Πίστη και ταπείνωση

Κυριακή ΙΖ΄Ματθαίου(Χαναναίας)

Ο Χριστός, συνοδευόμενος από τους μαθητές του, περνούσε μια μέρα από τα σύνορα της Τύρου και της Σιδώνος. Μια γυναίκα από τα μέρη εκείνα πρόβαλε ξαφνικά μπροστά του, στη μέση του δρόμου. Έπεσε στα πόδια του και με δάκρυα τον παρακαλούσε να θεραπεύσει την κόρη της που ήταν δαιμονισμένη. Παραδόξως ο Ελεήμων την προσπέρασε χωρίς να της αποκριθεί τίποτε. Ούτε μια ματιά δεν της έριξε. Φάνηκε ολότελα αδιάφορος στον πόνο της γυναίκας εκείνης, που με λυτά τα μαλλιά, με τα μάγουλα αυλακωμένα από το κλάμα, με λόγια που θα συγκινούσαν και τις πέτρες, τον ικέτευε. Αυτά το θέαμα και το άκουσμα που ήταν ικανό να,συνταράξει και να σφίξει κάθε καρδιά, τον άφησε -έτσι τουλάχιστο θάχε κανείς την εντύπωση- ψυχρό.

Ο Ιησούς την προσπέρασε, ακολουθούμενος από τους Δώδεκα. Μα η γυναίκα -η Χαναναία, όπως τη λέει ο ιερός ευαγγελιστής Ματθαίος- δεν έμεινε άπρακτη. Η αδιαφορία του Χριστού δεν την πάγωσε. Η ελπίδα που έτρεφε στο Σωτήρα είχε πέσει σαν άγκυρα στο πέλαγος της σιωπής του, πέλαγος βαθύ, απύθμενο ίσως, όπου αυτή η άγκυρα δεν θάβρισκε κάπου να πιαστεί. Κι όμως η ελπίδα της Χαναναίας είχε πιαστεί στην κρυμμένη καρδιά του Χριστού. Κι όταν ο Χριστός απομακρύνεται προχωρώντας, η ελπίδα σέρνει τη Χαναναία πίσω του. Την τράβα, την κάνει να συνεχίσει τις ικεσίες, να μη παύσει να επικαλείται τη βοήθεια Εκείνου που είχε έλθει στον κόσμο ακριβώς για τους φτωχούς, τους βασανισμένους, τους απροστάτευτους, τους απόκληρους.

Η πίστη βλέπει πέρα από το θάνατο

Κυριακή Ζ΄Λουκά

Ένας μεταξύ των επωνύμων, που πράγματι μας αιφνιδιάζει με την παρουσία του, ήταν και ο Ιάειρος, τον οποίο οι Ευαγγελιστές τον χαρακτηρίζουν ως άρχοντα της Συναγωγής. Ένας αρχισυνάγωγος, λοιπόν, είναι παρών μεταξύ των ακροατών του Ιησού. Και στην περίπτωση αυτή δεν ανήκει στους αντιδρώντες και επικριτές Ιουδαίους, αλλά σ’ εκείνους που προσήλθαν με αγαθές διαθέσεις. Και στην περίπτωση αυτή, αφού πρόκειται για τον γνωστό μας Ιάειρο, ήρθε αυτός να παρακαλέσει και να ικετεύσει τον Κύριο να θεραπεύσει την ετοιμοθάνατη κόρη του.

Είσαι ένας άχρηστος…

ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΟΘΗΤΟΣ

Πολλές φορές, όταν θέλουμε να επιρρίψουμε ευθύνες στον άλλον για την μη κοινωνική μας καταξίωση ή για την ελάχιστη ή μερική ικανοποίηση των επιθυμιών μας, στρεφόμαστε προς τον σύντροφό μας και γεμάτοι οργή του λέμε: «Είσαι ένας άχρηστος…».

Όταν το παιδί μας ή ο σύντροφός μας αποτυγχάνει σε μια προσπάθεια από την οποία περιμένουμε την ευκαιρία για να επιδείξουμε τα ανύπαρκτα προσόντα μας, του φωνάζουμε: «είσαι ένας άχρηστος…».

Αλήθεια, πόσο σκληρόκαρδοι πρέπει να είμαστε για να επιτρέπουμε να βγαίνουν από τα χείλη μας λέξεις που πληγώνουν τον σύντροφό μας;

Ας μη βάλουν μαύρα! Τί να τους κάνω; Ας είχαν και αυτοί αδελφό Υπουργό!

Οι ανάξιοι και οι επιτυχίες τους.

Όλοι μας έχουμε δει τέτοιες περιπτώσεις. Ανάξιος έφτασε στην κορυφή. Μερικοί ψίθυροι, μερικές απορίες, «μα πώς, μα πώς είναι δυνατόν;», μερικά κουνήματα κεφαλιού -αλλά αν το αξίωμα που έφθασε ο νέος αξιωματούχος είναι σημαντικό και έχει δύναμη, η αντίδραση σταματά συνήθως έως έδώ.

Καμιά αξία δεν έχει η βαθμίδα που έφθασαν. Όταν οι βαθμίδες καταλαμβάνονται με αυτούς τους τρόπους, δεν έχουν αξία, αποχρωματίζονται, αποδυναμώνονται, κατά ένα τρόπο, ισοπεδώνονται.

Η προσευχή είναι δοκιμή για το κάθε τι.

Η προσευχή είναι η δοκιμή για το κάθε τι.

Αν η προσευχή είναι σωστή, το κάθε τι είναι σωστό.

(Επίσκοπος Θεοφάνης ο Έγκλειστος).

 «Εγγίσατε τω Θεώ, και εγγιεί υμίν» (Ιακ. 4,8). Εμείς πρέπει ν’ αρχίσουμε. Αν κάνουμε ένα βήμα προς τον Κύριο, κάνει δέκα αυτός προς εμάς·  αυτός που είδε τον Άσωτο Υιό ενώ ήταν ακόμη σε απόσταση, και ένιωσε συμπάθεια κι’ έτρεξε και τον αγκάλιασε. (Tito Colliander).

Η βία στην οικογένεια

Αλεξάνδρου Μ. Σταυρόπουλου, Ομ. Καθηγητού Παν/μιου Αθηνών.

 Βία αντιληπτή με όλες μας τις αισθήσεις

Ένα ανησυχητικό φαινόμενο, που εξαπλώνεται όσο πάει και περισσότερο στην εποχή μας, είναι αυτό που ονομάζουμε βία στην οικογένεια. Συνεχώς ακούμε για κακοποιημένα παιδιά και γυναίκες χωρίς να αποκλείονται και οι κακοποιημένοι άνδρες. Πρόσφατα θρηνήσαμε το θάνατο ενός βρέφους σαν αποτέλεσμα του ξυλοδαρμού του από τον πατέρα του. Το τελευταίο γεγονός έφερε πάλι στην επιφάνεια γεγονότα που όλοι γνωρίζουμε, που όλοι ζούμε καθημερινά σε γειτονικές, σε συγγενικές ή και στις δικές μας οικογένειες.

Μητέρα και παιδί

 

Το γεγονός των Χριστουγέννων ζωγραφίζει με τα πιο γλυκά κι ωραία χρώματα δύο πρόσωπα ιερά μπροστά μας· τη Μητέρα και το Παιδί. Καθώς η Παναγία σκύβει με τρυφερότητα και τακτοποιεί το μικρό Χριστό μέσα στη φάτνη, γίνεται το σύμβολο κάθε γυναίκας, που ευλογήθηκε να είναι μητέρα. Και καθώς ο μικρός Χριστός βρεφουργείται και σπαργανώνεται από την Παναγία, γίνεται το σύμβολο κάθε παιδιού, που μόνη του προστασία έχει τα χέρια της μητέρας του. Αλλά η Θεοτόκος Μαρία και το παιδίον Ιησούς δεν εικονίζουν απλώς στην πιο ιδανική τους μορφή τα πρόσωπα της μητέρας και του παιδιού.

Ταπεινός είναι αυτός που χαίρεται όταν τον περιφρονούν

Κάποιος Κωνσταντίνος, άνθρωπος πάρα πολύ ευλαβής, κατοικούσε στην πόλη Αγκώνα της Ιταλίας και υπηρετούσε στο ναό του αγίου πρωτομάρτυρα Στεφάνου. Κάποτε του τελείωσε το λάδι και επειδή δεν είχε με τι να ανάψει τα κανδήλια, τα γέμισε με νερό, έβαλε το συνηθισμένο φυτίλι στο καθένα απ’ αυτά, και τα άναψε σαν να είχαν λάδι.

Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ενώ έκανε τέτοια θαύματα, ακουστέ τι ταπείνωση είχε.

Επειδή η φήμη του είχε διαδοθεί σε όλες τις γύρω περιοχές από τα πολλά θαύματα που έκανε μέσω αυτού ο Άγιος Θεός, πήγαιναν πολλοί για να τον δουν και να πάρουν κάτι από τη Χάρη που είχε η παρουσία του. Κάποια φορά πήγε και ένας γεωργός από μέρος μακρινό για να τον δει.

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Ο πιο σίγουρος δρόμος προς τη βασίλεια των ουρανών είναι η ταπείνωση. Όταν αύτη ριζώσει στη ψυχή, θα φέρει όλες τις άλλες αρετές και την ελπίδα της σωτηρίας.

«Δεν έχω ταπείνωση και αγάπη», γράφετε. Αφού δεν έχετε ταπείνωση και αγάπη, δεν έχετε τίποτα. Καθετί πνευματικό γεννιέται και αναπτύσσεται μαζί μ’ αυτές. Ταπείνωση θ’ αποκτήσετε κάνοντας έργα ταπεινά, σηκώνοντας αγόγγυστα κάθε προσβολή και περιφρόνηση, βάζοντας τον εαυτό σας κάτω απ’ όλους τους ανθρώπους, καλλιεργώντας μέσα σας την αυτομεμψία και αυτοεξουθένωση. Αγάπη θ’ αποκτήσετε κάνοντας εργα αγάπης. Αυτά αρχικά απαιτούν την άσκηση βίας στη ψυχή, με τον καιρό όμως γίνονται δίχως δυσκολία, με προθυμία και ευχαρίστηση. Πρέπει να ξέρετε, πάντως, πως η αγάπη αυξάνεται φυσικά και αβίαστα μαζί με την ταπείνωση. Γιατί οσο μειώνεται ο εγωισμός μας, τόσο φουντώνει η φλόγα της αγάπης μας στο Θεό και τον πλησίον.

(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου, Έκδ. ε΄, σ. 176).