Τι μας λέει η Μεγάλη Πέμπτη

Πηγή:www.athonikoergastiri.gr/

Οδεύοντας προς το Πάθος, τα γεγονότα εκτυλίσσονται με δραματική ταχύτητα, πλούσια στο περιεχόμενό τους και με ιλιγγιώδη πλοκή, καθώς βαίνουν προς την κορύφωσή τους.

Είδαμε ήδη δύο πράξεις που σχετίζονται με το πρόσωπό του Χριστού, με απόλυτα αντίθετο χαρακτήρα. Από τη μια, μία αμαρτωλή γυναίκα προσέρχεται και του αποδίδει ταπεινά τιμές στο Χριστό και παράλληλα ένας μαθητής Του να αποστασιοποιείται απ’ Αυτόν, για να προσεγγίσει τους Αρχιερείς και τους Γραμματείς, προδίδοντάς Τον. Η πράξη της γυναίκας δείχνει ότι το κήρυγμά Του καρποφορούσε, έπειθε τους ανθρώπους για την αγάπη και την ευσπλαχνία Του. Και ο Κύριος δείχνει την ευαρέσκειά Του στην πράξη της, αποδέχεται την προσφορά της και επιτιμά τους μαθητές που αναζητούν ψεγάδια και αδυναμίες στη συγκλονιστική εικόνα μιας γυναίκας που τιμά τον Λυτρωτή της.Από την άλλη πλευρά πάλι, βλέπουμε ότι η ανθρώπινη αδυναμία αγγίζει και καταλαμβάνει ακόμη και τον κύκλο των πιο στενών μαθητών Του: αυτοί που θεωρούνται ως οι πιο βέβαιοι ακόλουθοί Του, ενδίδουν με τον πιο εμφατικό τρόπο στις αδυναμίες τους… Ο ένας τον προδίδει και ο άλλος τον αρνείται. Μέγιστο μάθημα, αλήθεια, για όσους νιώθουν ισχυροί στην πίστη τους και έτοιμοι να κατακεραυνώσουν τους «αντιπάλους». Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Στον Τελώνη και τον Φαρισαίο

(Αγίου Βασιλείου Επισκόπου Σελευκείας)

Πολλά πάθη περιστοιχίζουν τη ψυχή· η υπερηφάνεια όμως είναι η κορυφή των αμαρτημάτων, που πολεμά τον Θεό, αγνοεί τη φυσική κατάσταση και είναι δαιμονική αρρώστια. Έτσι ανωφελής γίνεται ο δρόμος της αρετής. Ακόμα και αν έχεις όλες τις αρετές θα σβήσει τη λαμπρότητά τους η έπαρση όταν τις πλησιάσει.

Καμιά ωφέλεια από τη νηστεία που συνδυάζεται με υπερηφάνεια· είναι περιττή η παρθενία που μολύνεται με το πάθος της υπερηφάνειας. Αποστρέφεται ο Θεός τη δικαιοσύνη που υπηρετεί την αλαζονεία. Μισεί τις καλές πράξεις που συνοδεύονται από αυτό το πάθος της ψυχής. Τί παράξενο κακό, που μολύνει την απόκτηση των αγαθών! Τί νόσημα, που αποξενώνει από την ουράνια φιλανθρωπία! Διότι εκείνους που αμαρτάνουν, ο Δημιουργός ή τους ελεεί όταν μετανοούν, ή τους τιμωρεί όταν παραμένουν στα πταίσματά τους. Μόνον δε  στους υπερήφανους αντιτάσσεται, θεωρώντάς τους εχθρούς, και όχι δούλους. Γι’ αυτό ο Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η Πεντηκοστή

Η Πεντηκοστή. Μικρογραφία από τον συριακό χειρόγραφο κώδικα των Ευαγγελίων του γραφέα Ραββουλά (586 μΧ).

«Πεντηκοστήν εορτάζομεν και Πνεύματος επιδημίαν και προθεσμίαν επαγγελίας και ελπίδος συμπλήρωσιν και το μυστήριον όσον; Ως μέγα τε και σεβάσμιον. Διό βοώμέν σοι· Δημιουργέ του παντός, Κύριε, δόξα σοι».

Αυτόν τον θαυμάσιο ύμνο θέτει η Εκκλησία μας σαν προπύλαιο στην εορτή της Πεντηκοστής. Και σ΄ αυτόν ανακεφαλαιώνει το «μέγα και σεβάσμιον» μυστήριον, το όποιον πανηγυρίζει: Τη συμπλήρωση της ελπίδος, την προθεσμία της επαγγελίας, την επιδημία του Πνεύματος του αγίου. Γιατί πράγματι το εορταζόμενο γεγονός, η επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος στους αποστόλους του Χριστού, αποτελεί το τέλος και το επιστέγασμα όλου του έργου της σωτηρίας. Όλο το έργο του Χριστού, η έλευση, η διδασκαλία, το πάθος, η ανάσταση, η ανάληψη απέβλεπαν σ΄ αυτό· στην έλευση του αγίου Πνεύματος στον κόσμο, στη νέα δημιουργία. Ακριβώς για τον λόγο αυτό στο τροπάριο που παραθέσαμε στην αρχή και σε όλη την υμνογραφία της Πεντηκοστής ανυμνείται ο δημιουργός του παντός, ο Πατήρ, που διά του Λόγου, του Υιού της αγάπης Του, εν αγίω Πνεύματι δημιουργεί τον κόσμο, αναδημιουργεί, ξανακτίζει την κτίση και την μεταβάλλει σε νέα, την ανακαινίζει.

Από το Πάθος στην Ανάσταση

Ψάλλει ο Βυζαντινός Χορός: ΤΡΟΠΟΣ Διεύθυνση Χορού: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ

Εκούσια στο Πάθος

Τέσσερα σκηνικά

Ένα δράμα η υπόθεση της Μεγάλης Εβδομάδος. Είναι το θείο Δράμα. Ποιός το προκάλεσε; Καλύτερα, ποιοί το προκάλεσαν; Μια τραγωδία και μια αγάπη. Η τραγωδία της ανθρώπινης αμαρτίας και η αγάπη του Θεού. Εκείνος, που θα έπαιζε το ρόλο του πρωταγωνιστή σ’ αυτό το δράμα, θάπρεπε νάνε συγγενής και με τον άνθρωπο και με το Θεό. Θάπρεπε νάνε θεάνθρωπος. Και είναι θεάνθρωπος ο Ιησούς Χριστός. Γι’ αυτό μπορεί συγχρόνως και να πάσχει, και να σώζει. Και να πονά και να λυτρώνει. Και να προσφέρει και να δέχεται την προσφορά. Νάνε και θύμα και θύτης.

      Κάθε βράδυ της Μεγάλης Εβδομάδος βλέπουμε ένα ή περισσότερα επεισόδια των Παθών. Απόψε βλέπουμε τέσσερα επεισόδια. Τέσσερα τα σκηνικά.

Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα (π. Λεβ Ζιλέ)

Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος, τοις αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ· ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ, και ακούσωμεν βοώντος αυτού, ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών και Θεόν μου και Θεόν υμών, και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των ουρανών.

Ο Ιησούς παίρνει παράμερα τους δώδεκα και τους λέει: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται» (Ματθ. 20, 18).

Το Ευαγγέλιο υποδηλώνει ότι τα λόγια αυτά ελέχθησαν ιδιαιτέρως.

Όταν το σκοτεινό αυτό πάθος θολώσει τη διάνοιά μας… (τα διάφορα τεχνάσματα του διαβόλου!)

Ο ΑΒΒΑΣ Αγάθων είπε, ότι ο οργίλος, και νεκρό αν αναστήσει, δεν εΙναι δεκτός από το Θεό.

Ο μακάριος Ζωσιμάς έλεγε, ότι ή αρχή της συγκρατήσεως του θυμού είναι το νά ταράζεται κανείς και νά μη μιλάει. Απ’ αυτό φτάνει με τη χάρη τού Θεού, στο νά μην ταράζεται διόλου.

Ο ίδιος έλεγε, ότι μας χρειάζεται πολλή νήψη και σύνεση για ν’ αντιμετωπίσουμε τα διάφορα τεχνάσματα τού διαβόλου. Γιατί καμιά φορά μπορεί από το τίποτα νά δημιουργήσει σε κάποιον ταραχή. » Άλλοτε πάλι φέρνει μια εύλογη πρόφαση, για νά νομίσει κανείς ότι δίκαια τάχα θύμωσε. Είναι και τούτο μία υποβολή, πού προέρχεται από το μίσος του εναντίον τού ανθρώπου. Σ’ εκείνον όμως πού ποθεί πραγματικά νά βαδίσει το δρόμο των άγίων, είναι εντελώς ανάρμοστο το νά θυμώνει μ’ οποιονδήποτε άνθρωπο, καθώς λέει και ο μέγας Μακάριος: «‘Ανάρμοστο είναι στους αδελφούς νά οργίζονται ή νά εξοργίζουν άλλον».

Ό αββάς Υπερέχιος είπε:

Όποιος δεν κυριαρχεί στη γλώσσα του την ώρα της οργής, δεν θα (μπορέσει να) κυριαρχήσει σε κανένα πάθος του.

Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα (π. Λεβ Ζιλέ)

Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος, τοις αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ· ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ, και ακούσωμεν βοώντος αυτού, ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών και Θεόν μου και Θεόν υμών, και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των ουρανών.

Ο Ιησούς παίρνει παράμερα τους δώδεκα και τους λέει: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται» (Ματθ. 20, 18).

Το Ευαγγέλιο υποδηλώνει ότι τα λόγια αυτά ελέχθησαν ιδιαιτέρως.

«Συσταυρωθώμεν Αυτώ ίνα και συζήσωμεν»

Κυριακή των Βαΐων

Σήμερα ο Χριστός εισέρχεται στην πόλη Ιερουσαλήμ. Η ώρα  του Πάθους Του πλησιάζει. Εκπληρώνοντας το θέλημα του Πατέρα Του, θα δοκιμάσει, όχι μόνο εμπτυσμούς, κολαφισμούς, ραπίσματα, ατιμίες, ύβρεις και όλα τα άλλα, αλλά και την άκρα οδύνη του σταυρικού θανάτου. Θα θανατωθεί, αλλά θα θανατώσει την αμαρτία και τον θάνατο, που αυτή έφερε, αφού θα την «κατακρίνει (=καταδικάσει) εν τη σαρκί αυτού» (Ρωμ. 8, 3). Ο δικός Του θάνατος δεν θα είναι αποτέλεσμα αμαρτίας, αλλά άκρας υπακοής στον Θεό Πατέρα. Γι’ αυτό γίνεται θάνατος ζωηφόρος, δηλαδή ανάσταση και πηγάζει στον κόσμο τη ζωή. Αν ήταν κι ο δικός Του θάνατος αποτέλεσμα παρακοής και φυγής από τον Θεό, θα γινόταν κι Αυτός αιχμάλωτος του θανάτου και του Άδη και ο άνθρωπος δεν θα εσώζετο. Αυτό όμως δεν ήταν δυνατό να συμβεί, γιατί η ανθρώπινη φύση Του, ήταν ενωμένη αχώριστα με τη θεία και υπάκουε πάντοτε σ’ αυτή. Ο Κύριος, ως άνθρωπος, πειράσθηκε από το διάβολο για να υποστεί από το θέλημα του Θεού. Πάντοτε όμως νικούσε τον πειρασμό και τον πειράζονται, με την εμμονή στο πατρικό θέλημα, όσο κι αν αυτό σήμαινε θυσία για την ανθρώπινη φύση Του. Ήταν μια διαρκής «κένωση».

Φθάνουμε στην Ανάσταση δια του Σταυρού

Βρισκόμαστε στο μέσο της Αγίας Σαρακοστής και η Αγία μας Εκκλησία προβάλλει στους πιστούς τον Τίμιο Σταυρό για προσκύνηση. «Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν, Δέσποτα, και την Αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν», ψάλλει σήμερα η αγία μας Εκκλησία. Είναι ο ύμνος, που δεσπόζει στη σημερινή Κυριακή και συνδέει το πάθος και την οδύνη του Σταυρού με τη δόξα της Αναστάσεως, την ταπείνωση με την ύψωση, τη λύπη με τη χαρά, το χαροποιόν πένθος, που είναι το χαρακτηριστικό της ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Τόσο ο ύμνος, που αναφέραμε όσο και όλη η υμνολογία της Κυριακής, καθώς και τα ιερά αναγνώσματα του Αποστόλου και του Ευαγγελίου, είναι και μια κλήση σ’ εμάς τους «εκπεσόντας», να μυηθούμε στο μυστήριο της δικαιώσεως διά του σταυρού. Να ζήσουμε σταυρικά, όσο γίνεται, για να συμπορευθούμε με τον Χριστό, που κατευθύνεται προς το εκούσιο πάθος και τον σταυρικό θάνατο. Η κλήση του είναι σαφής στο ευαγγέλιο «αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείται μοι». Αν γίνουμε κοινωνοί στον σταυρό Του, θα έχουμε μερίδα και στην Ανάσταση. Τα πάντα στην  Ορθόδοξη Εκκλησία λειτουργούν Σταυρο-αναστάσιμα.

Η συμπάθεια προς τον πλησίον: Μνήμη Αγίου Αβραμίου (29 Οκτωβρίου), [Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού]

VatopaidiFriend: Έχουμε αναρτήσει στο ιστολόγιό μας προχθές Παρασκευή 29 Οκτωβρίου το Συναξάρι των Οσίων Αβραμίου και της ανεψιάς του Μαρίας (Ο Όσιος Αβράμιος και η ανεψιά του)  όμως «σερφάροντας»  σήμερα στο διαδίκτυο βρήκαμε στο πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο Πνευματικά Θησαυρίσματα το κείμενο που ακολουθεί και το οποίο είναι του μακαριστού Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού και σκεφθήκαμε να το μοιραστούμε μαζί σας, νομίζουμε αξίζει τον κόπο η ανάγνωσή του.

Το θέμα της μετανοίας είναι εκείνο πού πραγματικά μάς συγκλονίζει στον βίο του Αγίου Αβραμίου, ο οποίος ήτο πολύ μεγάλος ασκητής. Αυτός είχε κληρονομήσει από τον αδελφό του ένα μικρό κοριτσάκι δυο ετών. Το επήρε και το εμεγάλωσε. Το είχε σε ένα κελλάκι, έξω από αυτό πού έμενε ο ίδιος και το υπηρετούσε. Κάποτε αυτό έφυγε. Κάποιος επιτήδειος το παρέσυρε και το έρριξε στην αμαρτία. Αυτό έχασε το θάρρος του και δεν ημπόρεσε να γυρίση πίσω. Και όταν ο Άγιος επληροφορήθηκε στην προσευχή του να το επιστρέψη, μετεχειρίσθη ένα πολύ παράδοξο τρόπο.

Ανεξιχνίαστες πτυχές…

Η ζωή κρύβει ανεξιχνίαστες πτυχές, γι’ αυτό και κανένας δεν θα μάθει ποτέ όλα τα μυστικά της.

Τα παρεπόμενα… μίας συνέντευξης του Μοναχού Μωϋσή Αγιορείτη

Είναι αλήθεια πως αγαπώ από μικρός τη μελέτη και τη γραφή. Χιλιάδες σελίδες έχω γράψει και έχω δημοσιεύσει κατά καιρούς. Επί μία περίπου πενταετία η εφημερίδα αυτή φιλοξενεί άρθρα μου.

Είναι γεγονός πως ποτέ δεν παρενέβη στα κείμενά μου. Γι’ αυτό την ευχαριστώ, κι αυτό την τιμά. Είναι μεράκι το γράψιμο. Μέρες σκέφτομαι το θέμα, κι ένα βράδυ κάθομαι και το γράφω. Δεν είναι πάντοτε από τη φθηνή και παρερχόμενη επικαιρότητα.

Τον βάτραχο δεν τον πιάνεις εύκολα! Όπως ακριβώς τον πονηρό λογισμό!

Ι.Κ.Κορναράκη, Ομοτ.Καθηγητού  Παν/μιου

Ο όσιος Ιωάννης, συγγραφέας της Κλίμακος μας δίνει μια θαυμάσια εικόνα της συμπεριφοράς και της δράσεως του πονηρού λογισμού στον ανθρώπινο νου με την ανύποπτη και αφανή, για τον πνευματικό αγωνιστή, παρέμβασή του στην μετατροπή ενός αγαθού λογισμού σε πονηρό!

Ο λογισμός αυτός εικονίζεται στο κείμενο της Κλίμακος με την μορφή του αθώου και ουσιαστικά ακίνδυνου, στην πραγματική και φυσική του εικόνα, για την ανθρώπινη ζωή βατράχου.

Άιντε ντε, να σε… δούμε! Εδώ θα φανείς!

  Πού χρειάσθηκε η πιο μεγάλη μακροθυμία;

Αν θέλουμε να καταλάβουμε, τί σημασία έχει η παράξενη εκείνη αρετή του Θεού, η μακροθυμία, που την δοξολογούμε την Μεγάλη Πέμπτη και την Μεγάλη Παρασκευή, στα σεπτά Πάθη του Σωτήρος Χριστού, πρέπει να μην αφήνουμε να φεύγει από το νου μας, τί αισθάνεται ο άνθρωπος, όταν βλέπει έναν, που δεν αξίζει καμιά εκτίμηση, να πατάει τον κάλο το δικό του, ή κάποιου άλλου σεβάσμιου ανθρώπου, πόσο αγανακτεί!

Αλλ’ αν οργιζόμαστε, όταν «πατάνε τον κάλο» κάποιου, του όποιου άνθρωπου, τί θα πρέπει να αισθανόμαστε, όταν προσβάλλουν το Χριστό;

Ένα γράμμα για το κάπνισμα (του Οσίου Αμβροσίου της Όπτινα)

Ένας μανιώδης καπνιστής από την Αγια Πετρούπολη, ο Αλέξιος Στεπάνοβιτς Μαγιόρωφ, άρχισε κάποτε να αισθάνεται τις επιζήμιες συνέπειες του καπνίσματος στην υγεία του.

Οι πολλές συμβουλές και παραινέσεις των φίλων του αποδείχθηκαν μάταιες.

Τελικά το έτος 1888 ο Αλέξιος Στεπάνοβιτς κατέφυγε στην Βοήθεια του στάρετς Αμβρόσιου και με επιστολή του ζήτησε να του υποδείξει τον τρόπο που θα καταπολεμήσει το πάθος του.

Σε γράμμα του με ημερομηνία 12 Οκτωβρίου 1888 ο όσιος Αμβρόσιος απάντησε στον Αλέξιο Μαγιόρωφ τα έξης:

«Γράφεις ότι δεν μπορείς να κόψης το κάπνισμα!

Αυτό που εΙναι αδύνατο για τον άνθρωπο, είναι δυνατό με τη βοήθεια του Θεού.

Το μόνο που χρειάζεται εΙναι να αποφασίσεις με σταθερότητα να απαλλαγής άπ’ αυτό, αφού αναγνωρίζεις την ζημία που προξενεί στην ψυχή και στο σώμα σου.

Διότι ο καπνός εξασθενίζει την ψυχή, αυξάνει και δυναμώνει τα πάθη, σκοτίζει το νου και καταστρέφει σιγά-σιγά τη σωματική υγειά με έναν αργό θάνατο.

Έχει κάποιο νόημα ο πόνος στη ζωή του καθενός μας;

 

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Η παρουσία του πόνου στη ζωή μας δεν μπορεί παρά να είναι για όλους ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο. Το αρχαίο ερώτημα, δικαιολογημένο και σαφές, είναι πάντοτε και σήμερα το αυτό. Γιατί να πονάμε; Έχει κάποιο νόημα ο πόνος στη ζωή του καθενός μας; Η απάντηση μη νομίζετε πως είναι τόσο εύκολη. Μόνο ο Θεός μπορεί να βοηθήσει σε αυτή την αρκετά χρήσιμη και ωφέλιμη κατανόηση.

Υπάρχει άφθονος, ποικίλος, σωματικός πόνος προερχόμενος συνήθως από πρόσκαιρες ή ανίατες ασθένειες, που ταλαιπωρούν πολύ τον άνθρωπο.

….Δεν έχουν ανάγκη από θεατές και ακροατές.

Πάθος και δόξα στη Λατρεία.

Στις Πράξεις των αποστόλων, το βιβλίο που ιστορεί τη ζωή της πρώτης Εκκλησίας, ο ευαγγελιστής Λουκάς συνδέει άμεσα τη ζωή της Εκκλησίας με τη ζωή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Στον πρώτο ήδη στίχο του βιβλίου αυτού ο άγιος ευαγγελιστής, συνοψίζοντας το περιεχόμενο του Ευαγγελίου του, συνοψίζει και τη ζωή του Χριστού σε δύο ρήματα «διδάσκειν» και «ποιείν» (Πρξ 1,1). Μ’ αυτά αποδίδει τους δύο τομείς, θα έλεγα, της δραστηριότητος του Κυρίου, που είναι η διδασκαλία, το κήρυγμα, και τα σημεία που επιτέλεσε με αποκορύφωμα το σημείο των σημείων, την ένδοξη ανάσταση και την ανάληψή του στους ουρανούς.

Σκέψεις της νύχτας του Μεγάλου Σαββάτου, προσδοκώντας την αγία ώρα της Αναστάσεως

του Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ

«Τί σεισμός, τί συντρίμμια κάτω στον Άδη! Φύσηξε η αστραπή της Θεότητος αυτής της ώρας, αυτής της μέρας, και όλα μετακινήθηκαν από τον τόπο τους τα μάρμαρα, οι τάφοι, οι νεκροί. Πήραν πορεία προς τα άνω, προς το φως, προς τη ζωή. Δεν υπάρχει διάρκεια στη νύχτα, στο σκοτάδι. Δεν υπάρχει συνέχεια στο θάνατο. Ο αληθινά Αιώνιος πάτησε πάνω στις ψεύτικες δυνάμεις, τις συνέτριψε, τις διέλυσε…».

Μ’ αυτά τα λόγια σύγχρονος διακεκριμένος στοχαστής ζωγραφίζει το νόημα του Πάσχα που, κατά τον ίδιο είναι «η ελευθερωμένη μέρα, η νικήτρια του μηδενισμού, η υπέρτερη του Άδου».

Σήμερον κρεμάται, λυτρώνει, ξανασταυρώνεται…

Οι δύο γυναίκες από τη Σταυρωση, 11ος αι., Νέα Μονή Χίου.

Ήταν Μεγ. Παρασκευή!

Αυτή η παρήγορη σκέψη βγαίνει κι από την πρώτη λέξη του συγκλονιστικού τροπαρίου, που ψάλλουμε : «Σήμε­ρον κρεμάται επί ξύλου…». Τί σημαίνει αυτό το «Σήμερον»;

Ερμηνεία απλή: Σαν σήμερα σταυρώθηκε ο Χριστός. Ήταν Παρασκευή. Και ήταν πρωί. Και ήταν η ώρα 12. «Ήταν σχεδόν μεσημέρι, παραμονή του Πάσχα.» (Ιωάν. 19,14). Μέρα ιστορική. Μοναδική. Σταθμός στην παγκόσμια Ιστορία. Το μυαλό μας στρέφεται στη μέρα εκείνη. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή!

Η χαρμολύπη του Σταυρού

Τοιχογραφία (λεπτομέρεια) Καθολικού της Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου

Η «χαρμολύπη» είναι μια πατερική λέξη, που χρειάζεται ένας Ισαάκ Σύρος, για να μας δώσει το βάθος και το πλάτος της μέσα στη γλώσσα της ασκητικής και πατερικής, γενικότερα, φιλολογίας. Είναι μια λέξη, πάντως, που χρησιμοποιείται και κατανοείται μόνο μεταξύ των ζωντανών πνευματικών ανθρώπων. Αν οι αισθήσεις σου δεν είναι εξαγιασμένες και δεν μπορούν να δουν πνευματικά το νόημα των λέξεων και των πραγμάτων, θα μένεις πάντα στο νεκρό περίβλημα: «ο μη ορών και ακούων και αισθανόμενος πνευματικώς, νεκρός έστι», κατά την επιγραμματική φράση του αγ. Γρηγορίου του Σιναΐτου.

Nέα αντίληψη για τον αμαρτωλό άνθρωπο (Μεγάλη Τετάρτη)

« Τὴ Αγία καὶ Μεγάλη Τετάρτη,

τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρω Πόρνης γυναικός,

μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν,

ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου Πάθους μικρὸν τοῦτο γέγονε».

Οι γυναίκες που άλειψαν με μύρο τον Κύριο ήταν δύο. Η μεν μία τον άλειψε πολύ καιρό πριν το Πάθος του και ήταν πόρνη, η δε άλλη λίγες μέρες πριν και ήταν φρόνιμη και ενάρετη. Αυτού του ευλαβικού έργου τη μνήμη επιτελεί η Εκκλησία, αναφέροντας συγχρόνως και την προδοσία του Ιούδα.

Μην έχετε αυταπάτες!

Ποιές είναι οι αμαρτίες με τις οποίες αθετείται η αγνότητα; Και τί κακό παθαίνει ο άνθρωπος από την αθέτηση της;

ΑΠ.: Στην αγνότητα εναντιώνεται, γενικά, η λαγνεία η ακολασία η ηδυπάθεια, που εκδηλώνεται κυρίως με τις μορφές της πορνείας και της μοιχείας. Η ηδυπάθεια, ως ασθένεια της ψυχής, δεν περιλαμβάνει μόνο την έμπρακτη αμαρτία, αλλά και τους ακάθαρτους λογισμούς και τις επιθυμίες και τα αισθήματα, καθώς και εξωτερικές εκδηλώσεις που προηγούνται της αμαρτίας και την προετοιμάζουν, όπως λάγνες ματιές, αισχρά λόγια, φιλιά και χάδια. Ο Κύριος το είπε ξεκάθαρα: «Όποιος βλέπει μια γυναίκα με πονηρή επιθυμία, έχει κιόλας διαπράξει μέσα του μοιχεία μ’ αυτήν» (Ματθ. 5:28).

Τον αντικρίζουμε και παίρνουμε θάρρος!

Ο Ζωηφόρος Σταυρός

Στις 6 Μαρτίου η Εκκλησία γιορτάζει την υπό της Αγίας Ελένης της Ισαποστόλου εύρεση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού του Χριστού. Επίσης, την Τρίτη Κυριακή των Νηστειών, που συνήθως δεν απέχει χρονικά από την ημερομηνία αυτή, κατ’ αρχαία παράδοση και τάξη εκκλησιαστική, το Ζωοποιό Ξύλο προτίθεται σε προσκύνηση εκ μέρους των πιστών, και η Κυριακή αυτή ονομάζεται Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.

Οι δύο αυτές ευκαιρίες δίδουν ώθηση στο ταπεινό κονδύλι του γράφοντος να προσπαθήσει να χαράξει δυο λόγια για το μεγάλο σέβασμα των Ορθοδόξων, τον Ζωηφόρο Σταυρό.

Ο ακλόνητος βράχος που όλα τα διαλύει!

Μακάριοι οι πραείς

Ο τρίτος μακαρισμός του Χριστού μακαρίζει τους πράους: «Μακάριοι οι πραείς ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην». Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι ο μακαρισμός των πράων έρχεται υστέρα από το μακαρισμό των ταπεινών. Η ταπεινοφροσύνη είναι η μητέρα από την οποία γεννιούνται όλες οι αρετές. Και η πραότητα, επομένως, είναι τέκνο της ταπεινοφροσύνης.

Ο ταπεινόφρονας άνθρωπος βρίσκεται παντοτινά σε γαλήνη και ανάπαυση και καμία σύγχυση δεν ταράζει τη ζωή του.