αλλά και  το περιεχόμενο της Υμνολογίας της σημερινής Κυριακής της Τυροφάγου, η Εκκλησία μας εισάγει στον σταυροαναστάσιμο τρόπο ζωής της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Όλα τα μέσα που μας προσφέρονται κατά την περίοδο αυτή, έχουν σκοπό να μας βοηθήσουν να γίνουμε «κοινωνοί» στα παθήματα του Κυρίου μας, να «άρωμεν τον Σταυρόν» Του -έστω και στο ελάχιστο- στον οποίο είναι «κεκρυμμένη η Ανάστασης» (ι. Χρυσόστομος).

Τί να ζητούμε από το Θεό;

Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς

«Εάν τις ίδη τον αδελφόν αυτού αμαρτάνοντα αμαρτίαν μη προς θάνατον, αιτήσει, και δώσει αυτώ ζωήν, τοις αμαρτάνουσι μη προς θάνατον. Έστιν αμαρτία προς θάνατον· ου περί εκείνης λέγω ίνα ερωτήση» (Α’ Ιωάννου 5,16).

Ευαγγελικό είναι να επιθυμείς για τον καθένα την σωτηρία του και να εργάζεσαι γι’ αυτήν. Αυτή είναι η επιθυμία του Χριστού για καθέναν, αυτό πρέπει να είναι και δική μας επιθυμία. Και τούτο σημαίνει: να μην επιθυμούμε για κανέναν την αμαρτία και εκείνο που είναι αμαρτωλό, αλλά πάντα να επιθυμούμε το αγαθό και εκείνο που οδηγεί στον Πανάγαθο· να μην επιθυμούμε για κανέναν το θάνατο και ό,τι είναι θανατηφόρο, αλλά πάντα να επιθυμούμε την αθανασία και ό,τι οδηγεί στην αθανασία· να μην επιθυμούμε για κανέναν τον διάβολο και εκείνο που είναι διαβολικό, αλλά για τον καθέναν να επιθυμούμε τον Χριστό και ό,τι είναι του Χριστού.

Η εκούσια αφασία του ανθρώπου.

 Η οκνηρία.

Η κίνηση είναι βασικό στοιχείο της φύσεως του ανθρώπου.Είναι υπαρξιακή του λειτουργία. Κίνηση= ζωή. Ακινησία= θάνατος.

Γι’ αυτό το λόγο η εργασία, βάζοντας σε κίνηση το πνεύμα και το σώμα του ανθρώπου, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου γι’ αυτόν.

Η εργασία και η δημιουργία είναι η υγιής κατάσταση του ανθρώπου. Κατά την Αγ. Γραφή, όταν ο Θεός έπλασε τον πρώτο άνθρωπο «τον έβαλε στον παράδεισο της τρυφής, να εργάζεται σε αυτόν και να τον φυλάσσει ».

Αναστάσεως ημέρα…

«Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει»

Αγίου Αμφιλοχίου, Επισκόπου Ικονίου

Ημέρα χαράς και ευφροσύνης σήμερα, αγαπητοί. Ήμερα αγαλλιάσεως και σωτηρίας, ημέρα φωτισμού και αγιασμού, ημέρα ειρήνης και καταλλαγής· ημέρα αναπλάσεως και ανακαινισμού των ψυχών μας, ημέρα πραγματικά μεγάλη και θαυμαστή, ημέρα επιφανής. Αυτή την ημέρα μας συνανέστησε ο Χριστός μας, εμάς που είχαμε πέσει στην αμαρτία. Αυτή την ημέρα μας συνεζωοποίησε ο Χριστός, εμάς που είχαμε νεκρωθεί από τα παραπτώματά μας. Αυτή την ημέρα μας άνοιξε τον Παράδει­σο, για να απολαύσουμε το ξύλο της Ζωής. Δηλαδή, το τίμιο και ζωοποιό σώμα του και αίμα του, διά του οποίου εξαγνιζόμεθα και αγιαζόμεθα και φωτιζόμεθα και ανακαίνιζόμεθα…

Μα, είναι δυστυχισμένη… η ευτυχία;

Ναι, η ευτυχία είναι αιτία της νέκρωσης της πίστης μέσα μας! Μόνο μεγάλες και δυνατές ψυχές στέκουν και στην ευτυχία με πρόσωπο στραμμένο προς το Θεό. Στις αδαείς ψυχές η ευτυχία είναι η ύψιστη θεότητα την οποία εκείνες προσκυνούν. Μόνο οι αδαείς ψυχές στην ευτυχία είναι άθεες. Αλλά στη δυστυχία κανείς δεν είναι πιο ευσεβής απ’ αυτές. Όμως, και κάποια καλύτερη ψυχή ξεχνιέται στην ευτυχία. Κάποιοι καλοί άνθρωποι τόσο αλλάζουν στην ευτυχία, ώστε οι φίλοι τους δεν μπορούν να τους αναγνωρίσουν. Ένας χαρούμενος άνθρωπος κερδίζει στο λαχείο πολλά χρήματα και γίνεται ξαφνικά θλιμμένος και εκκεντρικός.