Θαύματα Παραμυθίας (μέρος 2ο)

«Μου στέλλει την παραμυθία της»

 

30 Σεπτεμβρίου 2001

Η μητέρα κάποιου μοναχού της Μονής μας γράφει στον γιό της:

«Τα θαύματα της Παναγίας της Παραμυθίας είναι καθημερινά στη ζωή μας. Η πρώτη φορά ήταν όταν είχα θλίψη για τον αποχωρισμό σου λόγω της εισόδου σου στο μοναχισμό. Επέστρεψε ο πατέρας σου από τη Μονή με μια μεγάλη ασημένια εικόνα της Παραμυθίας, -όπως γνωρίζεις, ποτέ δεν με εντυπωσίαζαν και δεν με συγκινούσαν οι ασημένιες εικόνες, μάλλον δε με απωθούσαν- ευλογία από τον Γέροντα. Όταν άνοιξε το κουτί της ο πατέρας σου μπροστά μου, έμεινα έκθαμβη, σαν να την είδα πρώτη φορά. Είπα ααα…, και συγχρόνως αισθάνθηκα μια βαθιά και γλυκιά παρηγοριά σαν να είχα εσωτερική πληγή και απλώθηκε με τη θέα της εικόνας της βάλσαμο στη ψυχή μου. Απ’ εκείνη την ημέρα, έφυγε ο μεγάλος και αβάστακτος πόνος τον οποίο διαδέχθηκε μια γλυκιά θλίψη.

Από τότε, σε κάθε δυσκολία της ζωής, βιοτική ή εσωτερική-προσωπική, προτού συνειδητοποιήσω ότι έχω την ανάγκη της και την επικαλεστώ, μου στέλνει την παραμυθία της. Με γλυκαίνει και έτσι μπορώ να σηκώσω τη θλίψη μου, τον σταυρό μου, σχεδόν με χαρά.

Σε ασπάζομαι,

η μητέρα σου

Η προσωπογραφία στον Κόντογλου

Του Δημήτρη Παπαστάμου

«Ο λόγος του ανθρώπου, εικών εστί». Σιμωνίδης ο Κείος

    Δεν νομίζω  ότι υπήρξαν Έλληνες καλλιτέχνες ανάμεσα σ’ εκείνους που απέρριψαν το μανιφέστο του 1948, βασικά αίτημα του οποίου ήταν η χωρίς συμβιβασμό διαγραφή κάθε μορφής έκφρασης, που διατηρούσε δεσμούς με τον κόσμο των εξωτερικών φαινομένων και με περιεχόμενο ασύμβατο με τους νόμους της πλαστικής τέχνης. Ελάχιστοι έδωσαν κάποια ρητή ερμηνεία για την απόρριψη αυτή, ενώ οι περισσότεροι περιορίσθηκαν στην απλή διαπίστωση ότι το μανιφέστο απορρίφθηκε.

Λίγα χρόνια αργότερα ο Γάλλος κριτικός Pierre Restany, όταν σε διακοίνωσή του το 1960, με την οποία απέρριπτε την κυρίαρχη, εκείνη την εποχή «Ελεύθερη Αφαίρεση», χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «Νέος Ρεαλισμός», επανέφερε στη σκέψη των καλλιτεχνών εικόνες ρεαλισμού -τις οποίες το 1965, θα ανακαλύψει και ατό έργο του Νίκου Κεσσανλή- αλλά και της συγγενικής του αντίληψης, που αποτελεί τη σημαντικότερη εκδοχή και αναβίωσή του στον αιώνα μας, του «Κοινωνικού Ρεαλισμού».

Επεφάνη ο Σωτήρ

Δεν πέρασαν πολλές μέρες από τότε που ακούσαμε πλήθος στρατιάς ουρανίου ν’ ανυμνεί το Θεό και να ψάλλει: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία», και να, καινούργια κοσμοχαρμόσυνη αγγελία ακούγεται πάλι, στον Ιορδάνη αυτή τη φορά: «Επεφάνη ο Σωτήρ, η χάρις, η αλήθεια».

Χθες, υποδεχθήκαμε τον Λόγο του Θεού Πατρός σαν νήπιο και διδαχθήκαμε μυστήρια απόρρητα και απόκρυφα. Εκείνον που ασιγήτως, ακατάπαυστα, ανυμνούν στους ουρανούς τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, είδαμε να συνανυμνούν, κάτω, πλήθη στρατιάς ουρανίου. Τον «προ των αιώνων γεννηθέντα» αμήτορα (χωρίς μητέρα) εκ Πατρός, είδαμε κάτω να γίνεται άνθρωπος απάτορας (χωρίς πατέρα), μόνο από μητέρα. Τον δημιουργό των αιώνων είδαμε άναρχο και συγχρόνως «υπό χρόνον», αχώρητο και συγχρόνως χωρούμενο, Θεό και συγχρόνως άνθρωπο, επάνω «περιβεβλημένον το φως ως ιμάτιον», και κάτω «περιβεβλημένον τα σπάργανα», μέσα σε παρθενικές μητρικές αγκάλες!…

Η ηθική στο Χριστιανισμό, όπως προκύπτει από τη σάρκωση του Θεού Λόγου

Όπως γνωρίζουμε, η επέμβαση του Θεού στην ιστορία της ανθρωπότητας αποτελούσε συνεχιζόμενη επί αιώνες θεία αποκάλυψη, η οποία ολοκληρώθηκε με τη σάρκωση του θείου Λόγου. Σκοπός της προ Χριστού θείας αποκαλύψεως ήταν να μάθει ο άνθρωπος της πτώσεως από που έρχεται και που πηγαίνει· να μάθει την καταγωγή του και από πού έχουν την αρχή τους και για τι προορίζονται όλα όσα τον περιστοιχίζουν και, συνάμα, την ύπαρξη και τη δύναμη του Θεού που τα εδημιούργησε· τέλος, το και  σπουδαιότερο, να προετοιμαστεί ο άνθρωπος να δεχθεί τον Λυτρωτή που επρόκειτο να έλθει.

Για πολλούς αιώνες πάλευε ο άνθρωπος μ’ αυτές τις γνώσεις, που τις διαστρέβλωνε ο διάβολος και τα όργανά του·  για τούτο η δοκιμασία της έρευνας και της αμφιβολίας βασάνιζε πάντοτε την ανθρωπότητα. Όσοι είχαν υγιή πίστη δέχονταν τις μερικές αποκαλύψεις που έκανε ο Θεός κατά καιρούς· εν τούτοις δεν μπορούσαν να δουν το κύριο αποτέλεσμα: τη θεραπεία της αρρωστημένης ανθρωπότητας που θα κατέληγε στον εξαγιασμό και τη θέωση. Η έννοια της θείας αποκαλύψεως έθελγε, σαν ένα νοσταλγικό συμπέρασμα, την ανθρωπότητα, χωρίς όμως να πραγματοποιείται ο επαγγελλόμενος σκοπός. Και αυτός ακόμα ο Μωσαϊκός Νόμος, που εθεωρείτο ο κώδικας της θείας αποκαλύψεως, δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα μέσο για αναχαίτιση του ανθρώπου από την πολυθεΐα και την ειδωλολατρεία, και ένας κανόνας για την μεταξύ των ανθρώπων χρηστότερη συμπεριφορά. «Ο Μωσαϊκός νόμος τίποτε δεν τελειοποίησε —λέγει ο Απ. Παύλος— κι έτσι εισάγεται μια καλύτερη ελπίδα (ο Χριστός) διά της οποίας προσεγγίζουμε το Θεό» (Εβρ. ζ’ 19)· και πάλι· «Ο Μωσαϊκός Νόμος ήταν μόνο σκιά των μελλόντων αγαθών, και όχι αυτή η εικόνα της πραγματικότητας» (Εβρ. ι’ 1).

Η σωτηριολογική σημασία της ανθρωπίνης φύσεως του Χριστού

Λεπτομέρεια Επιτραχηλίου, Δώρον του Γρηγορίου Βελλά στην Ι. Μ. Βατοπαιδίου, Μάρτιος 1813

«Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιω. α΄, 14).

Η σάρκωση του Λόγου αποτελεί το επίκεντρο της πίστεως μας. Έγινε, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου (Γαλ. δ΄, 4), δηλαδή ο «καιρός», που όρισε ο Πατήρ στο απειρόσοφο σχέδιο της «θείας περί τον ανθρωπον οικονομίας» του. Τότε έστειλε ο Πατήρ τον Υιό του τον μονογενή στον κόσμο, να γίνει άνθρωπος από γυναίκα, για να λυτρώσει τον άνθρωπο από την πτώση του στην αμαρτία. Ότι η θεία σάρκωση απέβλεπε στη σωτηρία του ανθρώπου αναφέρεται ρητά και στο ιερό Σύμβολο της πίστεως μας: «Τον δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα». Μερικοί πιστεύουν ότι η σάρκωση του Λόγου θα γινόταν ούτως ή άλλως, και σε περίπτωση ακόμα, που δεν αμάρτανε ο άνθρωπος.  Η θεωρία αυτή, που είναι «θεολογούμενο», κάτι δηλαδή, που συζητιέται ελεύθερα στη θεολογία, δεν νομίζω ότι είναι σωστή.

Θεός εφανερώθη εν σαρκί

Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, πράγματι είναι μεγάλο και φρικτό το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού· μυστήριο απερίγραπτο στη μεγαλειότητά του και ανερμήνευτο ως προς το μυστικό βάθος του. «Θεός εφανερώθη εν σαρκί…» (Α΄ Τιμ. γ΄ 16)!

Σήμερα εκπληρώνονται όλων των δικαίων και προφητών οι προσευχές και δεήσεις για τη δική μας σωτηρία και ανάπλαση. Σήμερα «η οικονομία του πληρώματος των καιρών» (Εφεσ. α΄ 10) ολοκληρώνεται και το λύτρο με το οποίο λύθηκε η δική μας αιχμαλωσία αποκαλύπτεται. «Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν», και «εωράκαμεν αυτόν τοις οφθαλμοίς ημών και αι χείρες ημών εψηλάφησαν» (Ιω. α΄ 14, Α΄ Ιω. α΄ 1-2). Το «μυστήριον που κρυμμένο για αιώνες και γενιές ολόκληρες…, δεν είναι άλλο παρά ο Χριστός, που βρίσκεται ανάμεσά σας και αποτελεί την ελπίδα της συμμετοχής σας στη μελλοντική δόξα» (Κολ. α’ 26-27), αποκαλύπτεται με τη θεία ενανθρώπηση, και φως άπλετο διαχέεται στις προαιώνιες βουλές του Θεού μας. Το «απ’ αιώνος απόκρυφον και αγγέλοις άγνωστον μυστήριον» φανερώνεται και οι δύο κόσμοι που προηγουμένως ήταν χωρισμένοι συνενώνονται και συνδοξολογούν. «Τα αρχαία παρήλθεν, φωνάζει ο Παύλος, ιδού γέγονε καινά τα πάντα» (Β’ Κορ. ε΄ 17). Γι’ αυτό, με ευφροσύνη η Εκκλησία μας υμνολογεί: «καινούς αντί παλαιών, αντί φθαρτών δε αφθάρτους» μας μεταποίησε η κατάβαση και συγκατάβαση του Σωτήρα μας Θεού.

Ο Νικ Μάρβελ (3) και το Νησί της Αφροδίτης

Αγαπάτε τα παιδιά σας; Προστατέψτε τα!

Με ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζουμε το 3ο τεύχος της μυθιστορηματικής σειράς «ο ΝικΜάρβελ». Όπως κάναμε σε προηγούμενη βιβλιοπαρουσίαση και για τα δύο πρώτα τεύχη (http://www.impantokratoros.gr/515859E9.el.aspx) συστήνουμε ενθέρμως την ανάγνωση αυτών των βιβλίων από κάθε Χριστιανό και ιδιαιτέρως από τα παιδιά μας, τους νεοσσούς της Εκκλησίας μας. Αν είμαστε λίγο ειλικρινείς και ενδιαφερόμαστε πραγματικά για την πνευματική υγεία των παιδιών μας (κατά σάρκα και μη) πρέπει επειγόντως να αντιτάξουμε δυνατά πνευματικά αντισώματα στις φρικώδεις λοιμώδεις νόσους τις Νέας Εποχής που με την πονηρία και τα διάφορα θέλγητρα αιχμαλωτίζουν τα παιδιά και τους νέους και τα καταστρέφουν.
 

Τα βιβλία του «ΝικΜάρβελ» μέσα από συναρπαστική και ευχάριστη πλοκή δίδουν τα απαραίτητα στοιχεία της γνώσης, προς αναγνώριση όλων αυτών των  σκοτεινών και σκοταδιστικών οργανώσεων της εποχής μας, αλλά συγχρόνως εισάγουν τον αναγνώστη στην αγάπη για την Ρωμιοσύνη και την Ορθοδοξία. Το σημαντικότερο δίδαγμα είναι πως ό,τι και αν καταφέρει ο διάβολος με τα όργανά του θα νικηθεί πολύ εύκολα εφόσον εμείς είμαστε πνευματικώς γυμνασμένοι και συντεταγμένοι με όλη τη δύναμη της ψυχής μας με τον μοναδικό Νικητή!

Επιστολή Εδέσσης Ιωήλ στην Πρόεδρο του Αρείου Πάγου

Λαμβάνω το θάρρος ως Επίσκοπος και Έλλην πολίτης εξ αφορμής της προφυλακίσεως του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου π. Εφραίμ να απευθυνθώ εις Υμάς και να κοινοποιήσω ωρισμένας σκέψεις μου.

Χωρίς να εισέρχωμαι εις την εξουσίαν και το λειτούργημα, το οποίον εκπροσωπείτε, και έχων διάθεσιν ουχί ελεγκτικήν, αλλά παρακλητικήν, επιθυμώ να Σας παρακαλέσω να επιληφθήτε του δημιουργηθέντος θέματος και να δώσητε λύσιν, η οποία θα ικανοποιή το δημόσιον αίσθημα, εκκλησιαστικών η μη ανθρώπων, περί Δικαίου.

Πως είναι δυνατόν να είναι ίσοι ενώπιον του νόμου όλοι (κληρικοί και λαϊκοί), όταν οι εμπλεκόμενοι εις την υπόθεσιν της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου δεν είναι μόνον ο π. Εφραίμ, αλλά και υπάλληλοι του κράτους και πολλοί πολιτικοί; Αυτοί όλοι απηλλάγησαν, ενώ ο π. Εφραίμ προεφυλακίσθη. Δεν είναι αυτό κατάστασις που δημιουργεί ευλόγους απορίας;

Ίσως μοι αντείπητε ότι οι πολλοί απηλλάγησαν δια νόμου.

Αλλά τι νόμος είναι αυτός, ο οποίος δια το ίδιον παράπτωμα άλλους τους απαλλάσσει και άλλους τους κατακρίνει. Μήπως επικρατεί εις την πατρίδα μας το jus majoris (το δίκαιον του ισχυροτέρου) εκ μέρους των πολιτικών μας;