Οι άγιοι μάρτυρες Σέργιος και Βάκχος – 7 Οκτωβρίου

Οι άγιοι μάρτυρες Σέργιος και Βάκχος ζούσαν στη Ρώμη επί Μαξιμιανού<1>. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, ο αυτοκράτορας τούς είχε αναθέσει υψηλά αξιώματα στη Σχολή των Κιντιλίων<2>: ο Σέργιος ήταν «πριμηκήριος»<3> και ο Βάκχος «σεκουνδικήριος»<4>.

Μια μέρα που ο Μαξιμιανός διέταξε να τελεσθούν δημοσίως θυσίες στους θεούς ως ένδειξη υποταγής στην εξουσία του, οι δύο νεαροί αξιωματικοί ήταν οι μόνοι που δεν παρουσιάσθηκαν και δεν συμμετείχαν. Ο αυτοκράτορας θεώρησε την πράξη τους ανταρσία, διέταξε να τους φέρουν ενώπιόν του και οργισμένος ζήτησε να μάθει την αιτία της ανυπακοής τους.

Ο Σέργιος και ο Βάκχος τού απάντησαν: «Μόνον εις την επίγειον ταύτην στρατείαν είμεθα υποχρεωμένοι να σε υπηρετούμε ως δούλοι ευγνώμονες, ω βασιλεύ! Κωφούς όμως και αναισθήτους θεούς μή γένοιτο να προσκυνήσωμεν, ή μικρόν να αποχωρισθώμεν τον αληθή και παντέλειον Θεόν, και αν με σίδηρα και πύρ καταναλώσης τας σάρκας μας· διότι δεν ευρίσκεται άλλον τόσον μακάριον εις τον κόσμον όσον να πάθη τις υπέρ της ευσεβείας.»

Ο άγιος Σώζων (Σώστης) – 7 Σεπτεμβρίου

Ο άγιος Σώζων κατήγετο από την Λυκαονία της Μικράς Ασίας και έζησε κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού (284-305). Το όνομά του προτού βαπτισθή ήτο Ταράσιος. Νεαρός στην ηλικία και ποιμήν προβάτων, σε όποιον τόπο οδηγούσε το κοπάδι του για βοσκή δίδασκε στους κατοίκους τον λόγο της ευσεβείας και έφερνε πολλούς ειδωλολάτρες στην μάνδρα του Θεού.

Κάποια ημέρα, τον καιρό που ξέσπασε ο μεγάλος διωγμός, ενώ έβοσκε το ποίμνιό του σε χλοερό λιβάδι, αποκοιμήθηκε ελαφρά και είδε θεία οπτασία, η οποία τον εθέρμανε στην πίστι. Κυριευμένος από ιερό ζήλο κατέβηκε στην Πομπηιούπολη της Κιλικίας και εισήλθε στο ναό των ειδώλων, όπου λατρευόταν το χρυσό άγαλμα της θεάς Αρτέμιδος.

Ο Όσιος Πορφύριος επίσκοπος Γάζης – 26 Φεβρουαρίου

Ο Όσιος Πορφύριος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη από πλούσιους και ευσεβείς γονείς. Αφού εγκατέλειψε και γονείς και πλούτη, στα χρόνια της βασιλείας του Αρκαδίου και Ονωρίου, αναχώρησε για την Αίγυπτο που ήταν τότε μεγάλο μοναστικό κέντρο και έγινε μοναχός σε σκήτη. Μετά πενταετή διαμονή ήλθε στα Ιεροσόλυμα και κήρυσσε στους Ιουδαίους και τους Ειδωλολάτρες το Ευαγγέλιο του Χριστού. Εκεί ασθένησε σοβαρά από κίρρωση του ήπατος, αλλά παρά την ασθένειά του δεν παρέλειπε καθημερινά να επισκέπτεται το Ναό της Αναστάσεως και τα άλλα ιερά προσκυνήματα, προκαλώντας τον θαυμασμό των άλλων προσκυνητών. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Μάρκος, ο μετέπειτα βιογράφος του Πορφυρίου, ο οποίος είχε μεταβεί, επίσης, για προσκύνημα από την Ασία στα Ιεροσόλυμα και από τότε συνδέθηκαν διά βίου. Ο Μάρκος αποδείχθηκε πιστός και χρήσιμος συνεργάτης του, ανέλαβε μάλιστα να τακτοποιήσει μια σοβαρή εκκρεμότητα που είχε αφήσει στη Θεσσαλονίκη ο Πορφύριος, τον καταμερισμό δηλαδή της οικογενειακής περιουσίας του με τα ενήλικα πλέον αδέλφια του. Κατά την διάρκεια της απουσίας του Μάρκου στη Θεσσαλονίκη, η υγεία του Αγίου Πορφυρίου αποκαταστάθηκε θαυματουργικά, κατόπιν οράματος της σταυρώσεως του Κυρίου και του ευγνώμονος ληστού.

Ο Άγιος Βλαδίμηρος ο βασιλιάς των Ρώσων (15 Ιουλίου)

Ο άγιος Βλαδίμηρος (Σβιατοσλάβιτς), βαπτιστής της Ρωσίας (958-1015), ήταν ο Μεγάλος Πρίγκιπας του Κιέβου.

Ο άγιος Βλαδίμηρος ήταν ένθερμος ειδωλολάτρης στην πρώιμη ζωή του. Ήταν μεγάλος κατακτητής, που είχε πολλές γυναίκες, και έστησε πολλά ειδωλολατρικά αγάλματα στα εδάφη που κυβερνούσε.

Μόλις ανακάλυψε ότι υπήρχαν και άλλες θρησκείες πέρα από τον δικό του παγανισμό, αποφάσισε να στείλει τους απεσταλμένους του στον κόσμο για να μάθει ποια ήταν η αληθινή πίστη πάνω στη γη.

Οι απεσταλμένοι συναντήθηκαν με τους μουσουλμάνους, αλλά αισθάνθηκαν ότι δεν υπήρχε χαρά ανάμεσά τους, και ότι η πίστη τους ότι ήταν πολύ μηχανική. Οι απεσταλμένοι συναντήθηκαν επίσης με τους Εβραίους και με τους Παπικούς, αλλά εξακολουθούσαν να μην είναι εντυπωσιασμένοι.

Κωνσταντίνος ο Μέγας και η ιστορική αλήθεια (Μέρος 2ο – Ήταν… δολοφόνος ο άγιος Κωνσταντίνος;)

Το όραμα του αγίου Κωνσταντίνου και η μάχη της Μουλβίας Γέφυρας. Μικρογραφία από βυζαντινό χειρόγραφο του 9ου αιώνα με ομιλίες του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Παρίσι, Biblothèque Nationale.

Συνέχεια από Μέρος 1ο

VatopaidiFriend: Με αφορμή την εθνική γιορτή των αγίων ενδόξων ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, σας παραθέτουμε μια πολύ ωραία και κατατοπιστική απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π. Γεώργιου Μεταλληνού, μαζί με μερικά απαραίτητα σχόλια (με πράσινο). Σημειώνουμε ότι πολλά από τα σχόλια είναι γραμμένα με τέτοιο τρόπο, που να μπορεί το καθένα να διαβαστεί και αυτοτελώς, ανεξάρτητα από το βασικό κείμενο της ομιλίας. Στο δημοσίευμα αυτό ανατρέπονται όλα τα ψέμματα εναντίον του μεγάλου αυτοκράτορα και αγίου.

Προσέξτε ιδιαιτέρως όσα γράφονται με έντονα (πράσινα) γράμματα στο τέλος της ανάρτησης.

Κατηγορίες από τον Ζώσιμο

Αυτά είναι τα τυπικά ιστορικά. Ο Κωνσταντίνος κατηγορήθηκε από τον Ζώσιμο για τη δολοφονία και εξόντωση των αντιπάλων του.

Τι μαρτυρούν οι πηγές; Κάποια πράγματα τα οποία λέγονται από τους αντιπάλους του, και μάλιστα το Ζώσιμο που είναι η πηγή των συκοφαντιών κατά του Κωνσταντίνου, μένουν στο χώρο του θρύλου. Όταν είναι κάτι αναπόδεικτο το αναφέρει μεν ο ιστορικός όπως κάνω και ’γω τώρα, χωρίς όμως να μπορεί να στηρίξει οποιαδήποτε συμπεράσματα σε αμέριστες υποθέσεις ή σκέψεις.

Η περίπτωση του Μαξιμιανού

Η περίπτωση του Μαξιμιανού, για να μείνω σε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο Μαξιμιανός ήθελε να γίνει (πιο σωστά: να ξαναγίνει) αύγουστος, αυτοκράτορας και διώχθηκε από τον γιο του Μαξέντιο.

Ο Όσιος Πορφύριος επίσκοπος Γάζης – 26 Φεβρουαρίου

Ο Όσιος Πορφύριος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη από πλούσιους και ευσεβείς γονείς. Αφού εγκατέλειψε και γονείς και πλούτη, στα χρόνια της βασιλείας του Αρκαδίου και Ονωρίου, αναχώρησε για την Αίγυπτο που ήταν τότε μεγάλο μοναστικό κέντρο και έγινε μοναχός σε σκήτη. Μετά πενταετή διαμονή ήλθε στα Ιεροσόλυμα και κήρυσσε στους Ιουδαίους και τους Ειδωλολάτρες το Ευαγγέλιο του Χριστού. Εκεί ασθένησε σοβαρά από κίρρωση του ήπατος, αλλά παρά την ασθένειά του δεν παρέλειπε καθημερινά να επισκέπτεται το Ναό της Αναστάσεως και τα άλλα ιερά προσκυνήματα, προκαλώντας τον θαυμασμό των άλλων προσκυνητών. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Μάρκος, ο μετέπειτα βιογράφος του Πορφυρίου, ο οποίος είχε μεταβεί, επίσης, για προσκύνημα από την Ασία στα Ιεροσόλυμα και από τότε συνδέθηκαν διά βίου. Ο Μάρκος αποδείχθηκε πιστός και χρήσιμος συνεργάτης του, ανέλαβε μάλιστα να τακτοποιήσει μια σοβαρή εκκρεμότητα που είχε αφήσει στη Θεσσαλονίκη ο Πορφύριος, τον καταμερισμό δηλαδή της οικογενειακής περιουσίας του με τα ενήλικα πλέον αδέλφια του. Κατά την διάρκεια της απουσίας του Μάρκου στη Θεσσαλονίκη, η υγεία του Αγίου Πορφυρίου αποκαταστάθηκε θαυματουργικά, κατόπιν οράματος της σταυρώσεως του Κυρίου και του ευγνώμονος ληστού.

Η αγία Ιουλιανή της Νικομηδείας – 21 Δεκεμβρίου

Η αγία Ιουλιανή. Ρωσική εικόνα του 13ου αιώνα.

Η αγία Ιουλιανή ήταν κόρη ειδωλολατρών. Οι γονείς της, επιφανείς άρχοντες στην Νικομήδεια επί βασιλείας του στυγνού Διοκλητιανού (286-305), την αρραβώνιασαν με κάποιον Ελεύσιο, άνδρα με βαθμό συγκλητικού, ο οποίος την ερωτεύθηκε παράφορα και βιαζόταν να γίνει ο γάμος τους. Την καρδιά όμως της Ιουλιανής είχε κυριεύσει ο έρωτας για τον επουράνιο Νυμφίο· η νεαρή κόρη προσπαθούσε να διαφυλαχθεί άθικτη και ακέραια για τον Χριστό, και προσπαθεί να αντισταθεί όσο μπορούσε στις επιδιώξεις του μνηστήρα της. Δήλωσε κατ’ αρχήν, σαν να επρόκειτο για καπρίτσιο κοσμικής κοπέλας,

Οι άγιοι μάρτυρες Πρόβος, Τάραχος και Ανδρόνικος – 12 Οκτωβρίου

Οι άγιοι Πρόβος, Τάραχος και Ανδρόνικος. Από το Μηνολόγιον του αυτοκράτορα Βασιλείου Β' (11ος αι.).

Οι άγιοι αυτοί μάρτυρες έζησαν επί Διοκλητιανού (304). Ο Τάραχος, που ήταν ήδη σε προχωρημένη ηλικία, καταγόταν από την Κλαυδιούπολη της Ισαυρίας· ήταν Ρωμαίος πολίτης και είχε υπηρετήσει επί μακρά σειρά ετών στο αυτοκρατορικό στράτευμα· ο Πρόβος ήταν από την πόλη Σίδη της Παμφυλίας, ο δέ Ανδρόνικος ήταν γόνος αρχοντικής οικογένειας της Εφέσου. Όταν μαθεύτηκε ότι ήταν χριστιανοί, τους συνέλαβαν στην Πομπηιούπολη και τους έφεραν ενώπιον του διοικητού της Κιλικίας Μαξίμου, στην Ταρσό· κατόπιν τους πήγαν στην Μοψουεστία και τέλος στην πόλη Ανάζαρβο. Ο Τάραχος έμεινε ακλόνητος στην πίστη, παρά τις απειλές του διοικητού, ο οποίος, δίχως κανέναν οίκτο για την ηλικία του, διέταξε να τού σπάσουν με πέτρες τη σιαγόνα. Όταν ήλθε η σειρά του, ο Πρόβος ζήτησε από το δικαστή να μή χάνει χρόνο με μάταιες ανακρίσεις και να περάσει κατευθείαν και δίχως καθυστέρηση στο μαρτύριο. Τον μαστίγωσαν ανελέητα με βούνευρα, και όταν ο δικαστής τον προέτρεψε να λυπηθεί τον εαυτό του, απάντησε:

Ο άγιος μεγαλομάρτυς Ανδρέας ο Στρατηλάτης και οι συν αυτώ 2.593 Μάρτυρες – 19 Αυγούστου

Ο άγιος Ανδρέας ο Στρατηλάτης. Αγιογραφία του Holy Transfiguration Monastery στη Βοστώνη (www.thehtm.org).

Oύτος ήτον κατά τους καιρούς του ασεβεστάτου Mαξιμιανού, εν έτει σπθ΄ [289], στρατιώτης ευρισκόμενος εν τη Aνατολή υπό κάτω εις τον αρχιστράτηγον όλων των βασιλικών ταγμάτων, Aντίοχον ονομαζόμενον. Oύτος λοιπόν απεστάλθη από τον ρηθέντα αρχιστράτηγόν του μαζί με άλλους συστρατιώτας, διά να πολεμήση τους Πέρσας, οίτινες επέρασαν τα όριά των, και ελθόντες εις τα όρια των Pωμαίων, εκούρσευον αυτά και ηφάνιζον. Kατά τούτων, λέγω, σταλείς, επικαλέσθη τον Xριστόν, πείσας δε και τους συντρόφους του να επικαλεσθούν και εκείνοι τον Xριστόν, ενίκησε τους Πέρσας, και διώξας αυτούς, τους έφθειρεν. Όθεν με την ανέλπιστον ταύτην νίκην, ετράβιξεν εις την πίστιν του Xριστού τους συντρόφους του στρατιώτας. Eδιαβάλθη λοιπόν ο Άγιος και οι τούτου σύντροφοι, προς τον αρχιστράτηγόν τους Aντίοχον. Όθεν επαραστάθησαν όλοι προς αυτόν, και ωμολόγησαν την του Xριστού πίστιν. Διά τούτο, τον μεν Άγιον Aνδρέαν, άπλωσαν επάνω εις κλίνην σιδηράν πεπυρωμένην, των δε συντρόφων του εκάρφωσαν τας χείρας επάνω εις τετράγωνα ξύλα. Έπειτα επρόσταξεν ο Aντίοχος και εδίωξαν τους Aγίους, από τα όρια της χώρας εκείνης, χίλιοι άλλοι στρατιώται, τους οποίους κατηχήσας ο Άγιος Aνδρέας ετράβιξε και εκείνους εις την του Xριστού πίστιν. Tούτο δε μαθών ο Aντίοχος, εκυνήγησεν όλους οπίσω, και επρόσταξε να θανατώσουν αυτούς, ομού και τους εξαρχής όντας συντρόφους του Aγίου, και αυτόν τον ίδιον πανένδοξον Aνδρέαν, και έτζι έλαβον όλοι τους στεφάνους της αθλήσεως.

Οι Άγιοι Επτά Μακαβαίοι, Αβείμ (ή Άβιβος), Αντώνιος (ή Αντωνίνος), Γουρίας, Ελεαζάρος, Ευσέβωνας, Αχείμ, Μάρκελλος (ή Σάμωνας ή Εύλαλος ή Μάρκος) η μητέρα τους Σολομονή και ο διδάσκαλός τους Ελεαζάρος

VatopaidiFriend: Πέρα από τα διάφορα έθνη της φυσικής καταγωγής μας, υπάρχει το απόλυτο Έθνος, o περιούσιος λαός του Θεού. Πρόκειται για αυτούς που ανήκουν στον αληθινό Θεό, που είναι δική Του περιουσία.(Αυτό σημαίνει και η λέξη «περιούσιος».) «… όπως άλλωστε έχει προφητεύσει ο Θεός και εις την Π. Διαθήκην· ότι «θα κατοικήσω μεταξύ αυτών και εντός αυτών και θα περιπατήσω ανάμεσά των και θα είμαι εγώ ο ιδικός των Θεός και θα είναι αυτοί λαός μου»» (Β΄ Προς Κορινθίους ς΄16). Και αυτό το κατ’εξοχήν Έθνος είναι η Εκκλησία. Οι άνθρωποι που είναι του Θεού συνδέονται με μια συγγένεια θεϊκή, πνευματική, υπερφυσική, η οποία ξεπερνάει την σαρκική συγγένεια. Έτσι, ενώ εμείς συγκεκριμένα είμαστε Έλληνες, είμαστε ωστόσο τελείως ξένοι προς τον κομπλεξικό και κτηνώδη Έλληνα βασιλιά Αντίοχο, αλλά είμαστε ένα εν Χριστώ με τους αγίους μάρτυρες Μακκαβαίους που γιορτάζουμε σήμερα, που είναι φίλοι και αδέρφια μας και ήρωές μας.

Να διευκρινήσουμε όμως και το εξής: η Παλαιά Διαθήκη και οι ήρωές της δεν έχουν καμμία σχέση με τους σημερινούς Ιουδαίους (Ταλμουδιστές/Σιωνιστές). Στην Παλαιά Διαθήκη αυτό που έκανε τον «Ισραήλ» «Ισραήλ», «λαό του Θεού», ήταν το ότι ήταν ένας λαός που είχε για αφέντη τον Θεό, ακολουθώντας τους νόμους Του και πιστεύοντας σε Αυτόν. Όταν οι άπιστοι Ιουδαίοι παρέδωσαν τον Χριστό να σταυρωθεί, είπαν ότι ως βασιλιά τους αναγνωρίζουν τον επίγειο βασιλιά (και όχι τον Θεό). «Και λέγει ο Πιλάτος στους Ιουδαίους· «ιδού, (πώς κατήντησεν) ο βασιλεύς σας». Αυτοί δε, (σκληροκάρδιοι και με φονικόν μίσος εις την καρδιάν των,) εκραύγασαν· «πάρε τον από εδώ! Παρε τον από τα μάτια μας, (να μην τον βλέπωμε,) σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον». Λεγει εις αυτούς ο Πιλάτος· «τον βασιλέα σας να σταυρώσω;» Απήντησαν οι αρχιερείς (καταπατούντες την θρησκευτικήν των πίστιν και την εθνικήν των αξιοπρέπειαν)· «δεν έχομεν άλλον βασιλέα, παρά μόνον τον Καίσαρα».» (Κατά Ιωάννην ιθ΄ 14-15). Αρνήθηκαν να έχουν αφέντη τους τον Θεό. «Ισραήλ», λοιπόν, είμαστε εμείς – Έλληνες, Κονγκολέζοι, Ρουμάνοι, Εβραίοι (στην καταγωγή εννοείται),  Σέρβοι, Ρώσοι, Άγγλοι, Κινέζοι, Άραβες, Πέρσες, Γάλλοι, Βραζιλιάνοι, Εσκιμώοι, Αμερικανοί, Σενεγαλέζοι, Ιταλοί κλπ κλπ κλπ – που έχουμε βασιλιά μας τον αληθινό Κύριο. Εμείς είμαστε οι μόνοι συνεχιστές της παράδοσης του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ και όλων των δικαίων και προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Γι’ αυτό είμαστε εν Χριστώ απόγονοι και παιδιά τους. Όλα αυτά που γράφουμε τώρα, δεν είναι δικές μας ερμηνείες, αλλά βρίσκονται στην Αγία Γραφή. Εν κατακλείδι τονίζουμε ότι ΑΛΛΟ αυτοί που προσκυνούν και λατρεύουν τον Θεό μας και έχουν πλούσια την χάρη Του, και ΑΛΛΟ αυτοί που δεν Τον αποδέχονται ή Τον περιφρονούν τελείως.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ (27 ΙΟΥΛΙΟΥ)

Ενός νέου ανθρώπου και γιατρού την ιερή μνήμη εορτάζει και τιμά σήμερα η Εκκλησία, του αγίου μεγαλομάρτυρα και ιαματικού Παντελεήμονος. Από την πρώτη εποχή η Εκκλησία έχει σε μεγάλη τιμή όσους, που βαπτίζονται στο αίμα τους, και δίνουν την καλή ομολογία και τη μαρτυρία Ιησού Χριστού. Μετά την υπεραγία Θεοτόκο, τους ασωμάτους Αγγέλους, τον πρόδρομο Ιωάννη και τους πανευφήμους Αποστόλους, καθώς ακούμε κάθε ήμερα στην Απόλυση της ιερής Ακολουθίας, η Εκκλησία μνημονεύει τους καλλινίκους Μάρτυρες και ζητάει την πρεσβεία τους, για να μας ελεήσει και να μας σώσει ο Θεός.

Ο άγιος Παντελεήμων είναι από τα ένδοξα θύματα του μεγάλου διωγμού του Διοκλητιανού. Το 303 ο γέρος πια Διοκλητιανός, αυτοκράτορας του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, υπέγραψε το διάταγμα για την εξόντωση των χριστιανών. Πατρίδα του αγίου Παντελεήμονος ήταν η Νικομήδεια, όπου ήσαν και τα ανάκτορα του Διοκλητιανού. Ο πατέρας του, Ευστόργιος το όνομα, ήταν ειδωλολάτρης, πλούσιος κι ανώτερος αξιωματούχος του κράτους. Η μητέρα του, Ευβούλη το όνομα, ήταν χριστιανή κι έσπειρε φυσικά τα πρώτα σπέρματα της πίστης και της ευσέβειας στη ψυχή του παιδιού της· πέθανε όμως πρόωρα και το παιδί έμεινε στη φροντίδα του πατέρα του.

ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ (18 Ιουλίου)

Ο άγιος Αιμιλιανός. Φορητή εικόνα της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου. Προσεφέρθη ως δώρον κατά την κουράν του Μοναχού Αιμιλιανού από τον Ηγούμενον της Μονης Σιμωνόπετρας Αρχ. Ελισαίον. Αγιογραφήθηκε εις την Ι. Μ. Ορμυλίας. Ο Γέροντας Εφραίμ ονόμασε Αιμιλιανόν τον νέον μοναχόν προς τιμήν του Προηγουμένου της Μονής Σιμωνόπετρας π. Αιμιλιανού.

Όταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ανέλαβε την αυτοκρατορική εξουσία (361), περιφρονώντας ό,τι καλό είχε παραλάβει από τον άγιο Κωνσταντίνο τον Μέγα καθώς και από τη χριστιανική του παιδεία, ανέτρεψε τη δημόσια τάξη με την τυραννία του και καθύβρισε τον Θεό καταγινόμενος με όλα τα μέσα να επαναφέρει τη λατρεία των ειδώλων. Απέστειλε αξιωματούχους πιστούς στην υπόθεση του σε διάφορες επαρχίες για να εξαναγκάσουν το λαό να συμμορφωθεί. Ο Καπιτωλίνος, βικάριος της Θράκης, μετέβη για το σκοπό αυτό στο Δορόστολο (σημερινή Σιλίστρια της Βουλγαρίας), πρωτεύουσα της Σκυθίας. Μόλις εγκαταστάθηκε στο δικαστήριο απηύθυνε απειλές θανάτωσης όχι μόνο στους χριστιανούς, άλλα και σε εκείνους που θα απέφευγαν να τους καταγγείλουν. Οι παρευρισκόμενοι τρομοκρατημένοι φώναξαν ότι δεν υπήρχαν χριστιανοί στην πόλη τους και ότι όλοι οι κάτοικοι θυσίαζαν στους θεούς του αυτοκράτορα. Ικανοποιημένος και περιχαρής ο Καπιτωλίνος πήρε τότε μέρος σε μεγάλο συμπόσιο οργανωμένο προς τιμήν του.

Ο Άγιος Βλαδίμηρος ο βασιλιάς των Ρώσων – 15 Ιουλίου

Ο άγιος Βλαδίμηρος

Ο άγιος Βλαδίμηρος (Σβιατοσλάβιτς), βαπτιστής της Ρωσίας (958-1015), ήταν ο Μεγάλος Πρίγκιπας του Κιέβου. 

Ο άγιος Βλαδίμηρος ήταν ένθερμος ειδωλολάτρης στην πρώιμη ζωή του. Ήταν μεγάλος κατακτητής, που είχε πολλές γυναίκες, και έστησε πολλά ειδωλολατρικά αγάλματα στα εδάφη που κυβερνούσε.

Μόλις ανακάλυψε ότι υπήρχαν και άλλες θρησκείες πέρα από τον δικό του παγανισμό, αποφάσισε να στείλει τους απεσταλμένους του στον κόσμο για να μάθει ποια ήταν η αληθινή πίστη πάνω στη γη.

Οι απεσταλμένοι συναντήθηκαν με τους μουσουλμάνους, αλλά αισθάνθηκαν ότι δεν υπήρχε χαρά ανάμεσά τους, και ότι η πίστη τους ότι ήταν πολύ μηχανική. Οι απεσταλμένοι συναντήθηκαν επίσης με τους Εβραίους και με τους Παπικούς, αλλά εξακολουθούσαν να μην είναι εντυπωσιασμένοι.

Τα πάντα, όμως, άλλαξαν όταν οι απεσταλμένοι του αγίου Βλαδίμηρου έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη. Έχοντας παρευρεθεί στην Θεία Λειτουργία στην Αγία Σοφία, οι απεσταλμένοι είπαν: «Δεν ξέραμε αν βρισκόμασταν στον ουρανό ή στη γη». Ακούγοντας τον λόγο των απεσταλμένων, ο άγιος Βλαδίμηρος κανόνισε να βαπτιστεί ο ίδιος και το έθνος του ορθόδοξο. 

Ο άγιος Βλαδίμηρος άλλαξε εντελώς μετά το βάπτισμα. Κατέστρεψε όλα τα ειδωλολατρικά αγάλματα που ήταν στημένα στη Ρωσία, και τα αντικατέστησε με εκκλησίες. Επίσης προσπάθησε να ζήσει ειρηνικά όσο το δυνατόν περισσότερο με τους γείτονες, και είχε μόνο μία γυναίκα.

Πηγή: www.halifaxorthodox.org/vladimir.html

(μετάφραση VatopaidiFriend)

Περί ενεργείας της Θείας Χάριτος (Ομιλία του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού για την εορτή της Πεντηκοστής)

Με το γεγονός της Πεντηκοστής, πού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα στα μέλη της Εκκλησίας, εκλείπει κάθε μορφη αδυναμίας από την ανθρώπινη φύση. Ο μέχρι τώρα αδύνατος άνθρωπος, ο όποιος ήταν παίγνιο του διαβόλου καί τού θανάτου, γίνεται ισχυρός ώστε να «πατη επάνω όφεων καί σκορπιών καί επί πάσαν;την δύναμιν του εχθρού». Η Χάρις πού μένει πάντοτε μαζί μας είναι «η επαγγελία τού Πατρός»;την οποία ο Κύριος υπεσχέθη. Δεν τίθεται θέμα φόβου ούτε για τα πάθη, ούτε για την αμαρτία, ούτε για τις κακές μας συνήθειες, ούτε για τον σατανά, ούτε καί γι΄ αυτόν τον θάνατο, εφ΄ όσον μένει μαζί μας «εις τον αιώνα ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας».

Αυτό πού μάς απασχολεί είναι, αν αυτός ο Παράκλητος ενεργη μέσα μας καί κατεργάζεται τον αγιασμό μας. Να πω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο σαφής. Υποτίθεται ότι μάς έχουν δώσει ένα όπλο ισχυρό να αμυνόμαστε καί να πολεμάμε τους εχθρούς μας. Αν δεν λειτουργη αυτό το όπλο, τότε τι ωφελεί πού το κρατούμε; Πιστεύομε ότι μαζί μας είναι η θεία Χάρις, όπως μάς παραδίδει η Εκκλησία; Θα με ρωτούσε ίσως ένας και θα μου έλεγε. Αφού λοιπόν είναι έτσι, γιατί έχομε τόσες αδυναμίες; Γιατί μάς κατανικά η αμαρτία; Γιατί μάς κατατροπώνει ο σατανάς; Γιατί φοβόμαστε; Γιατί δειλιούμε; Γιατί οπισθοχωρούμε; Γιατί δεν προοδεύουμε; Ακριβώς αυτό το θέμα να το δούμε με ιδιαίτερη προσοχή.

Η επικράτηση του Χριστιανισμού στην Αυτοκρατορία

Στην Εκκλησία

Την εκκλησίαν αγαπώ — τα εξαπτέρυγά της
τ’ ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της,
τα φώτα, τες εικόνες της, τον άμβωνα της.
Εκεί σαν μπω, μες σ’ εκκλησία των Γραικών
με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες,
με τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες,
τες μεγαλοπρεπείς των Ιερέων παρουσίες
και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό
λαμπρότατοι μες στων αμφίων τον στολισμό
ο νους μου πιαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας,
στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό.
Κ.Π. ΚαβΑφης

« Η εξαπλωση του Χριστιανισμου»

Πηγή Φώτο: Le civilta, Vol. II Roma – Bisanzio – Gli Arabi, Vallardi Edizioni 345

Πολλά έχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια για την επικράτηση του Χριστιανισμού. Μεγάλα ψεύδη, πως δήθεν,