Ιωσήφ Βρυέννιος: Σχετικά με τις συμφορές που έπεσαν πάνω μας

 

Περί των επιτεθέντων ημίν δεινών και τις ο τούτων σκοπός
(Σχετικά με τις συμφορές που έπεσαν πάνω μας και ποιος είναι ο σκοπός τους.)

Οι δυστυχίες που βρήκαν το γένος μας, όπως βλέπομε, είναι εν συντομία οι εξής. Οι καιροί είναι από κάθε εποχή οι πιο δύσκολοι. Πονηρές οι ημέρες, το τέλος του χρόνου, τα γηρατειά του κόσμου, το ξεψύχισμα του σύμπαντος. Η ζωή μας αυτή είναι σύντομη, λανθασμένη και γεμάτη από πικρίες, και τα κακά εκτενέστερα από τις θάλασσες. Και να, οι γείτονές μας είναι εχθροί, όσοι δείχνουν φίλοι είναι άπιστοι, οι συγκάτοικοι μας κλέφτες, οι υιοί μας ανυπάκουοι και οι απλοί συγγενείς χωρίς στοργή.

Αυτοί που καραδοκούν να επωφεληθούν από τις δυσκολίες μας είναι πολλοί, μα περισσότεροι αυτοί που μας επιβουλεύονται. Αυτοί που μας διώκουν και μας πληγώνουν είναι πολλοί και από πολλά μέρη. Κανείς και από πουθενά, τολμώ να πω, δεν υπάρχει που να μας συνοδεύση στη φυγή και να συμπονέση μαζί μας. Διασκορπισθήκαμε χωρισμένοι σε όλες τις βασιλείες της γης. Μας εξουσιάζουν και δεν εξουσιάζομε. Τη χώρα μας ξένοι την κατατρώγουν, και δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήση. Οι νέες και οι νέοι του γένους μας δόθηκαν σε άλλα έθνη. Όλη την ημέρα τα μάτια μας αυτά βλέπουν και το δικό μας χέρι δεν μπορεί να βοηθήση. Σε μας έμεινε μόνο καρδιά θλιμένη, μάτια που σβήνουν και ψυχή που λιώνει, προβλήματα πάνω στα προβλήματα, φροντίδες πάνω στις φροντίδες, και αίματα πάνω στα αίματα παντού. Χάθηκε ο ευλαβής πάνω στη γη, λείπει ο στοχαστής, δεν βρίσκεται ο φρόνιμος. Στα παλαιά παρουσιαζόταν ο σοφός, τώρα δεν υπάρχει αυτός που θα κατανοήσει, αυτός που θα διορθώση, αυτός που θα μας φέρη πίσω. Η πληγή είναι ολόσωμη, η αρρώστια γενικευμένη, φοβερό το τραύμα, η συμφορά απαρηγόρητη και μεγαλύτερη από κάθε παρακλητικό λόγο. Καταφρονήθηκαν τα εκκλησιαστικά πράγματα, σάπισαν τα κρατικά, ανακατεύονται τα μακρυνά, συγχέονται τα κοντινά. Τα πάνω γίνονται κάτω και τα κάτω πάνω. Οι Χριστιανοί διώκονται, οι ασεβείς ευνοούνται. Από εδώ μας καταδιώκουν οι Αγαρηνοί, από εκεί μας λεηλατούν οι Σκύθες, από τα δυτικά οι Ισμαηλίτες θερίζουν τους καρπούς μας, και από τα ανατολικά οι Πέρσες μας εκριζώνουν.

Απεικονίσεις του Χειμώνα στην ευρωπαϊκή τέχνη

Alfred Sisley, Der Schnee in Louveciennes

το Kunsthistorisches Museum, στη Βιέννη

«Απεικονίσεις του Χειμώνα στην ευρωπαϊκή τέχνη», αυτός είναι ο τίτλος της έκθεσης που διοργανώνεται από το Μουσείο Kunsthistorisches Museum σε συνεργασία με το Kunsthaus Zurich. Οι μύθοι της δημιουργίας των περισσότερων μεγάλων πολιτισμών συγκλίνουν στην άποψη ότι ο Χειμώνας ήρθε στον κόσμο είτε για να τιμωρήσει τον άνθρωπο, είτε ως μάστιγα.

Νίκος Ρολάνδης: Πετρέλαιο και Φυσικό Αέριο – σκέψεις και αναμνήσεις

Στις 10 Δεκεμβρίου 1982, στο Montego Bay, Jamaica, ο άνθρωπος κατόρθωσε να δαμάσει τους ωκεανούς και τις θάλασσες. Ο πελώριος πλούτος που υπάρχει στο θαλάσσιο χώρο και στο υπέδαφος του, ρυθμίστηκε με την ιστορική «Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας». Χρειάστηκαν περισσότερα από 14 χρόνια, με συμμετοχή πέραν των 150 χωρών και εκατοντάδων διπλωματών για να υπάρξει κατάληξη. Η Κύπρος ήταν μια από τις χώρες που συμμετείχαν στη διάσκεψη.

Ήμουν τότε Υπουργός των Εξωτερικών και εμείς χειριζόμασταν το θέμα. Επικεφαλής της αντιπροσωπείας ήταν ο πρέσβης μας στην Ουάσινγκτον Ανδρέας Ιακωβίδης, ένας επιφανής διπλωμάτης και καλός γνώστης του αντικειμένου. Από την πρώτη ημέρα που η Συνθήκη ήταν έτοιμη για υπογραφή, 119 χώρες την υπέγραψαν- και αυτό αποτέλεσε τότε παγκόσμιο ρεκόρ.

Η Κύπρος έχει αποδεχθεί και υπογράψει τη Συνθήκη. Η Τουρκία την απέρριψε. Οι Ηνωμένες Πολιτείες την υπέγραψαν μεν, αλλά η Αμερικανική Γερουσία δεν την επεκύρωσε και κατά συνέπεια δεν δεσμεύονται από αυτή.

Μοσχόπολη: Τα χρόνια της ακμής (1700-1769)

Κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα η Μοσχόπολη και οι βλάχικοι οικισμοί της περιοχής της γνώρισαν το απόγειο της ανάπτυξης και της ακμής, αλλά και μία σειρά από αξεπέραστες καταστάσεις που οδήγησαν σε καταστροφές και μαρασμό.
Βέβαια, τα θεμέλια για αυτή την ένδοξη εποχή είχαν αρχίσει να διαμορφώνονται κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα, όταν η Μοσχόπολη ενδυναμώνονταν όχι μόνο πληθυσμιακά, αλλά οικονομικά και πολιτισμικά. Ενδεικτικό αυτής της εξέλιξης είναι το κτίσιμο, γύρω στο 1630, του μοναστηριού του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου. Σε κάποιες εργασίες η Μοσχόπολη αναφέρεται πως ήταν τότε η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη των Οθωμανικών Βαλκανίων, μετά βέβαια από την Κωνσταντινούπολη. Γεγονός μάλλον απίθανο αν αναλογιστούμε πόλεις όπως τη Θεσσαλονίκη και την Αδριανούπολη. Ωστόσο, θα πρέπει να ήταν η μόνη τόσο μεγάλη πόλη με αποκλειστικά χριστιανούς κατοίκους. Υπήρχαν 6 μεγάλες και οργανωμένες συνοικίες και ίσως περισσότερες από 70 εκκλησίες, αριθμός μάλλον υπερβολικός. Αν και οι διάφορες πηγές συχνά διαφωνούν για τον ακριβή αριθμό των σπιτιών και των κατοίκων της, γύρω στο 1760, παρουσιάζεται να έχει από 20.000 έως 70.000 κατοίκους και ίσως 12.000 περίπου σπίτια. Οι αριθμοί αυτοί φαντάζουν απίθανοι για τα δεδομένα εκείνων των εποχών και ακόμη περισσότερο αν συγκριθούν με την εικόνα που παρουσίαζε η Μοσχόπολη από το 1769 και μετά. Η πόλη εκτεινόταν σε μία τεράστια έκταση και καταλάμβανε μεγάλο μέρος του κενού σήμερα οροπεδίου και των γύρω χαμηλών πλαγιών. Τελικά, ίσως να μην είναι παρακινδυνευμένο να δεχτούμε πως, την περίοδο της μεγάλης της ακμής, ο πληθυσμός της έφτανε κάπου ανάμεσα στις 40.000 με 60.000.

Κληρονόμοι της Βασιλείας του Θεού.

«Αδελφοί, προ του ελθειν την πιστην υπο νόμον εφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι εις την μέλλουσαν πίστιν αποκαλυφθηναι. Ώστε ο νόμος παιδαγωγός ημών γέγονεν εις Χριστόν, ίνα εκ πίστεως δικαιωθώμεν, ελθούσης δε της πίστεως ουκέτι υπο παιδαγωγόν εσμέν. Πάντες γαρ υιοί Θεού εστέ δια της πίστεως εν Χριστώ Ιησού, όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν Ενεδύσασθε. ….»

Το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής 4/12/11, φέρνει στο νου τους ανθρώπους της Δικαιοσύνης,  που όρισαν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Δικαίου, αλλά και τους άλλους ανθρώπους, εκείνους της Πίστεως που η πύρινη αγάπη τους για το Χριστό τους πήρε από τον κόσμο και τους χαριτώνει καθημερινά σε μια υπέρ φύσιν άθληση και βιώση της άνευ ορίων κένωσης για την αγάπη του Χριστού, της Εκκλησίας και των αδελφών, στο όνομα της Αγίας Τριάδος.

Πόσο δύσκολο θα πρέπει να είναι για έναν άνθρωπο της Δικαιοσύνης, βαπτισμένο Χριστιανό Ορθόδοξο, να ανακρίνει και να δικάζει έναν άνθρωπο της πίστεως, που αγωνίζεται καθημερινά να φθάσει στο καθ’ομοίωση.  Έναν άνθρωπο σαν και αυτούς, που οικεία βουλήσει ακολυθεί πιστά την εντολή «μιμηταί μου γίγνεσθε, καθώς και εγώ Χριστού».

Πόσο δύσκολο  θα πρέπει να είναι για τους ανθρώπους της Δικαιοσύνης, που μέσα από άπειρες σελίδες δικογραφίας, θα πρέπει  να επιτρέψει η ψυχή τους να ξεδιαλύνει το Δίκαιο και να το αποδώσει, σε μια παρόμοια υπόθεση σαν του Βατοπαιδίου, που με ανίερο τρόπο ονομάσθηκε «σκάνδαλο».

Χριστούγεννα χωρίς Χριστού Γέννηση

Πρόσφατα, στα πλαίσια επίδειξης μαθήματος στην τάξη των παιδιών μου Β’ Δημοτικού είχα την τύχη να λάβω γνώση τι σημαίνει Χριστούγεννα για τον περισσότερο κόσμο αλλά και για την εκπαίδευση στην Κύπρο (φαντάζομαι και στην Ελλάδα).
Ξεκίνησε το μάθημα ρωτώντας η δασκάλα (η οποία θεωρώ ότι ως εκπαιδευτικός είναι από τις καλύτερες στο σχολείο) ρωτώντας τα παιδιά τι τους θυμίζει η λέξη Χριστούγεννα. Τα παιδάκια, ηλικίας 7 ετών, περίπου απάντησαν όπως περίμενα,  με παιδικό τρόπο. Οι απαντήσεις που θυμάμαι ήταν , μου θυμίζει χιόνι, κρύο, βουνά, χιονάνθρωπους, τζάκι, δώρα, καταστήματα στολισμένα, χριστουγεννιάτικο δέντρο κ.λ.π. Η δασκάλα ακολούθως τους είπε «όμως το πιο βασικό δεν το είπατε». Και λέω εγώ, μπράβο θα πει την γέννηση του Χριστού. Και όμως έπεσα έξω. Λέει «τον Άγιο Βασίλη» και δείχνει τον γνωστό κοκκινωπά ντυμένο, χοντρούλη κύριο που οτιδήποτε άλλο παρά Άγιος Βασίλης είναι. Φυσικά εξεπλάγην και αν μου δινόταν η ευκαιρία θα μιλούσα. Μετά άλλαξα γνώμη σκεπτόμενος ότι θα προσβάλω τη δασκάλα. Ακολούθως με τον προβολέα  παρουσίασε διαφάνειες αναφέροντας σε κάθε χώρα πως λέγεται ο συγκεκριμένος κύριος. Αποτυπωμένο στο μυαλό μου έμεινε ότι στην Ιταλία το ρόλο του «Άγιου Βασίλη» έχει μια μάγισσα η οποία κάθεται σε σκούπα και η οποία παίρνει ωραία δώρα στα φρόνιμα παιδιά ενώ στα άτακτα κάρβουνα! Αυτά είναι τα Χριστούγεννά μας. Δώρα από όντα, ανύπαρκτα πολλές φορές, και μάγισσες (οι οποίες παραπέμπουν σε μυστικισμό) σε φρόνιμα παιδιά και σε άτακτα κάρβουνα ή τίποτα. Ακολούθησε εργασία των παιδιών με χρωματιστά μολύβια και χαρτόνια για την κατασκευή του «Αγίου».