Μητροπολίτης Λαρίσης Ιγνάτιος: «Άλας άναλον»

Άλας άναλον, λοιπόν θέλουν να προσφέρουν στους Νέους μας οι νέοι Θεολόγοι. Και μάλιστα αυτό θέλουν να το κάνουν εκ πεποιθήσεως. Τουλάχιστον, αν το αποδέχονταν σαν συμβιβασμό, κάτω από το βάρος των κυβερνητικών πιέσεων και των οικογενειακών τους αναγκών, αν αυτό το αποδέχονταν σαν αβαρία – προκειμένου να μη χάσουν τη θέσι -που ωστόσο τους βάραινε την συνείδησι, θα λέγαμε: «άντε, δεν πειράζει ,ας μπαίνη ο Θεολόγος στην τάξι κι ας κάνη αυτή την ύλη.

Μας αρκεί που αυτός θα βρίσκη τρόπο να μιλάη για την πίστι μας στα παιδιά μας».

Συζήτηση των μειονοτήτων για το νέο σύνταγμα της Τουρκίας

Ρεπορτάζ-φωτογραφίες: Νικόλαος Μαγγίνας

Με στόχο τη συμβολή στο προετοιμαζόμενο νέο Σύνταγμα της Τουρκίας πραγματοποιήθηκε συνάντηση των θρησκευτικών ταγών των μειονοτήτων και λαϊκών εκπροσώπων τους στο Αρμενικό Πατριαρχείο της Πόλης το απόγευμα Πέμπτης.

Στη συνάντηση παρέστησαν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Αρμένιος πατριαρχικός επίτροπος Αρχιεπίσκοπος Αράμ Ατεσιάν, ο χορεπίσκοπος των Συροκαθολικών Γιουσούφ Σαάγ, ο εκπρόσωπος των Συροϊακωβιτών, ο Λάκης Βίγκας εκπρόσωπος των μειονοτικών ιδρυμάτων στο δεκαπενταμελές συμβούλιο της Γενικής Διευθύνσεως βακουφίων στην Άγκυρα καθώς και εκπρόσωποι από τις ρωμαίικες, αρμενικές, εβραϊκές κοινότητες και τις κοινότητες των Συροϊακωβιτών και των Συροκαθολικών.

Ηγούμενος Σίμωνος Πέτρας Ελισαίος:»Το Άγιο Όρος είναι…»

Το να μιλήσει κανείς για το Άγιον Όρος είναι σαν ένα εγχείρημα, σαν ένας αγώνας που μπορεί να κάνει κανείς, γιατί το Άγιον Όρος δεν είναι ένας περιορισμένος χώρος, αλλά είναι μια χιλιόχρονη Ιστορία και Εμπειρία.
Και γι’ αυτό είναι, θα λέγαμε, σαν να εξετάζεις τον εγκέφαλο, που δεν τελειώνει ποτέ η γνώση του. Το προσεγγίζουμε, όπως λέει η Γραφή, εν εσόπτρω, δηλαδή μέσα από κάποιους καθρέφτες και όχι στην πραγματικότητα το γνωρίζουμε εξ ολοκλήρου. Έχουμε ακόμα πολλά και να γνωρίσουμε, και πνευματικά και από την ιστορία του Αγίου Όρους και απ’ τον πολιτισμό του Αγίου Όρους, θα λέγαμε.

Το Άγιον Όρος, λοιπόν, είναι το μοναδικό ζωντανό Μοναστικό Κέντρο. Συγκέντρωσε όλες τις μορφές της μοναχικής ζωής από τους Αναχωρητάς, τους Κοινοβιάτες, τους Σκητιώτες, τους Λαυριώτες, τους Ησυχαστάς, θα λέγαμε. Που δείχνει ότι σέβεται πάρα πολύ τον άνθρωπο, την ελευθερία του και τις προτιμήσεις του, συνδυάζοντας το εξής χαρακτηριστικό, το οποίο είναι επίσης πάρα πολύ σημαντικό: Την ποικιλία με την ενότητα. Ενώ είναι ποικίλο, ταυτόχρονα είναι και ενωμένο.

Ἐκκλησία καὶ πολυτονικὸ σύστημα γραφῆς

Πρωτοπρεσβύτερος Μιλτιάδης Ζέρβας

Τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἔντυπα, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἔχουν τὴν ἰδιαιτερότητα νὰ γράφονται μὲ τὶς λέξεις πολυτονισμένες.
Πολλοὶ σπεύδουν νὰ ἑρμηνεύσουν τούτη
τὴν χρήση τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων ἐξαπολύοντας τὴν μομφὴ πρὸς τὴν Ἐκκλησία, πὼς εἶναι ἀγκιστρωμένη στὸ παρελθόν, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ προσαρμοστεῖ στὶς παροῦσες ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν. Κι ὅμως ὁ πολυτονισμὸς τῶν λέξεων στὰ ἐκκλησιαστικὰ ἔγγραφα δὲν γίνεται στὶς μέρες μας ἁπλὰ καὶ μόνο γιὰ νὰ τηρηθεῖ μία παράδοση, ἀλλὰ γιατὶ ἡ Ἐκκλησία ἔχει κάτι οὐσιαστικὸ νὰ ἐξηγήσει στοὺς νεοέλληνες.

Ὁ τρόπος ποὺ οἱ ἄνθρωποι κάθε ἐποχῆς ἐπιλέγουν νὰ χαράσσουν τὰ λόγια καὶ τὶς λέξεις τους σ’ ἕνα κομμάτι χαρτί, κρύβει τὶς ἀφετηρίες τοῦ τρόπου ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει νὰ ζοῦν. Ἡ ἀπόφαση πρὶν λίγες δεκαετίες νὰ μεταβοῦμε σ’ ἕνα μονοτονικὸ τρόπο γραφῆς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, πέρα ἀπὸ τὰ ὅποια ἐπιχειρήματα τῶν ἐμπνευστῶν της, ἔκρυβε δύο συνιστῶσες τοῦ «τρόπου» τοῦ σύγχρονου Ἕλληνα: τὴν χρηστικότητα καὶ τὴν εὐκολία. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ὀξεία, ἡ περισπωμένη, ἡ βαρεία, ἡ ψιλὴ καὶ ἡ δασεία μοῦ εἶναι ἄχρηστα, ἀφοῦ δὲν ἔχω ἕνα ἄμεσο καὶ χειροπιαστὸ κέρδος ἀπὸ τὴν χρησιμοποίησή τους (δὲν διαβάζω διαφορετικὰ κάποια λέξη ἂν συνοδεύεται ἀπὸ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τόνο ἢ ἀπὸ ἕνα πνεῦμα). Ἐπιπρόσθετα ἐπειδὴ μὲ δυσκολεύει ὁ πολυτονισμὸς τῶν λέξεων, μὲ τὸ πλῆθος τῶν κανόνων ποὺ πρέπει νὰ κατέχω, προτιμῶ μιὰ ἁπλουστευτικὴ χρήση τῆς γραφῆς, ὅπου ὅλα χωροῦν σὲ ἕνα καὶ μόνο τόνο.

Κήπος «Ζει» Στον Τοίχο Ενός Κτηρίου

Εμπνευστής και εκτελεστής της ιδέας είναι ο αρχιτέκτονας Jose Maria Chofre. Το κτήριο στις φωτογραφίες που ακολουθούν είναι μια καινούργια…. παιδική βιβλιοθήκη στην πόλη San Vicente de Raspeig της Ισπανίας.

Ο κήπος στον τοίχο του εξαώροφου αυτού κτηρίου αποτελείται από δύο μεταλλικά πλαίσια, τα οποία διατηρούν στη θέση τους το χώμα και τα φυτά. Τα πλαίσια αυτά χωρίζονται σε κύβους, εντός των οποίων φυτεύονται διαφορετικά είδη φυτών. Η πίσω πλευρά των πλαισίων παρέχει εύκολη πρόσβαση στους εργάτες για την αντικατάσταση κάποιου τμήματος αν χρειαστεί, ενώ μια αιωρούμενη εξέδρα στην μπροστινή πλευρά επιτρέπει εργασίες όπως κλάδεμα και φύτευση νέων σπόρων. Το πότισμα γίνεται από μια κατασκευή που βρίσκεται στην άκρη της οροφής.

Ποιος είναι ο 104χρονος Λεωνίδας Πανουτσόπουλος

Πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες ημέρες για τον κ. Λεωνίδα, τον γηραιότερο χρήστη του Facebook. Ποιός είναι όμως ο Λεωνίδας Πανουτσόπουλος; 

Γεννήθηκε στο Σοποτό Καλαβρύτων στις 1/03/1908! Ναι, είναι 104 ετών, έχει 4 εγγόνια και 9 δισέγγονα, εκ των οποίων το μεγαλύτερο έχει περάσει τα 30! Ωστόσο, παρά την ηλικία του, δεν διστάζει να κάνει πλήρη χρήση των εφαρμογών του Facebook, από likes, μέχρι ανέβασμα φωτογραφιών και πρόσκληση φίλων, ενώ διαθέτει Gmail και κινητό τηλέφωνο. «Η αλήθεια είναι ότι είμαι γεννημένος το 1908 αλλά όχι ότι κρύβω χρόνια, απλά το Facebook δε μου επέτρεπε για κάποιο λόγο να επιλέξω ως χρονολογία γέννησης το 1908. Γιατί; Η τρίτη ηλικία δεν έχει δικαίωμα στα social network media;», γράφει στις πληροφορίες του προφίλ του.

Γεγονότα που στιγματίζουν την ιστορία…

Ο Καθηγούμενος Γέροντας Εφραίμ και η Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου αποτελούν κατά κοινή ομολογία των Αγιορειτών υποδειγματική πνευματική κοινοβιακή Αδελφότητα.

Αυτό βέβαια γίνεται τελείως κατανοητό για αυτούς που είχαν ή έχουν τη δυνατότητα να επισκεφθούν την Ιερά Μονή.

Ακόμη και σήμερα μετά από τόση δυσφήμιση και τόση άδικη ταλαιπωρία που έχουν υποστεί, τα πρόσωπά τους είναι χαμογελαστά, δεν έγινε καμία μείωση αντίθετα έγινε αύξηση της φιλοξενίας και διαρκώς νέοι μοναχοί προστίθενται στην Αδελφότητα.

Cum să vă distrugeţi practic copilul

De mic, să nu-i refuzaţi nimic. Daţi-i tot ce doreşte, tot ce cere, mai cu seamă atunci când stăruie cu încăpăţânare şi plânge. Astfel va creşte şi va crede că ceilalţi îi sunt datori mereu şi întru toate, că are doar drepturi.

Când începe să înjure şi să spună nerozii, dumneavoastră să râdeţi. Astfel îi veţi da de înţeles că este foarte deştept.

Să nu-i spuneţi niciodată: „Asta-i rău!” Aşa spun doar cei de modă veche, cu mentalităţi depăşite şi înguşti la minte. Când, mai târziu, va întâmpina greutăţi în viaţa sa şi va suferi, atunci va fi convins cu desăvârşire că societatea îl nedreptăţeşte…

Ὅλα χωρὶς βία (Ἀπὸ τὸ νέο βιβλίο “Μαθητεύοντας στὸν Γέροντα Πορφύριο”)

Ἀπέφευγε τὴν ὀξύτητα στὶς ἐκφράσεις. Συνιστοῦσε πάντα ὅλα νὰ γίνονται ἁπαλὰ καὶ χωρὶς βία.

— Οἱ τρομακτικὲς μορφὲς ποὺ παίρνει ὁ πονηρὸς καὶ παρουσιάζεται στὸν χριστιανό, ὀφείλον­ται πολὺ συχνὰ στὸν βίαιο τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖον ὁ πιστὸς πολεμᾶ τὰ πάθη του, ἔλεγε. Τὸ πνεῦμα τοῦ κακοῦ δὲν ἔχει μορφή. οἱ ἄνθρωποι τοῦ δίνουν μορφὴ ἀνάλογα μὲ τὰ βιώματά τους, τὰ γονίδιά τους καὶ τὴν κληρονομικότητά τους.

— Καὶ ὁ Μέγας Ἀντώνιος ποὺ ἔβλεπε τέτοιες μορφές;

—  Ἔ, δὲν ἦταν μέγας καὶ ἅγιος ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἔλεγε μὲ χαμόγελο.

Νὰ ἀγωνίζεσαι ἁπαλὰ καὶ χωρὶς βία νὰ μεταμορφώσεις τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη σὲ καλά. Οἱ τρεῖς  Ἱεράρχες δὲν ἔβλεπαν τὸ κακό. καὶ δὲν περιγράφουν τὸν διάβολο. Δὲν ἀσκοῦσαν βία πάνω τους, ὥστε νὰ καταπιεσθεῖ τὸ νευρικὸ σύστημα. Μὲ ἁπαλὸ καὶ ἐρωτικὸ τρόπο ἔστρεφαν ἀβίαστα τὸν νοῦ τους πρὸς τὸν Χριστό, καὶ τὰ ἄλλα ὑποχωροῦσαν, κι ἔτσι δὲν ὑπῆρχε καμία καταπίεση. Δίνονταν στὸν Χριστὸ καὶ ὅλη ἡ δυναμικότητά τους πήγαινε ἐκεῖ. Δὲν ἔμενε τίποτα γιὰ τὸν ἀντίθετο. Ἂν τὴν θλίψη σου τὴν κάνεις προσευχή, ἂν τὸν πόνο σου δὲν τὸν ἀφήνεις μέσα σου, ἀλλὰ τὸν κάνεις ἀνάταση, τότε μεταβάλλεται σὲ δύναμη.  Ἔτσι ἔκαναν οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης. Τότε ποὺ ἔμεινα τρεῖς μέρες στὴν ἐκκλησία καὶ μελετοῦσα περιμένοντας τὴν κουρά μου, τότε ἤμουν μέσα στὸν Θεό.

Καὶ ἐπανέλαβε τὴν σκέψη του γιὰ τὴν Ἐκκλησία:

Μοσχόπολη Moscopole, Moskopolje

Ως το τέλος του 17ου αιώνα η Μοσχόπολη ήταν ένας μικρός οικισμός, όμως παρουσίασε αλματώδη οικονομική και πνευματική ανάπτυξη από τον επόμενο αιώνα. Την περίοδο της μεγάλης ακμής της πόλης, τη δεκαετία του 1730, ο πληθυσμός της είχε φτάσει τις 60.000. Σήμερα είναι ένα χωριό 1.000 περίπου κατοίκων στο οποίο ζούνε αρμονικά οι επτακόσιοι βλαχόφωνοι και 300 αλβανοί κάτοικοί της. Απομεινάρια της ένδοξης ιστορίας της αποτελεί ακόμη και σήμερα ο θεσμός της ΔημογεροντίαςΜάρτυρες της ακμής της είναι οι επιβλητικοί ναοί του Αγίου Νικολάου (1721), του Αγίου Αθανασίου (1721) και των Ταξιαρχών (1722) που κοσμούνται από πολλές και αξιόλογες αγιογραφίες.
Η πόλη κατοικούνταν κυρίως από Βλαχόφωνους Έλληνες, υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα βλαχόφωνα κέντρα, με κύρια ενασχόληση το εμπόριο, την κτηνοτροφία, την κατεργασία μαλλιού, ταπητουργίας και ανάπτυξη βυρσοδεψίας. Περίφημη ήταν η πόλη και για την σιδηρουργία, την αργυροχοΐα και την χαλκουργική της. Πολλοί Μοσχοπολίτες έμποροι στη Βενετία, στη Βιέννη, στην Οδησσό, την Κωνσταντινούπολη και άλλα σημαντικά κέντρα της εποχής ενίσχυσαν οικονομικά την πατρίδα τους και συντέλεσαν στην ίδρυση σχολείου, το 1744. Το σχολείο, με την ονομασία, «Ελληνικόν Φροντιστήριο» εξελίχθηκε σε σημαντικό εκπαιδευτικό κέντρο της περιοχής, το 1744 αναβαθμίστηκε από δωρεές και μετονομάστηκε σε «Νέα ακαδημία».

Η Θεολογική σκέψη του Οσίου Ιουστίνου (Πόποβιτς) του Νέου

υπό του Jean- Louis Palierne

«Η υπέρτατη αξία, το υπέρτατο κριτήριο είναι ο Θεάνθρωπος. Αυτός είναι η Αλήθεια, η Οδός και η Ζωή, ο μοναδικός φίλος του ανθρώπου και αποκλειστικός οδηγός του προς τη σωτηρία», λέγει και επαναλαμβάνει συνεχώς ο άγιος Ιουστίνος. «Ο Θεάνθρωπος, Αυτός όπου ανοίγει σ’ εμάς μια οδό, μια οδό διαφορετική από εκείνη όπου μας προσφέρει οτιδήποτε θέλει να παρουσιάζεται ως θρήσκευμα, ως επιστήμη ή ως φιλοσοφία. Η οδός του Θεανθρώπου είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια διδασκαλία, είναι αυτή η ίδια η Αλήθεια, είναι αυτό το ίδιο το πρόσωπο του Θεανθρώπου, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος προσφέρει σ’ εμάς τη δυνατότητα ενσωματώσεώς μας σ’ Αυτόν, και οργανικής εντάξεώς μας στο δικό Του Σώμα, το οποίον αφήκε σ’ αυτόν τον κόσμον υπό τη μορφή της Εκκλησίας».